Morgunblaðið - 14.08.2019, Qupperneq 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. ÁGÚST 2019
nokkrum útskriftum og mörgum
öðrum stórum áföngum í mínu
lífi.
Á þessum tímapunkti hugsa
ég til baka til sælla minninga, en
þær eru margar. Að hlusta á
hann og besta vin hans spila á
gítar og syngja – yfirleitt voru
það bítlalög aftur og aftur – og
upplifa lífsgleðina og hamingj-
una sem því fylgdi. Að fara sam-
an sem smágutti á ættarmót, í
mígandi rigningu, en það sló þó
ekki á gleðina sem var þar við
völd. Og að fara stóreygur á
vinnustaðinn hans uppi í Ölgerð
þar sem hann þurfti að skjótast
og laga eitthvað sem var bilað.
Þá fékk ég persónulega sýnis-
ferð um verksmiðjuna og lýs-
ingar á öllum vélunum, sem
hann hafði sjálfur smíðað marg-
ar hverjar.
Ég leit alltaf upp til þessa
hlýja manns og elskaði að fara
til hans í heimsókn. Alltaf mun
ég sakna hans en minningin um
hann mun lifa með mér alla ævi.
Sigurður Guðmundsson var góð-
ur faðir, eiginmaður, traustur
vinur og duglegur maður, en
alltaf fyrir mér mun hann vera
afi Siggi. Ástarkveðjur til þín
hvar sem þú ert núna, ég mun
bera nafn þitt áfram með stolti.
Einnig sendir Zoe Christi-
Ann Moulder ástarkveðjur.
Jón Sigurður Pétursson.
Nú hefur Sigurður Guð-
mundsson kvatt þennan heim
eftir löng og erfið veikindi.
Siggi var góðhjartaður maður
með mjög sterka réttlætiskennd,
maður sem alltaf var tilbúinn að
rétta hjálparhönd, maður sem
tók alltaf upp hanskann fyrir þá
sem hallaði á.
Ég sé Sigga fyrir mér í bláu
vélstjórafötunum í góðra vina
hópi þar sem hann á sviðið.
Glettinn, kátur og lætur gamm-
inn geisa, að ræða um menn og
málefni, koma með nýja vinkla á
hlutina og skapa kröftugar rök-
ræður. Siggi eyddi allri starfs-
ævinni hjá Ölgerðinni, þar var
hann var vélstjóri í rúm 50 ár. Á
þeim tíma var Siggi ómissandi
hlekkur í starfi Ölgerðarinnar
og tók þátt í og stýrði uppsetn-
ingum á flestum þeim tækjum
og búnaði sem settur var upp á
þeim tíma, enda var Siggi af-
burðasnjall vélstjóri. Vélstjóri
sem alltaf náði að koma vélum
og búnaði af stað aftur þótt um
mjög flóknar bilanir væri um að
ræða. Hann var mjög duglegur
að tileinka sér þær tækninýj-
ungar sem í boði voru hverju
sinni og heimfæra þær á tæki og
vélar sem hann var að þjónusta.
Ég man vel daginn þegar ég
byrjaði að vinna hjá Ölgerðinni,
Siggi tók á móti mér og bauð
mig velkominn, ég fann strax að
þarna væri maður sem mér
myndi líka við. Enda náðum við
strax mjög vel saman, urðum
bæði góðir vinir og vinnufélagar.
Hann kenndi mér svo ótalmargt
enda hafsjór af þekkingu og
reynslu.
Síðasti vinnudagur Sigga hjá
Ölgerðinni er mér einnig mjög
minnisstæður, þá voru veikindi
hans komin á það stig að hann
gat ekki stundað vinnu lengur.
Hann kvaddi með faðmlagi og
tár á hvarmi enda var þetta erf-
ið ákvörðun. Það var þungbært
að sjá þennan höfðingja yfirgefa
sviðið í síðasta sinn, þar sem
hann hafði tekist á við svo
margt og komið svo mörgu í
framkvæmd.
Ég vil að lokum senda Stínu,
dætrum og öðrum ættingjum
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Jón Sindri Tryggvason.
Þegar okkur bárust fregnir af
andláti Sigurðar, eða Lilla eins
og við kölluðum hann, vorum við
harmi slegin. Hann var hluti af
lífi okkar frá því að við vorum
börn, enda var hann mágur
móður okkar. Það voru ansi
margar samverustundirnar sem
við áttum og við fylgdumst að
við systkinin og Kristín Eva
dóttir Stínu og Lilla. Minningar
um skemmtilegar sumarbú-
staðaferðir, útilegur, gönguferð-
ir og heimsóknir, söng og grín
lifa með okkur. Hann var góður
maður og einnig mikill vinur
pabba okkar.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Samúðarkveðjur til Kristínar
Maríu og Kristínar Evu og ann-
arra sem eiga um sárt að binda.
Sara Rós, Anna Lísa og
Daníel Kavanagh.
Kveðja frá Ölgerðinni
Sigurður Guðmundsson hóf
störf hjá Ölgerðinni árið 1965 og
starfaði þar óslitið í rúm 50 ár,
fyrstu árin í skólafríum en fékk
fastráðningu sem vélstjóri árið
1970. Siggi vélstjóri var einstak-
ur – hrjúfur á yfirborðinu en
ljúfur og hjálpsamur undir niðri.
Vélarnar léku í höndunum á
honum – hvort sem þær voru
gamlar eða af nýjustu tegund.
Ekkert verk var honum ofviða
og alltaf fann hann lausnir, jafn-
vel þegar aðrir voru búnir að
segja að verkefnið væri óleysan-
legt. Hann var ómissandi hlekk-
ur í starfsemi fyrirtækisins og
kom að og stýrði uppsetningum
á flestum þeim tækjum og fram-
leiðslulínum sem vörur Ölgerð-
arinnar eru framleiddar á. Sam-
starfsfólk Sigga er þakklátt
fyrir samfylgdina og minnist
hans með hlýju og gleði í hjarta.
Kímnin var aldrei langt undan
og það var mikið hlegið í kring-
um Sigga.
Andri Þór Guðmundsson.
þökk sé vandvirkni hans. Hafðu
alúðarþakkir fyrir kærleika og
greiðasemi alla tíð. Magga verð-
ur sárt saknað en minningin um
góðan mann mun lifa.
Við fjölskyldan vottum Dísu,
Sissa, Halldóru og börnum okk-
ar innilegustu samúð.
Þorsteinn.
Það voru slæmar fréttir þeg-
ar við fréttum að Magnús vinur
okkar hefði greinst með slæman
sjúkdóm fyrir þremur mánuð-
um.
Vinskapur okkar Magnúsar
og Dísu hefur varað mjög lengi,
eða frá árinu 1976 þegar við
stofnuðum veitingahúsið Gafl-
Inn á Reykjavíkurvegi 68, en í
því sama húsi var Trésmiðja
Björns Ólasonar þar sem Magn-
ús vann.
Alla tíð þegar vantaði hjálp
við hitt og þetta var leitað til
Magga Fúsa og hann kom eins
og skot og reddaði málunum.
Svona hefur þetta gengið í 40
ár.
Við höfum ferðast mikið sam-
an, Maggi og Dísa, ásamt vinum
okkar, Eyrúnu og Jóni, til Te-
nerife til margra ára.
Voru þessar ferðir mjög eft-
irminnilegar og skemtilegar.
Danmerkurferðin með Magga
og Dísu var sérstaklega vel
heppnuð ferð.
Þau voru ekki fá handtökin
hjá Magga þegar hann hjálpaði
okkur í sumarbústaðnum okkar.
Sérstaklega minnumst við þess
þegar gróðurhúsið okkar eyði-
lagðist í miklu óveðri og Magnús
kom með okkur austur til að rífa
niður.
Allt var ónýtt og varð að
koma öllu draslinu á haugana.
Stuttu síðar reistum við Magnús
nýtt hús sem stendur eins og
klettur.
Magnús vann alla tíð hjá
BYKO eftir að trésmiðjan hætti.
Magnús lifði mjög heilbrigðu
lífi, gekk á hverjum degi í hvaða
veðri sem var um Hafnarfjörð
og um strendur Tenerife þegar
hann var þar.
Við kveðjum þennan góða vin
okkar með söknuði og vottum
elsku Dísu, Sigfúsi, Halldóru og
afabörnum samúð okkar.
Jón Pálsson, Pálmey
Ottósdóttir og fjölskylda.
Í dag kveðjum við vin okkar
Magnús Sigfússon, eða Magga
Fúsa, eins og hann var alltaf
kallaður, hann lést 5. ágúst.
Maggi og Dísa hafa verið vinir
okkar og nágrannar undanfarna
áratugi. Þau voru samhent og
oftar en ekki nefnd í sömu
andrá. Tíminn sem við höfum
átt með þeim hjónum er okkur
dýrmætur.
Maggi var Gaflari og stoltur
af því, jafnaðarmaður af gamla
skólanum – Hafnarfjarðarkrati.
Hann komst oft á flug þegar
rætt var um menn og málefni
sem tengdust Hafnarfirði og
sögunni. Oftar en ekki leitaði
hann þá aðstoðar Dísu ef hann
var ekki með á hraðbergi það
sem vantaði, nöfn samferðar-
manna. Hann hafði séð bæinn
vaxa og breytast á síðastliðnum
áratugum.
Þau hjónin voru frumbyggjar
í Kvíholtinu og höfðu byggt
húsið á númer 10 ásamt bróður
Magga, Sverri, og fjölskyldu.
Maggi var smiður og vann við
þá iðn alla sína tíð. Þau eru ófá
handtökin sem hann hefur unn-
ið fyrir okkur á þessum árum
og var Maggi einstaklega greið-
vikinn og alltaf tilbúinn að að-
stoða. Hann hafði einstakan
húmor sem engan meiddi. Eftir
að Maggi lagðist inn á sjúkra-
hús í vor hélt hann húmornum,
þó að minnið væri að gefa sig.
Börn hændust að Magga og átti
hann gott með að spjalla við
þau og urðu þau vinir hans. Eft-
ir að Maggi veiktist spurði hann
um syni okkar og fjölskyldur,
þó að hann væri ekki alltaf átt-
aður á stað og stund.
Maggi var mikill fjölskyldu-
maður og stoltur af sínu fólki
og höfðu þau hjónin í samvinnu
við Sissa og fjölskyldu byggt
sumarbústað í Grímsnesi sem
er þeirra sælureitur og ber
merki um handbragð smiðsins
þar sem vandað hefur verið til
allra verka.
Þau hjónin ferðuðust yfirleitt
á hverju ári í sólina, þar sem
þeim leið vel. Maggi sagði þau
ekki stunda sólböð eða flat-
maga á ströndinni, en nota tím-
ann til að ganga um og njóta
dvalarinnar.
Eftir að Maggi hætti að
vinna samkvæmt aldurstalinu
var hann oftar en ekki kallaður
til vinnu á sinn gamla vinnustað
í BYKO og hafði hann ánægju
af því.
Hægt var að stilla klukkuna
eftir því þegar Maggi kom
heim úr morgungöngunni um
Hafnarfjörð. Nú á vormánuðum
varð breyting á, fækka fór
gönguferðum og í ljós kom að
mein hafði búið um sig er ekki
varð við ráðið.
Síðustu vikur hafa verið erf-
iðar fjölskyldunni þar sem
sjúkdómurinn sótti hart fram
og eirði engu.
Við vottum innilega samúð
Dísu, Sissa, Halldóru, Ísak,
Gígju, Ásbirni og ástvinum
Magga. Við þökkum Magga
vináttu og samfylgd á liðnum
áratugum.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og
þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að
sjá
í alsælu og fögnuði himninum á
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún)
Blessuð sé minning Magn-
úsar Sigfússonar.
Sigurlín og Egill.
✝ GuðmundurKristinsson
fæddist í Fljótum í
Skagafirði 12. maí
1960. Hann lést á
St. Franciskusspít-
ala í Stykkishólmi
6. ágúst 2019.
Faðir Guðmund-
ar var Kristinn
Jónasson, f. 17.
ágúst 1914, d. 24.
ágúst 1996. Móðir
Guðmundar var Guðrún Ólöf
Guðmundsdóttir, f. 28. sept-
ember 1926, d. 6. janúar 2015.
Systir Guðmundar er Sig-
urlína Kristín.
Eiginkona Guð-
mundar er Birna
Sævarsdóttir, f. 7.
ágúst 1962.
Börn þeirra eru
Guðmundur Sævar
Guðmundsson,
Gunnar Björn
Guðmundsson,
Kristinn Einar
Guðmundsson,
Linda Bergmann
og barnabörn
Guðmundar og Birnu eru fjög-
ur.
Útförin fer fram frá Stykk-
ishólmskirkju í dag, 14. ágúst
2019, klukkan 13.
Hann er dáinn. Þessi sáru
orð, sem enginn vill heyra. Það
er kyrrlátt síðsumarkvöld, ég
horfi út á Stífluvatnið slétt og
þögult, minningarnar brjótast
fram í hugann; þarna lékum við
okkur sem börn.
Fleyttum kerlingar á sumrin,
renndum okkur fótskrið á ísn-
um á veturna. Það var lítið um
félagsskap annarra barna, eng-
inn bíll, ekkert sjónvarp, bara
langbylgjuútvarp sem heyrðist
í á einum stað í húsinu.
Bróðir minn var rúmum
tveimur árum yngri en ég, með
svart hár og brún augu sem
lýstu af góðlegri glettni.
Hann var undurljúfur krakki
en ég skvettan sem valtaði yfir
hann í krafti aldurs og þegar ég
stríddi honum sem mest söng
hann bara fyrir mig. Ég sá ekki
fyrr en löngu síðar hversu
sterkur sá mótleikur var.
Við fluttum til Akureyrar á
unglingsárum og urðum fullorð-
in þar. Guðmundur lærði stáls-
míði og gerði allt vel, enda
handlaginn og útsjónarsamur
svo af bar. Ég minnist hans í
skemmunni á Deplum að gera
við Zetorinn og slípa öxul í
sláttuvélina. Hann var líka
frændinn sem bauð dætrum
mínum í bíltúr, kenndi þeim að
borða Bugles og lék við þær
þegar enginn annar mátti vera
að því.
Svo var hann grallarinn sem
kom yfir Lágheiði á húslausri
bíldruslu og mamma stundi ...
Ekki síst var hann lausnamið-
aði bróðirinn sem kom með full-
an bíl af græjum til að sjóða
járn og beygja ál haustið 2017,
þegar leysa þurfti vandamál á
Lundi. Svona var Guðmundur
Kristinsson – klár og traustur,
hvers manns hugljúfi.
Ég hrekk upp, það er farið
að húma, komið kul, vatnið orð-
ið gárað. Það kviknar á útvarp-
inu og Rúnar Júl. syngur:
„Njótum lífsins meðan kostur
er / Ég syng bara um lífið, og
syngdu með mér.“ Tárin læðast
fram, skyldi Guðmundur vera
að syngja fyrir mig?
Elsku bróðir minn. Sumt er
sárara en tárum taki. Þú sagðir
stundum þegar þú kvaddir mig
í símanum: „Við verðum í
spotta.“ Sá spotti slitnar aldrei.
Takk fyrir allt.
Sigurlína Kristinsdóttir.
Vinur í raun: hér hvílir þú svo hljótt,
en hjarta nær
ómar þitt líf sem lýsi gegnum nótt
einn logi skær.
Traust var þín hönd og trú við hlut-
verk sitt,
en tónsins djúp var góða hjartað
þitt.
Þökk sé þér vin: Við lifum lítil börn
og líðum burt.
Vor tónn er sár, við eigum enga vörn
– um allt er spurt.
Líf þitt er svar: á bak við skúr og
skin
við skynjum þig, hinn liðna trygga
vin.
(Jóhannes úr Kötlum)
Við sendum ástvinum Guð-
mundar frænda okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur – elsku
Binna, Sævar, Gunni, Tinni og
Linda og aðrir sem nú sakna,
syrgja og minnast þessa ljúfa
og trygga manns sem hvarf
okkur öllum allt of fljótt. Við
varðveitum minningu hans, lær-
um af hans góðu verkum og
finnum sorginni farveg hvert á
okkar hátt.
Hvíl í ró og friði, elsku
frændi, takk fyrir allt.
Sigríður Ásta, Kristrún
Heiða og Hugrún Lilja
Hauksdætur.
Í dag verður borinn til graf-
ar góður félagi okkar í Lions-
klúbbi Stykkishólms, Guðmund-
ur Kristinsson,
stálsmíðameistari og slökkvi-
liðsstjóri.
Við leiðarlok er okkur efst í
huga virðing og þökk fyrir að
hafa notið starfa og vináttu
Guðmundar.
Guðmundur og fjölskylda
hans fluttu til Stykkishólms á 9.
áratugnum og hóf hann störf í
Skipasmíðastöðinni Skipavík.
Hann hafði ekki búið hér lengi
þegar hann gekk til liðs við
Lionsklúbbinn og kom fljótt í
ljós að þar hafði klúbburinn
fengið góðan liðsmann og
traustan.
Guðmundur var ekki einn
þeirra sem trana sér fram en
var alltaf tilbúinn að taka að
sér verkefni fyrir klúbbinn.
Hann hafði ákveðnar skoðanir,
var ófeiminn að viðra þær í
hópnum og gerði það jafnan á
sinn hógværa og gamansama
hátt, gjarnan með hnyttinni
stöku til að leggja áherslu á
mál sitt.
Hann var frá upphafi starf-
samur Lionsfélagi og voru hon-
um falin mörg ábyrgðarstörf
innan klúbbsins sem hann
sinnti af kostgæfni.
Hann sat í stjórn margoft og
þá oftast sem formaður. Þá var
hann svæðisstjóri oftar en einu
sinni.
Minnisstæð eru okkur þau
verkefni klúbbsins sem hann
hafði forystu um og hefðu aldr-
ei orðið að veruleika nema fyrir
völundarsmíði hans og verk-
stjórn.
Þar ber e.t.v. hæst smíði og
uppsetningu á handriðum, stig-
um og öðrum hjálpartækjum
fyrir hreyfihamlaða og aldraða í
nýrri sundlaug Stykkishólms-
bæjar.
Þegar við Lionsfélagar og
makar vorum í skemmtiferð í
Póllandi fyrir tæpum tveimur
árum kom í ljós að Guðmundur
gekk ekki heill til skógar og
greindist hann með krabbamein
skömmu eftir heimkomuna. Var
það að vonum áfall en hann
tókst á við erfiðar aðgerðir og
lyfjameðferð í tvö ár af ein-
stöku æðruleysi og hugrekki og
naut í því stuðnings Birnu eig-
inkonu sinnar og sona. Hann
mætti á fundi og verkefni í
Lions þegar hann gat.
Við minnumst allir fundarins
sl. haust þar sem Guðmundur
og tveir aðrir félagar, sem allir
þekktu af eigin raun baráttu
við illvíga sjúkdóma, lýstu fyrir
okkur hinum hver væru raun-
verulegu verðmætin í lífinu,
hvernig hægt er að mæta erf-
iðleikum með bros á vör og
mikilvægi þess að njóta lífsins
meðan tök eru á.
Á þessari sorgarstundu er
hugur okkar hjá Birnu, eigin-
konu hans, sonum hans og öll-
um aðstandendum. Við biðjum
Guð að styrkja þau í sorginni.
Það eru forréttindi okkar að
hafa átt Guðmund Kristinsson
að samverkamanni.
Minning hans lifir og er okk-
ur kær.
Fyrir hönd félaga í Lions-
klúbbi Stykkishólms,
Eyþór Benediktsson.
Guðmundur
Kristinsson
Minningarvefur á mbl.is
Minningar
og andlát
Vefur þar sem er sameinað efni sem snýr að
andlátum og útförum. Þar eru birtar andláts-,
útfarar- og þakkartilkynningar sem eru að-
gengilegar öllum en auk þess geta áskrifendur
lesið minningargreinar á vefnum.
  
 


 
 þjónustuaðila sem aðstoða þegar andlát ber
að höndum og aðrar gagnlegar


 



 við fráfall ástvina.
www.mbl.is/andlát