Úti - 15.12.1928, Qupperneq 21

ÚTI
19
er ennþá altof litið útbreidd hjer á landi, — þyrfti
að verða almennari, og þar geta skátar gert mikið
gagn. Þeir eiga að kunna svo vel aðferð við lífg-
un druknaðra, að þeir geti kent hana frá sjer, og
væri að þvi mikil bót. — Einhverntíma (á þessari
öld?) verður nú væntanlega gerð sú umbót á
skólakenslu barna og unglinga, að »hjálp í við-
lögum« verður kend i hverjum skóla, og þá get-
ur það ekki komið fyrir, að menn, sem dregnir
eru upp úr sjó eða vatni 1—2—3 mínútum eftir
að þeir fjellu í — eða áður en þeir sukku — sjeu
lagðlr til sem dauðir, án þess að gera nokkrar
lífgunartilraunir á þeim, — þeir dæmdir dauðir,
af þvl að þeir sjást ekki draga andann.
Slíkt og annað eins hefir því miður komið fyrir
og hjer er ein saga um það, áreiðanlega sönn.
Sjómenn voru að draga lóðir úti á miðum. Logn
var veðurs, en undiralda talsverð, svo að bátur-
inn var ókyrr, valt á hliðarnar stundum. Maður-
inn, sem »goggaði af«, stóð nokkuð tæpt, og hann
hrökk fyrir borð einu sinni þegar alda reið undir
bátinn, en festist um leið á lóðaröngli rjett fyrir
neðan borðstokkinn, en í kafi þó. Hann var dreg-
inn inn svo að segja samstundis, þvi að hann
var ekki faðmslengd frá borðstokknum; þegar
hann kom upp í bátinn, var hann lagður uppí
loft; þeir hjeldu sig hafa sjeð hann eins og smá-
geispa nokkrum sinnum (með öðrum orðum: hann
var ekki dauður, var að bera sig að draga and-
ann, en gat það ekki betur en þetta), en svo hættu
þessir geispar, og þá töldu þeir hann dauðan,
báru hann ofan i hásetaklefann, lögðu hann þar
til, uppi i rúmi, náttúrlega uppí loft, gengu svo
frá honum og hjeldu til lands, 3 tíma ferð, til
lceknisl Þegar þar kom, urðu allar lífgunartil-
raunir árangurslausarl
Hvað er nú skakt við þetta? Hvað hefðuð þið
nú gert, skátar, ef þið hefðuð verið hásetar á
bátnum? Segið sveitarforingjanum ykkar frá, hver
í sínu lagi, hvað hefði átt að gera. —
Hvernig hljóðar 3. gr. skátalaganna?
Skrifaðu útlistun á þessari lagagrein og afhentu
hana sveitarforingja þínum. —
Kona segir frá 2 drengjum, sem hún þekti.
Annar var þrifinn og fór vel með alt, sem hann
átti. Þegar hann háttaði sig, gekk hann snyrtilega
frá fötunum sínum, lagði þau frá sjer á vísan stað,
svo að hann gat jafnvel fundið hvaðeina í myrkri,
— hann vissi hvar hann hafði lagt það. Oft hjálp-
aði hann henni mömmu sinni með ýmsa smásnún-
inga heima fyrir, burstaði oft sjálfur af sjer skóna,
og var svo laghentur og snyrtinn í öllu, já, hann
gat jafnvel fest á sig hnapp, ef á lá.
Hinn var óþrifinn, — hann hafði eitthvert sjer-
stakt lag á þvi, að óhreinka fötin sín svo að segja
daglega, og jafnvel rífa þau stundum. — Þegar
hann háttaði, henti hann frá sjer fötunum sitt á
hvað, sokkum og skóm hingað og þangað, svo
að leit varð úr, þegar hann átti að fara að klæða
sig, og hann var ekki einfær um að leita sjálfur
að þessu eða nenti því ekki, heldur kallaði hann
á alla, sem hann í náði, til þess að hjálpa sjer,
og kendi þeim jafnvel um, að þetta og hitt
hefði týnst.
Jeg spurði konuna, hvort þrifni drengurinn hefði
ekki verið í neinum fjelagsskap.
Jú, hann var í einhverju drengjafjelagi, jeg man
ekki hvað það hjet; þeir fóru í ferðir á milli, og
lágu úti stundum, í tjöldum, held jeg, og höfðu
sjerstakan búning.
»Ætli það hafi þá ekki verið skátafjelag, sem
hann var í þessi þrifni drengur?« spurði jeg.
»Jú, jú, einmitt, nú man jegþað; þeir voru kali-
aðir skátar«, sagði konan.
En heyrðu nú, skáti, sem kant öll skáta-boð-
orðin, — undir hvert boðorðið vildir þú nú heim-
færa þessa dygð skátans, að hann var þrifinn og
pössunarsamur?
Qætir þú ekki sent sveitarforingjanum þinum
nokkrar línur um þetta, og sannað með rökum,
undir hverja eða hverjar greinir þessi dygð heyrði,
að vera þrifinn og reglusamur? —
D. Sch. Th.
Aðfangaöagur
sendisveinsins.
»Strákfjandinn ætlar aldrei að koma. Það gagn-
ar lítið að hringja í búðirnar, þegar maður fær
svo ekki vörurnar fyr en seint og síðarmeir«.
Frú Pjetursson rausaði þessu út úr sjer við
vinnukonuna.
»Það getur varla verið drengnum að kenna.
Mjer sýnist hann einmitt svo lipur og fljótur í
snúningum. Þeir hafa líklega ekki ennþá sent
hann á stað«, sagði stúlkan með þeirri hægð, sem
einkennir vinnukonur hjá heldra fólki.
»Hafa þeir ekki sent hann? Og jog sem var að
hringja og þeir spurðu, hvort hann væri ekki kom-
inn ennþá«, sagði frúin.
Stúlkan þagði.
Nú var barið á dyrnar. Frúin flýtti sjer að fara
og opna. Þar stóð sendisveinninn með vörurnar.
»Það er mikið, að þetta kemur«, sagði frúin
nokkuð harkalega. Hún þreif bögglana og skelti
hurðinni svo fast aftur, að drengurinn hrökk við.