Úti - 15.06.1940, Síða 12

ekki neitt í neinu og spyr svo eins og auli
um allt, sem hann sér. Og Addi
strandaði og vissi ekki, hvernig hann ætti
að halda áfram.
„Og hvað svo meira?“ spurði Gunni
heldur háðslega, en þó var auðséð, að
hann var búinn að fá áhuga fyrir mál-
inu. ,,Það þýðir ekki að byrja, ef allt
stendur í okkur á leiksviðinu."
„Eigum við ekki að koma inn og reyna?“
sagði Addi og gekk af stað og hinir fylgdu
eftir.
2. Leiksviðið verður að fundarsal.
Félagarnir þrír fóru inn í geymsluher-
bergi, sem var í kjallara hússins, er faðir
Adda átti. Þar var sæmilega, rúmgott,
þegar þeir voru búnir að ryðja því af
gólfinu, sem hægt var að ráða við og
koma fyrir ofan á öðru dóti. Stói? hefil-
bekkur var undir þrísettum glugganum
og kista ein mikil milli bekksins og dyr-
anna.
„Jæja,“ sagði Addi, „nú er bezt, að ég
sé sveitastrákurinn. Ég hef komið með
rekstri að austan og er svo að labba um
bæinn. Þá kemur Gunni allt í einu á
móti mér á hjóli og ég ætla að víkja til
hægri og svo til vinstri og það endar með
því, að Gunni verður að snarstanza og
hendir sér af baki. Og hvað segir þú þá,
Gunni? því nú byrjar leikurinn?
„Ég spyr auðvitað. hvaða regin asni
þú sért,“ segir Gunni undireins.
„Ég er úr sveit,“ svarar Addi.
„Það hlaut að vera,“ svarar Gunni, „og
hefir ekki séð mann á hjóli fyrr?“
„Jú, einu sinni áður. En hann kom ekki
á móti mér.“
„Ætlastu kannske til, að þeir, sem mæta
þér á hjóli, fari af baki og leiði það fram
hjá þér eða stanzi og segi: Gerið þér svo
vel, viljið þér ekki komast fram hjá mér,
ég skal bíða á meðan?“
„Ég . . . nei . . . en.“ Nú stendur alveg
í Adda og honum fipast 1 að halda aula-
ÚTI
svipnum, sem hann hafði sett upp, og fer
að hlæja.
„Þetta er ómögulgt,“ segir Gunni. „Við
verðum að finna eitthvað annað.“
„Þeir horfa vandræðalegir hver á ann-
an.
„Eigum við ekki heldur að halda ræð
ur?“ segir Otti að lokum og horfir háli'
hikandi á hina.
„Kannske við reynum það,“ segir Addl
og tekur nokkrar botnvörpurúllur og set-
ur þær hverja upp á aðra. „Hérna er pre
dikunarstóllinn og það er bezt að Ott
byrji. Hann gerði ekkert áðan og átti upp
ástunguna.“
Hinir tveir setjast á kistuna, en Ott:
fer bak við rúllurnar og styður báðurr
höndum á þá efstu og segir:
,,Ég hef aldrei haldið ræðu og kanr.
ekki að tala, eins og þið vitið, en það er
vont veður úti núna, það er rigning og
ekki hægt að vera nema inni. En það er
ekkert hægt að gera inni og þá væri gam-
an að reyna að tala og hafa fundi.“
„En fyrst þú kannt ekki að tala, þá
geturðu ekki haldið ræðu,“ grípur Gunni
fram í fyrir honum.
„Þetta má ekki,“ segir Addi. „Það má
ekki trufla ræðumanninn. Við verðum að
hafa fundarstjóra. Það er bezt, að ég sé
fundarstjóri. Otti hefur orðið og fundar-
menn mega ekki grípa fram í íyrir hon-
um.“
„Ég . . .,“ byrjar Otti aftur. Svo stend-
ur hann lengi þegjandi og er að reyna að
finna eitthvað til að segja, en það tekst
ekki. „Ég get ekki sagt meira.“
„Jæja, þá er orðið frjálst,“ segir fund-
arstjóri.
„Passaðu þá, að það fljúgi ekki frá þér
eins og fuglinn, svo að þú verðir orðlaus,“
segir Gunni. „Annars finnst mér þetta
vera bara apakattalæti út í loftið. Auð-
vitað verður að vera eitthvað sérstakt
efni til þess að tala um, ef menn ætla
að halda ræður.“
10