Úti - 15.06.1940, Qupperneq 13

„Þú ert nú aldrei annað en merkileg-
heitin og finnur að öllu, sem þú ekki ger-
ir sjálfur,“ segir Addi, því að honum hefir
runnið 1 skap.
„Það er betra að vera merkilegur en
ómerkilegur,“ segir Gunni þóttalega, „en
ég get svo sem farið, ef þetta er of fínn
staður fyrir mig og þið þykist of góðir
til þess að vera með mér.“ Hann stendur
upp og býst til að fara.
„Verið þið ekki að þessu, strákar. Er
nokkur þörf á því að fara að verða vond-
ir út af engu?“ segir Otti.
„Það er alveg rétt,“ segir Addi og er
nú runnin reiðin. „Og það er líka rétt hjá
Gunna, að maður verður að hafa eitthvað
sérstakt til þess að tala um. Dettur ykkur
nokkuð í hug?“
Gunni er hættur við að fara og er sezt-
ur á kistuna. Þeir þegja allir og hugsa
sig um dálitla stund, þangað til Gunni
rýfur þögnina.
„Hvernig væri að við stofnuðum fé-
lag?“
„Já, við skulum stofna félag,“ segir
Otti.
„Það væri ekki svo vitlaust,“ segir
Addi, „en félagið verður að hafa einhvern
tilgang.“
„Um það eigum við einmitt að tala
^yrst og þá erum við búnir að fá efnið 1
ræðurnar,11 segir Gunni.
„Jæja, við skulum þá ákveða að stofna
félag og byrja á því að tala um, hvað eigi
að gera í félaginu og vilt þú ekki halda
fyrstu ræðuna, Gunni?“ sagði Addi.
Gunni stóð upp og gekk að ræðu-
stólnum og hóf máls á þessa leið:
„Mér finnst við ættum að stofna félag
og þá er að vita, hvaða tilgang það á að
hafa og finnst mér tilgangurinn eigi að
vera að gera ýmislegt saman, þegar okk-
ur leiðist og við vitum ekki, hvað við eig-
um að gera, Þá getum við haldið fundi,
helzt ef veður er vont, því 1 góðu veðri
er bezt að vera úti. Á fundunum getum
við talað um margt, af því það er gott
að æfa sig í að halda ræður. En vegna
þess að Addi er kominn í fyrsta bekk í
menntaskólanum og er lærðari en við og
ætlar að minnsta kosti að verða það, þá
finnst mér, að hann ætti næst að segja
nokkur orð um það, hvernig við ættum
að hafa félagið. Og nú ætla ég ekki að
segja meira.“
Hann settist.
Addi stillti sér næst bak við botnvörpu-
rúllurnar til þess að halda sína ræðu:
„Ég vil byrja á því að þakka félaga
mínum Gunna fyrir það, sem hann sagði
um mig, af því ég fann, að það var ekki
illa meint. Hann var að tala um, að ég sé
lærðastur af okkur þremur, en það er nú
ekki allt undir lærdómnum komið, eins
og þið sjáið bezt á því, að ég er miklu
stirðari í að tala en Gunni. Hann talar
alveg hiklaust og ég hugsa að hann geti
orðið mikill ræðumaður, ef hann æfir sig
vel í félaginu okkar.“
„Það hugsa ég líka,“ greip Otti fram í
fyrir honum.
„Það má enginn tala, meðan ræðumað-
urinn talar,“ sagði Gunni í valdsmanns-
róm.
„Þetta er alveg satt, það má enginn
tala meðan ég tala,“ sagði Addi. Nú hik-
aði hann og var auðsjáanlega að hugsa
um, hvað hann ætti að segja. Hann stakk
nöglinni á þumalfingri hægri handar nið-
ur 1 brúnina á efstu rúllunni, sem ræðu-
stóllinn var byggður upp úr og reyndi að
kvarna úr henni. Svo hélt hann áfram:
„Ég sagði þetta nokkuð klaufalega, en ég
ætlaði bara að samsinna Gunna í því, að
á meðan einhver er að halda ræðu, þá
eiga hinir að þegja og mega ekki grípa
fram í fyrir honum, vegna þess að þá
ruglast hann kannske, af því hann er
óvanur. Mér finnst, að félagsstarfið eigi
að vera fólgið í því, að við æfum okkur
í að flytja ræður um ýmis konar efni og
Framh. á bls. 15.
11
ÚTI