Úti - 15.06.1940, Qupperneq 16

En þá var það hún Skjalda gamla, bezta
mjólkurkýrin hans Snjólfs. Auðvitað varð
líka eitthvað að gera fyrir hana. Snjólfur
snjalli hafði tekið eftir því, að hún átti
orðið erfitt með að beygja sig niður eftir
grasinu, og þess vegna fann hann upp
vél handa henni, sem var þeim kostum
búin, að hún sló grasið og bar það upp
að munni Skjöldu gömlu, svo nú þurfti
hún ekki að hanga með hausinn niður við
jörð allan guðslangan daginn, heldur bara
ganga áfram og þá fór skrúfan af stað
og þeytti grasinu upp í körfuna, sem var
fest á Skjöldu.
Nú víkur sögunni að hestunum. Þegar
þeir höfðu fengið húfurnar og flugnasóp-
ana, höfðu þeir svo lítið að gera úti í
haganum á sumrin, að þeim fór að leið-
ast, og sér til dægrastyttingar hlupu þeir
yfir á akrana hans Snjólfs og átu sér til
óbóta.
Hænurnar reyndu nýju rúmin og urðu
svo værukærar, að það var ómögulegt að
porra þær upp á morgnana til þees að
verpa.
Öndunum reyndust seglin ekki vel til
lengdar, því ef nokkur vindur kom, sner-
ÚTf
ust endurnra í hring eins og skoppara-
kringlur eða stungust á endann.
Og ekki tókst betur með Skjöldu gömlu,
þegar til lengdar lét. Það var nú svona,
að henni hafði ávalt líkað vel við gömlu
aðíerðina til þess að ná sér i gras, og var
orðið hálfilla við þetta nýtízku tæki, sem
var henni til byrði. Það skeði því einn
daginn, þegar verið var að binda vélina á
Skjöldu, að hún fékk ógurlegt reiðikast,
rauk af stað yfir akra og allt, sem fyrir
henni varð. Snjólfur hljóp á eftir henni
másandi og blásandi, en ekki náði hann
Skjöldu fyrr en hún hafði eyðilagt fyrir
honum alla kálgarðana og hlaupið undir
þvott, sem hékk þar á snúrum, og rifið
hann meira og mlnna svo að sundur-
skornar tætlurnar þyrluðust í kringum
Skjöldu eins og snjóflyksur.
Það næsta, sem kom fyrir á bænum
hans Snjólfs snjalla var það, að lambið
litla fótbrotnaði á stultunum.
Nú var Snjólfi öllum lokið og hann
komst að þeirri niðurstöðu, að sér myndi
ekki takast að þóknast dýrunum með upp-
finningum sínum. Hann losaði því hestana
við flugnasópana, hænsnin við rúmin og
Skjöldu við grasvélina. Síðan lifði Snjólf-
ur og dýrin hans 1 sátt og samlyndi og
svo vel geðjaðist honum að sveitalífinu,
að hann flutti ekki framar til borgarinnar.
14