Skessuhorn - 27.03.2018, Side 16

ÞRIÐJUDAGUR 27. mARs 201816
Þó vor sé í lofti er heldur hrá-
slagalegt um að litast fyrir utan
stóra gluggana á kaffihúsinu Les-
bókinni við Akratorg á Akranesi
þegar blaðamaður sest niður með
margréti Blöndal einn miðmorg-
un í mars. Hún er nýkomin frá
Bonn í Þýskalandi þar sem hún
var ásamt manni sínum Guðmundi
Óla Gunnarssyni, skólastjóra
Tónlistarskólans á Akranesi, við-
stödd tónleika með strengjakvar-
tett stjúpdóttur sinnar, Hrafnhild-
ar mörtu Guðmundsdóttur í Beet-
hoven-Hause. Í því húsi fæddist
Beethoven en Hrafnhildur nemur
sellóleik í Bloomington í Indiana í
Bandaríkjunum. Við pöntum okk-
ur kaffi og meðlæti og látum fara
vel um okkur á meðan margrét
mælir með Bonn sem borg til að
heimsækja. „Bonn er ofboðslega
næs. Auðvelt að komast þangað,
góður matur og hellingur af göml-
um fallegum húsum, þó misgóður
arkitektúr eftirstríðsáranna fylgi
inn á milli. Ég skil ekki hvernig er
hægt að byggja svona ljót hús ofan
í svona óskaplega falleg hús,“ seg-
ir hún. Við ætlum meðal annars að
spjalla um fjölmiðlaferilinn, ferða-
lagið með Elly Vilhjálms, teng-
inguna við Akranes og drauminn
sem er að rætast. En við byrjum
fyrir norðan.
Ættuð úr Dölunum
margrét er fædd og uppalin á Ak-
ureyri en foreldrar hennar Björn
Brynjólfsson og Guðborg Blön-
dal voru þó ekki þaðan. „Reyndar
er ég varla Akureyringur. mamma
var vestan úr Dölum, úr saurbæn-
um, og ólst þar upp og pabbi var
úr Öxnadal. Þannig að ég er ekki
svona „alvöru“ Akureyringur. En
mér þykir óskaplega vænt um Ak-
ureyri.“ Og menntavegurinn var
hefðbundinn. „Ég fór í Barna-
skóla Íslands,“ segir margrét og
brosir þegar blaðamaður hváir.
„Barnaskóli Akureyrar hét hann
auðvitað en var stundum kallaður
þetta af þeim sem töldu skólann
vera þann eina á landinu sem væri
með einhverju viti. síðan lá leiðin
í Gagnfræðaskólann og mA.“ Eft-
ir menntaskólaárin vantaði mar-
gréti vinnu og sótti um skrifstofu-
starf hjá Ríkisútvarpinu á Akureyri
sem þá var að hefja starfsemi. Þar
hitti hún Jónas Jónasson forstöðu-
mann sem vantaði einhvern til að
sjá um þætti fyrir unglinga. „Hann
sagði mér að fara heim og búa til
útvarpsþátt, sem ég gerði. Þessir
þættir voru á Rás 1 og fyrsti þátt-
urinn var sendur út á 21 árs afmæl-
isdaginn minn. Og ég er enn að
búa til útvarpsþætti,“ segir mar-
grét og brosir. Ári eftir útskrift-
ina úr mA ætlaði margrét svo að
gerast íslenskukennari, flutti til
Reykjavíkur 1984 og hóf nám í ís-
lensku við Háskóla Íslands. „Ég
hafði svo dásamlega fyrirmynd
í íslenskukennaranum mínum í
mA þannig að ég ætlaði að reyna
að verða bara eins, en var þá að-
eins farin að vinna í útvarpinu. svo
þegar ég flutti suður sótti ég um
vinnu, með skólanum, á Rás 2 sem
þá hafði starfað í eitt ár og var ráð-
in á næturvaktirnar, annað hvert
laugardagskvöld frá klukkan tólf
til þrjú.“
Útvarpsfólk borðaði úti
Á endanum þurfti íslenskunámið
að víkja fyrir útvarpsmennskunni.
„Vinnan tók alltaf meiri og meiri
tíma. svo var útvarpið bara svo
spennandi og skemmtilegt. Það var
eins og að lenda í ævintýri. En ís-
lenskunámið var ofsalega skemmti-
legt, sérstaklega bókmenntirnar.
mér fannst þær miklu skemmti-
legri en málfræðin.“ En sér hún þá
fyrir sér að fara aftur í háskóla eða
er sá kafli búinn? „Ég finn alveg að
annað slagið fæ ég einhverja svona
skólaþrá. Ég lærði viðburðastjór-
nun á Hólum og var að hugsa um
að skrá mig í fjölmiðlafræði í Há-
skólanum á Akureyri, fá próf upp á
að ég kynni nú eitthvað í þessu en
einhvern veginn er ég alltaf farin að
gera eitthvað annað.“
Að hafa tekið þátt í að slíta barns-
skónum með Rás 2 á upphafsárum
stöðvarinnar segir margrét hafa
verið algert æði. „Þetta var bara
eins og villt heimavist,“ segir hún
og hlær. „mikil vinna og mikið partí
líka. Þarna var ofboðslega skemmti-
legt fólk og þetta var líka alveg nýr
heimur. mér fannst til dæmis mjög
skrýtið að allir fóru út að borða í
hádeginu. Ég hafði bara aldrei vit-
að svona vitleysisgang,“ segir hún
hlæjandi. Hin glænýja útvarpsstöð
í Reykjavík varð margréti dýrmæt í
mörgu tilliti. „Á Rás 2 eignaðist ég
suma af mínum bestu vinum,“ seg-
ir hún og nefnir sem dæmi Inger
Önnu Aikman og Þorgeir Ástvalds-
son, sem er ættaður úr Dölunum
eins og margrét. „Eins varð sigrún
stefánsdóttir mikill örlagavaldur
því tvíeykið Bergsson og Blöndal
varð til undir hennar stjórn. sigrún
var líka fljót að samþykkja Gesti út
um allt, þættina sem voru í beinni
frá Hofi á Akureyri.“ Af sjónvarps-
þáttum margrétar má nefna Áhöfn-
ina á Húna þar sem hún og Felix
Bergsson sigldu í kringum landið
á 50 ára gömlum eikarbáti ásamt
hljómsveit og fylgdarliði. Þessi
misserin eru þættirnir Fram og til
baka á dagskrá Rásar 2 á sunnu-
dagsmorgnum. „Það er bara svo-
lítið eðlilegt framhald af því sem
við Felix Bergsson höfum verið að
gera. mér finnst ofsalega gaman að
grúskast og þarna gröfum við eftir
efni og tónlist 40 ár aftur í tímann.
svo erum við að gera sex þátta sjón-
varpsseríu sem verður eins konar
óvísindaleg mannlífsstúdía Bergs-
son og Blöndal. Fyrsti þátturinn
verður sýndur í ágúst.“
Í útsendingu með
tárin í augunum
En það hefur ekki alltaf verið gam-
an í vinnunni. margrét segir frá
erfiðum dögum árið 2013 þegar 60
starfsmönnum var sagt upp störf-
um hjá RÚV. margir af vinnufé-
lögum og vinum margrétar fengu
uppsagnarbréf, sen sjálf slapp hún.
„Þessar uppsagnir eru bara það
versta sem maður hefur lent í.
Þetta var bara alveg ömurlegt, al-
veg hrikalega sorglegt ástand. Það
var grátandi fólk um alla ganga og
maður var sjálfur með tárin í aug-
unum. svo bara snýtti maður sér
og fór í útsendingu. Þetta var rosa-
lega slæmur tími. Ég var verktaki,
annars hefði mér eflaust verið sagt
upp líka. Það hentar mér vel að
vera verktaki því mér finnst voða
gott að ráða mér sjálf. Það þýðir
kannski stundum að maður er alltaf
í vinnunni. Ég er aðeins byrjuð að
læra það núna að kúpla mig út og
draga andann. maður upplifir ein-
hvern veginn verkefnin þannig að
það sem maður er að vinna að í það
og það skiptið sé alltaf síðasta verk-
efnið sem maður fær.“
Ömmuleikur
dásamlegur
En hvernig slakar margrét þá á?
„Núna geri ég það bara þannig að
ég segi stundum nei. svo er ég bara
heima hjá mér. mér finnst dásam-
legt að fara heim og elda og vera í
ömmuleik. Ég vanda mig við það
að vera ekki alltaf að lesa tölvupóst-
inn minn. stundum skil ég símann
bara eftir einhversstaðar, er ekki
alltaf með hann nálægt mér.“ Hún
hefur þá fundið á sjálfri sér ef hún
hefur gengið of nærri sér og unn-
ið of mikið? „Ég hef gengið allt
of nærri mér stundum og ég hef
veikst af álagi og lent í ýmsu varð-
andi það. Af því að maður er allt-
af svo ofsalega mikið að vanda sig
og það er það sem er svolítið erfitt.
Hvenær á maður að stoppa? Fjöl-
miðlastarfið er þannig að maður er
alltaf að keppast við tímann og svo
kvittar maður alltaf fyrir með nafn-
inu sínu. Og þegar maður er alinn
upp við það að maður eigi að vanda
sig og gera sitt besta verður maður
líka að vita að það er enginn heims-
endir þó að manns besta sé ekki al-
veg nógu gott. Og að læra það var
kannski það erfiðasta fyrir mig. Ef
maður veit inni í sér að maður hef-
ur gert sitt besta. Þetta snýst um
það.“
Gafst nánast upp á Elly
snemma árs 2011 var margrét beð-
in um að skrifa ævisögu, eitthvað
sem henni hafði aldrei dottið í hug
að hún ætti eftir að gera. Og þessi
bók átti ekki að vera um hvern sem
er heldur um Elly Vilhjálms, eina
ástsælustu söngkonu þjóðarinnar
fyrr og síðar. „Já, auðvitað skal ég
skrifa bók, sagði ég við útgefand-
ann en ég vissi náttúrlega ekkert út
í hvað ég var að fara. Þetta var bara
einhverskonar sambland af hrika-
legri bjartsýni og fávitagangi, eða ég
veit ekki hvað á að kalla það, ég segi
ekki greindarskorti,“ segir mar-
grét og brosir. „Ég trúði því bara
að það væri með þetta eins og ann-
að. Ef ég væri bara nógu dugleg þá
mundi þetta auðvitað hafast. En ég
hef aldrei lent í neinu verkefni sem
hefur tekið eins á mig. Bókin átti að
koma út fyrir jólin en ég gaf þetta
verkefni frá mér í ágúst. Þá sagði ég
útgefandanum að ég bara gæti ekki
gert þetta. En útgefandinn ákvað að
bjóða mér annað ár til að ljúka við
bókina, sem ég er óskaplega þakk-
lát fyrir núna. Það hefði verið voða
vont fyrir mig að gefast upp, sem
Margrét Blöndal á fjölskyldu á Akranesi, keypti land í Leirársveit og byggir hús í sumar:
„Það skemmtilegasta sem ég veit er
að stússast fyrir fólkið mitt“
Margrét í Skarfavör á Akranesi. Ljósm. Heiðar Mar Björnsson.
Gestir út um allt í Hofi á Akureyri. Felix Bergsson og Margrét í góðum gír.
Ljósm. Þórgnýr Dýrfjörð.
Þrír samferðarmenn Ellyjar á tónleikum sem haldnir voru árið 2012 eftir útkomu
ævisögunnar. Guðmundur Steingrímsson, Ragnar Bjarnason og Jón Páll
Bjarnason ásamt Margréti. Ljósm. Mummi Lú.