Hlynur - 15.12.1962, Síða 21

Við mældum nú um hríð götur, sem
ýmist hétu í höfuðið á Karli Marx
eða Lenín; voru þær auðar að mestu,
líkt og allur mannskapurinn væri
stunginn af vestur fyrir tjald. Og
svipmót þeirra, sem eftir höfðu orð-
ið, var ósköp lítið upplífgandi. Ég
hafði alltaf haldið, að Þjóðverjar
yrðu sem nýir menn við að klæðast
einkennisbúningi, en jafnvel alþýðu-
löggan hérna er eins fýld og þreytu-
leg og hún væri búin að marséra
hvíldarlaust í gegnum alla þýzka heri
allt ofan frá lífverði Friðriks mikla.
Kvenfólkið var séráparti druslulega
til haft. líkt og það væri ekki ennþá
búið að laga sig til eftir allsherjar-
nauðganir rússneska hersins fyrir
seytján árum. Höfðu margar sér til
skjóls kápur eða mussur úr ein-
hverju hnausþykku efni, sem minnti
á þæft vaðmál. Jafnvel húsunum
virtist leiðast. Þau eru þó mörg ný
og dável upp byggð, jafnvel með
sjónvarpsstangir á þaki, og vakti
það aðdáun sænskra samferðamanna
minna, því í Svíþjóð er sjónvarps-
tæki eitt af frumskilyrðum þess að
geta talist með fólki. En litur bygg-
inganna er yfirleitt eins: grár o'
þreytulegur. Þessi grámi hvíldi hér
yfir öllu og öllum, rétt eins og öll
borgin hefði tekið sig saman um að
fara í fýlu. Hið eina, sem skar sig
úr, voru blóðrauð áróðursskilti, sem
löfðu hingað og þangað utan húss og
innan. Á einu stóð: Fyrir friðinn og
sósíalismann, enda hékk það ofan
við glugga einhverrar opinberrar
skrifstofu. Fyrir innan gluggan sat,
hamrandi á ritvél með einum fingri,
boldangskvenmaður í rauðri gol-
treyju, lauslega hnepptri utan um
voldugan stuðarann.
Annað skilti, á stærð við meðal
fjárhúshurð, hékk uppi á vegg í
póststofu staðarins. Voru á það
skráðar þær upplýsingar, að aðeins
væri til eitt þýzkt ríki, er bæri það
nafn með réttu: Die Deutsche Demo-
kratische Republik. Einnig hér var
kvenmaður í rauðri treyju.
Þar eð við höfðum ekki gert ráð
fyrir landgönguleyfi, vorum við
harla fátæk af austur-þýzkri mynt,
en það skipti raunar heldur litlu
máli, því hér var fátt að kaupa.
Nokkrar samvinnuverzlanir sáum við
þó, er höndluðu með matvörur, en
hræddur er ég um, að honum Guð-
mundi mínum Ingimundarsyni í
KRON hefði ekki litist á innrétting-
arnar þar. Þá sáust söluturnar einn
eða tveir, er seldu rit eftir Úlbrikt
og bæklinga, í hverjum talað var
illa um Frakka og þeirra athæfi í
Alsír. Bílar sáust fáir og flestir af
ævagömlum módelum.
Líklega er fólk í Sassnitz fremur
óvant útlendingum. því það virti okk-
ur fyrir sér með töluverðri forvitni,
einkum ungmenni. Smásveinn einn
gaf sig á tal við okkur og spurði
hvort við værum Tékkar. Fólk, sem
við gáfum okkur á tal við undir því
yfirskyni að spyrja til vegar, var
ósköp viðmótsgott og viðræðufúst,
en væri talinu vikið að landsmálum,
vildi það sem minnst segja.
Á leiðinni niður að höfninni gekk
ég, ásamt Svía nokkrum, framá
stærðarbyggingu, er virtist vera sjó-
mannaheimili. Á hlaði þess trónaði
minnismerki í stíl við legstein. og
var á það klöppuð mynd af Lenín.
Námum við þar staðar og vildum
taka mynd af karli, en þá laukst upp
gluggi á þriðju eða fjórðu hæð hæl-
isins og útum hann þrengdi sér
helmingurinn af digrum Þjóðverja,
sem skók að okkur hnefa og bað
okkur aldrei þrífast. Gáfum við
rausi hans lítinn gaum, fyrr en hann
ympraði á orðinu „polizei", hinu
ógurlegasta í þýzkri tungu. Urðum
við þá fljótir að hypja okkur og lét-
um Lenín eftir ómyndaðan.
Og innan skamms erum við á leið
frá þessu alræðisríki öreiganna til
Framhald á bls. 28.
HLYNUR 21