Hlynur - 15.12.1962, Page 13

Smásagan
í RAUN □□ VERU
Þrátt fyrir þá staðreynd, að marg-
ir af gáfuðustu og fjölhæfustu
mönnum landsins tilheyra stétt of-
drykkjumanna, minnist ég þess ekki,
að hafa séð á prenti lýst dásemdum
ofdrykkjunnar. Það skeði nefnilega
hérna um daginn, þegar kollegi minn
hafði gefið mér nokkra sjússa, að ég
hét því, að reyna að lýsa dásemdum
starfs míns, ef mér tækist að út-
vega mér eina fyrir kvöldið. Og
heppnin var með mér, og nú er ég
byrjaður að efna heitið.
Ég var liðlega tvítugur þegar ég
bragðaði fyrst áfengi, en ég var
líka orðin 23 þegar það rann af
mér. Fyrsti sopinn var vondur, en
áhrifin komu mér fljótt til að gleyma
bragðinu. Ég fann hvernig, hiti og
gleði, afl og fjör streymdi um lík-
amann, hugsunin skýrðist, ég sá í
gegnum allar blekkingar heimsins,
og sá tilgangsleysið í öllum mínum
fyrri athöfnum. Ég gerði mér ljóst,
að ég hafði fundið mína hamingju og
að henni mátti ég ekki sleppa.
Þó að ég dytti svo að segja fyrir-
varalaust út úr heimi blekkinganna
og augu mín opnuðust fyrir fánýti
tilgangsins, var ég fljótur að venj-
ast hinu nýja starfi mínu. Ég eign-
aðist góða vini og sannir ofdrykkju-
menn eru vinir vina sinna. Þó eru
þyrnar í jurtagarði Bakkusar, fínu
rónarnir, sem dútla við að skemmta
örvæntingarfullum piparkerlingum,
sem í sjálfu sér væri ekki nema
góðverk, ef það væri gert á heiðar-
legan hátt.
Þrátt fyrir alla mína hamingju
eftir Braga Ragnarsson
eru það þó andstæðurnar, sem gera
líf mitt þess virði að lifa því. Ann-
ars vegar hyldýpi botnlausrar ör-
væntingar, hamslaus leit að Bakk-
usi og dóttur hans, hins vegar ómet-
anleg gleði og ástríðufull atlot þegar
ég hef fundið hamingjuna og þá
dýrka ég tengdapabba, þar til sál
mín leysist upp í hundruð milljóna
örsmárra fagnaðarbrota, sem fljúga
til himins og sameinast hinni eilífu
sál alheimsins.
En það eru ýmsir erfiðleikar, sem
ég og stéttarbræður mínir verðum
að horfast í augu við. Síðan báru-
járnið hvarf, er húsnæðisvandamál-
ið það versta. Á köldum vetrarnótt-
um, þegar miskunsemi Bakkusar er
víðsfjarri, verð ég að láta mér nægja
að hita mér við ofsa örvæntingar-
innar. Þó batnaði ástandið aðeins á
meðan Myndin sáluga kom út, en
prentunin var svo léleg, að maður
átti á hættu að vakna með feitletr-
aða forsíðugrein á enninu, ef hann
rigndi.
En kaldar vetrarnætur í höll Bakk
usar eru ekki verri, en að sitja þar
á heitum sumardegi. Öll líkamleg
vanlíðan hverfur eins og dögg fyrir
sólu, ég hætti að hugsa og nýt þess
eins, að vera ekki til. Ég líð upp í
loftið og horfi á þennan vesæla lík-
ama sem liggur skjálfandi á jörðinni
og reynir að skýla sér innan I rifn-
um frakkagarmi. Ég horfi á magra
og skjálfandi fingur leita vonlausri
leit, að tölu sem eitt sinn var á sín-
um stað, en liggur nú á gangstétt
Fram. á bls. 28.
HLYNUR 13