Heimsmynd - 01.05.1993, Blaðsíða 28

Strembið að auðgast ón
aðgangs að ríkiskassanum
„Auðvitað var þetta sjónarspil í kringum
fjögurra milljarða króna fjárveitinguna til
Landsbankans tómur klaufaskapur,“ segir Nóri.
•• *
eftir Ornólf Arnason
avíð og Jóni Sig.
varð á í mess-
unni af því að
þeim var svo
mikið í mun að
draga athyglina
frá því sem
auðvitað skipti
höfuðmáli að
eftir samþykkt
frumvarpsins er
hvenær sem er
hægt að slaka tveimur milljörðum til ís-
landsbanka án þess að fara með það gegn-
um þingið með tilheyrandi aðfinnslum og
dónaskap frá beiskum og öfundsjúkum
smásálum sem almenningur hefur kosið til
setu þar. Ekki veitir íslandsbanka af
smáhressingu. Flestir eigendurnir, t.d.
kolkrabbafyrirtækin, hafa farið illa út úr
kreppunni eins og aðrir. Eimskip og Flug-
leiðir rekin með stórtapi. Fátt um verkefni
hjá íslenskum aðalverktökum og Sam-
einaðir verktakar ekki lengur sameinaðir
eftir fráfall Halldórs H. enda vilja ekkjumar
og erfingjapakkið bara fá sína milljarða
útborgaða til að eyða og spenna. Þó að Jóni
Halldórssyni hafi með herkjum lánast að ná
kjöri sem formaður að föður sínum
gengnum er sannarlega ekki þar með sagt
að þetta misvitra lið í hermangsættunum
gleypi við því að best sé að geyma aurana
áfram í einum kassa. Synimir fara ekki í
fötin hans Halldórs, allra síst þar sem um er
að ræða að vinna traust fólks.“
„Þessum húsum björguðum við, hópur
af vösku fólki, með því að mála þau í
leyfisleysi einn sólbjartan vormorgun fyrir
tveimur áratugum," segi ég. „Þegar borgar-
búar vöknuðu sáu þeir allt í einu ljómandi
fallega húsaröð hér fyrir ofan Lækjargöt-
una, Bemhöftstorfuna. Áður hafði fólk bara
séð þar kumbalda, fúaspýtnahreysi sem
upplagt var að rífa og reisa í staðinn
myndarlegan stjómsýslukastala úr steypu
og gleri.“
„Það var eftir þér að standa í svoleiðis
veseni. Við emm svo ólíkir. Þú ert svoddan
dómadagsglanni,“ heldur Nóri áfram þegar
við göngum upp Amtmannsstíginn og inn á
veitingahúsið Búmannsklukkuna í gamla
landlæknishúsinu. „Og þú varst nú alveg
týpískur stofukommi, þó að þú viljir nátt-
úrulega ekki viðurkenna það ,í slitnum
gallabuxum að flengjast rallhálfur um alla
Evrópu á BMW-inum milli hrútleiðinlegra
framúrstefnulistviðburða og fokdýrra veit-
ingastaða þar sem þú og vinafólk þitt tár-
felldi ofan í ostrurnar yfir meðferðinni á
elsku hjartans verkalýðnum. Þú ert að vísu
kominn úr gallabuxunum, líklega orðinn of
feitur til að komast í þær, en ekki hefurðu
lagast neitt að ráði að öðru leyti, sírífandi
kjaft við alla, meira að segja helstu ráða-
menn þjóðarinnar."
Elskulegar konur taka á móti okkur og
leiða okkur til borðs í vistlegum og þjóð-
legum húsakynnunum. Skólabróðir minn
er ekki illa til fara í dag fremur en endra-
nær, í glæsilega saumuðum matrósa-bláum
ullarfötum með vínrauðum teinum. Nóri er
sannast sagna ekki eftir formúlunni „hár,
herðabreiður og miðmjór" en stungnir
jakkaboðungarnir taka af öll tvímæli um
verð og gæði og einhvern veginn gefa
silfurgráa silkiskyrtan hans, litríka, ská-
röndótta bindið og eldrauði silkiklúturinn í
brjóstvasanum á jakkanum honum yfir-
bragð sem hver klæðskeri í London, París
eða Mflano þættist áreiðanlega fullsæmdur
af.
„Hvað fær maður nú að borða hér?“
28
segir Nóri við mig á meðan stúlkumar eru
að sækja matseðlana. „Ég nenni ekki að
standa í einhverju miðlungsjukki, eins og
þú veist vel. Þá getur maður nú bara rétt
eins etið heima hjá sér. Eins og verðlagið er
á þessu. Fyrirgefðu, þú ætlar að borga svo
að það er ekki kurteislegt af mér að minnast
á verðið.“
Á meðan við pöntum matinn koma tvær
leggjalangar, vandlega snyrtar og sjálfs-
ömggar ungar konur á framabraut inn og
setjast við gluggaborðið í horninu fyrir
aftan Nóra.
„Ég þoli ekki þessar uppagellur,“ segir
Nóri.
„Alveg er ég ósammála þér um þetta
eins og annað,“ segi ég. „Gullfallegar
stelpur og áreiðanlega af góðu fólki.“
„Ég hef stundum sagt þér frá fína frænda
mínum í Ameríku sem á gríðarlega
valdamenn og jafnvel þjóðhöfðingja að
kunningjum,“ segir Nóri og nennir greini-
lega ekki að standa í frekara orðaskaki um
fegurðardísir. „Hann skrapp hingað í
jarðarför um daginn. Hann er svo skrambi
seigur að fá gamlar, einhleypar frænkur
okkar til að arfleiða sig. Ef þær deyja á
sumrin notar hann ferðina til að renna fyrir
lax uppi í Borgarfirði en þegar hann kemur
á veturna gefur hann sér oft tíma til að
spjalla við mig.“
Ung og geðfelld stúlka ber okkur forrétt-
inn. Það er feta-ostur með söxuðum tómöt-
um og graslauk í búttudeigshjúpi.
„Eins og hanakambur,“ segir Nóri þegar
hann virðir fyrir sér lögunina á fyrirbærinu,
sker sér bita og byrjar. „Bara nokkuð
bragðgott. Og hann frændi minn sagði mér
að hann hefði fyrir nokkru lent með ítölsk-
um auðjöfri í veislu heima hjá vini sínum
Reyni fursta af Mónakó. Hann sagði að
HEIMS
MYND