Heimsmynd - 01.05.1993, Síða 49

augnhárin kórónuðu alla dýrðina. Augun
áttu að virka á stærð við undirskálar og þetta
var óneitanlega mjög smart.“
Hanna sagði einnig að þetta afturhvarf
til sjöunda áratugarins fæli bæði í sér tísku
og einnig vissa uppreisn gegn tísku eins og
fyrirmyndin hjá 68-kynslóðinni. „Það
voru annars vegar við sem horfðum til
Twiggy og kappkostuðum að fylgja
tískunni og síðan þær konur sem síðar urðu
róttækar, ekki síst í kvenfrelsismálum, og
lögðu sérstaka áherslu á að vera ekki í
tísku og notuðu til dæmis aldrei varalit.
Mér fannst þær alltaf dálítið spennandi og
tískan sem tók við af Twiggy var meira í
ætt við þær, til dæmis mussur og bönd í
hárinu. En ég vogaði mér ekki að leika það
eftir enda hefði mamma orðið vitlaus, hún
lagði blátt bann við öllu slíku. Ég átti þó
mussur hangandi inni í skáp en notaði þær
afar sjaldan.“
T|víbökur og vatn,“ sagði Henný
þegar hún var spurð um
vinsælasta megrunarkúrinn á
Twiggy-tímanum. „Matur hvorki
heillaði né heldur að svengd
sækti að. Þær allra hörðustu
gengu líka alltaf með tannbursta
á sér sem þær stungu upp í kok til
að geta gubbað öllu öðru sem þær settu
ofan í sig. Þessir svæsnu megrunarkúrar
voru í gangi en sýningarstúlkur voru lítið í
þeirri deild því að þær þurftu að hafa
þennan vöxt annars þýddi ekki fyrir þær að
reyna. Þær voru þó sumar í tannbursta-
JJastskór,
hárkollur,
gerviaugnhár,
plokkaðar
augabrúnir,
bjöllubuxur
og megrunar-
kúrar.
deildinni og á ferðalögum erlendis í kjölfar
sigursins héma heima, þá man ég eftir að í
þau fáu skipti sem við fórum fínt út að
borða fengum við okkur þurra steik með
grænmeti og strax að máltíð lokinni fóru
margar inn á klósett og skiluðu steikinni
beint aftur í klósettið. Ég er sjálf alltof
mikið fyrir mat til að færa slíkar fómir og
hef alltaf verið. En þetta var allt í kringum
mann á þessum tíma. Aðspurð um hvort
það hefðu verið einhverjir harðsvíraðir
megrunarkúrar í gangi til að framkalla
þetta útlit, sagði Svanhildur: „Ég varð ekki
vör við það enda reyndi ég ekkert sér-
staklega að vera grönn. Ég hef alltaf verið
mjóslegin án þess að þurfa að hafa fyrir
því. En sjálfsagt hafa þær sem voru
feitlagnar gert eitthvað til að grenna sig og
það hefur alltaf verið þannig. Ég hefði sjálf
farið í megrunarkúr ef ég hefði þurft þess.
Það að vinna við að standa uppi á sviði
krefst þess að maður tolli í tískunni. Þetta
voru auðvitað öfgar síns tíma og Twiggy
hefur sjálfsagt verið vannærð enda kom
hún úr mikilli fátækt og þó að tískan komi
aftur tekur hún breytingum. Þetta tímabil
sem hefur verið undanfarin ár er heldur
ekki laust við öfgar og þær kröfur sem hafa
verið gerðar hafa orðið þess valdandi að
konur hafa í meira mæli farið í plastik og
mér finnst það ekki jákvætt. Ég var sjálf
aldrei jafn mjó og Twiggy en ég get séð á
gömlum fötum að ég hef verið ansi grönn.“
A áttunda áratugnum komst í hámæli
dularfullur sjúkdómur meðal unglings-
stúlkna sem lýsti sér með hríðversnandi