Heimsmynd - 01.05.1993, Blaðsíða 56

Heimsmynd - 01.05.1993, Blaðsíða 56
ulda Hákon komst þá í hóp virtustu lista- manna Norðurlanda, allt frá Edward Munch, Ágúst Strind- berg (já, hann málaði líka), Asger Jorn og Jóhannesi S. Kjarval, „en það þýðir ekki að ég tilheyri þeim hópi,“ segir hún hógvær. Við opnun sýning- arinnar í Barbican Center í London gekk Elísabet II að Huldu og spurði hana hvort hún væri ekki íslenskur málari. „Ég er myndhöggvari,“ svaraði Hulda og í fram- haldi af því spurði drottningin hvar verkin hennar væri að finna í sýningarhöllinni þar sem aðrir fulltrúar Islands voru, Jóhannes S. Kjarval, Svavar Guðnason og Sigurður Guðmundsson. Þessi sýning var sögulegt yfirlit á norrænni myndlist. Þótt Huldu þætti mikið til þess koma að vera fulltrúi íslands í þessum merka hópi listamanna í Barbican síðastliðið haust, segir hún það samt ekki toppinn á sínum listræna metnaði eins og boðið á Sidney- tvíæringinn var. Þá var hún ekki síður ánægð með opnun sýningar á verkum sínum í Galerie Ozwei í Berlín um áramótin síðustu en sú sama sýning var nýlega flutt yfir til Kiel í Norður- Þýskalandi. „Þar sem ekkert hefur selst er þetta orðin farandsýning," segir Hulda sem er nýkomin frá Kaupmannahöfn þar sem hún hélt fyrirlestur um verk sín. Líf listamanna er ekki alltaf dans á rósum. En lánið hefur leikið við Huldu undanfarið. Hún er á starfslaunum frá Reykjavíkurborg næstu þrjú árin og getur því sinnt myndlistinni að vild. Það hefur ekki alltaf verið svo. Og Jón Óskar, maðurinn hennar, sem einnig er mynd- listarmaður, komst nýlega á starfslaun hjá ríkinu. Jón Óskar hefur löngum unnið fyrir sér sem útlitsteiknari á blöðum og tímaritum en einnig sýnt mikið erlendis. Af listamönnum yngri kynslóðarinnar þykja þau í hópi þeirra athyglisverðustu en þessi tvö eru jafnframt ólíkir listamenn, Jón Óskar með sín flennistóru verk, oft af andlitum „sem virka nakin í einsemd sinni" eins og einhver orðaði það, og Hulda með trétöflurnar með sinni sérkennilegu neðan- málsskrift að ógleymdum gipsmyndum af fólki og dýrum. Hulda talar um lífið og tilveruna rétt eins og staðreyndir hversdagslífsins, segir enskur listfræðingur og bætir við að þannig tali Hulda jafnframt um anda eða drauga eins og komi best fram á sjálfsmynd hennar í hópi sjö drauga (1988), en sú mynd er í eigu Listasafns íslands. Þegar Hulda heimsækir mig á dimmu síðkvöldi seint um vetur tekst henni að gera mig mjög órólega þegar hún kveður og fer að spyrja mig hvort ég hafi orðið vör við marga framliðna þarna inni. „Ég hef gaman af draugasögum," segir hún. Ég set öryggiskeðjuna á og horfi á eftir henni háleggjaðri í pönkuðum, svörtum leður- jakka labba undir norðurljósunum eins og ekkert sé. Hér áður fyrr hafði hún Heiðu Berlín, fallega sheffertík, stöðugt með sér en nú er Heiða Berlín bara til á mynd. Hún var veil fyrir hjarta og náði aðeins þriggja ára aldri. Það var eins og henni tækist aldrei fullkomlega að fóta sig í þessari jarðvist, þessari kiðfættu sheffertík. Eitt kvöldið lá Heiða Berlín á stigapallinum í húsi listamannanna við Hverfisgötu. Það amaði eitthvað að henni án þess að Hulda gerði sér fyllilega grein fyrir hvað það væri. Þau voru að fara út á lífið, líkast til upp á 22, á horninu á Laugavegi og Klapparstíg. Þegar þau komu heim aftur var Heiða Berlín orðin mjög veik og hún dó þá sömu nótt. Þau grófu hana í garðinum og Hulda grét og ásakaði sjálfa sig fyrir að hafa ekki verið hjá tíkinni þessar síðustu stundir. Verk Huldu Hákon, málaðar trétöflur með gipsmyndum, sýna gjaman aðstæður þar sem venjulegt fólk stendur andspænis ofurveldi náttúrunnar eða við hlið ímynd- aðra fígúrá, sögupersóna eða draumavera. Neðst á töflunum standa skrýtnar setningar og athyglisverðar fremur en þær feli í sér bókmenntalegt gildi, „en þær eru skáldskapur. Kannski ekki góður skáld- skapur en samt skáldskapur". Kímnin ber í sér bæði fáránleika og mildi. „Ég er ekki agressív.“ Og þessar skrýtnu kringum- stæður sem dregnar eru upp vekja spum- ingar. „Það er það sem ég vil að gerist." Hvað er fólkið að gera fljótandi í lausu lofti? „Það er ekkert svar til við því. Það liggur jafnt hjá áhorfandanum sem mér.“ Hið dulræna er ekki fjarri Huldu. Amma hennar í sveitinni, Kristín Margrét Jósefína Björnson, varaði hana við að ganga á ákveðnum steinum til að styggja ekki álfana þegar Hulda var bam. „Amma er 92 ára og hún hefur haft mjög mikil áhrif á mig. Hún er ákveðin og gáfuð kona. Það var hún sem vakti áhuga minn á íslenskum menningararfi, sérstaklega þjóðsögunum.“ En Hulda var komin langt frá þeim veruleika eða óraunveruleika þegar hún hélt til New York ásamt Jóni 1980. Þau kynntust í Menntaskólanum við Tjömina, ótrúlega lfk í útliti og bæði mjög áhugasöm 56 um myndlist. Enda lá leið þeirra beggja í Myndlista- og handíðaskólann að loknu stúdentsprófi. Hulda var aðeins sautján ára gömul þegar hún varð ófrísk að Burkna syni sínum og líf þeirra Jóns Óskars gjörbreyttist. En það kom ekki í veg fyrir að þau héldu til New York nokkrum ámm síðar, þar sem þau voru bæði við nám og bjuggu í fimm ár. Halldór Björn Runólfsson listfræðingur segir að áhrifa goðafræðinnar hafi strax gætt í verkum Huldu. Ástæðu þessa segir hann tvíbenta. í fyrsta lagi hafi þetta verið heimþrá og hins vegar hafi hún með þessu móti haldið tengslum við þá menningu og þann arf sem hún ber einlæga virðingu fyrir. Að ýmsu leyti má segja að verk hennar minni sum á altaristöflur í gömlurn, íslenskum kirkjum. Dvölin í New York hafði mikil áhrif á Huldu. „Það er gott veganesti að fá að nema í þessari háborg menningar nútímans og geta gengið að því besta sem gerist í listinni. Um skeið vann ég í þekktu galleríi í Long Island City, litlu hverfi milli Queens og Brooklyn, en þetta er eitt þekktasta galleríið í New York. Ég á mjög góðar minningar þaðan, þegar ég sat ein úti í horni með listaverkunum eins og kona á Þjóðminjasafninu. En ég komst fljótt að því að minn mest metni hæfileiki á þessum árum þegar ég var að leita að vinnu eða verkefnum var að ég kunni að prjóna, því best launaða starfið sem ég fékk var hjá fatahönnuði." Hún hreifst af hörðum andstæðum borgarinnar og sogaði áhrifin til sín. Ein af hennar fyrstu myndum sýnir skýjakljúfana í New York með hundinn Heiðu Berlín og köttinn Krumma í forgrunni. Hún strýkur dýrunum varlega, eins og þau séu lifandi, og segist sakna þeirrar leikgleði sem hafi einkennt fyrstu verkin. „Nú er ég orðin agaðari og um leið gagnrýnni,“ segir hún. „Ég læt ekkert frá mér nema ég sé fullkomlega ánægð og það er ákveðinn hemill í sköpuninni.“ Hún flissar og bætir við að það höfði svo sterkt til sín þegar fólk láti allt vaða. Svo virðist sem fólk höfði sterkt til Huldu en hún haldi sér í ákveðinni fjarlægð frá því. Hún skoðar það brosandi og gleymir eigin óöryggi á meðan. Þannig lýsir hún Margréti Danadrottn- ingu á sýningunni í Barbican sem „ofsalega flott konu, í dumb- rauðum kjól með (framhald á bls. 97) Hulda Hákon við verk sitt: Taking advantage ofa Situation in the Midnight sun. HEIMS MYND
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100

x

Heimsmynd

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimsmynd
https://timarit.is/publication/1408

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.