Heimsmynd - 01.05.1993, Síða 71

„Þetta er fyrsta alvarlega
ástarsambandið sem ég hef
verið í og ég vona að við
verðum alltaf saman,“
segir Móeiður.
A myndinni er hún
ásamt kœrastanum
sínum, honum
Eyþóri Arnalds.
var á leið út úr dyrunum ákvað ég að veita
henni eftirför og mamma tók það ekki
alvarlega fyrr en ég var komin inn í
strætisvagninn og búin að semja við
strætóstjórann um ókeypis far. Þá skipaði
hún mér að fara út á næstu stoppistöð og
fara beinustu leið heim en ég lést ekki
heyra það og sat sem fastast. Það endaði
með því að ég fór á þrjóskunni og skoðaði
Surtshelli og nágrenni en mamma virti mig
ekki viðlitis alla ferðina og mér fannst það
frekar óþægileg tilfinning.
Vinnufélagar
mömmu
störðu
á mig furðu lostnir og áttuðu sig ekki á því
af hverju ég væri þarna. Þegar heim var
komið talaði mamma við mig inni á
herbergi og sagði þá: „Móeiður Júníus-
dóttir, nú hefurðu gengið of langt.“ Upp fra
þeim degi hef ég reynt að stilla skap mitt
og hemja frekjuna. Við mamma erum í dag
mjög góðar vinkonur og mér finnst
stundum að hún sakni þess að ég hangi
ekki í pilsfaldinum á henni lengur. Annars
er ég ekki besta
manneskjan til að lýsa sjálfri mér. Það
kemur allt svo ruglingslega út þegar fólk
reynir að tala mikið um sjálft sig. Margir
hafa svo brenglaðar sjálfshugmyndir og
halda í rauninni að þeir séu allt öðruvísi en
þeir eru í raun og veru.“ Og nú verður hún
mjög svo alvarleg á svipinn og hallar undir
flatt. „í alvöru,“ segir hún, þegar ég fer að
hlæja. „Það eru ýmsir þannig, ekki bara ég.
Ef ég reyni samt að lýsa mér þá er ég
ofboðslega sjálfsgagnrýnin og á erfitt með
að þola sjálfri mér mistök í því sem ég er
að gera en mér finnst gaman að syngja og
það á eiginlega við um hvað sem ég er að
syngja. Þó að eitthvað komi uppá á