Heimsmynd - 01.05.1993, Qupperneq 72

sviðinu, sem getur alltaf gerst, þá bilar
sjálfstraustið ekki. En ég vil þó taka það
fram að það hefur sárasjaldan gerst að
eitthvað komi uppá, kannski vegna þess að
ég er yfirleitt örugg á sviðinu.“ Og nú
bankar Móeiður í tré, 7,9 13. Það gerðist í
forkeppni að Söngvakeppni framhalds-
skóla að ég missti röddina áður en ég steig
á sviðið. Rétt áður en ég átti að syngja fékk
ég hana aftur og þá rétt þannig að hún
dugði mér út lagið. Síðan var hún farin
aftur og fram á næsta dag. Ég hef oft orðið
kvíðin út af mörgu sem ég hef tekið mér
fyrir hendur og fékk oft og iðulega
sviðsskrekk þegar ég þurfti að koma fram á
nemendatónleikum til að spila á píanóið en
aldrei þegar ég hef verið að syngja. Ég telst
eflaust vera metnaðargjörn og það kemur
líklegast fram í velflestu sem ég tek mér
fyrir hendur, ég vil ná langt í því sem ég er
að gera. En ég reyni þó að hafa hugfast að
maður getur aldrei gert betur en sitt besta.
Það er til máltæki sem segir: „Þegar þú
ætlar að gera betur en vel, fer oft ver en
illa.“ Ég reyni að hafa það í heiðri."
En hvað ertu að fást við þessa dagana?
„Undanfarið hef ég haft meiri áhuga
fyrir því að semja mína eigin tónlist og
texta og verið upptekin af því.“
Kannski þú viljir sýna lesendum texta
sem þú hefur sjálf verið að semja?
„Nei, ég vil það síður. Þetta er ekki
komið á það stig ennþá.“
En um hvað fjalla textamir þínir?
„Það er misjafnt. Yfirleitt eitthvað um
lífið og þá í léttari kantinum. Eitthvað sem
mér dettur í hug á því augnabliki sem þeir
verða til.“
Eru tónlistarmenn famir að hugsa meira
um erlendra markaði þegar þeir skrifa
texta, eða af hverju eru þeir allir á ensku?
„Þetta er ekki spurning um að meika það
og verða frægur í útlöndum heldur fyrst og
fremst um að útbreiða boðskapinn. Þegar
ég skrifa texta virðast orðin koma til mín á
ensku, það er eiginlega tungumál popp-
tónlistarinnar. Þetta er auðvitað líka
spuming um að fá borgað fyrir það sem þú
ert að gera. Héma hefur það verið þannig
að tónlistarmenn fá sáralítið borgað fyrir
plötuútgáfu en þeir hafa fengið pening í
vasann með því að spila á sveitaböllum,
það er eðlilegt að fólk horfi til stærri
markaðar með hliðsjón af því.“
En hvað værirðu að gera í dag ef ekki
væri tónlist í lífi þínu?
„Mig langaði alltaf að verða galdranorn
þegar ég var lítil eða Kínverji því að ég hef
alltaf verið yfir mig hrifin af öllu sem er
kínverskt. Annars er ég ltka ferlega raunsæ
og ætlaði alltaf að verða lögfræðingur eða
sendiherra í sendiherrafötum. Mér fannst
svo spennandi við lögfræðina að berjast
fyrir einhverjum málstað. Ég þarf líka í
lífinu að hafa fyrir hlutunum, annars finnst
mér þeir ekki áhugaverðir. Peningar verða
meira virði ef þú hefur þurft að vinna fyrir
þeim. Eftir að hafa séð kennslubækur í
lögfræði ýtti ég þessari hugsun frá mér,
þær voru svo óspennandi og fjarri því sem
ég hafði ímyndað mér. Ég veit það lrka í
dag að það eru í fæstum tilfellum
spennandi störf sem bíða lögfræðinga,
heldur frekar þurr skrifstofuvinna. Þegar
komið var fram á unglingsárin var ég búin
að ákveða að verða tónskáld og þá fyrsti
kvenkynshljómsveitarstjórinn. Mér þóttu
þessir gráhærðu, síðhærðu stjórnendur svo
sjarmerandi þar sem þeir böðuðu út
höndunum alveg trylltir við að stjóma.“
En Eyþór, sambýlismaður þinn. Hvenær
kom hann til sögunnar?
„Ég sá Eyþór fyrst í Tónlistarskólanum í
Kópavogi. Hann var að fara upp tröppumar
með sellóið sitt í annarri hendinni, þegar ég
var á leiðinni niður. Hann var frekar
alvarlegur og klæddur í jakkaföt með bindi.
Þetta var eiginlega ást við fyrstu sýn. Ekki
svo löngu seinna bað mamma mig að koma
með sér á tónleika. Sonur fólks sem hún
þekkti hafði verið að útskrifast með
einleikarapróf og þetta voru burtfarartón-
leikarnir. Þegar við mætum á tónleikana sé
ég að þetta er ungi maðurinn úr tónlistar-
skólanum og var enn spenntari fyrir vikið.
Eftir tónleikana var haldið hóf heima hjá
foreldrum Eyþórs og þar töluðum við
dálítið saman. Eftir það vorum við orðin
kunningjar og nokkrum mánuðum seinna
fórum við að vera saman. Þetta er fyrsta
alvarlega ástarsambandið sem ég hef verið
í og ég vona að við verðum alltaf saman.
Ég á fáa en góða vini og tengist mjög fáu
fólki náið. Þegar það gerist þá þykir mér
ofboðslega vænt um það fólk.“
Ég spyr hvort hún hafi dregist að honum
vegna tónlistarinnar og hún segir já og nei.
„Hann var að fást við aðra hluti þá og
hljómsveitin Todmobile var þá rétt að
byrja. Þegar við kynntumst vorum við bæði
í klassísku tónlistarnámi og hann hafði
mestan hug á því að fara utan að læra
klassískar tónsmíðar. Það má segja að
tónlistin hafi kynnt okkur en við byrjuðum
ekki saman vegna hennar. Það er óskaplega
gefandi að vera í sambandi við manneskju
sem hefur sömu áhugamál og þú. Við
getum talað um alla hluti og hann er ekki
bara kærasti heldur ltka besti vinur minn.“
Hún segist ennþá hlusta mikið á klass-
íska tónlist og sækja innblástur þangað.
„Fyrir mér er klassísk tónlist einskonar
varðveisla og það fólk sem flytur klassíska
tónlist vinnur mjög dýrmætt starf við að
varðveita tónlistarleg verðmæti. En mér
finnst eins og sköpunin í dag fari frekar
fram annars staðar. Til dæmis í dægurtón-
listinni. A sínum tíma þóttu til dæmis
Straussvalsamir vera léttúðug danstónlist
en teljast nú til sígildra verka.“
Hvemig er að vinna vinnu þar sem er
nauðsynlegt að vera sífellt að koma sjálfri
sér á framfæri. Finnst þér það aldrei erfitt?
„Ég er svo heppin að hafa ekki þurft
þess. Þetta hefur komið mikið til af sjálfu
sér að því leytinu að ég hef ekki verið
sérstaklega að reka á eftir því. Það er þó eitt
leiðindamál sem skyggir á og ég hef gert
mitt besta til að fá það leiðrétt." Það sem
Móeiður vitnar í er ósætti við Samútgáfuna
eftir myndbirtingu í tímaritinu Samúel sem
var án hennar leyfis, en hún vill ekki fara
nánar út í þá sálma. En hún segir þó að
lögfræðingur sé að skoða málið fyrir
hennar hönd. Málið fór fyrir Siðanefnd
Blaðamannafélagsins og blaðið fékk
áminningu.“
Hvernig gengur dagurinn fyrir sig hjá
söngkonu í fullu starfi?
„Ég fer alltaf snemma á fætur á morgn-
ana og yfirleitt fer ég í sund. Þessa dagana
vinn ég mikið í stúdíói en annars eru
viðfangsefnin mjög breytileg. Ég lauk við
stúdentinn síðastliðið vor frá Mennta-
skólanum í Reykjavík en sakna skólans
ekki baun og er ofsalega fegin að vera
búin. Píanóið er núna eins vinur sem mér
finnst ég vera að vanrækja. Ég fæ öðru
hvoru saknaðartilfinningu. En ég hef verið
að læra að spila frá átta ára aldri og það
kemur alltaf upp sú stund að maður verður
að velja og hafna, enda er ekki hægt að
komast yfir að gera allt. Áður var ég Irka í
klassískum söng, fyrst hjá ömmusystur
minni Guðmundu Elíasdóttur og seinna í
Tónlistarskólanum í Reykjavík á óperu-
sviði en ég er hætt að læra í bili. Þetta
tvennt var það mikilvægur hluti af mínu lífi
að auðvitað var það erfið ákvörðun að
hætta. Og hver veit nema ég byrji aftur
einhvem daginn en í dag hef ég meiri þörf
fyrir að koma minni eigin tónlist frá mér.
Það er helst útþráin sem er sterk hjá mér
núna. Island er svo lítið og einangrað að
það er nauðsynlegt fyrir alla að fara burt og
koma aftur með ferskar hugmyndir.“
Eftir að ég hafði hitt Móeiði tvisvar kom
hún röltandi niður á skrifstofu til mín,
klædd ermalausum skinnjakka og leður-
blússu undir honum. Töluvert ákveðin en
samt líka feimin, Móeiður spóafótur er
dálítið sérstök söngkona og rödd hennar á
eflaust eftir að hljóma víða. ■
HEIMS 72 MYND