Morgunblaðið - 02.09.2019, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 2. SEPTEMBER 2019
✝ Inga HrefnaSveinbjarnar-
dóttir fæddist 2.
janúar 1932 á
Seyðisfirði. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu í
Neskaupstað 24.
ágúst 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Ásta Sveinbjarnar-
dóttir, f. 31. októ-
ber 1911, á Seyðisfirði, d. 9.
júní 2002, og Sveinbjörn Jón
Hjálmarsson, f. 28. desember
1905, að Valabjörgum, Seylu-
hreppi, Skagafirði, d. 5.
desember 1974.
Systkini Ingu Hrefnu eru
Baldur Guðbjartur, f. 30. jan-
úar 1929, d. 6. apríl 2012. Jó-
hann Björn, f. 18. febrúar
1934, Fjóla, f. 11. júní 1935, d.
29. október 2018, og Ástrún
Unnþór Ólason. Dóttir Ingu
Hrefnu er Árdís Björg Ísleifs-
dóttir, f. 24. ágúst 1951. Fyrir
átti Jóhann soninn Jóhann
Wolfgang, f. 23. júní 1950.
Barnabörn Ingu Hrefnu og Jó-
hanns eru 16 og barnabarna-
börnin 15.
Inga Hrefna stundaði nám
við Barna- og gagnfræðaskóla
Seyðisfjarðar og lauk þaðan
prófi. Hún stundaði ýmis störf
frá unga aldri, var m.a. kokk-
ur á síld á Ástþóri ásamt vin-
konu sinni, Jónínu Þórisdóttur.
En lengst af starfaði hún á
Sjúkrahúsi Seyðisfjarðar.
Inga Hrefna tók virkan þátt
í félagsmálum, starfaði mikið í
Slysavarnafélaginu og tók
einnig virkan þátt í bæjar-
málum. Var t.d fyrsti for-
maður Samfylkingarinnar á
Seyðisfirði. Hún var einn af
stofnendum Framtíðarinnar,
félags eldri borgara á Seyðis-
firði, og var um tíma formaður
þess.
Útför Ingu Hrefnu verður
gerð frá Seyðisfjarðarkirkju í
dag, 2. september 2019, klukk-
an 14.
Lilja f. 14. septem-
ber 1951.
Eiginmaður
Ingu Hrefnu var
Jóhann Jóhanns-
son kennari, f. 8.
ágúst 1919 á Ísa-
firði, d. 24. apríl
2001. Þau gengu í
hjónaband 1. ágúst
1971.
Börn Ingu
Hrefnu og Jóhanns
eru: Sveinbjörn Orri, f. 1.
ágúst 1956, kona hans Hanna
Þórey Níelsdóttir. Óttarr
Magni, f. 25. júní 1957. Ásta
Sif, f. 25. júní 1957, eigin-
maður hennar Jóhannes Bragi
Gíslason. Stúlka Jóhannsdóttir,
f. 23. desember 1958, d. 22.
janúar 1959. Heiðbjört Dröfn,
f. 20. júní 1960, eiginmaður
Gísli Jónsson. Helena Mjöll, f.
20. júní 1960, eiginmaður Hans
Stærð hefur ekkert með hæð
að gera er sagt, orðin eiga vel við
tengdamóður mína Ingu Hrefnu
sem ég kveð nú hinstu kveðju.
Dugnaður, gæska, manngæska,
þrjóska, jákvæðni og lífsgleði eru
orð sem lýsa vel þessari yndis-
legu konu sem ég var svo hepp-
inn að kynnast þegar ég kynntist
Helenu minni fyrir réttum 40 ár-
um. Á miðri Fjarðarheiðinni tóku
þau hjón á móti okkur, heilsuðu
mér í fyrsta sinn með kossi,
höfðu dundað sér við veiðar þar
til okkur bar að, ógleymanlegar
og yndislegar móttökur. Inga var
stór kona í óeiginlegri merkingu,
af efnalitlu alþýðufólki komin
næstelst fimm systkina og stolt
af uppruna sínum og þeim jarð-
vegi sem nærði hana. Æska
hennar og uppvöxtur við kröpp
kjör og náttúruvá brattra fjalla
sem umlykja fjörðinn fagra mót-
uðu hana, lífsskoðun hennar og
pólitíska afstöðu, hún var vinstri
manneskja af lífi og sál, vildi
jöfnuð og réttlæti, sannfæring-
unni trú til æviloka.
Þau hjón Inga og Jóhann voru
samstiga í lífsskoðunum og létu
til sín taka í bæjarpólitík á
Seyðisfirði, en fyrst og fremst til-
heyrðu þau grasrótinni, bakland-
inu sem forkólfarnir „ráðfæra sig
svo oft við“, bæði í Alþýðubanda-
lagi og síðar Samfylkingu. Marg-
ir frammámenn vinstra megin
voru í gegnum tíðina aufúsu-
gestir á heimili þeirra og nutu
gestrisni og veitinga Ingu, sem
hvorutveggja var annálað. Án efa
lögðu þessir gestir eyrun við.
Erfiðar aðstæður mörkaðu sín
spor á fyrri hluta ævi Ingu
Hrefnu s.s. vetrareinangrun
fjarðarins, kreppur og barna-
fjöld, líkt og algengt var á þess-
um árum, en Inga eignaðist sex
börn á fjórum árum og sjö alls.
Af þeim lést eitt barn í vöggu en
hin komust til manns, gott fólk
öll. En það er ljóst að síðari hlut-
inn var Ingu í hag, börn, barna-
börn og barnabarnabörn dýrk-
uðu hana og dáðu enda rækti hún
þau vel og átti alltaf tíma fyrir
spjall eða spil.
Inga Hrefna var með afbrigð-
um heilsuhraust og taldi ekki
minniháttar vandræði með sjón í
seinni tíð til heilsubrests, leit
frekar á það sem tækifæri til að
skjótast oftar suður og hitta sitt
fólk, eða flakka um borgina í
strætó og vitja gamalla vina sem
hún rækti líka samviskusamlega.
Eftir fráfall Jóhanns bjó Inga ein
og sá alfarið um sig sjálf til enda,
sjúkrahúslega hennar í aðdrag-
anda andlátsins var sú eina á æv-
inni að undanskildum barnsfæð-
ingum.
Ég minnist með mikilli hlýju
ótal heimsókna á Seyðisfjörð í
gegnum árin, þar sem ég ungur
maður lærði m.a. að það skiptir
engu hvað tímanum líður svo
fremi sem maður eigi ekki að
mæta til vinnu, stress var ekki í
orðaforða tengdamóður minnar,
dásamlegur eiginleiki það. Ég
minnist líka heimsóknar þeirra
Ingu og Jóhanns til okkar Hel-
enu í Kaupmannahöfn og ferða-
lagins til Berlínar og um Jótland
á bakaleiðinni, tími sem við Hel-
ena nutum til fulls í félagsskap
þeirra, kynni okkar Ingu eru
vörðuð góðum og skemmtilegum
minningum. Þessi lokasprettur
hennar var eins og annað sem
hún tók sér fyrir hendur í lífinu,
gengið rösklega til verks og ekki
litið um öxl – við erum þakklát
fyrir það. Dánardaginn grunar
mig að hún hafi valið af kost-
gæfni, 24. dag mánaðarins líkt og
Jóhann, afmælisdag frumburðar-
ins Dísu Bjargar, og síðast en
ekki síst daginn sem uppáhalds-
hátíð hennar í seinni tíð bar upp
á, þ.e. Menningarnótt.
Ég kveð ástkæra tengda-
mömmu mína Ingu Hrefnu
Sveinbjarnardóttur, þakka sam-
fylgdina og allt gott sem henni
fylgdi.
Hans Unnþór Ólason.
Amma Inga var furðufugl. Það
verður ekkert af því skafið. Af-
skaplega sérvitur, alveg hreint.
Og þó svo að ég elski þá stað-
reynd, og það hafi kannski oft
verið haft orð á sérvisku hennar,
þá var hún nú samt svo miklu
meira en bara það.
Amma var til dæmis mesta
hörkutól sem ég veit um. Fæddi
sjö börn (þar af tvenna tvíbura)
án vandræða og ól sex þeirra
upp, alveg listilega vel, ef ég á að
segja eins og er. Dugleg og
vinnusöm og kvartaði aldrei,
meira að segja við aðstæður sem
margir aðrir hefðu hreinleg gef-
ist upp á.
Amma var einstaklega góð og
mátti aldrei neitt aumt sjá. En
hún var líka bara svo góð við okk-
ur, börnin sín, barnabörn og
barnabarnabörn, og vildi allt fyr-
ir okkur gera. Það sem hún gat
dúllast fyrir okkur: heimasaum-
aðar tuskudúkkur með handmál-
uðum andlitum, heimagerðir
bolluvendir, sendir í pósti til
Hafnarfjarðar, heimagerðar
páskakörfur, skreyttar með mis-
litum kreppappír og fullar af
súkkulaði. Meira að segja eftir að
sjónin var farin að daprast hélt
hún áfram að hekla og föndra
jólaskraut handa okkur sem
fylgdi með handskrifuðum jóla-
kortum.
Amma var líka alveg mein-
fyndin. Hún átti það til að segja
eitthvað hrikalega óviðeigandi
þegar maður átti síst von á, og
þegar maður hváði „Amma!“ þá
hló hún bara. Síðast þegar við
hittumst lét ég þvílíka dónavit-
leysu út úr mér og amma bara
hló og hló. Þá hugsaði ég: Tjah,
maður fær ekki flúið genin. Sem
betur fer. Þegar hún var lögð inn
á fjórðungssjúkrahúsið á Nes-
kaupstað tilkynnti hún líka lækn-
um og hjúkrunarfræðingum að
þau skyldu nú hafa varann á, hún
væri algjör grallaraspói. Hún
hélt kímnigáfunni óskertri alveg
fram í lokin.
Það sem er samt magnaðast,
og eitthvað sem ég lærði ekki
meta að fullu fyrr en ég varð sjálf
fullorðin, er hversu mikið hún
var á undan sinni tíð. Ég gat allt-
af talað við hana í einlægni um
hvað sem er, án þess að þurfa að
ritskoða sjálfa mig. Það var
greinilegt að hún hafði lifað tím-
ana tvenna, og ekkert sem kæmi
henni úr skorðum. Saga, stjórn-
mál og heimsins vandamál: það
mátti grufla yfir öllu, og helst að
vera alltaf að læra eitthvað nýtt.
Hún lifði lífinu eftir eigin
hentisemi og lét engan segja sér
hvernig hún ætti að gera hlutina.
Hún var líka ótrúlega sniðug og
uppfinningasöm: alltaf að föndra
og búa eitthvað til. Amma sá
möguleika í alls konar, og maður
kemst ekki hjá að hugsa hvað
gæti hafa orðið, hefði hún fæðst á
öðrum, ögn gjafmildari, tímum.
Amma Inga er farin en eftir
stendur minning um alveg ein-
staka konu. Að ekki sé talað um
stórfjölskylduna sem hún skilur
eftir sig; fólk sem mun minnast
hennar og segja erfingjum sínum
frá henni, og þannig halda minn-
ingu hennar á lífi um ókominn
tíma.
Heimurinn er sannarlega að-
eins fátækari við fráfall Ömmu
Ingu, en þvílíkur auður að hafa
notið hennar við.
Lovísa Dröfn Hansdóttir.
„Þú hélst þó ekki að þú værir
laus við mig, Þorgerður mín?“
sagði Inga Hrefna í lok langs
samtals. Þá hafði ég loks safnað
kjarki eftir skilnaðinn við son
hennar og slegið á þráðinn. Fyrir
mér er þessi lokasetning sam-
talsins svo mikilvæg og lýsandi
fyrir húmor, styrk og kærleika
minnar yndislegu tengdamóður,
sem hefur verið svo stór hluti af
lífi mínu og dætra minna, ætt-
móðir og samnefnari fyrir
Seyðisfjarðarfjölskylduna. Alla
tíð áttum við okkar góðu stundir,
sem gjarna síðustu árin varð
óvæntur hittingur í miðborg
Reykjavíkur sem leiddi til kaffi-
spjalls og notalegrar samveru,
þar sem spjallað var um alla
heima og geima. Svo voru það
stóru dagarnir í lífi dætra okkar
Óttars Magna, þegar allir hittust
og áttu góðar stundir saman.
Þegar leiðin lá til fjarðarins fagra
var ljúft að heimsækja Ingu
Hrefnu, heyra hana segja frá og
rifja upp! Síðasta spjall mitt við
hana var þann 8. ágúst þegar sá
hluti fjölskyldunnar, sem var
staddur í Kaupmannahöfn, hafði
yndislega minningarhátíð á 100
ára ártíð Jóhanns heitins, eigin-
manns hennar! Minningarnar
um Jóhann og heimsóknir til
þeirra heiðurshjóna í Gilsbakk-
anum voru svo ljúfar og ómet-
anlegt að ná að heyra rödd Ingu
Hrefnu þetta kvöld. Hún var
málhress í okkar stutta hópsam-
tali, en hafði þá legið nokkra
daga á sjúkrahúsinu á Norðfirði!
Það var svo fyrst um viku síðar
sem ljóst var að líf þessarar
merku konu væri að fjara út!
Hún kvaddi umvafin kærleika frá
börnum og barnabörnum sem
ekki véku frá banabeðnum! Mér
er hlýtt um hjarta vegna allra
góðu minninganna sem eru fullar
af galsa tengdamóður minnar,
sem full af léttleika tilverunnar
skoppaði, fram undir það síðasta,
léttfætt upp og niður tröppur,
hafði lúmskt gaman af púkaskap
barnabarnanna (já og kynti þar
svolítið undir) og var svo marg-
fróð og lífsglöð! Allir sem henni
kynntust eru ríkir af gullnum
minningum sem seint munu ryk-
falla! Minningin lifir og minning-
um um Ingu ömmu mun alltaf
fylgja bros og hlátur. Annað væri
ekki í hennar anda! Og ekki
kæmi mér á óvart ef hún af og til
léti vita af sér á hnyttinn máta!
Það er líf eftir þetta líf!
Ég á ekki heimangengt frá
Danmörku til að fylgja henni
hinstu skrefin í Seyðisfjarðar-
kirkjugarð, en í anda signi ég yfir
grafir þeirra sem á undan eru
gengnir, meðal annarra föðurfor-
eldra minna, Kristiansen kaup-
manns og Mattíu ömmu. Blessuð
sé minningin!
Samúðarkveðjur til allra
syrgjenda!
Þorgerður Mattía
Kristiansen.
Eins og gullhörpuljóð,
eins og geislandi blær,
eins og fiðrildi og blóm,
eins og fjallalind tær,
eins og jólaljós blítt,
eins og jörðin sem grær,
lifir sál þín í mér,
ó þú systir mín kær.
(Jóhannes úr Kötlum)
Elsku, hjartans kæra yndis-
lega systir mín. Í dag kveð ég þig
hinstu kveðju með augun full af
tárum, með sömu kveðju og ég
kvaddi þig æði oft síðustu árin,
þar sem suðurferðir þínar urðu
ansi margar síðustu árin, vegna
augnvandamála þinna: „Mundu,
ég elska þig alltaf.“
Elsku Inga mín, margs er að
minnast á okkar löngu ævi, ekki
síst minnist ég allra spilanna
okkar, þá var oft hlegið og haft
gaman eða þegar við fórum í við-
rekstrakeppni, við grétum úr
hlátri en Jóhanni þínum fannst
við ekki fyndnar enda var hann
dannaðri en við og sagði þá
gjarnan „þið eruð eins og börn
eða bjánar“.
Þú varst frábær manneskja,
alltaf glöð, kát og mikill villingur,
þú lifðir lífinu lifandi.
Ég á þér margt að þakka og
mín fjölskylda, elsku Inga systir,
þú og Jóhann voruð börnum mín-
um yndisleg sem amma og afi
enda segir Guðrún mín að hún
hafi ekki átt annan afa en Jó-
hann, takk fyrir gæsku þína til
þeirra.
Þú kenndir mér mjög margt,
ekki síst að einfalda hlutina þar
sem þú varst mjög vel gefin kona
og flæktir ekki hlutina fyrir þér.
Það hefur verið bankað harka-
lega á dyrnar hjá okkur stórfjöl-
skyldunni síðustu tíu mánuði,
missirinn er mikill, sérstaklega
hjá bróður okkar, Fjóla systir
kvaddi í október, Lilla mágkona í
desember, þú núna á afmælis-
degi elstu dóttur þinnar, Dísu
systur.
Börnin mín, Sveinbjörn Bald-
ur, Guðrún Ragna og hennar fjöl-
skylda, senda þér ástar- og sakn-
aðarkveðju.
Ég kveð þig með sama ljóði og
ég kvaddi Fjólu systur, sem er
eftir langömmu og langafa okkar,
ljóð sem þú gafst mér.
Þú elskaða systir ert sofnuð rótt
söknuður hjartað sker.
Þín umhyggja gaf mér þor og þrótt
til þín var gleðin og traustið sótt
þinn vorhugur vakti yfir mér.
Alla tíð vakti ástin þín
yfir mér hverja stund
sá minningar geisli á götuna skín
og gjörir léttari sporin mín
sem huggar harmþrungna lund.
Hjartans þökk fyrir ástríkið allt
almættið fylgi þér.
Við sjáum löngum hve lífið er valt
á leiðinni skiptist á heitt og kalt
uns ævinni lokið er.
Við sjáumst aftur systir mín
í sælu á himneskri strönd.
Morguninn kemur myrkrið dvín
meira ljós yfir veginn skín
þar tengjumst við hönd í hönd.
Í sælum guðsfriði sofðu rótt
sorgin að lokum dvín
dreymi þig bæði blítt og rótt
svo býð ég úr fjarlægð góða nótt.
sofnaðu systir mín.
(Sveinn Ingimundarson)
Berðu kveðju mína til allra
sem taka á móti þér.
Hvíldu í friði, elsku Inga mín,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín litla systir
Ástrún Lilja Svein-
bjarnardóttir (Lilla).
Nú er komið að því að kveðja
Ingu systur.
Auðvitað hlaut einhvern tíma
að koma að því. Þó veit maður
sjaldnast fyrirfram hver þarf að
kveðja hvern. Fyrir fáum mán-
uðum síðan var hún hress og kvik
eins og unglamb, þó komin væri á
áttugasta og áttunda árið.
En oft skipast veður skjótt í
lofti.
Hún hefur nú yfirgefið leiksvið
þessa lífs, og er ég fullviss um að
annar vilji en hennar réð þar um.
Mestan hluta æskuáranna
vorum við systkinin svo lánsöm
að búa úti á Hæð. Úti á Hæð var
meira frelsi til athafna en inni í
bæ. Þar liðu æskuárin við leiki
sem Inga lék oft aðalhlutverk í. Á
heimilinu var oft mikið um að
vera. Þá voru börnin fjögur og
ekki alltaf sammála um allt. Oft
leysti hún úr erfiðum málum,
enda var hún mjög ráðagóð. Inga
var alla tíð stálminnug. Ef ein-
hver hlutur sem nota þurfti,
fannst ekki á heimilinu, vissi hún
oftast hvar hann var að finna.
Eitt var það í hennar fari sem
nýttist okkur systkinunum. Hún
var ekki myrkfælin. Ef dularfull
hljóð heyrðust úr myrkri, þá
voru að sjálfsögðu draugar á
ferð. Ekki þorðum við hin fyrir
okkar litla líf að nálgast þá. Inga
var þá fengin til að kveða niður
reimleikana, sem áttu sínar eðli-
legu skýringar þegar betur var
að gáð. Síðar á ævinni sagði hún
mér að faðir okkar hefði sagt sér
að draugar væru ekki til.
Draugagangur væri ímyndun
þeirra sem ekki þyrðu að rann-
saka málin.
Inga gekk rösklega til allrar
vinnu. Hún vann við flestar
greinar sem sneru að sjávarút-
vegi, s.s. síldarsöltun, vinnu í
frystihúsi ofl. Einnig vann hún á
saumastofu, og síðustu starfsárin
vann hún í tugi ára við umönnun
vistmanna á Sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar. Sextán ára, sumarið
1948, var hún kokkur á síldar-
bátnum Ásþóri frá Seyðisfirði,
ásamt vinkonu sinni og jafnöldru,
Jónínu Þórisdóttur.
Með snarræði bjargaði Inga
systur okkar Fjólu frá að lenda í
skriðu 1950.
Alltaf voru vel þegnar afmæl-
is- og jólagjafirnar sem synir
okkar Svövu fengu frá frænku
sinni. Þær hittu alltaf beint í
mark.
Inga var mikill föndrari og tók
virkan þátt í félagslífi hér á Seyð-
isfirði, s.s. Leikfélagi Seyðis-
fjarðar og söngkórum. Áratugi
var hún félagi í félagi eldra fólks
hér á staðnum. Þar gegndi hún
starfi formanns í nokkur ár. Eftir
að hún lét af því starfi, sá hún
áfram að mestu um innanhúss-
verkin í Öldutúni. Þar munaði
sannarlega um verk hennar,
enda er hennar þar sárt saknað.
Hún var ein af þeim konum
sem oftast gátu bjargað sér þeg-
ar eitthvað bjátaði á, þegar
tæknilegu svið heimilisins brugð-
ust. Hún bara skoðaði hlutina í
rólegheitum, sá hvernig þeir
virkuðu, og lagaði ef hægt var.
Ég læt vera að telja hér upp
niðja hennar, þar sem ég geri ráð
fyrir að aðrir geri það.
Ég kveð þig nú, kæra systir,
um leið og ég þakka af alhug öll
okkar samskipti, ekki síst vináttu
þína við konu mína, Svövu Sóf-
usdóttur, sem kvaddi okkur fyrir
níu mánuðum síðan. Sem fyrr
segir í þessari grein, þá varst þú
sérlega minnug og fundvís.
Reyndu að finna hana og bera
henni kveðjur okkar.
Ættingjunum votta ég samúð
mína og minna.
Þinn bróðir
Jóhann B. Sveinbjörnsson.
Á síðustu árum þegar jóla-
kortunum sem koma inn um
bréfalúguna hefur fækkað, þá
var jólakveðjan frá Ingu Hrefnu
ein af þeim tryggustu hver ein-
ustu jól. Kveðjan hennar var
ávallt persónuleg, einlæg skila-
boð um áralöng tengsl og vináttu
á svo margvíslegan máta.
Mamma mín og Inga Hrefna
voru samtíða, fermingarsystur
(þótt Inga væri árinu yngri en
mamma) og áttu barnaskarann
sinn á svipuðum tíma. Þessar
fjölskyldur voru Öldubúar og síð-
ar Bakkabúar, allaballar (svona
næstum allir), voru síðust í hverf-
inu til að slökkva ljósin á að-
fangadagskvöld og áhugafólk um
all flest sem snerti samfélagið
okkar og lífið. Jóhann hennar
Ingu Hrefnu var líka í miklu
uppáhaldi hjá mér sem kennari
og hvatti mig óspart áfram á ung-
lingsárum, þegar ég taldi mig
ekkert vera neinn afburðanáms-
mann. Jóhann var algjörlega á
öðru máli og leyfði mér að vita af
því. Ég átti það til á þessum ár-
um að detta í spjall hjá þeim á
Gilsbakkanum, stundum ein en
oft með vinkonu minni, Guðrúnu
Rögnu systurdóttur Ingu
Hrefnu. Þar var maður krafinn
um að taka afstöðu til ýmissa
mála og færa rök fyrir máli sínu
og aldrei var nægur tími til að
klára málin „jæja Sigurveig mín,
við verðum að klára þetta síðar
...“ og svo fékk maður blátt ópal.
Þegar ég fór að vinna á gamla
sjúkrahúsinu var Inga Hrefna
samstarfskona mín, ég var sex-
tán en hún að nálgast sextugt.
Við ungpíurnar sem vorum í
sumarvinnu vorum duglegar að
finna upp á hinum ýmsum tilefn-
um til að hafa starfsmannapartí.
Inga Hrefna átti mjög vel heima í
þeim hóp, með unglingunum.
Hún tók þátt í öllum leikjum,
pískraði og hló eins og unglings-
stelpa og hvíslaði síðan að okkur
einhverju leyndarmáli sem lauk
með dillandi hlátri hennar. Hún
var vinur þeirra sem bjuggu á
Sjúkrahúsinu, langt áður en var
farið að tala um hjúkrunarheimili
í heimilislegum blæ. Að vera á
næturvakt var alltaf sérstakur
heimur út af fyrir sig, við ófag-
lærðu „áttum“ þá staðinn að
vissu leyti. Inga Hrefna er mér
Inga Hrefna
Sveinbjarnardóttir
Sálm. 9.11
biblian.is
Þeir sem þekkja
nafn þitt treysta
þér því að þú,
Drottinn, bregst
ekki þeim sem til
þín leita.