Morgunblaðið - 04.09.2019, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. SEPTEMBER 2019
✝ Ásmundur Ár-mannsson var
fæddur á Akranesi
18. nóvember
1952. Hann lést á
Landspítalanum
26. ágúst 2019.
Hann var sonur
hjónanna Ingi-
bjargar Elínar
Þórðardóttur, hús-
móður og skrif-
stofumanns frá
Grund á Akranesi, f. 22.9.
1920, d. 5.5. 2011, og Ármanns
Halldórs Ármannssonar, raf-
verktaka frá Hofteigi á Akra-
nesi, f. 27.4. 1922, d. 23.1. 2007.
Systkini Ásmundar eru Mar-
skrifstofumanni, f. 23.12. 1950.
Þeirra börn eru Þórður Ár-
mannsson og Anna Lára Ár-
mannsdóttir.
Þóra Emilía Ármannsdóttir,
fyrrv. kaupmaður, f. 10.6.
1949.
Ásmundur lauk hefðbund-
inni skólagöngu á Akranesi,
var auk þess í skóla í Stað-
arsveit á Snæfellsnesi og
Vörðuskóla í Reykjavík.
Hann starfaði á raftækja-
vinnustofu Ármanns Ármanns-
sonar Akranesi lengi vel og af
og til við rafvirkjun, skrifstofu-
og lagerstörf. Hann starfaði í
mörg ár hjá Heklu hf. en síð-
ustu 20 árin og þar til hann
veiktist var hann starfsmaður
Álftamýrarskóla í Reykjavík.
Ásmundur verður jarðsung-
inn frá Neskirkju í dag, 4. sept-
ember 2019, klukkan 11.
Jarðsett verður í Akra-
neskirkjugarði.
grét Halldórs Ár-
mannsdóttir tón-
menntakennari, f.
27.6. 1942, gift
Þorvaldi Jónassyni
myndmenntakenn-
ara, f. 10.4. 1942.
Þeirra börn eru
Jónas Þór Þor-
valdsson, Ármann
Harri Þorvaldsson,
Böðvar Bjarki Þor-
valdsson og Ingi-
björg Elín Þorvaldsdóttir.
Þórður Ásmundur Ármanns-
son, f. 30.1. 1944, d. 4.7. 1949.
Ármann Ármannsson raf-
verktaki, f. 16.4. 1946, kvæntur
Sigurbjörgu Ragnarsdóttur
Nánast fyrirvaralaust skall
illviðri á um fyrri helgi með
roki, regni og dimmviðri. Sum-
argróandinn sem hafði svo fal-
lega glatt og kryddað tilveru
okkar um óvenju langan tíma
átti í vök að verjast. Fyrsta
haustlægðin gerði sig heima-
komna og að morgni 26. ágúst
lést Ásmundur Ármannsson,
stórvinur minn og mágur, eftir
erfið veikindi.
Hann ólst upp á Akranesi
fram yfir unglingsár við ástríki
góðra foreldra og eldri systk-
ina. Við fyrirtæki foreldra sinna
starfaði hann við ýmis verkefni
– mest á yngri árum en líka síð-
ar þegar tími gafst til frá öðr-
um störfum. Þá er Ási var rúm-
lega tvítugur leigði hann hjá
okkur Margréti um tíma.
Framkvæmdir vegna húsbygg-
ingar stóðu þá yfir við Vest-
urberg. Ási lagði þar hönd á
plóg – ekki minnst þegar ég gat
ekki verið á vettvangi. Hjálp-
semi hans og trúmennska var
einstök og aldrei sagt nei. „Hér
er snyrtipinni á ferð“ sagði
lagnameistari hússins þegar
hann fylgdist með verklagi
hans. Síðar starfaði Ási m.a. um
árabil hjá Heklu hf. og síðustu
árin - áður en hann veiktist -
við Álftamýrarskóla. Hvarvetna
við góðan orðstír. Þá er hann
veiktist, fyrir tæpum þremur
árum, fékk hann fjölda bréfa
með hlýjum kveðjum og upp-
örvandi óskum frá nemendum
og starfsfólki skólans. Duldist
engum að þetta yljaði honum
um hjartarætur.
Ási hafði prúða og áreitis-
lausa framkomu – þó glettinn
og kankvís þegar það átti við.
Hann var svo sem lítt gefinn
fyrir margmenni og hélt sig
gjarnan til hlés og það var yf-
irleitt ekki hans stíll að dvelja
lengi við þaulsetur. Hann átti
góða og trausta vini sem hann
ræktaði ávallt samband sitt við
með heimsóknum og ferðalög-
um. Þá er að nefna áhuga hans
á útgerð og sjávarútvegi al-
mennt. Honum var málið skylt.
Forfeðurnir komu þar vel við
sögu á Skaganum. Hann átti
safn mynda og texta um báta
og skip sem honum var annt
um. Helsta lesefni hans var af
sama toga og var það góður
bókakostur.
Ási tókst á við sjúkdóm sinn
af miklu æðruleysi. Hann
dvaldi hjá Þóru systur sinni
nánast allan tímann sem veik-
indin stóðu yfir. Umhyggja
hennar var einstök og samveru-
stundirnar voru þeim báðum
einlægur og dýrmætur tími.
Erum við öll, sem næst honum
stóðu, þakklát Þóru fyrir henn-
ar umönnun.
Loks þegar hlíð fær hrím á kinn
hneggjar þú á mig fákur minn.
Stíg ég á bak og brott ég held,
beint inn í sólarlagsins eld.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson)
Blessuð sé minning Ásmund-
ar Ármannssonar.
Þorvaldur.
Fallinn er frá eftir erfið
veikindi kær móðurbróðir, Ás-
mundur Ármannsson. Ási, eins
og hann var kallaður, var
yngstur af fjórum systkinum
en Margrét, mamma okkar,
var elst. Ási ólst upp á Akra-
nesi en bjó á fullorðinsárum á
Meistaravöllum í Reykjavík.
Hann var alla tíð mikill Skaga-
maður og fór upp á Akranes
reglulega.
Þegar við bræðurnir vorum
litlir pjakkar var Ási eini ung-
lingurinn í kringum okkur og
var fyrir vikið mjög spennandi
í okkar huga. Hann átti marga
hluti sem vöktu óskipta athygli
okkar – gítar; Bullworker-lík-
amsræktartæki og plötuspilara
– og fyrir vikið hafði hann nóg
að gera við að henda okkur úr
herberginu sínu þegar við vor-
um í heimsókn á Sóleyjargöt-
unni á Akranesi. Einar fyrstu
minningarnar okkar frá Akra-
nesi voru af Ása að horfa á
vestra í Kanasjónvarpinu og
tæma kassa af dósakóki, sem
okkur þótti mjög svalt! Þegar
Ingella bættist í hóp okkar
systkinanna þá var Kanasjón-
varpið hætt, en við áttum öll
áfram góðar minningar af Ása
á Sóleyjargötunni, sérstaklega
um jólin, sem hann eyddi ávallt
með ömmu og afa.
Þegar Ási bjó á Akranesi
kom hann oft til Reykjavíkur
til að skemmta sér í bænum og
gisti þá til að byrja með alltaf
hjá okkur í Vesturberginu. Það
var ekki besti staðurinn til
þess að sofa úr sér eftir langt
næturbrölt, því fátt þótti okkur
pottormunum skemmtilegra en
að laumast inn í herbergið til
Ása fyrir allar aldir og vekja
hann óviljugan með hinum fjöl-
breyttustu aðferðum – vekjara-
klukku við eyrað, þriggja
drengja hopp á rúminu og jafn-
vel með því að hella vatnsglasi
yfir hann sofandi. Fljótlega
ákvað hann að betra væri að
gista hjá Þóru, systur sinni,
sem þá var flutt til Reykjavík-
ur.
Ásmundur var rólegur og
ljúfur maður, ekki sérstaklega
mannblendinn en átti nokkra
góða vini, sem hann fór með í
skemmtilegar Spánarferðir.
Hann skipti sjaldnast skapi, en
átti það þó til að æsa sig yfir
stjórnmálum. Við söknuðum
þess eiginlega í veikindunum
að heyra hann ekki gera það
meir. Hann var tíður gestur á
Kaffivagninum og leið vel við
höfnina, jafnt í Reykjavík og á
Akranesi.
Þegar Ási greindist með
krabbamein fyrir nokkru síðan
var það áfall, en hann tókst á
við veikindi sín með miklu
æðruleysi og aldrei heyrði
maður hann kvarta. Þegar
hann var spurður hvernig hann
hafði það, var svarið alltaf það
sama: „ég hef það bara fínt
miðað við aldur og fyrri störf“.
Síðustu mánuðina bjó Ás-
mundur hjá Þóru systur sinni í
mjög góðu yfirlæti. Hún á mikl-
ar þakkir skildar fyrir sína
umönnun á Ása í hans erfiðu
veikindum, en hún hefur alla tíð
reynst bróður sínum frábær-
lega.
Það var táknrænt að Ási
kvaddi i fyrstu haustlægðinni.
Daginn áður en hann hóf bana-
leguna fór hann í fallegu veðri
með Þóru upp á Langasand á
Akranesi og við erum viss um
að frá engum öðrum stað hefði
hann fremur viljað eiga sínar
síðustu minningar.
Hvíl í friði elsku frændi
Þín frændsystkini,
Jónas Þór (Jonni), Ármann
(Manni), Böðvar Bjarki
(Böddi) og Ingibjörg Elín
(Ingella).
Nú þurfum við kveðja okkar
kæra frænda. Síðustu ár hafði
samgangurinn milli okkar Ása
aukist, og fyrir það erum við
þakklát. Á Skólavörðustígnum
var hann vanur að koma til
okkar í kaffi á sínum fjölmörgu
göngutúrum í miðbænum og
svo þegar við vorum komin á
„neðri hæðina“ urðu samveru-
stundirnar fleiri. Það var gott
að vera í kringum hann, nær-
vera hans var svo afslöppuð og
þægileg. Hann hefur verið okk-
ur og fleirum mikil fyrirmynd
þegar kemur að dugnaði og
ákveðni, hann hélt sínu striki
sama hvað bjátaði á og það skil-
aði honum langt í þeirri baráttu
sem hann háði nú síðustu ár.
Magnaður karakter. Stelpurnar
okkar litlu, sem einnig fengu að
kynnast Ása frænda vel, spyrja
um og spá í Ása núna síðustu
daga og minningunni um hann
verður haldið á lofti hér. Takk
fyrir allt.
Anna Lára Ármannsdóttir
og fjölskylda.
Hann gekk hér um að góðra drengja
sið,
gladdi mædda, veitti þreyttum lið.
Þeir fundu best sem voru á vegi
hans
vinarþel hins drenglundaða manns.
Þó ævikjörin yrðu máski tvenn,
hann átti sættir jafnt við Guð og
menn.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Ásmundur mágur minn, eða
Ási eins og hann var oftast kall-
aður, er nú fallinn frá og eftir
sitjum við með sorg og söknuð í
sinni.
Ási hafði mjög góða nær-
veru, var ávallt hlýlegur, þægi-
legur og broshýr. Það koma
mörg falleg lýsingarorð upp í
hugann þegar hugsað er um
Ása en hann var umfram allt
heiðarlegur og áreiðanlegur.
Það sem kemur fljótt upp í
hugann er hversu barn- og
frændgóður hann var, brosið
breiddist yfir andlitið þegar
frændsystkinin birtust, hvort
sem það voru þau sem komin
eru á fullorðinsaldur eða þau
sem eru að stíga sín fyrstu
skref í lífinu.
Öll sakna þau nú góðs
frænda og vinar. Einnig veit ég
að Ármann á eftir að sakna
daglega símtalsins eftir tíu-
fréttir, þá ræddu þeir bræður
um lífsins gagn og nauðsynjar,
aflafréttir og atburði líðandi
dags.
Söknuðurinn er sár en allar
góðu minningarnar lifa.
Takk fyrir allt og allt.
Sigurbjörg Ragnarsdóttir.
Ásmundur, æskuvinur minn
og frændi af Skaganum, hefur
nú kvatt þetta jarðlíf. Í þrjú ár
hefur hann barist við illvígan
sjúkdóm sem tók yfirhöndina
nokkuð óvænt.
Ásmundur var alla tíð glað-
vær og hnyttinn. Það fór lítið
fyrir honum, hann var lítillátur
og tranaði sér ekki fram. Þegar
við vorum litlir þá lékum við
okkur mikið saman með jafn-
öldrum á Niðurskaganum í fót-
bolta á Böðvarstúni, við veiðar
á bryggjunni og í bílaleik bæði
úti og inni. Heima hjá Ásmundi
höfðum við búið til mikið vega-
kerfi með „stikklokum“ (gos-
flöskutöppum) úr Axelsbúð, á
gólfinu í saumaherbergi
mömmu hans. Þar var dótið til
staðar, aðgengilegt vikum sam-
an.
Þegar við félagarnir stálpuð-
umst þá starfræktum við
tómstundaklúbbinn Hamar í
nokkur ár samkvæmt kristilegu
siðgæði og talsverðum gróða.
Þegar gelgjan fór að trufla
strákana þá lagði klúbburinn
næstum upp laupana nema
hvað við Ásmundur þraukuðum
einn vetur til og framleiddum
popp sem Ebbi í Andvara seldi
fyrir okkur án þóknunar. Eftir
að Hamar lagði endanlega upp
laupana minnkaði vinskapurinn
og hver og einn fór sína leið í
lífinu.
Mörgum árum seinna mætti
Ásmundur óvænt í heimsókn til
okkar fjölskyldunnar. Eftir það
leit hann stöku sinnum við hjá
okkur og kom stundum í mat.
Ekki skorti umræðuefnin sem
snérust oftar en ekki um gamla
daga á Skaganum. Ásmundur
var mikill grúskari og fróður
t.d. um bátaútgerðina, en til
marks um það hafði hann safn-
að og unnið heildstætt mynda-
safn af fiskiskipaflota Skaga-
manna fram á síðustu ár.
Fyrir þremur árum þegar við
hjónin vorum farin að sakna
þess að heyra ekkert frá Ás-
mundi kom í ljós að hann var
orðinn veikur og mátti ekki
keyra bílinn sinn.
Í veikindum hans hittumst
við annað slagið eða töluðum
saman í síma. Ásmundur gerði
ekki mikið úr veikindunum þó
að honum hrakaði jafnt og þétt.
Alltaf þegar ég spurði hann um
heilsufarið svaraði hann með
bros á vör „ég hef það gott mið-
að við aldur og fyrri störf“.
Þannig svaraði hann mér einnig
viku áður en hann kvaddi.
Með Ásmundi er genginn
góður drengur. Við hjónin
söknum hans og vottum Þóru
systur hans og fjölskyldunni
allri okkar dýpstu samúð.
Guðmundur Guðjónsson
(Muggur).
Það er svo margt sem Ási
frændi gaf okkur frændsystk-
inum hans og svo seinna börn-
unum okkar.
Hann hafði alltaf gaman af
því að tala við litlu krakkana og
heyra hvað þau höfðu að segja
og spyrja þau hvað var í gangi í
þeirra lífi.
Þeim fannst líka gaman að
hitta Ása því hann sýndi þeim
einlægan áhuga. Hann var fljót-
ur að leggja frá sér bókina eða
hvað hann var að gera þegar
við komum og brosið leyndi sér
ekki.
Það var gott og þægilegt að
hitta hann, hann hafði mjög
hlýja nærveru. Ég veit að börn-
in eiga ekki síður eftir að sakna
hans en við hin fullorðnu.
Eitt sinn var ég svo heppinn
að fá að fara í helgarferð til
Dublin með Ása og afa Mannsa.
Það þótti víst öruggara að
senda einhvern ábyrgan með 16
ára unglingnum og afanum,
enda kom það í ljós að afinn var
kannski ekki svo ólíkur ung-
lingnum í hegðun. Ási sá til
þess að ferðin var ekki bara vel
heppnuð heldur líka bráð-
skemmtileg.
Við fórum m.a. á fótboltaleik
og í ansi skemmtilega leigubíla-
ferð um borgina sem var talað
um í mörg ár á eftir. Þetta var
mjög dýrmæt reynsla, þó svo
að unglingurinn hafi kannski
ekki alveg áttað sig á því fyrr
en seinna.
Ekki má heldur gleyma hvað
það var skemmtilegt að tala við
Ása um það sem bar hæst á
góma hverju sinni. Hann hafði
oftast sterkar skoðanir og
mikla réttlætiskennd. Hann
þoldi ekki ef komið var illa
fram við fólk og vildi að allir
ættu að fá jöfn tækifæri.
Ási passaði sig líka á því að
tala ekki illa um fólk, jafnvel þó
svo hann væri að gagnrýna það.
Hann mundi það allavega svona
oftast, stundum endaði hann
setningar á einhverju eins og
„hann hefur bara ekki hundsvit
á þessu“ þegar einhver heit
málefni voru rædd og þar með
var málið útrætt.
Það verður söknuður að hon-
um Ása frænda, hann kvaddi
allt of snemma.
Við sem fylgjum honum síð-
ustu sporin hugsum til hans
með hlýhug en mest af öllu
þökkum við fyrir að hafa fengið
að hafa hann í okkar lífi.
Þórður Ármannsson
(Doddi).
Aðfaranótt 26. ágúst lést vin-
ur okkar og fyrrum samstarfs-
maður Ásmundur Ármannsson.
Ásmundur, eða Ási eins og
hann var alltaf kallaður, var
einstakt ljúfmenni sem vann
störf sín af stakri trúmennsku
og var hann bæði sem einstak-
lingur og starfsmaður ein af
lykilpersónum í farsælu skóla-
starfi Álftamýrarskóla, síðar
Háaleitisskóla við Álftamýri.
Hann var elskaður af öllum,
fullorðnum og börnum, enda
hafði Ási fallega nærveru.
Ási starfaði við skólann hátt í
aldarfjórðung, lengst sem
skólaliði. Hann elskaði vinnu-
staðinn sinn, þekkti húsið betur
en allir aðrir og lagði mikinn
metnað í að hafa allt er tengd-
ist húsnæði og búnaði skólans í
góðu lagi. Hann hafði mikið
frumkvæði og féll aldrei verk
úr hendi. Ási mætti fyrstur til
vinnu og fór síðastur úr húsi,
eftir að hafa gengið úr skugga
um að allar hurðir og gluggar
væru kyrfilega lokaðir fyrir
nóttina.
Um helgar, í fríum og á
sumrum kom hann reglulega til
að athuga hvort ekki væri
örugglega allt í lagi með húsið.
Þegar Ási varð að láta af
störfum vegna veikinda fyrir
nokkrum árum kom í ljós að
þessi rólegi maður skildi eftir
sig fjöldamörg verkefni sem
voru ekki endilega sjáanleg en
engu að síður mjög mikilvæg.
Það var eins og rynni upp ljós
fyrir okkur að hlutirnir gerðu
sig ekki sjálfir og við þurftum
töluverðan tíma í aðlögun eftir
að hann hætti.
Ási var skemmtilega vana-
fastur maður. Hann hlustaði
alltaf á 12.20 fréttirnar á RÚV,
sat á sama stað í kaffistofunni,
fór alltaf sama hringinn í hús-
inu að loknum vinnudegi og
lagði bílnum sínum alltaf á ná-
kvæmlega sama stað á bíla-
stæðinu.
Hann var maður með
ákveðnar skoðanir á flestu sem
varðaði samfélagsmál, vel les-
inn og fróður. Hann var félags-
hyggjumaður og þoldi ekki
órétt í samfélaginu, áreiðanleg-
ur og traustur og góður vinur
vina sinna.
Við vonuðum lengi að Ási
myndi snúa aftur til starfa en
smátt og smátt varð okkur ljóst
að sú ósk myndi ekki rætast.
Ási hélt þó áfram tryggð við
okkur og kom öðru hverju í
heimsókn og voru þá fagnaðar-
fundir.
Starfsmenn Háaleitisskóla
við Álftamýri, nemendur og for-
eldrar minnast Ása með hlýhug
og söknuði. Við sendum ætt-
ingjum hans og vinum samúð-
arkveðjur og munum aldrei
gleyma þessum góða dreng,
honum Ása okkar.
Fyrir hönd Álftmýringa,
Hanna Guðbjörg og Guðni.
Ásmundur
Ármannsson
Það var um
haustið 1992 sem
ég hitti Snorra
Ingimarsson fyrst. Hann sat
fyrir framan mig á bráðamót-
tökudeild geðsviðs Landspítal-
ans með grátt hár, góðlegur og
umhyggjusamur. Ég hafði á
þessum tíma upplifað mína
fyrstu uppsveiflu sem færði
mína skynjun útfyrir það sem
eðlilegt getur talist. Kynni okk-
ur áttu eftir að vara um fimm-
tán ára skeið. Hann góðhjartaði
læknirinn og ég óstýriláti sjúk-
lingurinn.
Snorri var í mínum huga öll
þessi ár holdgervingur kærleik-
ans. Hann var ótrúlega umburð-
arlyndur og styðjandi við ungan
mann sem fór á stundum hraðar
en æskilegt var og á öðrum
stundum hægar í sínum van-
mætti. Mér vefst tunga um tönn
að finna lýsingarorð yfir mann-
Guðmundur Snorri
Ingimarsson
✝ GuðmundurSnorri Ingi-
marsson fæddist
22. febrúar 1948.
Hann lést 14. ágúst
2019.
Útför Snorra fór
fram 28. ágúst
2019.
gildi Snorra Ingi-
marssonar. Hann
var í mínum huga
kærleikurinn holdi
klæddur. Alltaf til
staðar fyrir mig og
mína aðstandendur
– hann teygði sig
langt út fyrir það
sem eðlilegt þykir í
þjónustu sinni við
heilbrigði. Blessuð
sé ævinlega minn-
ing hans.
Með þessum fáu orðum vil ég
í auðmýkt þakka fyrir allar lexí-
urnar í mennsku sem hann
kenndi mér um leið og ég votta
fjölskyldu Snorra og aðstand-
endum hans mína dýpstu hlut-
tekningu.
Þitt gefandi eðli, þín græðandi hönd
gladdi mörg hjörtun, skóp vin-
áttubönd.
Nú böndin ei bresta þó upp fari önd
og berist svo tær yfir frelsarans lönd.
Ég kveð þig í sátt en minningin skýr
skín ljóst sem viti er leið minni stýr.
Þinn einlægi hugur svo gefandi og
hlýr
í hjarta mér lifir og að eilífu býr.
(H.U.)
Héðinn Unnsteinsson.