Morgunblaðið - 14.10.2019, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. OKTÓBER 2019
✝ Þrúðmar Sig-urðsson fædd-
ist 24. apríl 1927 á
Draghálsi í Borg-
arfirði. Hann lést á
heimili sínu, Mið-
felli, Hornafirði, 4.
október 2019.
Hann var sonur
hjónanna Jóhönnu
Lilju Jóhannes-
dóttur, f. 1903, d.
1941, og Sigurðar
Ingimars Arnljótssonar, f. 1904,
d. 1973.
Hann var elstur í 10 systkina
hópi, en þau sem látin eru eru:
Ragnheiður, Jóhannes, Freyja,
Bryndís, Kolbeinn og Sigurður.
Þau sem lifa bróður sinn eru Jó-
hanna, Hulda og Ari.
Eftirlifandi eiginkona Þrúð-
mars er Hólmfríður Leifsdóttir,
f. 7. mars 1930. Börn þeirra:
kjölfarið sundraðist fjölskyldan.
Þau elstu fóru brátt að sjá fyrir
sér sjálf, en þeim yngri komið
fyrir hjá ættingjum og vinum.
Útskrifaðist Þrúðmar sem bú-
fræðingur frá Hólaskóla 1945.
Var um tíma leigubílstjóri í
Reykjavík, en til Hornafjarðar
kom hann 1948 og vann m.a. á
skurðgröfum.
Hann kynntist konu sinni,
Hólmfríði frá Hoffelli, sem hann
giftist 13. maí 1951 og byggðu
þau sér nýbýlið Miðfell í Horna-
firði, þar sem þau bjuggu allan
sinn búskap.
Hann gegndi mörgum
trúnaðarstörfum, m.a. sat í sveit-
arstjórn og var um tíma oddviti
Nesjahrepps. Var í stjórn Hesta-
mannafélagsins Hornfirðings og
virkur þátttakandi í þeirri upp-
byggingu, enda ávallt búið með
hesta.
Þá voru þau hjón með töluvert
mikla skógrækt frá 1992 og öfl-
uðu sér einnig menntunar og
réttinda á því sviði.
Útför Þrúðmars fer fram frá
Hoffellskirkju í dag, 14. október
2019, klukkan 11.
Drengur, f. 1951, d
sama ár. Ragnar
Leifur, f. 1953, d.
2011. Þrúðmar Sig-
urður, f. 1954, Jó-
hanna Lilja, f. 1959,
og Rúnar, f. 1967.
Barnabörnin eru
15, barna-
barnabörnin 21 og
barnabarna-
barnabörnin tvö.
Þrúðmar ólst upp
m.a. í Reykjavík og á Siglufirði,
en vorið 1940 fluttu þau í
Saurbæ í Kolbeinsdal. Þrúðmar
fór ungur að vinna fyrir sér, var
m.a. vinnumaður á bóndabæjum.
Haustið 1941, þá 14 ára gamall,
var hann sendur til Reykjavíkur
í Bretavinnu og vann þar sem
fullgildur verkamaður. 23. des-
ember sama ár lést móðir hans
af barnsburði tíunda barnsins, í
Elsku vinur.
Ég veit að þú hjá englum ert
og ekkert getur að því gert.
Í anda ert mér alltaf hjá
og ekki ferð mér frá.
Ég veit þú lýsir mína leið
svo leiðin verði björt og greið.
Á sorgarstund í sérhvert sinn
og strauminn frá þér finn.
Ég Guð nú bið að gæta þín
og græða djúpu sárin mín.
Í bæn ég bið þig sofa rótt
og býð þér góða nótt.
(Höf. ók.)
Þín eiginkona,
Hólmfríður (Fríða).
Að kvöldi sérhvers dags
sofnum við
og siglum inn í draumalandið
Að morgni sérhvers dags
vöknum við
til samfundar við
mannkynið.
Að kvöldi hinsta dags
sofnum við
og höldum inn í friðlandið.
Að morgni dags
vöknum við
og hverfum inn í sólskinið.
(Höf. ók.)
Elsku pabbi, þessar línur
finnst okkur eiga við er við setj-
umst niður og hripum niður
kveðjuorð til þín með þökk fyrir
samfylgdina. Það hefur verið dýr-
mætt að geta umgengist ykkur
alla tíð og notið leiðsagnar þinnar
og öryggis.
Það er skarð fyrir skildi að þú
sért ekki kominn út á pall að taka
á móti okkur með opnar dyrnar
út á veröndina á litla krúttlega
timburhúsinu sem þið bjugguð í
síðustu árin. Er ljóslifandi mynd
sem við sjáum fyrir okkur er þið
leiddust upp hjallann og völduð
ykkur bæjarstæði fyrir litla húsið
þar sem þið gætuð setið í hæg-
indastólunum ykkar og horft út
alla sveit; fylgst með uppbygg-
ingu hér í uppgerðum útihúsun-
um, fjósi, fjárhúsum, hlöðu og
stóra Miðfellshúsinu, sem þið
byggðuð upp um 1950 af miklum
myndarskap. Þegar við útbjugg-
um litla safnið/sýninguna, þar
sem við nú getum horft á þig og
hlustað á röddina þína djúpu og
öruggu. Já það er lengi hægt að
rifja upp margar stundir.
Til að mynda var nánast hægt
að vita hvað klukkan var þegar
þið rennduð niður veg og dóluðuð
ykkur inn að jökulöldu að athuga
hvort fé væri í skóginum sem þið
unnuð hörðum höndum að. Nú er
farið að höggva þar tré og margir
munu njóta sem jólatrés í stofum
sínum um jólin.
Svo ekki sé minnst á hve dug-
leg þið voruð alltaf að „skreppa“
til Reykjavíkur, nú síðast fyrir
tæpum mánuði er þú fórst í þitt
eftirlit. Við áttum von á ykkur á
föstudeginum en þegar ég
hringdi til að athuga hvort þið
væruð lögð af stað (ætlaði að hafa
kjötsúpuna klára) voruð þið á
akstri, að leggja í Holtavörðu-
heiðina. Mamma hló við og sagði
svo gott veður að þið hefðuð bara
„slegið í nára“ og ætluðuð að gista
á Akureyri og drífa ykkur svo
næsta dag til Egilsstaða að heim-
sækja góða vinkonu. Þið voruð
svo mætt í kjötsúpuna seinnipart-
inn sama dag. Svona gætum við
lengi talið upp, en látum hér stað-
ar numið. Um leið og við þökkum
þér samfylgdina og varðveitum
minningu þína skulum við gæta
elsku mömmu, sem saknar og
þakkar, hennar söknuður er
mestur og sárastur.
Englar drottins yfir þér vaki
enginn svo þig skaði saki
verði þér bæði vært og rótt,
sá sem krossinn bar á baki
blessi þig og að sér taki
Guð gefi þér góða nótt.
Þín
Þrúðmar (Dúddi)
og Ingibjörg.
Nú er höfðinginn hann Þrúð-
mar í Miðfelli allur og heimurinn
fátækari. Þó hann væri á tíræð-
isaldri leit ég aldrei á hann sem
gamalmenni. Það var reisn yfir
honum alla tíð og andinn skýr.
Hann hafði níu líf eins og kött-
urinn og naut þeirra stunda sem
almættið skammtaði honum.
Kjarkurinn var líka óbilandi, þó
hann vissi að endalokin væru ekki
langt undan. Síðustu læknisheim-
sókn í höfuðborgina, rúmum
tveimur vikum fyrir andlátið,
sneri hann upp í hringferð um
landið á eigin farartæki með
Fríðu sinni og fékk að taka utan
um fólkið sitt á Akureyri. Eins fór
hann rúnt inn á Hoffellsaura á
lokadegi, eins og til að líta í síð-
asta sinn upp til hlíðarinnar sem
þau hjón hafa klætt skógi á síð-
ustu áratugum. Svo bara sofnaði
hann að kveldi með arminn yfir
elskuna sína. Það er sæmd að
falla frá með þessum hætti.
Ég kynntist Þrúðmari eftir að
ég hóf fjarbúð með Ragnari Leifi,
syni hans, og það voru góð kynni.
Alltaf tóku hann og Fríða mér
fagnandi og oft hef ég setið við
svignandi borð og uppbyggilegar
samræður í þeirra húsum. Stuttu
eftir að ég hóf að venja komur
mínar á Hoffellstorfuna spurði
Ragnar föður sinn hvort hann
ætti hross á járnum, vissi sem var
að ég gæti örugglega hugsað mér
að skreppa í reiðtúr. „Nei, en ef
það hefur eitthvert gildi þá skal
ég alltaf hafa hross á járnum,“
svaraði Þrúðmar með áherslu.
Hann var hestamaður góður og
þó hann hefði alist upp við hún-
vetnska og skagfirska gæðinga
þá kunni hann vel að meta horn-
firsku hrossin. En ég held hann
hafi alveg misst álit á mér sem
hestamanneskju þegar mér tókst
ekki með nokkru móti að koma
eðalhrossi sem hann lánaði mér á
tölt heldur reið um valllendis-
bakka Hoffellsár á tómu lulli.
Þrúðmar var sterkur persónu-
leiki og hlýr, hafði skýra rödd og
sagði skipulega frá. Minnisstæð
er mér stundin sem við Ragnar
og Fríða áttum með honum í Kol-
beinsdal í Skagafirði sumarið
2009 og mikið vildi ég að frásögn-
in sem hann miðlaði okkur þá
væri til á vídeói. Dalurinn hefur
verið í eyði um langt skeið en við
horfðum yfir hvanngrænar rústir
Saurbæjar sem var síðasta heim-
ili foreldra hans og systkina sam-
an. Þrúðmar lýsti aðstæðum þar
á lifandi hátt, benti okkur meðal
annars á hvar mótaði fyrir vatns-
lögninni sem faðir hans gróf fyrir
ofan úr hlíð. Þarna hafði Þrúð-
mar, á fermingarári sínu, séð um
heyskapinn með móður sinni
barnshafandi og yngri systkinum,
meðan faðirinn sinnti vörslu
mæðuveikigirðingar frammi á
heiðum, til að afla heimilinu
tekna. En fleiri urðu sumrin ekki
í dalnum því móðirin dó á Þor-
láksmessu þetta ár og systkina-
hópurinn tvístraðist. Þrúðmar þá
í Reykjavík í vinnu og komst ekki
í jarðarförina vegna ófærðar.
Í fyrra þurfti ég að komast frá
Hoffelli út á Hornafjarðarflugvöll
og Þrúðmar brást vel við bón um
að skutla mér. „Ég fagna hverju
hlutverki sem ég fæ,“ sagði hann.
Eflaust bíða hans verðug verk-
efni á æðri tilverustigum.
Guðrún Beta, Gunnar Steinn,
Fjalarr Páll og ég kveðjum Þrúð-
mar með virðingu og þökk fyrir
trausta vináttu. Við samhryggj-
umst Fríðu og fólkinu þeirra öllu.
Gunnþóra Gunnarsdóttir.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Elsku besti afi minn.
Ég kveð þig með miklum sökn-
uði en með þakklæti efst í huga.
Það var svo dýrmætt að fá að hafa
þig í lífi mínu í öll þessi ár og að
stelpurnar okkar hefðu fengið að
kynnast þér. Það er mjög skrítið
að hafa ekki afa haldandi í hönd
ömmu og gæta hennar við hvert
fótmál, við munum passa upp á
hana fyrir þig. Allar okkar minn-
ingar eru svo dýrmætar en ein sú
allra dýrmætasta var sú síðasta
sem við áttum, á afmælisdaginn
minn, 1. október síðastliðinn, þeg-
ar þú fylgdir mér í fyrstu þyrlu-
flugferðina mína. Þá flugum við
saman yfir fjöllin okkar fallegu og
daginn eftir áttum við svo gott
spjall um þessa ævintýraferð
okkar. Þar sagðir þú mér að það
hefði nú aðeins farið um þig þegar
við flugum niður eitt gljúfrið, en
það var ekki að sjá á þér, sem er
svo lýsandi fyrir þig því þú hefur
alltaf verið mér svo mikill klettur,
yfirvegaður, traustur, virðulegur
og sá allra ljúfasti. Ef ég hefði
haft minnsta grun um að þetta
yrði okkar seinasta faðmlag,
elsku afi, hefði ég sagt svo margt.
Þótt döpur sé nú sálin,
þó mörg hér renni tárin,
mikla hlýju enn ég finn
þú verður alltaf afi minn.
(Höf. ók.)
Hjartans þakkir fyrir allt,
elsku afi minn, mikið óskaplega á
ég eftir að sakna þín en ég veit þú
munt leiðbeina mér um ókomna
tíð og halda þinni hlýju verndar-
hendi yfir mér og litlu fjölskyld-
unni minni. Minning þín er ljós í
lífi okkar. Hvíldu í friði.
Afastelpan þín,
Hólmfríður Bryndís.
Það er skrítið að setja það á
prent að það séu ansi hreint mörg
ár síðan ég kynntist honum afa
mínum fyrst. Maður var ekki hár
í loftinu þegar við fjölskyldan
fluttum á Hornafjörð á sínum
tíma, nánar tiltekið í Nesin. Það
leið ekki á löngu þar til leiðir okk-
ar bræðra lágu alltaf annað slagið
í Miðfell, enda afskaplega góður
staður að koma á. Verulega fal-
legur staður og ákaflega gott fólk.
Ekki vissi maður þá að þessi stað-
ur ætti eftir að verða sá sem er
næst hjarta manns þegar maður
horfir til baka. Þannig varð það
nú samt og ólumst við Skúli bróð-
ir þar upp í frábæru umhverfi.
Við bræður vorum farnir að
tala um afa og ömmu í Miðfelli
löngu áður en við fluttumst í Hof-
fell. Þau voru fljót að taka okkur
inn sem fullgilda fjölskyldumeð-
limi og það segir ansi hreint mikið
til um það hversu yndisleg þau
amma og afi hafa alla tíð verið.
Dyrnar hafa alltaf staðið galopn-
ar á þeirra heimili, hvort sem það
var Miðfell eða nýja hreiðrið
þeirra í Miðfelli 2.
Afi var líka fyrsti vinnuveit-
andi minn, það var ansi hreint
spennandi dæmi fyrir ungan
mann. Vinnan var fyrir Land-
græðsluna og fólst í því að vera á
fjórhjóli með risastórt flagg og
leiðbeina flugvél sem dreifði fræj-
um. Þetta var mikil og skemmti-
leg reynsla og ævintýri fyrir
strákling að fá útborguð laun.
Afi var ótrúlegur karakter.
Mig rekur ekki minni til þess að
hafa nokkru sinni heyrt hann
hækka róminn, æsa sig, bara
aldrei. Allt var tæklað af hans stó-
ísku ró. Hann þurfti heldur ekki
að tala hátt. Þegar hann byrjaði
að tala með sinni djúpu bassa-
rödd, þá bara lögðu allir við hlust-
ir. Hann sagði heldur aldrei neina
vitleysu, þeir sem á svæðinu voru
vildu heyra hvað hann hafði að
segja og hlustuðu því af athygli.
Hann kom líka ákaflega vel fyrir
sig orði og þótt hann væri lítið
fyrir að trana sér fram var hann
engu að síður afar góður ræðu-
maður og óhræddur við að tjá sig
þótt um margmenni væri að
ræða.
Það var líka ákaflega gaman að
heyra viskuna sem hann bjó yfir.
Hún var tilkomin að miklu leyti af
því að hann hafði eytt stórum
hluta ævinnar í að hlusta á aðra,
það er ákaflega góður eiginleiki
og skilar manni því að vera betur
upplýstur um umheiminn og
einnig nærumhverfið. Hann
hlustaði á alla. Hann hafði mikinn
áhuga á þjóðmálum og hafði svo
sannarlega skoðanir á þeim og
það var bæði ákaflega gagnlegt
og gaman að ræða við hann um
heimsmálin.
Það voru mikil forréttindi að fá
að alast upp í Hoffelli og eiga þau
ömmu og afa að og ekki síður að
hafa þau svona nálægt sér. Það
njóta ekki allir þeirra forréttinda.
Börnin mín hafa öll dvalið til
lengri eða skemmri tíma í sveit-
inni hjá ömmu sinni og afa og því
fengið að kynnast því hversu
dásamlegt þetta er og fengið dýr-
mætan tíma með langafa sínum
og langömmu. Það verður mikið
tómarúm á næstunni þegar eng-
inn langafi verður á svæðinu, en
minningarnar ylja og þær munu
lifa með okkur um ókomna tíð.
Hvíldu í friði, elsku afi minn,
þín verður sárt saknað.
Sigursteinn.
Elsku afi.
Það er fátt eins erfitt og að
kveðja einn af máttarstólpum lífs
síns eins og ég þarf að gera í þínu
tilfelli. Að leiða hugann að því að
þú sért ekki heima næst þegar ég
renni í hlað er með öllu óskiljan-
legt.
Alltaf tókstu á móti manni með
bros á vör og hafðir virkilega mik-
inn áhuga á því sem gerst hafði
frá því að við hittumst síðast. Það
skipti ekki máli hvort umræðan
snerist um bíla, vinnuna eða jafn-
vel enska boltann. Tæknin var
heldur ekki að vefjast fyrir þér en
þú lagðir þig alltaf fram við að
læra á nýjungar.
Oftar en ekki varst þú okkur
krökkunum innan handar, sér-
staklega þegar við vorum yngri,
og tókst þér hlé frá iðju þinni til
þess að hjálpa okkur. Það var allt-
af jafn mikil spenna þegar rigndi
og pollar farnir að myndast á mal-
arvegunum í sveitinni. Þá vissi
maður að það væri stutt í að þú
myndir bjóða okkur að koma með
þér inn í fjall í bíltúr. Þá fór mað-
ur í pollagallann og henti sér upp
á pall á pikkanum og svo brunaðir
þú í alla pollana sem fyrir voru.
Eftir hverja gusu leit maður inn
um afturrúðuna til þess að sýna
þér hvað pollurinn var stór og
hvað maður hefði fengið mikið
vatn yfir sig, og brosið sem kom
til baka er ógleymanlegt.
Frá því að ég man eftir mér
talaðir þú aldrei illa um neinn ein-
stakling og sást alltaf það góða í
fólki. Þetta er eiginleiki sem allir
ættu að hafa í hávegum og mun
ég reyna að tileinka mér hann.
Sveitin verður aldrei eins eftir
að þú kveður okkur en minning-
arnar verða alltaf til staðar.
Ég veit að þú horfir niður til
okkar og passar okkur öll en við
horfum upp með miklum söknuði.
Það kemur enginn í þinn stað.
En nú liggja leiðir sundur,
ljósin blika köld,
aldrei verður okkar fundur
eftir þetta kvöld.
Gegnum haustsins húmið þétta
hug minn víða ber,
aldrei muntu af því frétta
að hann fylgir þér.
(Jón Helgason)
Þinn
Sigfinnur Mar.
Höfðinginn Þrúðmar vinur
minn Sigurðsson er fallinn frá eft-
ir langa og farsæla ævi. Kynntist
honum fyrst 1977 er ég fékk inni
hjá þeim í Miðfelli, heiðurshjón-
um Þrúðmari og Fríðu, sumar-
langt, fyrsta af þremur sumrum
sem ég dvaldi við jarðfræðirann-
sóknir í rofinni megineldstöð í
fjalllendinu milli Hoffellsdals og
Sandmerkisheiði, frá söndunum
upp til jökla. Hvílíkur unaður.
Annað sumarið bjargaði Þrúðmar
mér um vegavinnuskúr sem flutt-
ur var inn að Geitafellsbjörgum,
og hið þriðja fékk ég lánaðan
sumarbústað Gísla og Álfheiðar
við Kráksgil. Og öll sumrin bjarg-
aði Þrúðmar mér um hvers konar
greiða og flutning innan sveitar
er þörf gerðist. Fyrir það vil ég
þakka mínum ágæta vini og vel-
gjörðarmanni. Því má svo bæta
við að nær árlega heimsótti ég
Hoffellstorfuna og fjalllendið þar
inn af með hóp nemenda frá ýms-
um löndum, og stundum með fjöl-
skylduna eða samstarfsmenn í
ýmsum erindum. Það var og dá-
lítið merkilegt að í öll þessi 40 ár
var eins og tíminn stæði í stað.
Þrúðmar og Fríða alltaf á sínum
stað og ávallt jafn elskuleg og vin-
föst, virtust ekkert eldast fremur
en Gísli og Álfheiður áðurnefnd,
eða kannski eldist ég bara með
þeim öllum. Og auðvitað hefur
mikið breyst á Hoffellstorfunni
síðan, Þrúðmar yngri og Ingi-
björg byggt upp glæsilega ferða-
þjónustu á umliðnum árum, og
stórframkvæmdir átt sér stað í
jarðhitaleit og borunum fyrir
Hornafjörð, mér óskyldar. Og hjá
þeim eldri varð sannarlega breyt-
ing frá hefðbundnum kúa- og
fjárbúskap, með gæðinga í haga,
til hrossaræktar, refabúskapar,
sandgræðslu, hellugerðar, skóg-
ræktar og hvað það nú allt heitir,
að ógleymdu landræsluátakinu
mikla. Og að öllu þessu gekk
bóndinn af einurð og festu og
leysti úr hvers manns vanda það
best ég veit. Magnaður maður
Þrúðmar Sigurðsson. Og svo allar
þessar vélar og bílar, „drottinn
minn dýri – og hver var undir
stýri“.
Fríðu minni votta ég innilega
samúð og hlýhug, sem og fjöl-
skyldunni allri.
Guðmundur Ó. Friðleifsson.
Þrúðmar í Miðfelli er genginn
og við kveðjum einstakan vin,
samstarfsmann og félaga, en
bjartar minningar um yndislegan
mann munu lifa áfram í huga okk-
ar Oddnýjar. Margs er að minn-
ast þegar litið er yfir farinn veg
nær hálfrar aldar samskipta við
þau sómahjón Þrúðmar og Hólm-
fríði eða Fríðu eins og hún er
jafnan nefnd. Þau hjónin voru
einstaklega gestrisin og höfðingj-
ar heim að sækja. Ég minnist
þeirra samverustunda og sam-
starfs með virðingu og gleði.
Heimilishættir þeirra hjóna voru
rómaðir eins og mætur maður
skrifaði: „Allir, sem sóttu þau
hjón heim, hafa góðar minningar
frá heimili þeirra.“
Þrúðmar var gæddur miklum
mannkostum, góðum gáfum, vel-
viljaður og vinfastur, hugsjóna-
Þrúðmar
Sigurðsson
Sálm. 6.3
biblian.is
Líkna mér, Drottinn,
því að ég er
magnþrota,
lækna mig, Drottinn,
því að bein mín
tærast af ótta.
Ástkær eiginkona, móðir, tengdamóðir,
systir og amma,
HILDA TORFADÓTTIR,
talkennari og margt fleira,
til heimilis að Galtalæk,
Akureyri,
lést á Hlíð 8. október.
Útför verður frá Akureryrarkirkju miðvikudaginn 23. október
klukkan 13:30 og erfidrykkja á Galtalæk.
Haukur Ágústsson
Ágúst Torfi Hauksson Eva Hlín Dereksdóttir
Hlín Torfadóttir
og barnabörn