Morgunblaðið - 08.11.2019, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. NÓVEMBER 2019
Minnisstæð er mér þessi trausta,
bjartsýna og viljasterka kona.
Við urðum fljótt vinir. Ómetan-
legt var oft að ræða við hana þeg-
ar vandamál komu upp og á móti
blés.
Á stundum sem þessum koma í
hugann þeir samferðamenn sem
mest áhrif hafa haft á okkur. Ég
átti þess kost að ganga með Sig-
rúnu dálítinn spöl af leiðinni. Hún
var ein þeirra sem alltaf höfðu
bætandi áhrif á okkur hin. Hún
gat verið kjarnyrt en eiginleiki
hennar var að koma auga á aðal-
atriðin, sjá gegnum þokuna og
eiga þátt í að leggja brautina
fram á við.
Æðrulaus og jafnhuguð. Glað-
vær var hún á góðum stundum,
vinföst og mikils metin af öllum
sem með henni störfuðu.
En nú er komin nótt. Minning
hennar er sterk, gott var að eiga
hana að vini.
Fjölskyldu hennar sendi ég
samúðarkveðjur. Ég þykist vita
að í huga þeirra verður minningin
um Sigrúnu Sturludóttur ljós á
brautinni framundan.
Guðm. G. Þórarinsson.
Einstök og gagnmerk heiðurs-
kona hefur kvatt. Sigrún Sturlu-
dóttir var fyrirmynd og kjölfesta
okkar framsóknarkvenna í ára-
tugi. Hún var félagsvera af guðs
náð, sem nýtti það ekki sér til
framdráttur heldur miðlaði hún
og veitti ríkulega öðrum.
Undirrituð var ein þeirra sem
nutu úr viskubrunni félagsauðs-
ins og á ég nöfnu minni mikið að
þakka. Fyrst og fremst þakka ég
vináttu í áratugi. Sigrún var mér
líka oft sem besta móðir, sem
leiðbeindi með hlýju, dæmum en
ákveðni. Það var afar gefandi og
ánægjulegt, ung að árum, að fá
tækifæri til að sitja við fótskör
hennar og annarra í félagi fram-
sóknarkvenna í Reykjavík og
nema af þeim vísindi samvinnu,
samheldni og félagshyggju.
Það var stórt skref í baráttu
fyrir hugsjónum Framsóknar-
flokksins varðandi jafnrétti og
framgang kvenna þegar Lands-
samband framsóknarkvenna var
stofnað árið 1981 í Reykjavík.
Sigrún var valin formaður LFK á
frægum fundi á Húsavík tveimur
árum síðar. Hún hófst strax
handa og var bæði sókndjörf og
framsækin, enda fór skriða af
stað og konur sóttu fram um land
allt.
Mikilvægi skemmtana í anda
kvöldvöku gleymdi hún ekki,
enda nutu hæfileikar Sigrúnar
sín einkar vel við undirbúning og
stjórn á slíkum samkomum.
Sennilega var henni þetta í blóð
borið eða heimanmundur frá
Súgandafirði. Léttleiki, söngur
og leikur, án áfengis. En slíkar
heimasmíðaðar skemmtanir efla
samkennd og vináttu í öllum fé-
lagsskap og styrkja liðsheildina.
Þetta vissi Sigrún og kunni líka
manna best, enda var hún í mörg
ár fengin til að stýra kvöldvökum
á vegum Kvenfélagasambands
Íslands t.d. í orlofsferðum hús-
mæðra.
Fyrir borgarstjórnarkosning-
ar 1986 blés ekki byrlega fyrir
okkur framsóknarmenn. For-
ystufólk okkar til margra ára var
að kveðja og nýja þurfti því að
kalla til. Sigrún Sturludóttir tók
að sér að verða kosningastjóri við
þessar erfiðu aðstæður og tókst
ætlunarverkið að koma borgar-
fulltrúa í höfn.
Ógleymanleg var ferð okkar
tveimur árum síðar til Óslóar á
kvennaþing Sameinuðu þjóð-
anna. Þangað streymdi fjöldi
framsóknarkvenna alls staðar af
landinu og vorum við galvaskar
og kátar, enda búnar að koma
konu á þing. Eins og venjulega
deildum við nafna herbergi, en
margar framsóknarkonur bjuggu
saman í skóla fyrir utan borgina
og þar ríkti líf og fjör.
Sennilega eru það samt bíl-
ferðirnar eftir fundi, sem voru
mesta dýrmætið, svona eftir á að
hyggja. Þar sem Sigrún hafði
ekki bílpróf ók ég henni stundum
heim. Það var mikilvægt að geta
skeggrætt við hana málefni
fundanna og kryfja þau til mergj-
ar en um leið finna leið til öflugri
framsóknar.
Hún gaf ekkert eftir í barátt-
unni þó að árin færðust yfir, hún
var t.d. elsti frambjóðandinn við
síðustu alþingiskosningar. Árið
2006 var hún sæmd riddarakrossi
fyrir félagsstörf og um svipað
leyti sæmdi Framsóknar-
flokkurinn hana jafnréttisverð-
launum á miðstjórnarfundi.
Sigrún átti einstaka, sam-
heldna fjölskyldu og fagurt heim-
ili, það nærði hana og efldi til
sóknar við að bæta heim annarra.
Yfir minningu Sigrúnar
Sturludóttur ríkir heiðríkja, frið-
ur og virðing.
Sigrún Magnúsdóttir.
Sigrún Sturludóttir hefur
kvatt. Með henni kveðjum við
framsóknarmenn sérstaka heið-
urskonu, sem var dýrmæt og ein-
stök fyrir Framsóknarflokkinn.
Hún var traustur og farsæll liðs-
maður sem hugsaði öðru fremur
um hag Framsóknarflokksins og
stefnumál hans.
Sigrún tók virkan þátt í fjöl-
breyttu félagsstarfi Framsóknar-
flokksins og gegndi þar fjölda-
mörgum trúnaðarstörfum. Hún
var ein af forvígiskonum um
stofnun Landssambands fram-
sóknarkvenna á miklum breyt-
ingatímum þegar konur þurftu að
berjast fyrir framgangi sínum í
stjórnmálunum öðrum fremur.
Var hún formaður landssam-
bandsins á árunum 1983-85 og
eftir það í stjórn þess til margra
ára. Áður hafði Sigrún verið for-
maður Félags framsóknarkvenna
í Reykjavík og tók hún reyndar
aftur við formennsku þar síðar.
Henni varð tíðrætt um svokall-
aðan Húsavíkurfund árið 1983
þar sem framsóknarkonur vöktu
sterka athygli á að efla þyrfti hlut
kvenna í stjórnmálum innan sem
utan flokksins. Okkur, sem yngri
erum, er hollt að þekkja hið mik-
ilsverða brautryðjandastarf sem
unnið hefur verið og hverjir það
voru sem ruddu brautina og eig-
um við henni mikið að þakka í
þeim efnum.
Það er sérstakt við háan aldur
að hafa slíkan félagsáhuga sem
Sigrún hafði, allt fram á sína síð-
ustu daga, og starfaði hún fyrir
flokkinn þrátt fyrir að aldurinn
færðist yfir. Hún átti oftast sæti á
framboðslistum Framsóknar-
flokksins, bæði í borgarstjórnar-
kosningum og í kosningum til Al-
þingis þar sem hún skipaði 21.
sæti framboðslistans árið 2017.
Hún var sannarlega ekki aðeins
nafn á listunum, heldur tók hún
fulla ábyrgð sem því fylgir.
Sigrún var heiðursfélagi
Framsóknarfélags Reykjavíkur
og hlaut einnig verðskuldaða við-
urkenningu fyrir félagsstörf sín
þegar forseti Íslands sæmdi hana
riddarakrossi hinnar íslensku
fálkaorðu fyrir félagsstörf henn-
ar á nýársdag árið 2006.
Framsóknarflokkurinn hefur
misst mikla baráttukonu sem
ætíð var fylgin sér og hafði ein-
stakan hæfileika til að ná til fólks
og til að miðla málum.
Fyrir hönd Framsóknar-
flokksins vil ég þakka Sigrúnu
Sturludóttur fyrir farsælt og
óeigingjarnt brautryðjandastarf í
þágu Framsóknarflokksins.
Börnum, barnabörnum og öðr-
um aðstandendum sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur.
Sigurður Ingi
Jóhannsson, formaður
Framsóknarflokksins.
Nú þögn er yfir þinni önd
og þrotinn lífsins kraftur
í samvistum á sæluströnd
við sjáumst bráðum aftur.
(Ingvar N. Pálsson)
Fallin er frá afar merkileg
kona, Sigrún Sturludóttir, sem
fæddist og ólst upp á Suðureyri
við Súgandafjörð. Hún nam við
Héraðsskólann á Núpi og Hús-
mæðraskólann Ósk á Ísafirði.
Var kirkjuvörður við Bústaða-
kirkju og gjaldkeri á Póstgíró-
stofunni ásamt því að stunda ým-
is verslunar- og skrifstofustörf.
Sigrún var mjög virk í fé-
lagsmálum. Hún sat í stjórn Fé-
lags framsóknarkvenna og stjórn
Landssambands framsóknar-
kvenna, auk þess að gegna hlut-
verki formanns í báðum.
Þótt flutt væri á mölina sinnti
hún sinni heimabyggð vel. Sat í
stjórn og var formaður kven-
félagsins Ársólar í Súgandafirði,
hún var formaður leikfélagsins á
Súgandafirði, sat í stjórn og
gegndi formannsembætti Kven-
félags Bústaðasóknar.
Sigrún var einn af klettunum í
Framsóknarflokknum. Hún tók
alltaf þátt í flokksstarfinu, bæði
málefnastarfi flokksins og fé-
lagsstarfi. Sjálf man ég fyrst eftir
henni í framsóknarvist, hlýrri,
fallegri og hjartahreinni konu
sem tók eftir smáfólkinu og gaf
sér tíma til að sinna því. Allar
götur síðan ríkti með okkur vin-
skapur og virðing mín fyrir henni
var djúp. Raunar naut Sigrún
virðingar alls síns samferðafólks
fyrir óeigingjarnt starf í þágu
samfélagsins. Öll hennar vinna
gekk út á að bæta samfélagið,
ýmist í stjórnmálunum, fyrir
heimabyggð eða á vettvangi
kirkjunnar. Hún barðist ötullega
fyrir jöfnum rétti kynjanna og við
sem yngri erum eigum henni, og
hennar kynslóð, mikið að þakka
fyrir að ryðja brautina með
skýrri sýn og hugsjón.
Fágun og heiðarleiki eru
fyrstu orðin sem koma upp í hug-
ann til að lýsa Sigrúnu. Við fé-
lagar hennar í Framsóknarflokk-
um þökkum henni kærlega fyrir
allt það góða starf sem hún innti
af hendi fyrir okkur og samfélag-
ið. Það skiptir máli fyrir fulltrúa-
lýðræðið og framgang þess að
grasrótarstarf stjórnmálaflokka
blómstri, sé virkt og sveit sjálf-
boðaliða sé skipuð öflugu fólki.
Framsóknarflokkurinn var lán-
samur að hafa Sigrúnu Sturlu-
dóttur í sínum röðum. Megi
minning um merka konu lifa. Ég
votta fjölskyldu hennar mína
dýpstu samúð.
Lilja D. Alfreðsdóttir,
mennta- og menningar-
málaráðherra.
Sigrún Sturludóttir var bar-
áttujaxl í orðsins bestu merk-
ingu. Hún var öflugur jafnréttis-
sinni og hélt merki kvenna og
barna hátt á lofti í störfum sínum
meðal framsóknarmanna um ára-
tuga skeið. Sigrún var brautryðj-
andi og ein af þeim hugsjónakon-
um sem stofnuðu Landssamband
framsóknarkvenna (LFK). Það
samband lagði grunn að stórauk-
inni jafnréttisvitund innan hins
rótgróna stjórnmálaflokks, vit-
und sem gerði hann að leiðandi
afli í þátttöku og áhrifum kvenna
í stjórnmálastarfi. Baráttuað-
ferðir voru frumlegar og varð
kökukefli tákn um baráttu LFK
um tíma, eftir hinn fræga Húsa-
víkurfund sambandsins árið
1983, fund sem Sigrún rifjaði oft
upp sér og öðrum til skemmtun-
ar. Framsóknarmenn mátu
dugnað og framlag Sigrúnar og
voru henni veitt Jafnréttisverð-
laun Framsóknarflokksins árið
2005 ásamt stöllum sínum þeim
Áslaugu Brynjólfsdóttur heitinni
og Sigrúnu Magnúsdóttur fyrir
framúrskarandi jafnréttisstarf,
m.a. undirbúning stofnunar
LFK. Konur sem hafa komist til
áhrifa eiga félagsskap eins og
LFK og baráttujöxlum eins og
Sigrúnu mikið að þakka.
Nú þegar leiðir skilur vil ég
þakka Sigrúnu hvatningu í minn
garð á sínum tíma, hlýhug og fjöl-
margar góðar stundir í árangurs-
ríku málefnastarfi. Fjölskyldu
Sigrúnar og vinum votta ég mína
innilegustu samúð við fráfall
hennar. Guð blessi minningu Sig-
rúnar.
Siv Friðleifsdóttir.
✝ Elís Pétur Sig-urðsson, eða
Elli P., fæddist í
Gautavík á Beru-
fjarðarströnd 19.
mars 1930. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Hlíð Akureyri
16. október 2019.
Foreldrar hans
voru Sigurður Stef-
ánsson, f. 1888, frá
Ósi í Breiðdal, og
Sigríður Stefánsdóttir, f. 1896,
frá Núpshjáleigu. Bróðir Ella var
Stefán, f. 1922. Hann lést 12 ára
gamall árið 1934. Fjölskyldan
flutti frá Gautavík í Kross á Beru-
fjarðarströnd árið 1934 og þar
bjó Elli með foreldrum sínum til
17 ára aldurs.
Elli kvæntist 1960 Fjólu Áka-
dóttur, f. 1940, dóttur Áslaugar
Jónsdóttur og Áka Kristjáns-
sonar frá Brekku á Djúpavogi,
næstyngst fjórtán systkina.
berti Harðarsyni. Elís Pétur
Elísson, f. 2. apríl 1981, á tvö
börn og býr á Breiðdalsvík með
Helgu Rakel Arnardóttur.
Barnabörnin eru 18 og barna-
barnabörnin eru 15.
Elli P. var vörubifreiðarstjóri
og kom víða við í atvinnurekstri á
Austurlandi. Hann átti og rak
steypustöðina E.P.S. Vallá á
Breiðdalsvík og steypti upp
fjölda mannvirkja á Austurfjörð-
um. Þá tók hann virkan þátt í fé-
lagsstarfi, var m.a. stofnfélagi
Lionsklúbbsins Svans á Breið-
dalssvík. Virkur félagi í Hollvina-
félagi Húna II og í forystu fyrir
að koma á verkefninu Frá öngli í
maga þar sem öllum 6. bekkjar
grunnskólabörnum er boðið að
taka þátt. Elli beitti sér í baráttu
gegn útbreiðslu fíkniefna, m.a.
með því að þjálfun leitarhunda
yrði efld á Austurlandi og á Ak-
ureyri. Elli átti bátinn Áka og rak
ferðaþjónustufyrirtæki kringum
það frá Ellahöfn á Breiðdalsvík.
Hann tók einnig virkan þátt í fé-
lagsstarfi eldri borgara á Breið-
dalsvík og Akureyri.
Elís P. verður jarðsunginn frá
Glerárkirkju Akureyri í dag, 8.
nóvember 2019, klukkan 13.30.
Börn Fjólu og
Ella eru: Áki El-
ísson, f. 15. febrúar
1958, dáinn 12. mars
1994, hann var
kvæntur Bryndísi
Karlsdóttur, búsett
á Akureyri, eign-
uðust þau saman
fjögur börn. Sigurð-
ur Elísson, f. 21.
október 1960, býr á
Breiðdalsvík með
Jóhönnu Guðnadóttur og eiga tvö
börn. Áslaug Elísdóttir, f. 14.
ágúst 1964, gift Birni Hermanns-
syni, búsett í Reykjavík og eiga
tvo syni. Erla Vala Elísdóttir, f.
26. apríl 1971, á tvö börn, hún er
búsett í Danmörku, Stefanía
Fjóla Elísdóttir, f. 26. apríl 1971,
á tvö börn og býr með Alejandro
Gullien Mellado á Akureyri,
Ragna Valdís Elísdóttir, 26. jan-
úar 1979, á fjögur börn, býr á Ak-
ureyri og er í sambúð með Her-
Mig langar til að minnast
tengdaföður míns Ella P. eins
og hann var oftast kallaður.
Hann lést á Dvalarheimilinu
Hlíð 16. október, hvíldinni feg-
inn, enda þreyttur á sál og lík-
ama.
Elli var ósérhlífinn
dugnaðarforkur. Hann fór
sjaldnast troðnar slóðir hvorki í
leik né starfi, svo fjölskyldunni
þótti stundum nóg um.
Með einstakri þrautseigju
tókst honum þó oftast ætlunar-
verk sitt. Sem dæmi um hvað
hann var fastur fyrir þurfti að
taka fingur af honum vegna
þrálátrar sýkingar. Hann sagði
lækninum að hann vildi eiga
puttann, en fékk neitun. En
Elli P. lét sig ekki og heim fór
hann með fingurinn, sem fylgir
honum nú eins og hann ætlaði
sér.
Hann var mjög hjálpsamur
og ekki skipti alltaf máli þó að
hann fengi lítið greitt fyrir
vinnu sína. Elli var oft mikið að
heiman bæði vegna vinnu og
ýmissa félagsstarfa, svo að
mikið mæddi á Fjólu með stórt
heimili.
Þegar Elli bjó fyrir austan
var honum mjög umhugað að
gera sem mest fyrir byggðar-
lagið og gladdi það hann mikið
hvað Elís Pétur, yngsti sonur
þeirra Fjólu, hefur staðið fyrir
mikilli uppbyggingu á Breið-
dalsvík. Berufjörðurinn og
æskuminningarnar frá Krossi
þar sem hann ólst upp voru
honum mjög kærar og naut
hann þess að segja sögur frá
þeim tíma.
Það var Ella eins og okkur
öllum í fjölskyldunni mikið áfall
þegar Áki maðurinn minn féll
frá 36 ára eftir stutt og erfið
veikindi. Átti hann alla tíð mjög
erfitt með að sætta sig við það.
Elli var tíður gestur á heimili
okkar í Borgarsíðunni og alltaf
var hann boðinn og búinn að
aðstoða mig við ýmislegt sem
til féll. Eftir að þau Fjóla fluttu
til Akureyrar leit hann oft við
og sagðist vera að drepa tím-
ann, enda átti aðgerðaleysi illa
við hann.
Fyrir tæpum tveimur árum
fluttu þau Fjóla á Dvalarheim-
ilið Hlíð. Elli var mjög þakk-
látur fyrir góða umönnun og
þar átti hann friðsælt ævikvöld.
Elli minn, við fjölskyldan
þökkum þér fyrir allt. Nú sefur
þú svefninum langa við hlið
Áka okkar.
Minning þín lifir.
Þín tengdadóttir,
Bryndís.
Elís Pétur
Sigurðsson
Ég hitti Sigga
fyrst 19. júlí 1998 á
Laugarvatni og til-
efnið var að tengdaforeldrar mín-
ir voru að halda upp á 40 ára
brúðkaupsafmælið sitt. Höfðu
þau boðið börnum sínum og mér,
eina tengdasyninum, í kaffi á
Laugarvatni. Þeim og okkur til
mikillar undrunar bættist við í
hópinn annar tilvonandi tengda-
sonur, því þar kynnti Binna hann
Sigga sinn til leiks. Ég man
ennþá hvað hann var stressaður
þennan dag og líka hversu vel
okkur kom saman alveg frá upp-
hafi. Það kom fljótlega í ljós hve
auðvelt hann átti með að svara
skemmtilega fyrir sig með
hnyttnum setningum sem ég og
aðrir áttum eftir að hlæja svo vel
og lengi að. Siggi var í veitinga-
geiranum þegar ég kynntist hon-
um og átti og rak ásamt öðrum
vinsælan veitingastað. Fyrir
hartnær 15 árum stóð ég frammi
fyrir því að mig vantaði mann til
að sjá um mötuneytið hjá Würth,
þar sem þáverandi rekstraraðili
var að hætta hjá okkur. Ég bað
Sigga um að koma og skoða hvað
hann gæti gert. Hann mætti,
skoðaði aðstæður og sagði svo
orðrétt eftir nokkurra mínútna
umhugsun: „Þetta get ég gert en
Sigurður M.
Sigurðsson
✝ SigurðurMagnús Sig-
urðsson fæddist 3.
september 1957.
Hann lést 25. októ-
ber 2019.
Útför Sigurðar
var gerð 7. nóv-
ember 2019.
ég vil gera þetta á
minn hátt.“ Ég
sagði bara allt í lagi
og þar með var hug-
myndin að „Í mat“
fædd. Sá átti eftir að
breyta hádegisvenj-
um okkar! Frábær,
ekta margrétta ís-
lenskur heimilis-
matur var í boði
daglega. Ég var svo
lánsamur að sjá
hvernig hann fór létt með að laða
til sín frábært og lífsglatt starfs-
fólk og láta þetta fyrirtæki hans
vaxa frá því að 20 manns mættu í
mat hádeginu upp í allt að 200-
300 manns. Siggi stóð sína plikt í
hverju hádegi, tók á móti öllum
með bros á vör og kvaddi gesti
þegar þeir fóru saddir af svæðinu
aftur. Ástríðan og gleðin sem
þetta gaf Sigga var augljós og
gleði og góða skapinu smitaði
hann út frá sér á hverjum degi frá
því hann hóf reksturinn á „Í mat“
og þar til hann fór yfir móðuna
miklu fyrir nokkrum dögum.
Siggi var snillingur í tilsvörum
til matargesta sinna. Einhverju
sinni kallaði einn matargesturinn
yfir salinn: „Siggi, það er eggja-
skurn í salatinu.“ Siggi kallaði á
móti: „Ok, en þú þarft ekki að
borga neitt aukalega fyrir það.“
Annar viðskiptavinur var að
koma í mat til Sigga í fyrsta sinn
og lítur inn og yfir salinn og á það
sem boðið er upp á þann daginn
og segir síðan: „Þetta lítur svo
sem ágætlega út hérna.“ Siggi
heyrir þetta og botnar: „sem er
eins gott fyrir þennan pening.“
Einhverju sinni fann einn matar-
gesturinn bein í fiskstykki sem
hann var að borða og lætur hann
Sigga vita. Siggi svarar að bragði:
„Já, ég vildi bara láta vita að hann
væri íslenskur.“ Tilsvörin hjá
Sigga voru öll á þessa leið, alltaf
léttur og alltaf stutt í grínið og
þennan stutta skemmtilega hlát-
ur með þessu óborganlegu brosi.
Elsku Binna, Gilbert, Fannar,
Kristín og aðrir aðstandendur, ég
sendi ykkur mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Haraldur Leifsson.
Mikið er nú erfitt að hugsa til
þess að þú sért farinn frá okkur,
elsku Siggi. Það er svo mikið sem
við áttum eftir að gera saman en
því miður tóku veikindin völdin
þrátt fyrir hetjulega baráttu
þína. Lífið getur verið svo ósann-
gjarnt.
Þú varst alltaf svo góður og
hjálpsamur, það var alltaf hægt
að leita til þín. Betri tengdaföður
var ekki hægt að hugsa sér. Alltaf
hlýnaði mér um hjartarætur þeg-
ar þú kallaðir mig þinn uppá-
haldstengdason, þótt ég væri sá
eini. Ég mun ávallt hugsa vel um
litlu stelpuna þína og gullmolana
okkar.
Við vitum að þú munt vaka yfir
okkur og vernda að eilífu.
Þótt sólin nú skíni á grænni grundu,
er hjarta mitt þungt sem blý.
Því burt varstu kallaður á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó komin sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Sigríður Hörn Lárusdóttir)
Hvíldu í friði, elsku Siggi.
Þinn tengdasonur,
Daníel.