Morgunblaðið - 08.11.2019, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. NÓVEMBER 2019
✝ RagnhildurAntoníusdóttir
(Ragna) fæddist á
Djúpavogi 10.
mars 1947. Hún
lést á gjörgæslu-
deild Landspít-
alans við Hring-
braut 26. október
2019. Foreldrar
hennar eru Anton-
íus Jónsson, f. á
Djúpavogi 10.
mars 1925, d. 5. nóvember
1997, og Anna S. Sveinsdóttir,
f. á Vopnafirði 10. nóvember
1927, d. 7. febrúar 2019. Al-
systkini Rögnu eru Kristbjörg,
f. 17. nóvember 1953, maki
hennar er Jón Áskelsson, f. 21.
apríl 1957, og eiga þau fjögur
börn; Sveinn, f. 11. maí 1956, d.
15. júní 2014, eftirlifandi maki
hans er Ásrún Jörgensdóttir, f.
19. mars 1959, og eiga þau einn
son; Guðjón, f. 11. ágúst 1964,
maki hans er Magnea Ingólfs-
f. 27. ágúst 1999. b) Benjamín
Daði, f. 7. desember 2001. Ant-
oníus á son frá fyrra sambandi,
Guðjón Árna, f. 3. september
1983. Maki hans er Finna
Pálmadóttir, f. 17. desember
1984, og eiga þau tvær dætur,
Bryndísi Björk og Höllu Björk.
Móðir Guðjóns Árna er Bryndís
Rúnarsdóttir, f. 10. desember
1966. 2) Anna, f. 1. desember
1970. Maki hennar er Sigurdór
Sigvaldason, f. 30. apríl 1964.
Dætur þeirra eru: a) Ragna Sif,
f. 3. júlí 1992. Maki hennar er
Hallmar Hallsson, f. 17. nóv-
ember 1993, og eiga þau einn
son, Halldór Loga. b) Alex-
andra f. 24. september 1996. 3)
Lísbet, f. 24. apríl 1975. Maki
hennar er Þórður Björnsson, f.
9. október 1973. Synir þeirra
eru: a) Björn Víkingur, f. 18.
nóvember 1995. Maki hans er
Vigdís Fríða Þorvaldsdóttir, f.
12. september 1995. b) Alex-
ander, f. 10. febrúar 1999. c)
Benedikt, f. 27. nóvember 2007.
Ragna flutti fimm ára með
foreldrum sínum til Vopna-
fjarðar og bjó þar til æviloka.
Útför Rögnu fer fram frá
Vopnafjarðarkirkju í dag, 8.
nóvember 2019, kl. 14.
dóttir, f. 21. ágúst
1961, og eiga þau
sjö börn. Hálfbróð-
ir Rögnu, sam-
feðra, er Jón Krist-
inn, f. 18. ágúst
1942, maki hans er
Björg Stefa
Sigurðardóttir, f.
29. apríl 1945, og
eiga þau þrjú börn.
Eftirlifandi eig-
inmaður Rögnu er
Alexander Antoníus Árnason
(Alli), f. 27. september 1944.
Hann er sonur hjónanna Árna
Stefánssonar, f. 9. október
1916, d. 16. júlí 1992, og El-
ísabetar S. Sigurðardóttur, f. 1.
september 1917, d. 27. júní
2017. Ragna og Alli gengu í
hjónaband 27. nóvember 1966.
Börn þeirra eru: 1) Antoníus
Árni, f. 7. apríl 1966. Maki hans
er Þuríður Linda Einarsdóttir,
f. 20. október 1968. Synir
þeirra eru: a) Antoníus Freyr,
Elsku Ragna mín, takk fyrir
samfylgdina í öll þessi ár.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kölluð á örskammri
stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga og
góða
svo falleg, einlæg og hlý
en örlögin þín ráðin – mig setur hljóðan
við hittumst samt aftur á ný.
Megi algóður guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár,
þó komin sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ók.)
Þar til við hittumst á ný.
Ástarkveðja,
Alexander (Alli).
Elsku dýrmæta, fallega og
hjartahlýja mamma okkar. Það er
erfitt til þess að hugsa að eiga
ekki eftir að hitta þig aftur, knúsa
þig, eiga von á símtali og spjalla
um allt og ekkert. Við yljum okk-
ur við fallegar og góðar minning-
ar sem við eigum með þér og
pabba. Þið eruð fyrirmyndir og
kletturinn í lífinu okkar. Takk fyr-
ir að hafa alltaf verið til staðar
fyrir okkur.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þar til við sjáumst næst elsku
mamma okkar, við söknum þín.
Elsku pabbi, við hjálpumst að
við að styðja hvert annað í sorg-
inni og halda áfram að skapa góð-
ar minningar.
Antoníus (Anni),
Anna og Lísa.
Þú varst okkur amma svo undur góð
og eftirlétst okkur dýran sjóð,
með bænum og blessun þinni.
Í barnsins hjarta var sæði sáð,
er síðan blómgast af Drottins náð,
sá ávöxtur geymist inni.
Við allt viljum þakka amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu góði guð
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Takk fyrir að vera amma okkar.
Við elskum þig.
Guðjón Árni, Ragna Sif,
Björn Víkingur, Alexandra,
Alexander, Antoníus Freyr,
Benjamín Daði, Benedikt,
Bryndís Björk, Halla Björk
og Halldór Logi.
Að leiðarlokum er farið yfir
minningar og allar samveru-
stundir ásamt gæðum þessara
stunda sem eru vegin og metin.
Það reynist mér erfitt að skrifa
minningarorð um Rögnu eins og
hún var alltaf kölluð. Að minnast
allra stundanna sem ég átti með
henni og fjölskyldu hennar er
ómetanleg minning, sem ég finn
að hlýja mér um hjartarætur,
þegar ég hugsa til baka. Ég minn-
ist konu sem var brosandi og já-
kvæð. Kona sem ég man eftir mér
með í öllum boðum og hátíðum og
minnist þess hvað hún gaf frá sér
mikinn kærleika og vinsemd.
Kona sem bar með sér hlýju og
væntumþykju gagnvart öllum
þeim sem voru henni kærir. Kona
sem var svo samvaxin manninum
sínum og börnum að maður orðaði
aldrei annað þeirra heldur sagði
ávallt Ragna og Alli og þá var
sama hvort maður átti við annað
þeirra hjóna.
Síðast núna í mars var ég svo
heppin að vera með þeim á Ten-
erife ásamt foreldrum mínum og
hún var hress og í góðu formi, hún
fór í langa göngu og gerði grín að
mér með því að hún sendi mér
sjálfsmyndir af sér og Alla, sem
henni fannst mjög fyndið því hún
taldi mig vera frekar slaka í þeim
gjörðum. Þannig kona var hún,
ekki að tuða eða agnúast heldur
gera grín og sýna það í verki með
því að taka sjálfsmynd, sem hún
taldi betri en hjá mér.
Hún var einstök og frábær fyr-
irmynd að hugsa vel um sig og
hlúa að líkama sínum og sálar-
næringin hennar var klárlega
hennar fjölskylda. Ég mun fylgja
henni í dag og faðma fólkið mitt
og styrkja.
Mun verða til staðar þegar
minningar sækja á og get þá tekið
undir hvert orð þegar söknuður-
inn fær að tala að hennar er sakn-
að og hún var einstök. Elsku Alli,
Anni, Anna, Lísa og fjölskyldur,
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Elísabet Reynisdóttir.
Kom til Íslands eftir að hafa
fengið enn aftur MS-kast og auð-
vitað var meðfædd fötlun mín líka
þáttur í því að nú var hjólagrindin
tekin við. Þá komu þau Alli og
Ragna í heimsókn til foreldra
minna, og er Vopnafjörðurinn var
nefndur á nafn sögðu þau: „Nú
kemur þú bara með okkur.“ Við
tók eitthvert skemmtilegasta
ferðalag lífs míns. Bæði ferðin
austur en líka samveran með
þeim sem höfðu svo einstakt lag á
að finna upp á einhverju skemmti-
legu. Man ekki eftir að hafa hlegið
jafn mikið og oft. Þau höfðu sann-
arlega ræktað kærleikann og lífs-
gleðina í sambandi sínu, sem þau
síðan gáfu endalaust af til þeirra
sem þau umgengust. Foreldra,
barna, barnabarna, ættingja og
þeirra sem þau voru með.
Daglega fórum við á elliheim-
ilið til Önnu mömmu Rögnu og
Betu mömmu Alla og bökuðum
pönnukökur, eða vöfflur og eld-
uðum dýrindis fiskrétti. Við fór-
um saman í styttri en líka lengri
eins og á Siglufjörð og í Hallorms-
staðaskóg. Endalausar skemmti-
legar sögur og upplifun. „Við
verðum að fara í berjamó, það er
svo mikið af berjum núna.“ „En
ég get jú ekki farið,“ sagði ég. „Jú,
jú ekkert mál, við hjálpum þér og
svo tekur þú hækjurnar líka“, og
hvað við tíndum af berjum og
hvað það var gaman. Á hverjum
morgni var byrjað á heilsudrykk
með berjum og svo styrkingaræf-
ingar, og ganga. Kvaddi hjóla-
grindina eftir ferðina, þó að ég
vissi auðvitað að það yrði ekki fyr-
ir fullt og allt. Nú er hún Ragna
mín farin, auðvitað er hún strax
farin að sinna þeim Önnu og Betu.
Takk fyrir allar yndislegu, kær-
leiksríku og skemmtilegu stund-
irnar.
Við systkinin á Móaflötinni
sendum Alla, börnunum þeirra og
barnabörnum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kristbjörg, Sigurður,
Erlingur og Gísli.
Það er þyngra en tárum taki að
skrifa þessi minningarorð um
svilkonu mína Rögnu. Rögnu og
Alla kynntist ég fyrst þegar ég
kom með Reyni bróður Alla á
Vopnafjörð 1965 og heppnin var
með mér því að þarna náðust
tengsl sem áttu eftir að endast og
styrkjast allt fram að síðustu
stundu.
Ragna og Alli stóðu þétt við
hlið okkar þegar við fluttum aust-
ur frá Vestmannaeyjum gosárið
1973 og án hjálpar þeirra og
bræðranna hefðum við ekki getað
komið okkur fyrir á skömmum
tíma. Við sameinuðumst næstu
árin eftir þetta sem fjölskylda og
héldum upp á afmæli og jólin
saman og styrktum vináttubönd-
in. Árin liðu og börn fluttu burtu
en við héldum áfram að mynda
tengsl og vináttu með því að
ferðast saman og var það bæði
innanlands og svo erlendis í
hlýjuna og birtu. Ragna hefur
ávallt verið fyrirmynd í mörgu og
dugleg að hreyfa sig og njóta lífs-
ins. Ég mun sakna þessara
stunda með henni og ég mun
sakna hennar. Það verður skrítið
að hafa hana ekki með brosið sitt
og segja frá börnum, barnabörn-
unum og nýjasta gimsteininum
Halldóri Loga langömmubarninu,
það eru búin að vera ófá snöpp og
lýsingar og gleðin var svo mikil
hjá henni að eiga hlutdeild í sínum
flotta barnahópi og gott samband
við þau.
Ég hlýja mér við góðar minn-
ingar og það kemur upp ein góð
og falleg minning, síðan í mars,
þegar þau hjónin komu með okk-
ur til Tene, til að halda upp á stór-
afmælið mitt ásamt hluta af
barnahópnum okkar. Það er erfitt
að kveðja vinkonu sem hefur ver-
ið jafn stór hluti af lífi mínu og
Ragna hefur verið. Ég votta Alla
mági mínum og fjölskyldunni allri
mínu dýpstu samúð. Megi Ragna
halda áfram að lifa í minningu
okkar og hjörtum.
Kveðja,
Guðrún Pálsdóttir (Gugga).
Eftir stutt veikindi er Ragna
frænka látin. Ég er svo þakklát
fyrir að hafa kynnst þessari ein-
stöku konu, það vita fjölskyldur
þeirra Alla, vinir og samferðafólk
að betra fólk er vandfundið. Vildu
allt fyrir alla gera.
Ég var svo heppin að fá auka-
ömmu og -afa þegar við fluttum
austur fyrir 17 árum. Ragna og
Alli hafa alltaf verið kölluð amma
og afi af börnunum okkar og voru
með eindæmum barngóð. Heim-
ilið þeirra hefur alltaf verið okkur
opið og urðum við sérstaklega vör
við það þegar við bjuggum á móti
„kjarnorkubyrginu“ eins og við
kölluðum Þverholt 10. Það var
einfaldlega allt til þar, sama hvað
okkur vantaði.
Eftir að við fluttum suður þá
komu þau nánast alltaf til okkar í
heimsókn þegar þau voru í bæj-
arferð. Fyrir tæpum þremur ár-
um þurftu þau að vera hérna fyrir
sunnan í nokkra mánuði og komu
þau allavegna einu sinni í viku til
okkar meðan ég var í fæðingaror-
lofi, það var yndislegt.
Ragna var alltaf með eitthvað á
prjónunum og nutu börnin mín
góðs af því. Það eru til ófá prjóna-
sett, vettlingar og ullarsokkar
sem Ragna hefur gefið þeim.
Þetta er allt svo ótrúlega fallegt
og vel gert.
Ég á eftir að sakna þess að
hitta Rögnu næst þegar ég fer
austur.
Elsku Alli, Anni, Anna, Lísa og
fjölskyldur, hugur minn er hjá
ykkur. Minningarnar um Rögnu
eru margar og góðar og munu
þær ylja okkur um ókomna tíð.
Innilegar samúðarkveðjur.
Halldóra Hallgrímsdóttir.
Nú er skarð fyrir skildi, elsku
Ragna vinkona mín er fallin frá
eftir hetjulega baráttu við illvígan
sjúkdóm.
Blómin falla, fölskva slær
á flestan ljóma. –
Aldrei hverfur
angan sumra blóma.
Þannig varstu vinur, mér
sem vorið bjarta.
Það sem gafstu
geymist mér í hjarta.
Ilma sprotar, anga lauf,
sem aldrei falla.
Drottinn launi
elskuna þína alla.
(Sigurbjörn Einarsson)
Á bolludaginn 1972 keyrðum
við Þengill inn í Vopnafjörð með
ungar dætur og svolitla búslóð.
Snjór lá yfir öllu og grýlukerti
drúptu af þökum húsanna sem
kúrðu lágreist við sjávarsíðuna.
Það var kalt í lofti og kuldalegt
um að litast, en hlýjan sem við
mættum við komu var einstök og
einkenndi árin okkar á Vopna-
firði.
Með þeim fyrstu sem við
kynntumst voru hjónin Ragnhild-
ur og Alexander. Við komumst
fljótt að því að ekki væri annað
nefnt án þess að hins væri getið í
sömu andrá. Þau voru bestu vinir
og samband þeirra einstaklega
fallegt, hjónaband upp á tíu ef svo
má segja. Það lýsir Rögnu og Alla
vel hvernig þau héldu utan um
börn sín og fjölskyldu, ekki síst
mæður sínar sem þau önnuðust
allt til hinstu stundar af kærleika
og virðingu.
Það er gæfa að kynnast góðu
fólki og enn meiri að eignast það
að bestu vinum, slíkir vinir voru
Ragna og Alli okkur. Þau og
þeirra fjölskylda urðu sem okkar
á Vopnafirði, með þeim héldum
við jól og fögnuðum tyllidögum,
ferðuðumst innanlands og utan og
tókumst á við lífsins sorgir og
gleði.
Þó að við flyttum suður aftur
héldust dýrmæt vinaböndin, við
spjölluðum nánast á hverjum degi
og hittumst reglulega. Á sumrin
fórum við austur þar sem Ragna
og Alli tóku okkur og ört stækk-
andi fjölskyldunni opnum örmum.
Haustanna nutum við svo saman í
Langá, tíndum ber, spiluðum og
fengum okkur einn lítinn G&T
fyrir svefninn. Berin tíndu þau
hjónin í tugkílóavís, hreinsuðu,
flokkuðu og sendu flug- og land-
leiðis til vina og vandamanna.
Aumar herðar og bakverkir viku
fyrir ánægjunni af því að gleðja
aðra.
Í sumarbyrjun bárust þau vá-
legu tíðindi að Ragna væri alvar-
lega veik og við tók erfið barátta
sem nú er lokið.
Eins og við allt í lífinu tókust
þau Alli á við þetta stóra verkefni
saman – hann eins og klettur
henni við hlið, vék ekki frá, um-
hyggjusamur og hlýr. Þau nutu
stuðnings barnanna sinna sem
eiga ekki langt að sækja sína
miklu mannkosti.
Samverustundir okkar vin-
kvennanna verða ekki fleiri að
sinni, eftir standa minningar um
yndislega konu sem var okkur svo
kær.
Ragna hafði ljúfa lund, var blíð
og góð og vildi hvers manns vanda
leysa. Hún var einstaklega mynd-
arleg húsmóðir og það lék allt í
höndunum á henni. Hún prjónaði
listavel og flíkurnar runnu af
prjónunum, hver annarri fallegri.
Þess nutu barnabörnin okkar svo
sannarlega í seinni tíð. Ég sagði
stundum við hana að hún væri of
góð fyrir þennan heim, það væri
óþarfi að klára öll prikin hjá Guði
– hvað yrði eiginlega um okkur
hin!
Við Þengill og fjölskylda okkar
öll kveðjum elskaða vinkonu með
hjartans þökk – það geislar af
minningu hennar.
Elsku Alli, Anni, Anna, Lísa og
fjölskyldur, megi góður Guð veita
ykkur styrk í þungri raun.
Steinunn Guðmundsdóttir.
Þín góðu áhrif geymum við í minni,
er gafstu okkur hér af elsku þinni.
Við þökkum allt af heitu barnsins
hjarta,
er hjá þér nutum við um samfylgd
bjarta.
(IS)
Nú þegar komið er að kveðju-
stund hrannast upp minningar
um Rögnu. Um góða vinkonu sem
tók mér og strákunum mínum
opnum örmum frá fyrstu kynn-
um, umvefjandi elsku, jákvæðni
og bjartsýni. Um konu sem sá
alltaf það góða í fari nágrannans,
dæmdi aldrei, gerði sér far um að
hjálpa og var alltaf til staðar ef á
þurfti að halda.
Takk, elsku Ragna.
Við munum ófáu ljúfu stund-
irnar við eldhúsborðið í Holtun-
um, við spil á Kolbeinsgötunni þar
sem tekist var á af miklum metn-
aði, eggjatínsluferðir og rjúpna-
veiðar. Það mun aldrei gleymast
hverjir leiðbeindu óreyndum þar.
Minningarnar munu lifa í hjörtum
okkar um leið og við söknum sárt.
Við vitum að Natalía Hrund
átti pláss í hjarta Rögnu frá fyrsta
degi og fyrir það erum við óend-
anlega þakklát. Þakklát fyrir ást-
ina og umhyggjuna sem hún
sýndi henni alltaf, allar peysurn-
ar, kjólana, vettlingana, sokkana,
þá síðustu nú í ágúst. Öll lista-
verkin sem hún prjónaði eru dýr-
mæt.
Fyrir að muna hvern einasta
afmælisdag í fjórtán ár, fyrir að
vera henni „amman“ sem hún
hafði hjá sér í uppvextinum á
Vopnafirði. Fyrir alla hlýjuna og
ástúðina sem hún bjó yfir og var
óspör á. Fyrir alla þessa ást og
umhyggju þökkum við af heilum
hug.
Elsku Alli, börn og fjölskyldur,
hjartans samúðarkveðjur til ykk-
ar allra.
Megi ljós minninganna lýsa
ykkur um ókomin ár.
Hver óttast er lífið við æskunni hlær
sem ærslast um sólríka vegi,
og kærleikur útrás í kætinni fær,
sé komið að skilnaðardegi.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjar-
dóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu gengin á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Kristín, Baldur
og Natalía Hrund.
Mikið er lífið stundum ósann-
gjarnt var það fyrsta sem ég
hugsaði þegar ég fékk fréttir af
veikindum elsku Rögnu.
Nú hefur hún fengið annað
hlutverk og ég efast ekki eitt
augnablik um að hún leysi það
jafn vel og það sem hún hafði hér
á meðal okkar.
Ég á henni svo margt að þakka,
í æsku minni var heimili hennar
opið mér öllum stundum og var ég
af þeim hjónum kölluð heimaln-
ingurinn þar sem ég sótti svo mik-
ið heim til þeirra. Ragna var ein-
stök manneskja, góðhjörtuð,
natin við allt sem hún tók sér fyrir
hendur, samkvæm sjálfri sér og
með góða nærveru.
Þó að samverustundum mínum
við Alla og Rögnu hafi fækkað
með árunum þá hafa þau hjónin
haft mikil áhrif á mig alla tíð. Við
fréttirnar af veikindum Rögnu og
hversu alvarlega þau voru þá átt-
aði ég mig enn betur á því hvað
þau skipta mig miklu máli og
hversu vænt mér þykir um Rögnu
mína og það er óskaplega sárt til
þess að hugsa að hún sé ekki á
meðal okkar lengur.
Sagt er að manneskja keyri á
rútu í gegnum lífið með samferða-
fólki sínu, þú ert bílstjórinn og
stjórnar ferðinni. Fremst í rút-
unni er fólkið sem stendur þér
næst og hefur haft jákvæð áhrif á
þig, í miðjunni fólk sem hefur haft
jákvæð áhrif á þig á einhvern hátt
en tekur ekki endilega mikinn
þátt í þínu lífi. Aftast eru svo þeir
sem hafa frekar neikvæð áhrif á
þig. Þú keyrir svo rútuna áfram
og hleypir fólki inn og út úr rút-
unni en það er þitt að stjórna því.
Ragna er ein af þeim sem eru
framalega í minni rútu og minn-
ingin um hana verður þar áfram
um einstaklega góða og hlýja
konu sem hafði alltaf staðið við
bakið á mér eins og hún gerði fyr-
ir alla þá sem stóðu nær henni.
Það ættu allir að hafa eina Rögnu
í sínu lífi.
Elsku Alli, Lísa, Anna, Anni og
aðrir aðstandendur, ég votta ykk-
ur innileg samúð og bið ykkur að
halda utan um hvert annað á þess-
um erfiðum tímum. Minningin um
elsku Rögnu okkar lifir á meðal
okkar.
Bjarney Guðrún Jónsdóttir.
Ragnhildur
Antoníusdóttir