Morgunblaðið - 15.11.2019, Qupperneq 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. NÓVEMBER 2019
✝ Ólöf Ragnars-dóttir fæddist í
Stykkishólmi 1. des-
ember 1926. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Mörk 6.
nóvember 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Ragnar
Hinrik Einarsson, f.
15.8. 1901 í Stykk-
ishólmi, d. 29.9.
1948 og kona hans
Sólveig Þorsteina Ingvarsdóttir,
f. 10.6. 1901 á Búðum á Snæfells-
nesi, d. 7.6. 1972.
Systkini Ólafar eru Ingvar, f.
3.9. 1924, d. 25.5. 1996, Hulda, f.
13.11. 1925, Gústaf, f. 28.2. 1929,
d. 1.1. 1930, Anna, f. 30.9. 1930,
Einar, f. 4.2. 1932, d. 29.7. 2013,
Ottó, f. 8.10. 1933, Steinar, f. 21.9.
1935, Bára, f. 8.7. 1940, Baldur, f.
19.9. 1941 og Ragnar, f. 22.9.
1947.
Ólöf giftist Hilmari Ólafssyni 1.
september 1955. Hann fæddist á
Ísafirði 2.11. 1927 og lést 18.10.
2004. Foreldrar hans voru Ólafur
Ingvar Þorsteinn Ásgeirsson, f.
14.12. 1894 í Ísafjarðarsýslu, d.
21.12. 1977, og kona hans Freyja
Kristín Rósantsdóttir, f. 22.7.
1902 í Strandasýslu, d. 18.1. 1998.
Börn Hilmars og Ólafar eru: 1)
Ragnar Geir, f. 26.6. 1955, sam-
býliskona Þorbjörg Jóhanns-
dóttir. Ragnar á
þrjú börn, Ólöfu,
Hilmar og Guðrúnu
Miru. 2) Sigurlaug,
f. 4.2. 1958, maki
Ómar Torfason.
Þau eiga þrjár dæt-
ur, Söndru, maki
Jörundur Ragnar
og eiga þau tvö
börn, Sölva Þór og
Sögu. Sif, sambýlis-
maður Fannar
Freyr. Arna, sambýlismaður
Sveinn og eiga þau eina dóttur,
Emilíu. 3) Freyja, f. 6.4. 1959 og á
hún eina dóttur, Hrund. 4) Ólaf-
ur, f. 12.5. 1964, maki Sesselja
Þórunn Jónsdóttir. Ólafur á þrjá
syni, Arnór, sambýliskona Antje
Maria, Örvar, sambýliskona Em-
ilía og eiga þau einn son, Aron
Elí, og Jökul Inga. Sesselja á son-
inn Birgi Berg.
Ólöf ólst upp í Stykkishólmi en
fluttist til Reykjavíkur í kringum
1950. Aðalstarfsvettvangur Ólaf-
ar var heimilisstörf og uppeldi
barna sinna. Með því vann hún þó
ýmis hlutastörf, s.s. í þvottahús-
inu Fönn, gangavörður í Fella-
skóla, í heimilishjálp og við skúr-
ingar.
Útför Ólafar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 15. nóv-
ember 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Elsku besta Ólöf amma. Ég
veit að þú varst orðin lasin og
hvíldinni fegin. Ég veit að þú átt-
ir mjög góð 90 ár hið minnsta og
ég veit að ég fékk að hafa þig hjá
mér í 34 ár af mínu lífi, sem alls
ekki er sjálfgefið. Það gerir samt
missinn ekkert auðveldari.
Kannski bara sárari. Þú varst
nefnilega ekki bara amma mín
sem var alltaf til staðar og nennti
endalaust að hafa mig hjá sér
þegar ég var lítil. Eftir því sem
ég varð eldri urðum við betri og
betri vinkonur.
Ég man hvað ég var hissa þeg-
ar þú ljóstraðir því upp fyrir mér
í seinni tíð að þú hefðir bara
aldrei haft gaman af því að elda.
Amma sem var alltaf að stússa í
eldhúsinu til þess að gefa öllum
að borða. Ég gat leitað til þín
með allt á milli himins og jarðar.
Alveg þar til þú fluttir inn á
Mörkina 2017 enduðu margar
heimsóknir þannig að ég ákvað
að gista hjá þér á beddanum, því
mér leið svo vel hjá þér. Þú hafð-
ir alltaf svo mikið að gefa fólkinu
í kringum þig þótt það væri
kannski ekki mikið eftir á tank-
inum hjá þér sjálfri. Mig langar
að vera eins og þú; komist ég í
hálfkvisti við þig verð ég glöð.
Ég gleymi þér aldrei, sakna
þín sárt og elska þig mikið.
Ólöf Ragnarsdóttir.
Ólöf amma var góðhjörtuð,
glöð, fyndin og hreinskilin. Hún
var mikil fjölskyldukona og þótti
okkur fátt skemmtilegra en að
gista hjá ömmu og afa. Þar mátti
leika með allt, halda tískusýn-
ingar í sparifötunum hennar og
breyta heilu herbergi í virki.
Amma bakaði alltaf pönnu-
kökur fyrir okkur og kepptum
við um það hver okkar gat borð-
að flestar. Þá var spilað langt
fram eftir kvöldi og borðaðir nið-
urskornir ávextir sem okkur
þótti aðeins góðir heima hjá
ömmu.
Amma dró okkur með í sína
daglegu göngutúra sama hvernig
viðraði og fór oft með okkur í
sund.
Hún var sannkölluð íþrótta-
amma sem mætti reglulega í
leikfimi og jóga. Það var ekki að
ástæðulausu að hún var kölluð
ballerínan á hjúkrunarheimilinu
enda ekki algengt að fólk á ní-
ræðisaldri nái niður í tærnar á
sér.
Amma kenndi okkur að það
þýddi ekkert að kvarta yfir hlut-
unum heldur borgaði sig að vera
duglegur. Henni þótti skondið
hvernig merkingar orða í ís-
lenskunni breyttust milli kyn-
slóða og grínaðist með það þegar
fólk sagði sem dæmi að matur
væri „ógeðslega“ góður eða föt
„geðveikt“ flott. Reglulega sagði
hún okkur skemmtilegar og
fyndnar sögur úr æsku sem end-
uðu oft með góðu hláturskasti.
Amma var alltaf til staðar fyr-
ir okkur og við gátum alltaf leit-
að til hennar. Hún var mjög þol-
inmóð við okkur barnabörnin og
sýndi okkur mikla ást og um-
hyggju. Hún gleymdi aldrei af-
mælisdegi og hringdi alltaf í okk-
ur til að óska okkur til hamingju.
Hún var mjög þakklát fyrir
það sem hún hafði og við erum
óendanlega þakklátar fyrir að
hafa fengið að hafa hana í lífi
okkar. Við munum sakna ömmu
og minning hennar mun lifa í
hjörtum okkar.
Sandra, Sif og Arna
Ómarsdætur.
Við Ólöf komum úr stórum
systkinahóp, hún með þeim elstu
og ég með þeim yngstu. Það
voru 14 ár á milli okkar, en
minningarnar eru margar og
góðar. Ólöf var mjög hláturmild
og hafði smitandi hlátur. Hún
átti æskuvinkonu sem hló mikið
með henni og einhvern veginn
fóru alltaf allir að hlæja með
þeim.
Þetta voru ógleymanlegar
stundir. Svo kom að því að Ólöf
flutti að heiman og eignaðist
mann og börn. Sambandið milli
okkar hélst alltaf gott og einu
sinni skutu þau hjónin skjólshúsi
yfir mig og mína um nokkurra
mánaða skeið þegar við vorum
að byggja. Það er ómetanlegt að
eiga svo góða að.
Svo leið tíminn og við urðum
fullorðnar konur og svo gamlar.
Ólöf gat ekki lengur búið ein og
átti heima síðustu rúmlega tvö
árin á hjúkrunarheimili sem er
við hliðina á mér.
Þá hittumst við alltaf tvisvar í
viku, annaðhvort hjá mér eða
henni og voru það góðar stundir.
Hún elskaði að koma til mín og
sitja á svölunum og fá kaffi og
með því. Stundum fengum við
okkur sérrí og fannst okkur það
vera toppurinn.
Blessuð sé minning hennar.
Kveðja frá
Báru systur.
Ólöf Ragnarsdóttir
fermdumst saman í Dómkirkj-
unni hjá séra Jóni Þorvarðarsyni
og ræddum oft trúmál. Og nú
mörg síðustu árin voru okkar
bestu stundir í Kvennakirkjunni í
messum og á námskeiðum hjá
vinkonu okkar, séra Auði Eiri.
Það hjálpar okkur vinkonunum að
takast á við þessi snöggu um-
skipti þegar Krúsa er ekki lengur
með okkur, en eftir lifir minningin
um yndislega konu sem gaf okkur
svo mikið. Hún var hið mesta
tryggðatröll, mundi alla afmælis-
daga, hringdi reglulega til að vita
hvernig manni liði. Gjafmildi
hennar og rausnarskap var við-
brugðið. Við ræddum oft um að
nú værum við komnar á síðasta
kafla lífs okkar og þökkuðum fyr-
ir að hafa fengið að fylgjast svona
lengi að. Við trúðum því líka að
þegar dagar okkar hérna megin
lífs væru taldir tæki við annað og
miklu betra. Og nú ert þú komin
þangað, kæra vinkona. Ég bið
Guð að blessa þig og þakka þér
fyrir samfylgdina. Ég sendi mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur til
Berts, Löllu, Rakelar og Re-
bekku, sem hafa misst svo mikið
og bið um styrk þeim til handa að
takast á við þessa miklu sorg.
Kristín Ragnarsdóttir.
Við erum harmi slegin yfir
snöggu og ótímabæru andláti
Krúsu vinkonu okkar. Kynni okk-
ar og vinátta hafa varað frá árinu
1975. Þá réð ég mig í vinnu hjá
heildsölu- og framleiðslufyrirtæki
sem bar nafnið Íslensk-ameríska,
í eigu Berts og Krúsu. Þau höfðu
stofnað fyrirtækið árið 1964 og
einbeitt sér að snyrtivörufram-
leiðslu og áfengisinnflutningi.
Við náðum strax mjög vel sam-
an og Íslensk-ameríska stækkaði
og efldist með hverju ári og varð
eitt stærsta fyrirtæki landsins
með fjölbreytta framleiðslu og
innflutningsstarfsemi.
Samskipti okkur voru mikil,
bæði innan og utan vinnu, sem
leiddi til góðrar vináttu.
Fjöldi viðskiptavina, innlendra
sem erlendra, sótti fyrirtækið
heim í tímans rás. Enduðu þær
margar með því að Krúsa bauð
gestunum heim á Bergó. Þau
Bert og Krúsa voru höfðingjar
heim að sækja og höfðu frá mörgu
áhugaverðu að segja. Bert leiftr-
andi skemmtilegur og Krúsa ein-
staklega aðlaðandi og umhyggju-
söm.
Krúsa reyndist okkur og strák-
unum afar vel. Hún mundi alltaf
eftir afmælisdögum drengjanna
og okkar líka og hringdi þá gjarn-
an og sagði eitthvað fallegt. Hún
kom færandi hendi frá Flórída
meðan strákarnir voru litlir og
gladdi okkur öll með hugulsemi
sinni.
Líf þeirra Berts og Krúsu hef-
ur að mörgu leyti verið ævintýri
líkast, hvernig þau kynntust í
Kaliforníu þar sem hún var að
reyna fyrir sér í kvikmyndaleik í
Hollywood. Bert, sem þá vann þar
sem fasteignasali, féll kylliflatur
fyrir hinni glæsilegu læknisdótt-
ur frá Íslandi og fór svo að hann
fylgdi henni heim til Íslands þar
sem hún undi sér best. Þau Krúsa
og Bert vöktu athygli hvar sem
þau fóru enda óvenjuglæsileg
hjón.
Fljótlega eftir heimkomuna
eignuðust þau Löllu sem býr
ásamt dætrum sínum tveimur,
Ragnheiði Rakel og Rebekku
Bertu, á Bergó. Krúsa hefur verið
vakin og sofin yfir sinni kæru fjöl-
skyldu, sem hefur átt hug hennar
allan.
Bert og Krúsa hafa haft vet-
ursetu á Flórída þar sem þau hafa
unað hag sínum vel. Þau voru ein-
mitt að undirbúa för sína þangað
þegar áfallið dundi yfir.
Krúsa er fjölskyldu sinni og
vinum harmdauði og munum við
ávallt minnast hennar með mikilli
hlýju.
Við vottum Bert, Löllu, Ragn-
heiði Rakel, Rebekku Bertu og
öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Egill og Hildur.
✝ BryngerðurBryngeirsdótt-
ir fæddist 3. júní
1929 á Búastöðum í
Vestmannaeyjum.
Hún lést 2. nóvem-
ber 2019 á Hrafn-
istu í Hafnarfirði.
Foreldrar Bryn-
gerðar voru Bryn-
geir Torfason frá
Söndu á Stokkseyri,
f. 26.9. 1895, d. 9.5.
1939, og Lovísa Gísladóttir frá
Búastöðum í Vestmannaeyjum, f.
18.6. 1895, d. 30.3. 1979. Systkini
Bryngerðar voru Ingibjörg, f.
6.10. 1925, d. 1.6. 2002, Torfi
Nikulás, f. 11.11. 1926, d. 16.7.
1995, Gísli, f. 13.5. 1928, d. 10.6.
2014, og Jón, f. 9.6. 1930, d. 7.8.
2000. Drengur f. 11.4. 1934, d.
17.5. 1934.
Maki Bryngerðar var Ásbjörn
Bergsteinsson vélstjóri, f. 2. jan-
úar 1924, d. 19. ágúst 1981. Þau
giftust 2. desember 1950. Börn
þeirra eru: 1) Sig-
þóra Bára, f. 19.
janúar 1951, gift
Guðmundi Haralds-
syni. Börn þeirra
eru Bryngerður
Ásta, Haraldur
Unnar og Atli Þór,
barnabörn eru níu
og eitt barnabarna-
barn. 2) Bryngeir, f.
8. ágúst 1952, giftur
Valgerði G. Þórðar-
dóttur. Börn þeirra eru Þórður
Steindór, Páll og Bryngerður,
barnabörn eru átta og eitt
barnabarnabarn. 3) Bergsteinn
Sigurður, f. 2. desember 1954.
Börn hans eru Freyr, Myra, Lo,
Tyr og Dísa, barnabörnin eru
þrjú. 4) Lovísa Guðrún, f. 30. júní
1960. Börn hennar eru Þórunn
og Ásbjörn Þórarinn, barna-
börnin eru fjögur.
Útför Bryngerðar fer fram í
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 15.
nóvember 2019, klukkan 13.
Ég er svo lánsöm að hafa átt
góða mömmu. Hún var mamman
sem gat allt, hvort sem það sneri
að saumaskap, blómarækt, elda-
mennsku eða viðhaldi hússins.
Hún var smekkleg og bjó fjöl-
skyldu sinni fallegt heimili. Fjöl-
skyldan var henni dýrmæt og
hún hafði sérstakt dálæti á
krökkunum sem henni fannst
vera skemmtilegasta fólkið.
Mamma fæddist á Búastöðum
í Vestmannaeyjum og þar ólst
hún upp í glaðværum systkina-
hópi þar sem margt var brallað.
Mamma átti margar góðar
minningar frá uppvaxtarárum
sínum í Eyjum og minntist
þeirra ávallt með gleði og hlý-
hug. Mamma var ung þegar hún
kynnist sorginni. Guðrún amma
hennar lést þegar hún var sjö
ára og þremur árum seinna dó
pabbi hennar úr berklum. Þau
voru henni bæði afar kær.
Mamma var einungis 15 ára
þegar hún fór að heiman til að
vinna uppi á landi og um tvítugt
fékk hún vinnu sem skipsþerna á
Brúarfossi. Þar kynntist hún
pabba sem var vélstjóri hjá Eim-
skip, þau giftust og eignuðust
fjögur börn. Þau bjuggu alla tíð í
Hafnarfirði, til að byrja með hjá
afa og ömmu á Hellubrautinni og
síðar byggðu þau sér einbýlishús
á Þúfubarði 14. Í Hraununum
átti fjölskyldan lítið sumarhús.
Eftir að börnin voru uppkomin
fór mamma aftur út á vinnu-
markaðinn og vann við verslun-
arstörf. Pabbi var heilsulítill í
mörg ár og lést í ágúst 1981.
Ég var yngst systkinanna og
við mamma vorum alltaf nánar.
Hún hjálpaði mér mikið með
börnin mín tvö, Þórunni og Ás-
björn, og við bjuggum hjá henni
í smá tíma. Mamma var stór
hluti af lífi okkar og var með
okkur þegar fjölskyldan kom
saman. Hún tók þátt í gleði okk-
ar og sorgum. Við fórum saman í
nokkur eftirminnileg ferðalög
innanlands þar sem hún var
óþreytandi að dásama íslenska
náttúrufegurð og í ferðum er-
lendis var hún heilluð af blómum
og trjágróðri. Hraunin voru
samt alltaf hennar sérstaki stað-
ur og þar var hún í nálægð við
sjóinn.
Mamma greindist með heila-
bilun 2016 og ári seinna fór hún
á Hrafnistu í Hafnarfirði. Ég vil
þakka starfsfólkinu á Öldu-
hrauni fyrir góða umönnun og
væntumþykju í garð mömmu.
Mamma hafði ljúfa lund og
það var gott að vera með henni.
Hún var góð fyrirmynd í svo
mörgu. Ég kveð mömmu mína
með innilegu þakklæti fyrir góð-
ar minningar og samfylgdina í
gegnum lífið.
Lovísa Guðrún.
Amma Binna var í fjöldamörg
ár mikilvægasta manneskjan í
lífi mínu. Mamma var ung þegar
ég fæddist, svo ég var þó nokkuð
mikið á Þúfubarðinu hjá ömmu.
Amma var það sem sumir
myndu kalla „ómenntuð“, hún
flutti að heiman sem táningur til
að vinna og eignaðist fljótt fjöl-
skyldu sem hún gaf allan tíma
sinn og orku. Hins vegar hef ég
sjaldan kynnst jafn klárum ein-
staklingi. Hún var sífellt að
kenna mér eitthvað og mér
finnst eiginlega stundum eins og
hún hafi beinlínis kennt mér allt.
Hún bjó samt alltaf til einhvers
konar leik, svo það var aldrei
leiðinlegt. Við fórum í skólaleik,
búðarleik, bóndabæjarleik, ég
fékk að taka við hana viðtal í út-
varpskonuleik og yfirheyra hana
þegar ég fór í rannsóknarlöggu-
leik.
Ég man meira að segja eftir
einu atviki þar sem ég var í ind-
íánaleik og hún var með fína
minkapelsinn yfir hausnum að
leika buffalóa. Amma fór með
mig í bíó og leikhús, í Kringluna
og á Laugaveginn, en allt í
strætó af því að amma var ekki
með bílpróf. Amma fór meira að
segja með mig í sund þótt hún
sjálf kynni ekki að synda. Amma
kenndi mér að tefla og amma
kenndi mér að syngja, amma tók
þátt í að kaupa fyrstu fiðluna
mína og ömmu fannst ég alltaf
best í öllu. Amma hafði alltaf
tíma og amma átti alltaf pönns-
ur, pönnukökustafla sem virtist
stækka eftir því sem maður
borðaði meira og hún sagði aldr-
ei neitt þótt maður setti allt of
mikinn púðursykur. Í minning-
unni var líka alltaf til rækjusalat
á Þúfubarðinu. Amma elskaði
blóm og garðyrkju og ég hef
aldrei kynnst neinum með jafn
græna fingur. Það var eiginlega
stundum hálfskuggalegt hversu
hratt og mikið jurtir í kringum
hana uxu og döfnuðu. Svo er
auðvitað ekki hægt að tala um
ömmu án þess að minnast á
Hraunin, þar var hún svo sann-
arlega í essinu sínu og bauk úti
við fannst henni best, náttúru-
barnið sem hún var. En auðvitað
var ekki bara vinna í drullunni,
það þurfti líka að fara í sólbað
með tusku yfir andlitinu. Og
passa hrukkurnar!
Amma var auðvitað ekki full-
komin frekar en við hin og
stundum gerði hún hluti sem ég
skildi ekki og var ekki sammála,
það var oft erfitt að tala við hana
og heyrnartækið hennar virtist
oft sérstaklega lélegt ef um-
ræðuefnin voru þung. Það var
stundum skrítin þögn og það var
ýmislegt sem ekki mátti ræða
eða spyrja um, en þegar ég varð
fullorðin fékk ég betri skilning á
þessu öllu og það kenndi mér
meira en flest annað.
Þótt amma Binna hafi í raun-
inni verið farin frá okkur fyrir
nokkru þegar heilabilunin fór að
verða alvarlegri er samt auðvit-
að erfitt að kveðja. Ég er þó
ákaflega þakklát fyrir að krakk-
arnir mínir fjórir fengu að kynn-
ast henni (þótt hún héldi stund-
um að Jóhanna væri strákur) og
jólin eiga eftir að vera skrítin án
hennar.
Við erum svo heppin að vita af
henni með Jesú hinum megin og
það er ég viss um að núna er
amma komin með hendurnar á
bólakaf ofan í einhvern blóma-
reitinn með bjarta brosið sitt og
gullröndina í framtönninni,
rauðu krullurnar og stóra hlýja
hjartað.
Takk fyrir allt, elsku amma,
það verður aldrei neinn eins og
þú.
Þórunn Harðardóttir.
Bryngerður
Bryngeirsdóttir
Elsku amma. Al-
veg frá því að ég
fæddist hefur þú
verið mikilvægur hluti af lífi
mínu.
Þegar ég skrifa þessi orð er
mér efst í huga þakklæti fyrir all-
ar þær stundir sem við áttum
saman, en ég átta mig líka á því
hversu heppin ég er að hafa feng-
ið að eiga þig að.
Þú gast alltaf séð ljósið í öllu
og öllum.
Þegar ég var barn gafstu þér
alltaf tíma til að spila við okkur,
segja okkur sögur eða bara
spjalla, lést mig aldrei finna fyrir
því að þú vildir heldur vera að
gera eitthvað annað.
Það var alltaf notalegt að fara
til þín og afa á Kleppsveginn og
Sigríður Jónsdóttir
✝ Sigríður Jóns-dóttir fæddist
21. ágúst 1936. Hún
lést á Vífilsstöðum
27. september
2019.
Útför Sigríðar
fór fram 18. októ-
ber 2019.
síðar í Bólstaðar-
hlíðina, þar sem við
fengum undantekn-
ingarlaust hlýjar
móttökur.
Eftir því sem árin
liðu og líf okkar
beggja tók breyt-
ingum var þessi
hlýja þó alltaf stöð-
ug og í hvert einasta
skipti sem ég kom í
heimsókn til þín, eða
þú til okkar, skildir þú eftir smá-
vegis af þessari hlýju sem verk-
aði þannig að mér leið alltaf örlít-
ið betur eftir að hafa hitt þig, eða
bara miklu betur – það fór eftir
aðstæðum. Þessi tilfinning mun
lifa áfram þótt þú sért nú farin
frá okkur.
Ég minnist þín með söknuði,
en þó mun fremur með þakklæti
fyrir þann tíma sem við áttum
saman, og ávallt með bros á vör
og hlýju í hjarta, þá hlýju sem
umkringdi allt í kringum þig og
mun lifa áfram um ókomna tíð.
Megir þú hvíla í friði.
Hugrún Lind
Hafsteinsdóttir.