Morgunblaðið - 29.11.2019, Síða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. NÓVEMBER 2019
✝ MagnúsBjarnason
fæddist í Garðs-
horni í Vestmanna-
eyjum 5. júlí 1934.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands í Vest-
mannaeyjum 21.
nóvember 2019.
Foreldrar hans
voru: Ásta Haralds-
dóttir, f. 26. októ-
ber 1914, d. 2. júní 2005, og
Bjarni Jónsson, f. 28. september
1911, d. 9. júní 1987.
Systkini hans eru: Ágústa
Björk, f. 2. febrúar 1939, gift
Antoni Erni Kærnested, f. 16.
júní 1940.
Ásta Birna, f. 26. janúar 1945.
Magnús kvæntist 22. ágúst
1956 Unni Gígju Baldvinsdóttur,
hjúkrunarfræðingi frá Akur-
eyri, f. 22. mars 1933.
Foreldrar hennar voru: Snjó-
laug Hlíf Baldvinsdóttir, f. 21.
lengst af, eða í um 30 ár, starf-
aði hann hjá Sameiginlegri
skrifstofu frystihúsanna í Vest-
mannaeyjum er síðar varð Sam-
frost.
Þau hjónin bjuggu í Reykja-
vík á árunum 1980-1986 er þau
fluttu aftur út í Eyjar.
Á Reykjavíkurárunum starf-
aði hann hjá Vinnumálasam-
bandi samvinnufélaganna og
Sölumiðstöð hraðfrystihúsanna.
Árið 1977 brá hann sér til Ak-
ureyrar og vann hjá Iðnaðar-
deild SÍS.
Síðustu ár starfsævi sinnar
vann hann hjá Vinnslustöð Vest-
mannaeyja og síðar sem fram-
kvæmdastjóri Útvegsbænda-
félags Vestmannaeyja eða frá
1999-2007. Magnús sat í hafn-
arstjórn Vestmannaeyja í nokk-
ur ár sem og í stjórn Íþrótta-
bandalags Vestmannaeyja. Þá
sat Magnús í byggingarnefnd
Íþróttamiðstöðvarinnar í Vest-
mannaeyjum og í stjórn hennar
um árabil.
Útförin fer fram frá Landa-
kirkju í dag, 29. nóvember 2019,
klukkan 14.
nóvember 1912, d.
3. maí 2000, og
Baldvin Gunn-
laugur Sigur-
björnsson, f. 9. júlí
1906, d. 2. maí
1970.
Börn þeirra
Magnúsar og Unn-
ar Gígju: 1) Snjó-
laug Ásta, f. 18.
febrúar 1957, d. 26.
febrúar 1957. 2)
Margrét Lilja, f. 24. desember
1961. Sambýlismaður Jóhann
Pétursson. Hennar sonur: Bald-
vin Búi Wernersson. 3) Bjarni
Ólafur, f. 4. apríl 1963. Börn
hans: Jenný Huld, Magnús Ell-
ert, Gígja Sunneva og Snjólaug
Hildur.
Magnús ólst upp í Vest-
mannaeyjum við leik og störf.
Var hann um skeið verkstjóri
hjá Fiskiðjunni í Vestmanna-
eyjum og síðan starfsmaður
Fiskmats ríkisins í Eyjum en
Ég sit hérna við skrifborðið
þitt og reyni að finna orð sem
geta lýst söknuðinum til þín og
finn að ég get það ekki, orðin
hreinlega bregðast mér. En það
sem brýtur sér leið í gegnum
sorgina er þakklæti. Þakklæti
fyrir alla þá manngæsku sem
þú sýndir ætíð litlu fjölskyld-
unni þinni. Þakklæti fyrir
hlýjuna og öryggið, rósemdina
og alúðina.
Bernskuminningarnar úr
Fjólugötunni eru eitt það verð-
mætasta sem ég á. Það er birta
yfir þeim og engan skugga ber
á þær því allt frá fyrsta degi
bjugguð þið mamma okkur
Margréti systur minni heimili
þar sem þið gáfuð okkur allt
það besta sem foreldri geta gef-
ið börnunum sínum. Þessi ást
og umhyggja er það veganesti
sem mun ætíð fylgja mér og
hefur, meira en allt annað, mót-
að lífssýn mína. Þú kenndir
okkur að trúa á það góða og
mæta öllu af hlýju og umburða-
lyndi. Ég vona bara að ég geti,
með árunum, tileinkað mér það
sem þú kenndir mér.
Þú fylgdir mér svo náið í
gegnum allt mitt líf, minn besti
vinur og verndari. Þú sýndir
mér í orði og verki hvað felst í
því að vera sannur og trúr vin-
ur. Og þú sýndir mér hvað faðir
getur gefið barninu sínu.
Skyndilega þurfti ég að
kveðja þig, föður og minn besta
vin. Það býr mann ekkert undir
þennan missi. Maður á allar
minningarnar, fallegt myndbrot
er þú leiddir mig um eyjuna
okkar að myndinni frá þeirri
stundu er við sátum saman á
Landspítalanum og þú hvíldir
höfuð þitt á öxlinni minni og
sagðir af allri þinni hlýju
„drengurinn minn“. Jú, minn-
ingarnar tekur enginn en tómið
sem kom þegar þú fórst er svo
óskiljanlegt. Hvernig er hægt
að meðtaka og skilja þennan
missi? Ég get það ekki en það
er huggun í orðunum þínum er
þú kvaðst ætíð ætla að fylgja
okkur. Í þau orð held ég. Þau
orð þín gera tilfinninguna um
verndandi nærveru skiljanlega
og missinn mildari.
Þú komst fyrir svo fáum dög-
um í borgina til lækninga á
meini sem enginn vissi hvert
var. Ekkert okkar vissi þá að
þú ættir svo skammt eftir. Þeg-
ar ég og þú tókum við þeim
orðum að ekkert væri hægt að
gera annað en að reyna að hlúa
sem best að þinni líðan þyrmdi
grimmur sannleikurinn yfir mig
en þú sagðir, með þeirri ró sem
svo fáir búa yfir, að þú værir
sáttur, þú værir búinn að eiga
gott líf. Það var þó eitt sem þér
fannst erfitt við þessa stund og
það var að þú gætir ekki haldið
áfram að annast og vernda
mömmu. Það er eilítil huggun
fólgin í því að þú náðir, síðasta
daginn þinn hér, að vera við
hlið mömmu og kveðja ástina
þína.
Guð varðveiti þig elsku
pabbi,
Bjarni Ólafur.
Þá er hann pabbi búinn að
kveðja okkur í hinsta sinn eftir
skammvinn en erfið veikindi.
Það er allt svo ótrúlega tómlegt
núna, enda vorum við vön að
talast við á næstum hverjum
einasta degi. Ef við ekki hitt-
umst yfir daginn þá hringdi
hann um kvöldið til að athuga
hvort allt væri ekki í góðu lagi
og bjóða góða nótt. Þarna fékk
ég einnig fréttir af frændfólki
okkar, sem hann fylgdist alltaf
vel með. Mikið á ég eftir að
sakna þessara símtala.
Ótal minningar streyma nú
fram og mér finnst ég svo óend-
anlega heppin að hafa fengið að
eiga hann fyrir föður. Hann var
alveg einstakur maður og
kenndi mér svo margt. Betri
fyrirmynd í lífinu er varla hægt
að hugsa sér.
Pabbi hafði marga góða eig-
inleika, en sá sem stendur upp
úr og einkennir hann best er
góðvildin en hann var góður í
gegn. Hann vildi að allir væru
vinir og rétti alltaf fram hjálp-
arhönd. Hann trúði einlægt á
mátt fyrirgefningarinnar og gat
ávallt fyrirgefið ef einhver
gerði á hans hlut. Hann sagði
að ef vondar hugsanir mæta
vondum hugsunum, þá magnast
þær upp en ef þær aftur á móti
mæta góðum hugsunum þá
lognast þær út af. Ef mennirnir
hefðu þetta almennt að leiðar-
ljósi væri mannlífið fegurra.
Það var alveg vonlaust fyrir
mig að vera eitthvað reið eða
fúl út í pabba. Fyrirgefningin
var alltaf handan við hornið,
þétt faðmlag og spurt: „Eigum
við ekki að vera vinir?“ Enda
vorum við miklir vinir og ég var
alltaf mikil pabbastelpa. Við
gátum spjallað um alla heima
og geima og líka bara þagað
saman. Hann hafði svo ótal oft
hjálpað mér í gegnum tíðina og
mér þótti vænt um að geta
hjálpað honum þegar hann
þurfti á því að halda núna í
seinni tíð.
Hann var ekki bara einstak-
lega góður pabbi, heldur var
hann einnig hlýjasti og besti afi
sem hægt er að hugsa sér. Hon-
um þótti afskaplega vænt um
barnabörnin og veitti þeim skil-
yrðislausa ást, umhyggju og
þolinmæði. Hann fylgdist náið
með hvernig þeim gekk í nám-
inu og var alveg að springa úr
stolti þegar vel gekk.
Samband foreldra minna var
einstaklega fallegt. Þau voru
samtaka um flesta hluti og
hjálpuðu hvort öðru sem best
þau gátu. Þegar mamma veikt-
ist í fyrra hugsaði pabbi um
hana þegar hún kom heim og á
örugglega stærstan þátt í hve
góðum bata hún náði. Þegar við
feðginin biðum saman eftir
sjúkrafluginu til Reykjavíkur
um daginn, sagði pabbi mér að
hafa ekki áhyggjur. Hann væri
sáttur við að enda þessa jarð-
vist, sagðist hafa átt góða ævi
og góða fjölskyldu, en þætti
verst að geta ekki stutt mömmu
á leiðarenda. Þetta lýsir honum
vel, því þegar fjölskyldan var
annars vegar setti hann aðra en
sjálfan sig ávallt í fyrsta sætið.
Það er svo ótal margs að
minnast og margt sem ber að
þakka. Minningin um yndisleg-
an pabba og afa lifir í hjörtum
okkar.
Margrét Lilja.
Ég kveð í dag elskulegan
tengdaföður minn, Mugg í
Garðshorni. Strax við fyrstu
kynni tók ég eftir að þú hafðir
mikið yndi af því að rifja upp
gamla tíma enda af þeirri kyn-
slóð sem mundi þá tvenna. Þú
varst fæddur og uppalinn í Eyj-
um og hafðir frá mörgu að
segja þannig að sagan stóð
manni ljóslifandi fyrir hug-
skotssjónum. Þegar þú sem
barn, myrkfælinn, varst sendur
eftir mjólkinni og hljópst á milli
ljósastaura eða tíndir upp og
safnaðir í peysuna heitum vél-
byssuskotunum eftir æfingar
þeirra bandarísku. Og síðar
þegar þú varst í Bjarnarey í út-
eyjarmennsku.
Þú varst mjög vel ritfær og
sóttist eftir fróðleik annarra og
færðir það í letur, sérstaklega
ef það tengdist Vestmannaeyj-
um.
Þannig skrifaðir þú fjölda
greina í blöðin og átt enn eftir
óbirt mikið efni, viðtöl og grein-
ar. Það bíður betri tíma. Þú
komst víða við, sast t.a.m. í
hafnarstjórn í Vestmannaeyjum
og í byggingarnefnd Íþrótta-
miðstöðvarinnar eftir gos. Þú
varst stoltur af ykkur þremenn-
ingum í byggingarnefnd enda
var byggingin og söfnun fjár til
hennar þrekvirki á sínum tíma.
Þú varst mikill nákvæmnis-
maður og kastaðir ekki til
höndunum við verkin, hvort
sem var við útreikninga á fram-
leiðni eða verklegum fram-
kvæmdum.
Undirbúningur var góður og
allt gert af vandvirkni. Líklega
þess vegna sem þú fólst mér að
mála bak við ofnana þegar mál-
að var innandyra. Sáum við
báðir skynsemina í þeirri
ákvörðun.
En fyrst og síðast varstu
fjölskyldumaður. Fylgdist ávallt
einstaklega vel með Margréti
og Bjarna Ólafi og síðan barna-
börnunum. Hvattir og ráðlagðir
allt á besta veg og varst boðinn
og búinn til aðstoðar á allan
hátt.
Þótt þú værir kominn vel á
níræðisaldur þá kom fráfall þitt
okkur á óvart. Hafðir verið
heilsuhraustur og það er aðeins
rétt mánuður síðan þú greindist
fyrst með illvígan sjúkdóm. Þá
varð ekkert við ráðið. Við náð-
um að spjalla nokkuð saman
þegar þú lást á Landspítalan-
um. „Ég er sáttur,“ sagðir þú.
Það eru ekki mörg orð en segja
mikið. Þú hafðir enda skilað
góðu dagsverki þannig að
hvergi bar skugga á. Samband
ykkar Gígju var einstaklega fal-
legt og undir það síðasta hafðir
þú fyrst og síðast áhyggjur af
henni en vissir sem var að vel
yrði hugsað um hana. Við leið-
arlok vil ég þakka þér fyrir
samferðina. Þú varst góður
karl, settir sterkan svip á
mannlífið hér í Eyjum og verð-
ur sárt saknað. En minningin
um góðan dreng lifir.
Jóhann Pétursson.
Elsku afi minn, ég sit hér full
af sorg en um leið finn ég fyrir
allri þeirri hlýju sem þú hefur
veitt mér. Allar góðu minning-
arnar um stundirnar sem við
áttum saman, sem einkenndust
af miklum hlátri, verma mér
um hjartarætur. Þú varst ein-
stakur, enginn var jafn hug-
ulsamur, jafn fullur af kærleika
og með jafn marga brandara í
vasanum og þú. Enginn var
heldur með tærnar þar sem þú
varst með hælana þegar kom að
því að segja skemmtilegar og
líflegar sögur, og það var ekki
aðeins vegna þess að þú varst
með svona rosalega stóra fæt-
ur. Þegar ég rifja upp stund-
irnar okkar saman heyri ég
alltaf í hlátrinum þínum og sé
þig fyrir mér brosandi.
Ástin þín skein alltaf svo
sterkt í gegn og mér finnst það
forréttindi að hafa fengið svona
mikið af henni frá þér. Þú varst
svo fullur af samkennd að ef
mér leið illa leið þér illa og ef
ég var ánægð varst þú það líka,
þess vegna varst þú alltaf sá
fyrsti sem fékk gleðifréttir frá
mér. Það verður erfitt að fá
ekki lengur að deila öllum
gleðistundunum með þér en ég
veit að ég fæ að segja þér þær
allar einn daginn. Svo gæti
bara vel verið að ég þurfi þess
ekki þar sem að þú sagðist ætla
að vera með mér eftir að þú
færir yfir hinum megin.
Þú kenndir mér svo margt
bara með því að vera þú sjálfur,
þú sagðir okkur að passa að
halda í hlýjuna alveg sama hvað
bjátar á og það mun ég gera.
Minning þín mun lifa í hjarta
mér sem leiðarljós í gegnum líf-
ið. Ég elska þig.
Guð geymi þína fallegu sál,
því henni er engin lík.
Gígja Sunneva.
Fyrstu ár ævi minnar átti ég
ekki föður að, en ég átti hins
vegar mjög góðan afa. Mér leið
alltaf vel í návist hans og fann
fyrir endalausri hlýju, hann var
kletturinn minn og hef alltaf lit-
ið upp til hans. Þegar við
mamma vorum að skoða í tölv-
unni þinni nokkrum dögum eft-
ir andlát þitt fundum við þessi
orð frá þér sem þú hafðir skrif-
að niður á sínum tíma. Fyr-
irsögnin var „Kvöldbænin“.
„Kvöld eitt eftir að við Baldvin
Búi, sem þá var níu ára gamall,
höfðum beðið saman bænirnar
okkar fyrir nóttina sagði hann:
Afi, þegar þú ert dáinn og kom-
inn til Guðs, viltu þá halda
áfram að vera hjá mér? Getur
nokkur afi átt von á skærara
kærleiksljósi frá barnabarni
sínu? Snart þetta viðkvæma
strengi í brjósti mínu. Tók ég
utanum hann og sagði: Baldvin
minn, ef ég get skal ég alltaf
vera hjá þér.“
Ég veit að ég mun alltaf
finna fyrir þeirri endalausu
hlýju og góðvild sem þú gafst
alla tíð af þér. Þú verður alltaf
mín fyrirmynd og ég mun líka
alltaf vera hjá þér.
Baldvin Búi.
Mágur minn, Magnús
Bjarnason, eða öllu heldur
Muggur í Garðshorni, er fallinn
frá eftir stutt veikindi á 86. ald-
ursári. Kynni okkar Muggs hóf-
ust árið 1964 er ég kom í fyrsta
sinn í Garðshorn til að mæta
örlögum mínum og að standast
hæfnispróf til að ganga til
hjónabands við eldri dótturina í
Garðshorni, Ágústu dóttur
þeirra Ástu Haraldsdóttur og
Bjarna Jónssonar. En Ágústa
hefur verið mér tryggur vinur
og félagi nú yfir 55 ár. Vitað
var að tilvonandi tengdasonur
væri að minnsta kosti með einn
meinlegan galla en hann var
talinn vera hallur undir Sjálf-
stæðisflokkinn sem ekki þóttu
góð tíðindi þar á bæ, en hafði
þó sér til málsbóta að hafa ver-
ið til sjós, þó aðallega á far-
skipum. Við Muggur áttum
margt sameiginlegt sem gott er
að minnast. En gæfa okkar var
að tala lítið sem ekkert um
stjórnmál. Muggur var hávax-
inn og myndarlegur á velli, bar
sig vel og stóð ávallt fremstur
meðal jafningja. Hann var rit-
fær vel og safnaði að sér
ógrynni af efni um ýmis mál er
vörðuðu Vestmannaeyjar og var
um margt sérfræðingur um
sagnir af fólki þó sér í lagi sem
hafði frá einhverju spaugilegu
að segja. Hann sinnti starfi síns
flokks alla tíð af alúð og hafði
ég stundum í flimtingum við
hann hvort VG-blaðið í Eyjum
myndi ekki leggjast af þegar
hann félli frá. Hann fór til
Reykjavíkur og settist til náms
í Menntaskólanum í Reykjavík,
en fékk þann vetur heilahimnu-
bólgu sem gerði honum óhægt
um langskólanám. Hann söðlaði
um og fór til náms í Barselóna
við verslunarskóla þar sem
hann náði ágætis tökum á
spænsku sem hann hélt alla tíð
við.
Hann reyndi fyrir sér með
sjómennsku í Eyjum en var
einn af þessum óheppnu sem
sjóveikin réði yfir og hóf því
störf við fiskiðnaðinn í Eyjum
allt frá almennri vinnslu og upp
í að vera einn af ábyrgðar-
mönnum í þeim iðnaði, sér í lagi
við útreikninga í bónusmálum.
Hann tók þátt í starfsemi bæj-
arfélagsins fyrir sinn flokk og
fór m.a. með vini sínum Stefáni
Runólfssyni og Kristjáni Egg-
ertssyni til um Norðurlönd eftir
eldgosið í Eyjum til innkaupa á
hinu myndarlega íþróttamann-
virki þeirra Vestmanneyinga.
Fyrir tilstuðlan hans og
tengdaföður míns Bjarna Jóns-
sonar í Garðshorni varð ég
þeirrar ánægju aðnjótandi að
verða félagi í Veiðifélagi
Bjarnareyjar þar sem ég átti
árlega unaðsstundir með mönn-
um eins og Bjarna og Súlla á
Saltabergi, manna sem vissu að
ég held allt um náttúru Íslands,
jarðsögu landsins og fjölmargt
annað um dýralíf og sögu
Eyjanna.
Muggur kvæntist mikilli
sómakonu, Unni Gígju Bald-
vinsdóttur hjúkrunarfræðingi,
sem lifir mann sinn, en andlát
mágs míns er með því fegursta
sem ég hef heyrt um, en við
Ágústa og Ásta Birna systir
þeirra fórum á Landspítalann
mánudaginn 18. nóv. til að
kveðja Mugg, en þá var veru-
lega dregið af honum og átti
hann þá ósk heitasta að komast
heim. Ósk hans rættist og mér
er tjáð að Unnur Gígja hafi
lagst við hlið hans í rúminu,
hún vaknað aftur en hann sofn-
aði eilífðarsvefninum. Fallegra
getur þetta ekki verið. Ég kveð
þig hinstu kveðju, kæri vinur
og mágur, og votta fjölskyld-
unni samúð mína.
Anton Örn Kærnested.
Ein af fyrstu og eftirminni-
legustu minningum mínum um
frænda minn Mugg í Garðs-
horni kom til af því að ég, þá
krakki að aldri, hafði gerst svo
djarfur að skipta úr íþrótta-
félaginu Þór yfir í knattspyrnu-
félagið Tý. Þegar þetta fréttist
innan fjölskyldunnar óskaði
Muggur eftir tafarlausum fundi
með foreldrum mínum á Salta-
bergi til þess að ræða þetta
grafalvarlega mál og snúa
þessu við, en í þennan tíma
voru íþróttafélögin Þór og Týr
líkust heitustu sértrúarsöfnuð-
um. Ekki tókst frænda að snúa
mér í þessu máli, þrátt fyrir
mjög svo einbeittan vilja, en
engu að síður alla tíð síðar hafði
þessi stóri og tignarlegi frændi
minn mikil áhrif á mig með
sinni þægilegu nærveru. Sam-
ræður við hann voru einatt mál-
efnalegar og fróðlegar, þar sem
málin voru krufin til mergjar
og ekki skemmdi húmorinn við
hvert fótmál. Hið rólynda fas
hans og félagsfærni hefur
ábyggilega átt þátt í því að
hann, sem var nokkuð langt til
vinstri á hinu pólitíska litrófi,
starfaði lengst af starfsævi
sinnar á vegum útvegsbænda í
Vestmannaeyjum sem aðal
reiknimeistari bónuskerfisins í
fiskvinnslunni.
Muggur var náttúrulega Þór-
ari og á yngri árum mjög efni-
legur í frjálsum. Hann fór einn-
ig snemma með feðrum okkar
til lundaveiða í Bjarnarey, sem
var honum einkar hjartfólgin.
Muggur var heiðursfélagi í
veiðifélaginu og fylgdist vel
með þó svo að hann væri löngu
hættur að heimsækja Eynna.
Í mínum huga var Muggur
alltaf svolítið eins og Heima-
klettur. Á sínum stað og ekki
líklegur til að fara neitt. Þegar
ég hitti hann síðast fyrir u.þ.b.
hálfum mánuði var ekki að sjá
neitt fararsnið á honum.
Nú hefur veður skipast í lofti
eins og oft gerist snögglega.
Þessi Heimaklettur er horfinn á
braut á aðrar víddir til annarra
verka. Eftir stöndum við með
sorg og söknuð í hjarta, Þar er
farinn drengur hinn besti.
Við á Saltabergi, Halli Geir
og Hjördís, vottum fjölskyldu
Muggs okkar dýpstu samúð.
Haraldur Geir Hlöðversson.
Mig langar hér í fáeinum
orðum að minnast vinar míns
Magnúsar Bjarnasonar, Muggs
eins og hann var jafnan nefnd-
ur, sem lést 21. nóvember sl.
Þegar ég hóf þátttöku í störfum
Alþýðubandalagsins í Vest-
mannaeyjum voru þar fyrir
margir góðir félagar, konur og
karlar.
Einn þessara félaga var
Muggur. Hann hafði þá starfað
í ýmsum nefndum á vegum
Vestmannaeyjabæjar og þannig
haft áhrif á mörg framfaramál í
bæjarfélaginu svo sem skóla-
mál, hafnarmál og var hann
einn af þeim sem áttu sinn
drjúga þátt í að glæsileg
íþróttamiðstöð var reist í Eyj-
um eftir gos.
Á þessum árum fann ég vel
hve mikils trausts Muggur naut
bæði hjá félögum sínum í Al-
þýðubandalaginu en einnig og
ekki síður langt út fyrir allar
flokkslínur.
Það var greinilegt að hann
naut virðingar þeirra sem til
hans þekktu fyrir að hafa góða
yfirsýn yfir þau mál sem hann
tók að sér og vann ávallt að
þeim málum sem hann sinnti
fyrir bæjarfélagið af heilindum
og drengskap.
Seinna kynntist ég Muggi
frekar og fann þá betur hvaða
mann hann hafði að geyma. Allt
það sem ég hafði áður heyrt um
Mugg var hverju orði sannara.
Við urðum góðir félagar og vin-
ir og ekki skemmdi fyrir að
okkar samfélagslegu áherslur
og skoðanir fóru vel saman.
Muggur var sannkallaður fé-
Magnús Bjarnason