Morgunblaðið - 09.12.2019, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 9. DESEMBER 2019
✝ Pálína Bjarna-dóttir fæddist
á Ytra-Hrauni í
Landbroti í Vest-
ur-Skaftafellssýslu
9. janúar 19.
Hún var dóttir
hjónanna Bjarna
Bjarnasonar
bónda og Sigrúnar
Þorkelsdóttur hús-
freyju. Þau eru
látin. Pálína er
þriðja í hópi fjögurra systkina.
Hin eru: Valgerður, sem lést í
frumbernsku, Bjarni, lést eins
mundssyni bifvélavirkja. Hann
er sonur Guðmundar Ein-
arssonar og Önnu Grímsdóttur
og eru þau látin. Einar ólst
upp á Kirkjubæjarklaustri frá
sex ára aldri. Hann lést árið
1989. Dóttir Pálínu og Einars
er Sigrún, eiginmaður hennar
er Kristján Sigurgeirsson.
Börn Sigrúnar eru: Einar Páll
Tómasson og Bára Tóm-
asdóttir. Einar er kvæntur
Sigrúnu Erlu Valdimars-
dóttur, börn þeirra eru a) Erla
María, maki Vilhjálmur Pét-
ursson, b) Valdimar, og c)
Kristín Erla. Börn Báru eru:
a) Andrea Ýr Arnarsdóttir,
maki Pétur Freyr Jóhann-
esson. Þeirra börn eru: i) Ísa-
bella Rós og ii) Baltasar Aron,
áður á Pétur dótturina Evu
Marín, b) Aníta Rún Ósk-
arsdóttir, c) Einar Darri Ósk-
arsson, hann er látinn, d) Árni
Kristján Rögnvaldsson. Dætur
Kristjáns eru: Unnur, gift
Halldóri, börn þeirra eru: a)
Tómas, maki Salka Sigurð-
ardóttir, og b) Tinna Mjöll,
látin, c) Maron. Þórdís, maki
Guðbjörn Perry, dóttir hans
Elva Natalie.
Pálína og Einar hófu bú-
skap í Kópavogi en fluttu síð-
ar til Reykjavíkur. Pálína
starfaði meðal annars við
hreingerningar og þá aðallega
í Austurbæjarskóla. Fyrir
rúmu ári flutti Pálína á hjúkr-
unarheimilið Mörk við Suður-
landsbraut. Hún lést þar 26.
nóvember síðastliðinn.
Útför Pálínu fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 9. des-
ember 2019, klukkan 13.
árs að aldri, en
Laufey er á lífi.
Pálína ólst upp í
Ytra-Hrauni til
ársins 1939 en
faðir hennar lést
tveimur árum áð-
ur. Móðir hennar
lést 1987. Pálína
flutti með móður
og systur að
Eystri-Dalbæ í
Landbroti og
bjuggu þær þar til ársins
1950.
Pálína var gift Einari Guð-
Í dag er elsku mamma mín
borin til grafar. Takk fyrir alla
umhyggju, ástina og væntum-
þykjuna sem þú gafst mér,
mamma mín. Síðustu dagarnir
okkar saman eru mér dýrmætir
og minning þín mun ætíð vera í
hjarta mér.
Athvarf hlýtt við áttum hjá þér
ástrík skildir bros og tár.
Í samleik björt, sem sólskinsdagur
samfylgd þín um horfin ár.
Fyrir allt sem okkur varstu
ástarþakkir færum þér.
Gæði og tryggð er gafstu
í verki góðri konu vitni ber.
Aðalsmerkið: elska og fórna
yfir þínum sporum skín.
Hlý og björt í hugum okkar
hjartkær lifir minning þín.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hvíl í friði, elsku mamma.
Þín dóttir,
Sigrún A. Einarsdóttir.
Við kveðjum elsku ömmu
okkar með söknuð í hjarta en
einnig er hjartað fullt af þakk-
læti og kærleika fyrir allar þær
dásamlegu stundir sem við átt-
um saman. Hjá ömmu Pálínu og
afa Einari á Njálsgötunni áttum
við systkinin okkar annað heim-
ili. Þessar dýrmætu æskuminn-
ingar einkennast af endalausri
ást og þolinmæði enda virtust
þau alltaf hafa endalausan tíma
fyrir okkur, hvort sem það var
að spjalla, spila, heimalærdóm-
ur, knús eða þurrka tárin.
Það var líf og fjör í eldhúsinu
á Njálsgötunni, gestagangur
nánast upp á hvern dag enda
tóku þau öllum opnum örmum,
þessi einstöku hjón, að undan-
skildum köttum í hverfinu sem
amma var ekki par hrifin af.
Amma bakaði heimsins bestu
pönnukökur og var alltaf eitt-
hvað nýbakað fyrir gesti og
gangandi.
Svo vorum við svo heppin að
okkar beið heitur matur hjá
ömmu í hádeginu þegar við
komum heim úr skólanum. Það
ríkti sannarlega röð, regla og
rútína hjá ömmu.
Á sumrin fórum við systkinin
í ferðalög með ömmu og afa, þá
aðallega á Laugarvatn í sum-
arbústað og áttum þar dásam-
legar stundir.
Afi Einar lést því miður áður
en langafabörnin komu í heim-
inn, en elsku amma tók alla tíð
stóran þátt í þeirra lífi og var
alltaf reiðubúin að gæta þeirra.
Minning um heimsins bestu
ömmu lifir í hjörtum okkar um
ókomna tíð.
Einar Páll Tómasson,
Bára Tómasdóttir.
Elsku besta Langa mín.
Það eru svo margar góðar
minningar sem rifjast upp fyrir
mér sem ég mun varðveita um
ókomna tíð. Ég man sérstak-
lega eftir pönnukökunum sem
þú bakaðir svo oft og ég fékk
oft á tíðum að hjálpa til við að
setja sykurinn á þær og rúlla
þeim upp en síðan hurfu nokkr-
ar jafn óðum ofan í magann
minn. Einnig man ég þau skipti
sem ég var hjá þér í pössun og
við fórum saman niður í bæ að
kaupa umslög og svo fékk ég
stundum litabók til að lita í mér
til mikillar gleði. Fleiri góðar
minningar rifjast upp sem við
eigum saman að eilífu en fyrst
og fremst er ég þakklát fyrir að
hafa fengið að eiga svona góða
og umhyggjusama langömmu
sem hluta af mínu lífi.
Elsku Langa, ég vona að þú
sért á góðum stað í dag og hafir
það gott.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju
sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn
stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín
Erla María og
Vilhjálmur (Villi).
Hjörtu okkar fyllast af sorg
að kveðja þig, dýrmæta Langa
okkar, minningarnar ylja okkur
þó um innstu hjartarætur, sem
einkennast af hlýju, kærleik,
hlátri og undursamlegum
pönnukökuilmi.
Kærleiksríkari konu en þig
er erfitt að finna og við þökkum
þér fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir okkur í gegnum tíðina.
Við treystum því að þú sért
núna á góðum og björtum stað,
hlaupandi um, bakandi pönns-
ur, passar Einar Darra bróður
okkar og slúðrar með ömmu
Heiðu yfir rjúkandi kaffibolla.
Hvíldu í friði, elsku Langa,
elskum þig.
Andrea, Aníta og Árni.
Heiðurskonunni Pálínu
kynntist ég árið 1993 þegar
leiðir okkar Einars Páls barna-
barns hennar lágu saman.
Þegar maður kynnist hjarta-
hreinum, æðrulausum, gefandi
og sterkum manneskjum sitja
eftir góðar minningar að þeim
gengnum og lærdómur sem
kennir manni margt um lífið.
Lífið sem fólk af hennar kyn-
slóð lifði og þurfti að takast á
við mótaði persónuleika þess að
mörgu leyti, sem við yngri kyn-
slóðir getum lært margt af og
tileinkað okkur.
Hún var sannarlega glæsileg-
ur fulltrúi sinnar kynslóðar.
Var klettur nærfjölskyldu sinn-
ar og stóð með sínu fólki í gegn-
um þykkt og þunnt, ásamt Ein-
ari manni sínum á meðan hann
lifði.
Góðmennska, létt lund, góð
nærvera en jafnframt festa
voru eiginleikar sem voru henni
í blóð bornir og eitt sem ein-
kenndi Pálínu var að henni
fannst hún verða að gera gagn.
Vera að og gera vel við þá sem
komu í heimsókn og við alla
sem hún umgekkst og annaðist.
Þess hafa notið dóttir hennar,
börn, barnabörn og öll hennar
fjölskylda.
Aðdáunarvert var hvernig
tengdamamma mín og nafna
annaðist móður sína síðustu ár-
in af natni, ósérhlífni, væntum-
þykju og þakklæti.
Ekki sjaldan slógum við Pál-
ína á þráðinn, spjölluðum um
heima og geima, leituðum ráða
hvor hjá annarri og slúðruðum
þó aldursmunurinn væri mikill
og oft enduðu samtölin á því að
hún sagði: „Við höfum þetta nú
bara á milli þráðanna, Sigrún
mín.“ Þessi samtöl þótti mér
mjög vænt um.
Eitt af því sem okkur fannst
mikilvægt var að kveðja árið
með virktum um hver einustu
áramót. Þá sátum við jafnan
tvær saman fyrir framan sjón-
varpið um miðnætti á gamlárs-
kvöld og horfðum á ártalið
hverfa og annað birtast.
Nú eru ár okkar Pálínu sam-
an í þessum heimi liðin í ald-
anna skaut.
Nú árið er liðið í aldanna skaut
og aldrei það kemur til baka,
nú gengin er sérhver þess gleði og
þraut,
það gjörvallt er runnið á eilífðar
braut,
en minning þess víst skal þó vaka.
En hvers er að minnast? Og hvað er
það þá,
sem helst skal í minningu geyma?
Nú allt er á fljúgandi ferð liðið hjá,
það flestallt er horfið í gleymskunnar
sjá.
En miskunnsemd Guðs má ei
gleyma.
Hún birtist á vori sem vermandi sól,
sem vöxtur í sumarsins blíðum,
í næðingum haustsins sem skjöldur
og skjól,
sem skínandi himinn og gleðirík jól
í vetrarins helkuldahríðum.
(Valdimar Briem)
Um ókomin ár munum við
fjölskyldan kveðja árin og taka
á móti nýju með hárri raust svo
undir mun taka og minningin
um góð ár með henni verður
okkur ofarlega í huga.
Við minnumst Pálínu með
hlýju og af virðingu.
Sigrún Erla og fjölskylda.
Pálína
Bjarnadóttir
✝ Nanna Þór-hallsdóttir
fæddist á Djúpa-
vogi 16. júní 1924.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skógarbæ í
Reykjavík 2. des-
ember 2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Kristbjörg Sveins-
dóttir húsmóðir, f.
1886, d. 1965, og Þórhallur Sig-
tryggsson, kaupfélagsstjóri á
Djúpavogi og síðar á Húsavík,
f. 1885, d. 1959.
Systkini Nönnu: Anna Sigríð-
ur, f. 1910, d. 2008; Leifur, f.
1912, d. 1975; Garðar, f. 1914,
d. 2002; Baldur, f. 1915, d.
1987; Sigtryggur, f. 1917, d.
2008; Þorbjörg, f. 1919, d.
1992; og Hulda, f.
1921.
Nanna ólst upp
á Djúpavogi og á
Húsavík, en fluttist
ung til Reykjavík-
ur. Starfsævi henn-
ar var hjá SÍS,
lengst sem sölu-
maður í birgða-
deild.
Nanna var ógift
og barnlaus. Hún
hélt heimili með Önnu Sigríði
systur sinni og foreldrum sín-
um eftir að þau fluttust til
Reykjavíkur og bæði lifðu.
Lengst bjó hún á Langholtsvegi
187 eða í nærri sextíu ár með-
an heilsan leyfði.
Útför Nönnu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 9. desem-
ber 2019, klukkan 15.
Nanna, móðursystir mín og
nafna, er látin. Hún varð 95
ára og var hvíldinni fegin.
Skildi ekkert í því að guð væri
að láta svona gamla kerlingu
lifa svona lengi.
Nanna hefur alltaf verið
órjúfanlegur hluti af mínu lífi.
Eftir að mamma varð ekkja og
flutti frá Patreksfirði til
Reykjavíkur með börnin sín
átta settist hún að í Vogahverfi
þar sem flest af systkinum
hennar voru búsett. Móður-
systur mínar þær Anna Sigga
og Nanna bjuggu á Langholts-
vegi ásamt ömmu og bræður
hennar bjuggu einnig þarna
skammt frá.
Mikill samgangur var á milli
þeirra systkinanna. Sérstak-
lega við Önnu Siggu og Nönnu.
Mamma fór öll fimmtudags-
kvöld, sem þá voru sjónvarps-
laus, til þeirra í heimsókn og
þá var skipst á dönsku blöð-
unum, drukkið kaffi, spjallað
og skipst á skoðunum. Þá var
farið í ferðir á sumrin eins og á
Laugarvatn, Bifröst eða með
Framsóknarflokknum sem þær
systur studdu af alhug ólíkt
mömmu sem var mikil sjálf-
stæðiskona. Alltaf flaut ég með
enda yngst systkinanna.
Stundum fékk ég að gista hjá
systrunum um helgar og var þá
dekrað við mig. Nanna tók mig
í bæinn, stundum út að borða
eða mér var leyft að fara í
Kjalfell að kaupa nammi eða
dót. Langholtsvegurinn var
þannig mitt annað heimili á
þessum tíma.
Þær systur voru einstaklega
frændræknar og var mikill
gestagangur á heimili þeirra
enda voru þær duglegar að
bjóða fólki heim. Gamlárskvöld
á Langholtsvegi voru alveg ein-
stök en þangað mætti stórfjöl-
skyldan um kvöldið og
skemmti sér fram í nóttina.
Eftir að mamma lést hélt ég
áfram að heimsækja þær á
fimmtudögum, fá kaffi og
skiptast á dönsku blöðunum.
Reyndar laumaðist ég til að
skipta út Familie Journalen
fyrir Alt for damerne eða Fem-
ina en þótt þeim systrum fynd-
ist þetta ekki góð býtti, þá létu
þær sig hafa það.
Nanna vann lengst af hjá
söludeild SÍS og útvegaði ýms-
um þar vinnu, m.a. okkur
systrum auk þess sem hún létti
undir með mömmu með ýmsum
heildsöluvörum. Komin hátt á
áttræðisaldur lét hún sig ekki
muna um að passa Þorbjörgu
dóttur mína á sumrin þegar
leikskólinn var lokaður. Auðvit-
að fékk hún sama atlæti og ég
forðum daga. Þannig var
Nanna. Alltaf til staðar. Alltaf
tilbúin að aðstoða.
Nanna tók hlutskipti sínu
eftir að hún eltist og átti erf-
iðara með að bjarga sér sjálf af
miklu æðruleysi. Það má þakka
hennar hugafari í lífinu og ekki
síður Silvíu Garðarsdóttur sem
annaðist hana af alúð og ósér-
hlífni.
Ég er svo afskaplega þakk-
lát fyrir þessa frænku mína.
Elsku Nanna mín, takk fyrir
allt.
Nanna Huld Aradóttir.
Í morgunútvarpi í vikunni
voru viðtöl um hamingjuna og
leit fólks að henni. Þau opnuðu
augun fyrir mikilvægi þess að
eiga góða að; fólk sem er alltaf
til staðar. Þannig voru þær
systur; Nanna og Anna Sigga,
og heimili þeirra var áratugum
saman miðstöð stórrar fjöl-
skyldu. Á stórhátíðum og líka
bara hvers dags. Á Langholts-
vegi var manni alltaf tekið opn-
um örmum; allir voru aufúsu-
gestir og á alla hlustað og við
þá rætt, bæði börn og full-
orðna. Þegar annir voru hjá
öðrum var þar alltaf skjól,
næði og nógur tími fyrir gesti.
Þar sló klukkan hægt og þar
leið öllum vel, enda var þar allt
í föstum skorðum.
Nanna var yngst átta systk-
ina. Hún var ógift og barnlaus
og bjó lengst af með elstu syst-
ur sinni, Önnu Sigríði. Báðar
náðu þær hárri elli en Anna
Sigga lést fyrir rúmum áratug.
Systkinabörnin voru þeirra
stórfjölskylda og þær fylgdust
náið með lífi og starfi hvers
okkar af einlægri umhyggju og
áhuga á velferð okkar.
Í dag kveðjum við og þökk-
um yndislegri frænku fyrir
samhug, trausta leiðsögn á
langri samfylgd, hlýju og skiln-
ing.
Bjarni Sigtryggsson.
Mig langar til að minnast
Nönnu frænku minnar sem
hefur alltaf verið til staðar í lífi
mínu sem ljúf frænka. Hún og
Anna Sigga systir hennar voru
nokkurs konar kjölfesta móð-
urfjölskyldunnar og heimili
þeirra á Langholtsvegi sam-
komustaðurinn. Til þeirra kom
fjölskyldan mín frá Patreks-
firði meðan við bjuggum þar.
Síðar áttum við þar okkar at-
hvarf og þar hittist öll móð-
urfjölskylda mín hvort sem var
á hátíðarstundum eða bara
hversdags.
Nanna var ekki fyrir það að
berast á en var alltaf til staðar.
Hún var glaðlynd og alltaf gott
að koma til hennar. Að sitja og
spjalla við hana meðan hún
prjónaði var róandi og fróðlegt
því hún miðlaði svo vel og
skemmtilega af minningum um
fjölskylduna. Það brestur því
ein taugin í viðbót sem getur
miðlað minningum en þannig
er nú lífið.
Nanna var kölluð „barnið“ af
föður sínum og hún var alltaf
ung í anda og fasi. Mamma og
Nanna spiluðu saman hand-
bolta í Völsungi á sínum tíma
og gerðu það virkilega gott og
unnu ýmsa titla á sínum ferli.
Þá vann ég með Nönnu hjá
Sambandinu (SÍS) í nokkur
sumur á menntaskólaárunum
og sá ég hversu vel hún var
metin sem starfsmaður þar
enda samviskusöm og með
góða samskiptahæfileika sem
sölumaður.
Nanna hefur alltaf verið fjöl-
skyldu minni góð frænka sem
átti svo auðvelt með að sinna
bæði mér, Þorleifi og börnum
okkar. Blessuð sé minning
hennar.
Anna Björg Aradóttir.
Lífsgöngu Nönnu frænku
lauk mánudaginn 2. desember.
Hún var á 96. aldursári og
fannst það óþarflega mörg ár.
Hún hélt sínu skýra minni allt
til enda og enginn kom að tóm-
um kofunum hjá henni með
fréttir af stórfjölskyldunni, öll-
um kynslóðum hennar og
fleiru. Síðustu árin voru
skemmtilegustu endurminning-
arnar frá uppvaxtarárunum á
Djúpavogi, af foreldrum, systk-
inum, vinum og gestaganginum
í Faktorshúsinu. Hún trúði
fastlega á endurfundi við allt
þetta fólk í öðrum heimi. Ætl-
aði að byrja á að heilsa, fá sér
svo kaffisopa með þeim og
kannski eina filterslausa camel,
og ýmsar fleiri skemmtilegar
vangaveltur. Eftir áratuga
samveru fylgja Nönnu margar
góðar minningar um gestrisni
hennar og glaðværð. Hún fór á
sinn hæga, ljúfa hátt í gegnum
lífið, trú uppruna sínum, sjálfri
sér og öðrum.
Óskir um góða himnaför í
hennar anda verða hinsta
kveðja frá mér og mínum.
Nú hallar degi
kvöldroðinn færist yfir
og umvefur sálina.
Okkar himneski faðir,
í hæstu hæðum, hefur kallað
og sálin kveður þetta jarðlíf.
Við hliðið hjá Drottni
skín morgunsólin,
hin eilífa sól,
og hlý golan leikur um sálina.
Englar Drottins
syngja honum til dýrðar
og svífa til og frá í golunni
í sínum eilífðar dansi
við komu nýrrar sálar
í ríki Drottins þar sem
sorg og tregi eru ekki til
en alltaf er gleði og friður.
(SA)
Fari Nanna frænka í friði og
við Jóna sendum kærar kveðj-
ur með henni.
Sveinn Arason.
Nanna
Þórhallsdóttir
Sálm. 86.5
biblian.is
Þú, Drottinn,
ert góður og fús
til að fyrirgefa,
gæskuríkur öllum
sem ákalla þig.