Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1989, Page 30

Sigrún Bára Friðfinnsdóttir:
MINNINGA-
BROT
Ung kona kom á skrifstofuna mína. Titrandi á beinum, með dapurlegt
augnaráð. Meðferðis hafði hún stóran taupoka og stóra möppu með
teikningum.
Líf hennar hefur ekki verið neinn dans á rósum síðustu árin. Eilíf barátta
við sjúkdóminn. Sjúkdóminn, sem ásamt fordómum, rænir fólk
sjálfsvirðingu sinni, torveldar lífsbaráttuna, gerir erfitt um vik að líta
glaðbeittur í spegilinn á morgnana og segja góðan daginn við sjálfan sig.
Lyfjanotkun sem oftast fylgir sjúkdómi þessum, gerir það að verkum að á
morgnana er fólk fullt af doða eftir svefnlyf næturinnar og dagurinn
rennur oft í eina samfellu.
Óhemju viljakraft ásamt hvatningu þarf oft til að gera hversdagsleg verk.
Langa stund sátum við og horfðum hvor á aðra. Hummuðum
ofurlítið og nikkuðum stöku sinnum.
Báðar í þungum þönkum.
Loksins fór hún að tala. Rödd hennar var þrungin örvæntingu:
Það er ekkert hægt að gera í málunum.
Ég er allstaðar útskúfuð
Ég passa hvergi inn í.
Ég er ekki „normal“.
Flesta daga er ég svo uppdópuð, að ég á erfitt að sjá
hlutina í rökréttu samhengi.
Kannski er ekkert í rökréttu samhengi.
Hvemig get ég vitað það?
Dópaður geðsjúklingurinn.
Fátt gat ég sagt henni til huggunar og ekki leystum við lífsgátuna í
snarheitum. Hefði ég þó svo gjaman viljað eiga eina allsherjarlausn á öllum
hennar vanda.
Svona nokkurs konar HÓKUS PÓKUS.
Eftir drykklanga stund hristum við af okkur dapurleikann sem sest hafði að
okkur. Dreif hún upp á borð möppuna sína og sýndi mér innihaldið. Fjöldann
allan af teikningum og málverkum af öllum stærðum og gerðum.
Akváðum við að málverkasýning skyldi opnuð í húsakynnum
GEÐHJÁLPAR næstkomandi þriðjudag.
Ein mynda hennar gaf okkur tilefni til nokkurra
vangaveltna um þessar ljóðlínur Einars Ben.
„Svo oft leyndist strengur í brjósti sem brast
við biturt andsvar gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast
sem aldrei verður tekið til baka“.
I dag var ég við jarðarför hennar.
Með hjartað fullt af trega og
hugann við ýmis minningabrot sem þetta.
Höfundur er framkvæmdastjóri Geðhjálpar.
Jólahugleiöing
Jóns
Þorleifssonar
Jólamarkaöur
mikilvirkur
fer yfir land
eins og fellibylur.
Rífur peninga
úr rýrum sjóöum
og safnar saman
í sorphauga stóra.
Meðan sæla fátæktar
er sæt þeim ríku,
sem jólaávaxta
í óhófi njóta
úr gróöurhúsi
gróðahyggjunnar,
sem hitað er upp
meö helgum dómum
frjálsu framtaki
til fjár og dýröar.
Höfundur er
aldurhniginn verkamaður
í Reykjavík.
lólaþankar
Bernskujólin blíð
bera yl í sál.
En sú unaðstíð
alltfékk lífog mál.
Tendruð Ijós við Ijós
Ijúf er minning sú.
Hátíð hal og drós
helg í bæn og trú.
Ennþá unaðfinn
ennþá verður bjart.
Heiður hugur minn
hverfur myrkrið svart.
Opnast undrasýn
óskin tær og hlý:
Gömlu gullin mín
gefðu mér á ný.
Z
30
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS