Íþróttablaðið - 01.03.1948, Qupperneq 17

IÞRÓTTABLAÐIÐ
7
aftur á móti orsakaði það, aS leikur
hans varS of „solokenndur“, og þar
af leiSandi ekki eins sterkur í heild,
sem hann annars hefSi getaS veriS.
Albert hagnýtti sér hernámsárin.
Eins og kunnugt er var öllum íþrótta-
mönnum bannaS aS hafa hiS minnsta
samneyti viS liiS erlenda setuliS, sem
var hér meðan striðiS stóð yfir. Þessi
ráðstöfun var þó eigi lengi í hávegum
höfð, og þó sérstaklega kvað knatt-
spyrnumenn snerti, og var það engin
furða, þar sem Bretar áttu í hlut, og
margar þeirra stóru „stjörnur“ voru
liér í setuliðinu
Albert Guðmundsson var einn þeirra
knattspyrnumanna, er lagði allt kapp
á að kynnast sem flestum af hinum
ensku atvinnuinönnum, í þeirri von
að geta lært sem mest af þeim. —
Mér er það minnistætt, að einu sinni
sagði Alli mér, að hann hefði elt
hinn fræga miðframherja Westscott
alla leiS upp i Borgarfjörð, til þess
að ræða við hann um knattspyrnu og
læra af honum.
Urvalsleikirnir við setuliðið sönnuðu
hina réttu getu Alberts.
Það var fyrst sumarið 1945 að menn
urðu að mestu leyti sammála um hina
frábæru hæfileika Alberts sem knatt-
spyrnumanns, því að með hinum glæsi-
lega leik sínum i þeim tveimur úr-
valsleikjuin, sem knattspyrnumenn úr
Reykjavík léku þá um sumarið viS
breska setuliðið, sýndi Albert ótvírætt,
hvað í hann var spunnið. — Þá fyrst
fer hinn „hárfíni“ áróður og öfund
gégn honum að rýrna að mun.
Það er fyrst og fremst stolt íslend-
ingsins, sem vakti augu hinna efa-
blöndnu á snilli Alberts GuSmundsson-
ar. Og þegar hann hvað eftir annað
skildi tvo og jirjá af hinum brezku
„stjörnum" eftir á vellinum, gapandi af
undrun yfir því hvernig í fjáranum
þessi islenzki náúngi, færi eiginlega ao
því að leika svo dásainlega á þá, og
þá eigi síður er mörkin, sem Albert
skoraði í leikjum þessum (sem voru
fjögur af fimm er íslendingar settu)“
ringdu í neti Bretanna" •— þá þóttu
hæfileikar hans fullkomlega sannaðir,
og fáum, aS þeim einum undanteknum,
sem vegna persónu- og félagsrígs, sjá
aldrei nema eina liliS málanna, datt í
Albert Guömundsson á „yngri árum“.
hug að efast lengur um hina einstæðu
knattspyrnuhæfileika hans.
Albert fer til Englands
Allt frá því að hinn góðkunni skozki
þjálfari Murdo McDougall var hér á
landi, hafði Albert verið í sambandi
við hann, og það nánu, að þar mátti
líkja við samband samrýmds föður
og sonar. Albert var nú farinn að þrá
aö kynnast knattspyrnunni mun betur,
og þá sérstaklega að kynnast lienni og
jafnvel leika hana í hennar uppruna-
legu heimkynnum, Bretlandseyjum.
Þessari þrá hefir Albert lýst í bréf-
um sínum til Murdo, og jafnframt því
að hann hefði í hyggju að koma til
Bretlandseyja til náms. Murdo sýndi
sinn föðurlega áhuga fyrir „uppáhald-
inu sínu“ og síðari liluta ársins 1945
fór Albert til Glasgow. Hafði Albert
fyrir tilstilli Murdo, verið skráður í
verzlunarskóla þar í borginni.
Eigi hafði Albert verið lengi í Glas-
gow þegar Murdo kynnti hann á sínu
„öðru heimili“ þar í borginni, Glasgow
Rangers. Þessa kynningu má að mörgu
leyti telja mjög örlagaríkt atriði í lifi
knattspyrnumannsins Alberts Guðm.,
því að á henni hefði getað oltið um
framtið hans. „Því það er sérstakt ef
það tékur ekki mörg og ströng ár fyrir
knattspyrnumenn að komást í fyrsta
flokks atvinnulið á Bretlandseyjum“.
En eftir þeim hlaðaummælum, um hinn
fyrsta leik Alberts með Glasgow
Rangers, má sjá að það voru ekki að-
eins áhrif Murdo McDougall, sem urðu
til þess, að Albert lék áfram með
Glasgow Rangers.
Þann 7. nóv. 1945, má sjá eftirfarandi
klausu i Sunday Mail.
Sagan um Albert GuSmundsson.
„Þetta er sagan um Albert Gpðmunds-
son, knattspyrnumann. „Stjörnunar“
frá íslandi, sem er jafnvígur á báða
fætur, — og hvernig hann skrifaði
undir samning við Rangers.
Maður verður að fara eitt eða tvö ár
til baka til Reykjavíkur, höfuðborgar
íslands. Smávaxinn skozkur náungi, að
nafni Murdo McDougall, hafði farið
þangað sem þjálfari. Það var tvent í
lífinu sem hann elskaði •— Knattspyrn-
una og Rangers. Þegar Murdo sá Al-
bert leika fyrir félagið Val þar í bæ,
varð honum strax ljóst að þarna var á
ferðinni, einn af hinum fæddu knatt-
spyrnumönnum. Á þeirri stundu ákvað
hann að stuðla að því að fá Albert til
þess að koma til Skotlands.
Eg var viðstaddur þegar Albert skrif-
aði undir samning sem áhugamaður lijá
Rangers knattspyrnufélaginu, en við
hlið Alberts var Murdo McDougall, —
og þið megiS trúa mér, að Albert Guð-
mundsson, sem er hár og grannur, er
stórkostlegur knattspyrnumaður. Hann
lék móti Clyde á föstudaginn og þó
að hann væri óvanur grasinu, þá brá
fyrir glampa i leik hans sem sýndi
„snillinginn“. Þegar ég horfði á hann,
datt mér i hug Hansen, hinn heimsfrægi
Dani. Albert er þó hærri, en minnir í
leik á Danannn. Tvisvar sneri hann sér
eins og brögðóttur refur út úr heilum
hóp andstæðinga, og áhorfendur héldu
áfram að spyrja hvorn annan: „Hver
er hann þessi?“ „Þetta er þó leikmað-
ur?“ löngu eftir að hann hafði látið
knöttinn frá sér. — Þessi leikmaður
var sannarlega athyglisverður, með
tækni eins og hún var í gamla daga,
sem því miður sést svo sjaldan núna.“
Albert lék með Glasgow Rangers,
við hinn bezta orðstír, þar til sumarið
1946, og varð mjög þekktur um allt hiS
knattspyrnuelskandi Skotland.
Einn vinur minn, sem dvaldi þar í
Edinborg þetta ár, sagði mér einu
sinni i bréfi, að hann hefði drukkið
margar ölkönnur, vegna þess að hann
þekkti uppáhaldið þeirra „Albert Guð-
mundsson.“