Íþróttablaðið - 01.04.1975, Síða 25

Ári5 1949 fór fram í Stokkhólmi keppni í frjólsíþróttum milli Svía annarsvegar og
úrvalsliðs hinna Norðurlandanna hinsvegar. í einni grein, 200 m. hlaupi, var þó hrein
sænsk-íslensk keppni. Verðlaunahafarnir urðu allir íslenskir, Finnbjörn Þorvaldsson í
miðið sigurvegari, Guðmundur Lórusson annar og Haukur Clausen þriðji.
til þeir hafa snúið við í síðasta sinn (eftir
75 m.), þá tekur Guðm. lokasprettinn og
skríður fram úr Belsby. Ólafur tekur líka
endasprettinn og hann ekki af lakara
taginu því að á síðustu 10 metrunum tekst
honum öllum á óvart að komast fram fyrir
þá báða. Belsby og Guðmund! Þar með
tryggðu íslensku baksundsmennirnir okk-
ur sigurinn í þessu óvenjulega spennandi
sundi og jafnframt sigurinn í sjálfri lands-
keppninni.
Sigrarnir styrkja þjóðareiningu Islendinga.
I lok júnímánaðar 1951 unnu íslending-
ar mikla íþróttasigra, eins og mörgum er
enn í fersku minni. íþróttablaðið ræddi
sigrana í leiðara undir heitinu „Sigrarnir
styrkja þjóðareiningu Islendinga“, en þar
segir m.a.:
Föstudagsins 29. júní 1951 mun lengi
minnst í íþróttasögu landsins. Það er mik-
ill sigurdagur Islendinga. Þann dag luku
íslendingar landskeppninni við Dani og
Norðmenn með glæsilegum sigri yfir báð-
um þjóðunum. Og hér heima sigruðu
íslenzkir knattspyrnumenn Svía í lands-
leik, skömmu eftir að sigurfregnir frá
Noregi höfðu borizt heim. í landskeppn-
inni í Osló voru úrslit þessi:
ísland 113‘/2 stig — Danmörk 98'ú
Island 110'/2 stig — Noregur IOF/2
Noregur 118'/2 stig— Danm.93‘/2
En í knattspyrnulandsleiknum sigruðu
íslendingar með 4 mörkum gegn 3.
Þjóðin fagnaði innilega þessum afburða
afrekum sona sinna, og mátti með sanni
segja, að „gleðin skein á vonarhýrri brá“,
hvar sem menn hittust og ræddu atburði
dagsins.
Þessir atburðir tengja okkur sem þjóð,
það er hrifning um breiðar byggðir lands-
ins á þessum fögru dögum ársins, sannar-
leg þjóðargleði. Til þessarar einlægu gleði
finnum við fyrst og fremst af því að við
erum sérstök og sjálfstæð þjóð. Ef við
værum það ekki, myndum við ekki finna
til þeirrar aldýru gleði, sem felst í því að
samfagna hverjum sigri landans á hvaða
sviði sem er og hvar sem er. Þessi tilfinn-
ing hyrfi eða yrði mjög sljó, ef við berð-
umst okkar baráttu undir öðrum þjóðfána
en okkar eigin, segjum t.d., ef drengimir
okkar hefðu gengið inn á völlinn undir
danska fánanum og sigrað sem hluti af
Danaveldi. En því er þetta sagt hér, að
þeir atburðir eru ekki langt undan, að
íslenzkir íþróttamenn voru skyldaðir til að
ganga inn á Ólympíuleikvanginn í Stokk-
hólmi 1912 í miðjum danska flokknum.
En íþróttamennirnir neituðu þessu og
komu því ekki fram fyrsta daginn. Sneru
þeir sér þá til verndara leikanna, Frakkans
Coubertin, með tilmælum um, að íslend-
ingar mættu framvegis verða sjálfstæð
samvinnuþjóð að Ólympíuleikunum. Tók
hann því vel. Slíkra atburða má jafnan
minnast til þess að vera á verði í sjálfstæð-
ismálum þjóðarinnar. Og sigrar íþrótta-
manna okkar á erlendum vettvangi, eru
sérlega vel fallnir til þess að vekja og
viðhalda samstillingu þjóðarinnar.
Olympíumet.
Árið 1956 verður ávallt talið merkisár í
íslenskri íþróttasögu, en þá hlaut ísland
sinn fyrsta og eina olympiska verðlauna-
pening til þessa, er Vilhjálmur Einarsson
varð 2. í þrístökki. Leikamir fóru fram í
Melbourne í Ástralíu og hér koma glefsur
úr grein fararstjórans, Ólafs Sveinssonar,
sem birtist í desemberblaði íþróttablaðs-
ins 1956:
Við íslendingar gengum inn á leikvang-
inn næstir á eftir Ungverjum, og næstir á
undan Indverjum. Þetta var allmikil þol-
raun, því heitt var í veðri, en til allrar
hamingju dró öðru hvoru ský fyrir sólu.
Þótt ástæða hefði verið til að hlífa Hilmari
við þessu, var þess ekki kostur vegna þess,
hve fámennir við vorum. Margir hinna
stærri þjóða leyfa þeim mönnum sínum,
er keppa eiga daginn eftir, að komast hjá
að taka þátt í inngöngunni. Hilmar skildi
þetta og fór því ekki fram á slíkt. Vil-
hjálmur var fánaberi okkar. Hann kunni
nokkuð til þessa starfs, því hann hafði
einhverntíma verið fánaberi áður, og þótti
fánakveðja hans takast mjög vel. Tók öll
athöfnin um 6 klst. frá því við fórum úr
Ólympíuþorpinu þar til við komum
„heim“ aftur.
Hilmar keppti svo í 100 metra hlaupinu
daginn eftir. Hann var í 1. riðli, á 3. braut.
Eftir tvö misheppnuð viðbrögð — sem
Hilmar átti ekki hlutdeild í — komust
keppendur vel og jafnt af stað. Hilmar
virtist hafa í fullu tré við keppinauta sína
og hljóp ágætlega. En hann varð 3. í mark
og missti þar með rétt til að taka þátt í
næstu undanrás. Hafði meiðslið tekið sig
upp í viðbragðinu og hindrað hann frá
byrjun. Hilmar var haltur fyrst á eftir, og
var þá bersýnilegt, að þýðingarlaust var að
láta hann taka þátt í 200 metra hlaupinu.
Gunnar Huseby kom mjög við sögu í
landskeppninni 1951.
17