Íþróttablaðið - 01.04.1975, Síða 51

En hvernig komast mennirnir yfir þetta?
Það er von þótt einhver spyrji.
ÍÞRÓTTABLAÐIÐ ætlar í þessu blaði og
næstu blöðum að fara á vit nokkurra
stjórnenda íþróttaskrifa hjá fjölmiðlunum
og rabba við þá um starf þeirra og þá
sjálfa. I fyrstu umferð lögðum við leið
okkar í hús Vísis og Blaðaprents í Síðu-
múla 14. Þar hittum við að máli Hall
Símonarson, íþróttaritstjóra Vísis. Hallur
er í dag reyndastur stéttarbræðra sinna,
hefur skrifað um íþróttir í blöð um 27 ára
skeið.
— Hver voru tildrögin aö þú fórst að
skrifa um íþróttir?
Ég hafði mikinn áhuga á íþróttum sem
strákur og einhvern tíma lét ég þau orð
falla við æskuvin minn, Guðmund
Kristjánsson, að gaman væri að reyna að
skrifa um íþróttir. Guðmundur síðar
kaupmaður í Krónunni, sem lézt sl. sum-
ar, var þá í mótanefnd KRR sem fulltrúi
Víkings. Hann sá þar meðal annars um að
auglýsa leiki og mundi eftir orðum mín-
um, þegar Áskell Einarsson.þáverandi aug-
lýsingastjóri Tímans, var að leita að manni
til að skrifa um íþróttir í Tímann.
— Nú, það varð að samkomulagi að
ég reyndi mig á þessum vettvangi. Fyrstu
íþróttaskrif mín voru um landsleik Islands
og Finnlands 1948 - fyrsta sigurleik Islands
knattspyrnunni. Ég stóð þá á tvítugu og
ritstjóra Tímans, Þórarni Þórarinssyni,
sem sjálfur greip oft í að skrifa um íþróttir
á þessum árum - fór meðal annars sem
blaðamaður á Olympíuleikana 1948,-
þótti skrif mín, víst ekki sem verst. Áfram
var ég látinn halda og ekki leið á löngu
þar til ég var fastráðinn blaðamaður við
Tímann. Ég var ekki alveg byrjandi í
blaðamennsku þarna sumarið 1948 - var
þá útgefandi að Jassblaðinu ásamt Svavari
Gests, þeim dugnaðarforki en við vorum
miklir félagar, meðal annars í íþróttum.
Þó ég segi sjálfur frá var Jassblaðið
skemmtilegt mánaðarrit, fallegt og fjör-
legt og Svavar var mikill smekkmaður
hvað útliti blaðsins viðkom. Það kom út í
nokkur ár algjörlega ófáanlegt nú og dýrt
ef það kemur á markað.
Hvemig var íþróttaskrifum háttað,
þegar þú byrjaðir?
Þau voru ekki mikil þá og blandað inn í
annað fréttaefni blaðanna. Þjóðviljinn var
þó byrjaður með vikulega íþróttasíðu
undir stjórn Frímanns heitins Helgasonar
- og ég eins og margir aðrir hljóp til, þegar
íþróttasíðan var í Þjóðviljanum. Meðal
þeirra, sem höfðu skrifað íþróttafréttir í
Morgunblaðið voru Ivar Guðmundsson
og Jens heitinn Benediktsson, Helgi
Sæmundsson skrifaði líka oft um óþróttir í
Alþýðublaðið. En á næstu árum varð
mikil breyting á skrifum um íþróttir. Blöð-
in fóru að leggja meira rúm undir þau.
Atli Steinarsson, sá snjalli blaðamaður,
hóf starf við Morgunblaðið 1950 - og
Sigurður Sigurðsson, hinn vinsæli útvarps-
maður, byrjaði að lýsa leikjum í útvarpið.
Þarna var að myndast góður kjarni og við
Atli, Sigurður og Frímann stofnuðum
Samtök íþróttamanna. Það var mikið
þarfafélag - við höfðum bókstaflega enga
aðstöðu á völlunum. Sátum meðal annars
við borð út á hlaupabraut Melavallarins
og það var ekki þægilegt að punkta niður,
þegar mikið rigndi — og stundum fuku
blöðin í allar áttir í rokinu.
Blöðin fóru að sinna íþróttunum miklu
betur upp úr 1950 og samkeppni var mikil
og skemmtileg - ekki síðri þar en í keppni
á völlunum. Þó var nokkuð langt í fastar
íþróttasíður - en íþróttunum var þó gert
hátt undir höfði. Þannig fékk ég til dæmis
tvo daga í röð alla forsíðu Tímans undir
íþróttir - ekkert annað efni fékk þar inni.
Það voru „stórir dagar“ stærstu sigurdagar
í íslenzkri íþróttasögu, þegar ísland vann
Svíþjóð í knattspyrrfu, Norðmenn og Dani
í frjálsum íþróttum 195L.
Öll skrif um íþróttir voru þá aukastarf
hjá viðkomandi mönnum. Við Atli stund-
uðum almenna blaðamennsku á okkar
blöðum — vorum „í öllu“ eins og þá var
títt á blöðunum. Það var stundum erfitt að
vera búinn að stússa í fréttum eða umbroti
allan daginn og snúa sér svo að íþróttun-
um. Vinnutíminn var æði langur — eink-
um, þegar stórviðburðir áttu sér stað í
íþróttum eins og Olympíuleikar eða
heimsmeistarakeppni í knattspyrnu. Þegar
búið var að skila fullum vinnudegi á
öðrum sviðum var setzt niður og 2—3
íþróttasíður skrifaðar og brotnar í snar-
hasti. Hraði og aftur hraði varð að vera
frumskilyrði hjá þeim blaðamanni, sem á
þessum árum átti að halda heilsu í ís-
lenzkri blaðamennsku — já, og er reyndar
enn oft einkennandi við íslenzku blöðin.
Því miður ekki hægt að vanda eins og vert
er það sem gert er.
Hvað sjálfum mér viðkemur hafa að-
eins síðustu sex árin af þeim 27, sem ég
hef verið í blaðamennsku, eingöngu —
eða svo til — verið helguð skrifum um
íþróttir.
— Hafðirðu haft mikil afskipti af íþrótt-
um, þegar þú byrjaðir að skrifa?
— Já, talsverð. Ég gekk ungur í Víking,
þó ég sé fæddur og uppalinn á Vesturgöt-
unni. Víkingur átti mikil ítök á þeim
slóðum, en þó er það óvenjulegt, að hafa
átt heima fyrstu 34 æviárin í Vesturbæn-
um og aldrei verið félagi í KR. Hins vegar
verð ég að viðurkenna, að KR hefur oft
átt sterk ítök í mér — það er kannski
Reykvíkingurinn í mér.
I knattspyrnunni keppti ég með öllum
yngri flokkum félagsins — og eftir að
barnaskólanámi lauk styrktust enn böndin
við Víking. Skólafélagar mínir í Ágústar-
skólanum og Menntaskólanum voru að
miklum meiri hluta Víkingar — við bein-
línis lögðum þessa skóla „undir okkur“.
Þá byrjaði handboltinn líka — og frjálsar
íþróttir.
Það var 1944, sem Brandur Brynjólfsson
tók við formennsku í Víking — og af
einhverri ástæðu stakk hann upp á mér í
Fyrstu sigurvegarar Víkings á fslands-
móti í handknattleik 1946. Fremri röð frá
vinstri Einar Jóhannesson, nú læknir í
Svíþjóð, Sveinbjörn Dagfinnsson, ráðu-
neytisstjóri, og Árni Árnason, stórkaup-
maður og forustumaður í íslenzkum hand-
knattleik um langt árabil. Efri röð. Ingi-
mundur Pétursson, húsgagnabólstrari,
Hallur Símonarson, Jóhann Gíslason, lög-
fræðingur og Bjarni Guðnason, prófessor.
43