Morgunblaðið - 07.01.2020, Blaðsíða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. JANÚAR 2020
✝ Ólafur HalldórTorfason fædd-
ist 28. júlí 1936 í
Reykjavík. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Eir 23.
desember 2019.
Foreldrar hans
voru Torfi Þor-
björnsson járn-
smiður í Reykjavík,
f. 11. nóvember
1909, d. 1981, og
Margrét Ólafsdóttir, f. 7. mars
1911, d. 2004. Systur hans eru
Helga Þorbjörg, f. 29. júlí 1935,
og Sesselja Stella, f. 30. maí
1944.
Ólafur kvæntist 28. júní 1958
Margréti Sæmundsdóttur frá
Selparti í Flóa, f. 28. janúar
1926, d. 20. maí 2015. Foreldrar
hennar voru Sæmundur Jó-
hannsson bóndi í Selparti, f. 2.
maí 1893 í Lækjarbotnum Land-
sveit, d. 1944, og Ólína Ásgeirs-
dóttir húsmóðir, f. 19. febrúar
1898 í Djúpadal á Stokkseyri, d.
1936.
Börn Ólafs og Margrétar eru:
1) Ragnheiður, f. 7. apríl 1956,
gift Þórarni Th. Ólafssyni. Börn
þeirra eru: Ágústa Margrét, í
sambúð með Andy Brydon, þau
eiga dóttur og son. Kristín
Theódóra, hún á dóttur og son.
Ólöf Halldóra, hún á eina dóttur
dvaldi sem barn á bænum Ási í
Melasveit, en á stríðsárunum
tíðkaðist að senda börn úr borg-
inni til sveita, var talið örugg-
ara. Þar naut hann góðs atlætis
og minntist ætíð hjónanna þar,
Þorbjörns og Kristínar, með
mikilli hlýju.
Ólafur vann ýmis störf upp
úr unglingsaldri, en síðan hjá
Vegagerð ríkisins í 50 ár. Hann
var vélamaður fyrri hluta
starfsins en síðan umdæm-
isstjóri Vegagerðarinnar í
Barðastrandarsýslu og lauk
starfsferlinum sem vegaeftir-
litsmaður, síðast við símsvörun
á upplýsingasíma Vegagerð-
arinnar.
Ólafur var mikill áhugamað-
ur um verkalýðsmál og verka-
lýðsbaráttu og sat um tíma í
stjórn Dagsbrúnar. Síðar var
hann í Verkstjórafélagi Reykja-
víkur.
Ólafur og Margrét kynntust í
Reykjavík og bjuggu þar allan
sinn búskap. Þau ferðuðust tals-
vert, bæði innanlands og utan,
bæði með börnum sínum og í
hópi annarra. Ólafur varð fyrir
miklum áföllum nú síðustu árin.
Hann missti Margréti konu sína
í maí 2015 og Kristínu dóttur
sína í júlí 2016 eftir erfið veik-
indi hennar. Síðustu árin stríddi
Ólafur einnig við erfið veikindi
og dvaldi frá vori 2018 á Hjúkr-
unarheimilinu Eir þar sem hann
lést.
Útför Ólafs fer fram frá Há-
teigskirkju í dag, 7. janúar
2020, og hefst athöfnin klukkan
13.
og er í sambúð með
Einari Storo.
2) Kristín Þor-
björg, f. 13. maí
1959, d. 3. júlí 2016,
gift Ingjaldi Ás-
mundssyni, börn
þeirra eru: Mar-
grét Ósk, gift Guð-
jóni Birgi Þór-
issyni, þau eiga
þrjár dætur. Ólaf-
ur. Oddný Ása, í
sambúð með Jakobi Nielsen
Kristjánssyni, þau eiga tvo syni.
Ásmundur, í sambúð með Aðal-
björgu Sigurmundsdóttur og
eiga þau eitt barn.
3) Ólína Margrét, f. 8. janúar
1961, gift Ásgeiri Þorkelssyni.
Börn þeirra eru Ólafía Dögg,
gift Boga Guðmundsyni, þau
eiga þrjár dætur. Iðunn Ýr, gift
Þórbergi Ólafssyni, þau eiga
tvær dætur og son. Ásgeir Þór.
4) Torfi Jóhann, f. 13. apríl
1965, giftur Ásdísi Stefánsdótt-
ur, börn þeirra eru Ólafur Hall-
dór, giftur Kolbrúnu Ýri Ólafs-
dóttur, þau eiga þrjá drengi.
Kristín Helga, hún á son, Bald-
vin Stein. Stefán Karel, í sam-
búð með Elínu Sóleyju Reynis-
dóttur.
Ólafur ólst upp við Ásvalla-
götu og hlaut hefðbundna skóla-
göngu í Vesturbænum. Hann
Þá er sjálfur kletturinn fallinn.
Á sjálfu Þorláksmessukvöldi valdi
hann að kveðja okkur saddur líf-
daga í þessari jarðvist. Að und-
anskildum nokkrum síðustu árum
sínum átti hann harla gott líf, en
slæm sykursýki og önnur áföll
urðu honum afar erfið og leiddu
að lokum til þessarar óumflýjan-
legu niðurstöðu.
Pabbi var alltaf hraustur, enda
stór og mikill maður sem hvar-
vetna var tekið eftir hvar sem
hann fór. Hann fæddist í Reykja-
vík og bjó þar alla sína tíð, en sálin
var landsbyggðarmegin. Hann
ann landinu mjög enda þekkti
hann það vel og viðbrugðið var
minni hans á fjalla- og bæjarnöfn
um allt land.
Pabbi vann hjá Vegagerðinni í
fimmtíu ár og var í vinnuflokkum
sem gistu í tjöldum, sem þótti
bara gott, enda þekktist ekki ann-
að. Vinnudagurinn var langur frá
því snemma morguns og langt
fram á kvöld og í brúarvinnu var
flest borið á bakinu. Sumarfrí
voru því upphaflega af mjög
skornum skammti. Á svo löngum
vinnuferli sem fimmtíu árum sá
pabbi gríðarlegar tæknibreyting-
ar verða í vegagerð, sem lýsa sér
best í því að starfsævinni lauk
hann við símsvörum á upplýsinga-
síma Vegagerðarinnar og vann
samhliða við tölvuvinnslu sem
enginn hefði í sínum villtustu
fantasíum látið sér koma til hugar
á árum tjaldvistar og vegagerðar
nánast á höndum. En aðbúnaður
batnaði smám saman og með nýj-
um og betri tækjum varð starfið
ekki eins líkamlega erfitt og af-
köst jukust.
Vegna þessara löngu fjarvista
pabba sáum við börnin oft á tíðum
ekki mikið af honum en þá var það
mamma sem sá um uppeldi okkar.
En svo fór að fríin urðu fleiri og
lengri og þá voru þau oft notuð til
ferðalaga innanlands þar sem við
öll vorum með. Var þá gist í tjaldi
frá Seglagerðinni Ægi. Í þeim
ferðum var landafræðin í háveg-
um höfð og ekki dvalið allt of lengi
í hverjum stað. Pabbi átti alltaf
góða bíla og var með bílnúmerið
R-3141. Við Þórarinn upplifðum
það þegar við fengum Range Ro-
verinn hans eitt sinn lánaðan í
ferðalag norður í land að það voru
alltaf einhverjir að veifa til okkar.
Við áttuðum okkur svo á því að við
vorum ekki þekkt, en það var aft-
ur á móti bílnúmerið.
Í huga pabba var stundvísi ein
hin mesta dyggð og var hann
óþreytandi að kenna okkur þá
lexíu og mæta alls staðar alltaf
tímanlega. Pabbi og mamma ferð-
uðust líka allnokkuð til útlanda og
nutu þess vel. Mér er vel minn-
isstæð ferð sem við Þórarinn fór-
um með þeim ásamt Lóu og Ás-
geiri til Englands fyrir um
tuttugu árum og leigðum okkur
bát sem var ígildi sumarbústaðar
og sigldum á ám og síkjum í Nor-
folk í austurhluta landsins í ægi-
fagurri náttúru. Ég sé hann enn í
anda í hvítum hlýrabol með strá-
hatt standandi í stafni að fylgjast
vel með siglingunni. Passa að ekk-
ert færi úrskeiðis.
Nú að leiðarlokum þakka ég
pabba alla hans greiðvikni og alúð
við okkur fjölskylduna hér á Eyr-
arbakka. Alltaf tilbúinn þegar
einhvers þurfti við. Ekki síst við
stelpurnar okkar þegar þær fóru
að búa í Reykjavík vegna náms og
ferðir á flugvöll þegar þær fóru að
búa í útlöndum. Pabbi var hjarta-
hlýr maður sem stóð með sínum.
Hvíl í friði pabbi minn.
Þín
Ragnheiður.
Amma og afi bjuggu lengi í
Unufellinu, en þaðan eru okkar
fyrstu minningar um afa. Þau
bjuggu uppi á fjórðu hæð og það
var því ansi vinsælt hjá okkur
sveitabörnunum að fara út á altan
og horfa niður þegar við komum í
borgina, en þá fór höndin upp til
áherslu, því það var stranglega
bannað að fara út á altan. Afi var
ákveðinn maður, afskaplega
vanafastur en að sama skapi hlýr
og bóngóður. Þau voru ófá skiptin
sem hann skutlaði okkur m.a. í ís-
búðina, vídeóleiguna, á flugvöll-
inn, hann sótti meira að segja
prófskírteini fyrir eitt okkar, en
hann dró mörkin við að taka próf-
in líka.
Afi var mikill nautnaseggur á
mat og sætindi að ógleymdu kók-
inu sem hann elskaði, en það
bragðaði hann fyrst á stríðsárun-
um, þegar kaninn gaf krökkunum
í hverfinu kók, þvílíkur unaðs-
drykkur. Það var alltaf mikil kát-
ína hjá okkur systkinunum í sveit-
inni þegar afi mætti með tveggja
lítra kókflösku í sunnudagslærið,
en það var mikið hlegið, fjör og
læti þegar þau amma komu í
heimsókn.
Afi var óeðlilega stundvís, hann
var alltaf mættur fyrstur manna
og fjasaði yfir óstundvísi afkom-
enda sinna og ekki að ástæðu-
lausu. Hann var líka mjög snyrti-
legur og fannst það hryllileg
þróun að skeggsöfnun væri í
tísku, en skegg var að hans sögn
merki um óþrifnað og leti, „er
ekki til rakvél á þessu heimili?“
var þá viðkvæðið og ekki á lægri
nótunum.
Afi þekkti landið einstaklega
vel og það var gaman að fara með
honum í bíltúra, en þá var yfirleitt
hlustað á vel valinn karlakór. Afi
var líflegur karakter með góðan
húmor, skemmtilegan orðaforða
og kunni að koma orðum að hlut-
unum, en hann var ófeiminn við
að segja sína skoðun.
Í dag kveðjum við elsku afa
okkar í hinsta sinn, en minning
um yndislegan mann mun lifa
áfram í hjörtum okkar.
Elsku afi, við vonum að þú sért
búinn að koma þér vel fyrir í
rauða hægindastólnum í hvíta
hlýrabolnum, með kók í hendi og
ljúfa tóna í eyrunum. Takk fyrir
allt og allt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt.
Margrét, Ólafur, Oddný Ása
og Ásmundur.
Þrátt fyrir nokkurn heilsu-
brest Óla bróður míns síðustu ár-
in átti ég mér lengi þá von að þar
yrði breyting á og hann fengi
heilsuna aftur. Mér var þó orðið
ljóst að það myndi varla gerast og
hélt því að ég væri alveg búin
undir brotthvarf hans úr mann-
heimum. Þegar Lóa dóttir hans
hringdi í mig að kvöldi Þorláks-
messu og sagði mér frá andláti
hans fékk það mjög á mig og ég
fylltist sorg. Þá lauk þeim kafla í
lífi mínu, að geta sest niður með
bróður mínum og spjallað við
hann, en það hafði ég gert nokkuð
reglulega síðustu árin, þar sem
við rifjuðum upp gamla tíma og
ræddum lífið og tilveruna og
skiptumst á upplýsingum um það
sem á daga okkar og okkar nán-
ustu hefði drifið.
Óli var litli bróðir minn en að-
eins eitt ár skildi okkur að, reynd-
ar einum degi skemur en það,
þannig að hann náði mér alltaf í
einn dag á ári, en svo fór ég aftur
fram úr honum. Svona gekk þetta
í 83 ár. Við vorum tvö systkinin,
en eignuðumst fóstursysturina
Stellu, sem kom til okkar þegar
við Óli vorum 10 og 11 ára og
Stella tveggja ára. Hún var syst-
urdóttir mömmu. Við ólumst upp
við gott atlæti hjá foreldrum okk-
ar, æskan og unglingsárin voru
áhyggjulítill tími og við liðum
aldrei skort. Óli var aðeins fyr-
irferðarmeiri en ég og kom oft
blóðinu vel á hreyfingu hjá for-
eldrum okkar með uppátækjum
sínum, en þó gæti verið að ég hafi
einstaka sinnum átt sök á því að
hann komst í vandræði. Uppá-
tækjasemi hans var þó að mestu
gengin yfir þegar hann varð full-
orðinn, en hann gat þó átt sína
spretti þar.
Foreldrar okkar tryggðu
systkinasamband okkar eftir að
við öll stofnuðum fjölskyldur með
því að halda boð alla sunnudaga
og að sjálfsögðu um jól og páska,
þar sem allur hópurinn kom sam-
an. Það var því oft líf og fjör í litlu
íbúðinni þeirra. Samverustund-
unum fækkaði eftir að foreldra
okkar naut ekki lengur við en juk-
ust svo aftur eftir því sem við
systkinin urðum eldri, starfsævi
okkar lokið og meiri tími aflögu.
Óli og Magga kona hans eign-
uðust fjögur börn, Ragnheiði,
Kristínu, Lóu og Torfa. Þau urðu
hið mætasta fólk sem reyndist
foreldrum sínum alltaf vel og frá
þeim er kominn stór og myndar-
legur hópur afkomenda, sem Óli
var svo sannarlega stoltur af.
Magga bjó við versnandi heilsu
síðustu árin sem hún lifði og flutt-
ist á Dvalar- og hjúkrunarheim-
ilið Grund þar sem hún lést árið
2015 og Óli bjó þá einn þar til
hann fluttist á Hjúkrunarheimilið
Eir þar sem hann lést.
Óli var stór maður með stóra
rödd og heyrðist vel í honum þeg-
ar hann talaði. Hann var fróður
um gamla tíma og hægt að fletta
upp í honum eins og alfræðibók
og gaman var að heyra hann segja
frá. Hann kvartaði ekki undan
hlutskipti sínu og tók því sem að
höndum bar af yfirvegun. Krist-
ínu dóttur sína missti hann eftir
langdregin og erfið veikindi árið
2017. Þann harm bar hann í hljóði.
Ég sakna bróður míns en allar
góðu minningarnar um hann
munu veita mér yl. Ég og mitt
fólk sendum öllum afkomendum
hans og tengdabörnum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Helga Þ. Torfadóttir.
Ólafur Halldór
Torfason
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir amma og
langamma,
GUÐRÚN ÁSA PÁLÍNA
BJÖRNSDÓTTIR,
áður til heimilis í Kastalagerði 3,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli fimmtu-
daginn 19. desember.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju fimmtudaginn 9. janúar
klukkan 13.
Kristín Birna Angantýsdóttir Gauti Torfason
Arngrímur V. Angantýsson María Jóhannsdóttir
Björn Páll Angantýsson Guðný Einarsdóttir
Aðalbjörg Ósk Angantýsd.
Björk Berglind Angantýsd. Kristján Karlsson
Gunnar Örn Angantýsson Elsa Dagmar Runólfsdóttir
Jón Örn Angantýsson Juliane Wilke
ömmubörn og langömmubörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
SVERRIR BJÖRNSSON
frá Brautarholti, Hrútafirði,
lést á sjúkrahúsinu Hvammstanga
laugardaginn 4. janúar.
Útför hans verður auglýst síðar.
Guðbjörg Á. Kristinsdóttir
Björn Ingi Sverrisson Margrét K. Guðmundsdóttir
Kristín Anna Sverrisdóttir
Ásgeir Sverrisson Katrín Schmitt
Alda Berglind Sverrisdóttir Lárus Jón Lárusson
afabörn og langafabörn
Ástkær eiginmaður minn,
VILHJÁLMUR HÚNFJÖRÐ,
lést í faðmi mínum á nýársdagsmorgun.
Elma Diego
Okkar ástkæri og yndislegi sonur og bróðir,
SIGURGEIR ÖRN SIGURGEIRSSON,
Brekkubyggð 29,
Garðabæ,
lést sunnudaginn 29. desember.
Útför verður auglýst síðar.
Arna Sæmundsdóttir
Jóhanna Margrét Sigurgeirsdóttir
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og
amma, langamma og langalangamma,
HERDÍS E. JÓNSDÓTTIR,
lést laugardaginn 4. janúar á Hrafnistu í
Hafnarfirði.
Útför auglýst síðar.
Ingvar Einarsson Ragnhildur Jónsdóttir
Sigríður Einarsdóttir Eiríkur Jónsson
Friðjón Einarsson Sólveig Guðmundsdóttir
Herdís R. Einarsdóttir Guðlaugur Óskar Jónsson
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, bróðir,
mágur og afi,
SIGURÐUR HJÁLMAR GÚSTAFSSON,
Lindarbraut 634,
Reykjanesbæ,
lést föstudaginn 27. desember.
Útför hans fer fram frá Keflavíkurkirkju
fimmtudaginn 9. janúar klukkan 13.
Björgvin Sigurðsson Elísabet Hall Sölvadóttir
Bjarni Sigurðsson Bryndís Björg Jónasdóttir
Ingibjörg Finndís Sigurðard. Gísli Gíslason
Þórður Sigurðsson Kolbrún Ágústsdóttir
Karl Sædal Sheila Jane
Anna Gústafsdóttir Tryggvi Ingvarsson
Inga Hildur Gústafsdóttir
Vilhjálmur Pétur Björgvinsson
Gísli Jón Gústafsson Bahja Zaami
og barnabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
ARNHILDUR JÓNSDÓTTIR,
Kópavogsbraut 1a,
Kópavogi,
lést fimmtudaginn 26. desember
á líknardeildinni í Kópavogi. Útförin fer fram frá Kópavogskirkju
föstudaginn 10. janúar klukkan 15.
Sigurður Kjartansson
Helga Sigurðardóttir
Kjartan Örn Sigurðsson Svanborg Matthíasdóttir
Sigurborg Sigurðardóttir Sigurður Þorsteinsson
og ömmubörn