Morgunblaðið - 14.01.2020, Síða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. JANÚAR 2020
✝ Jón Frímanns-son fæddist á
Skriðuklaustri í
Fljótsdal 16. októ-
ber 1932. Hann lést
6. janúar 2020. For-
eldrar hans voru
Jóhann Frímann
Jónsson frá Bessa-
stöðum í Fljótsdal,
f. 2. júní 1898, d. 23.
ágúst 1960, og Sig-
ríður Einíra Þor-
steinsdóttir frá Eyjólfsstöðum,
Vallahreppi, f. 9. júlí 1901, d. 24.
ágúst 1974, og bjuggu þau
lengst af á Reyðarfirði þar sem
Jón ólst upp ásamt systrum sín-
um. Systur Jóns eru Þórdís, f. 3.
desember 1927, d. 23. janúar
2017; Anna Arnbjörg, f. 15. jan-
úar 1930; María, f. 28. febrúar
1935; Unnur, f. 24. mars 1943.
Jón kvæntist hinn 16. október
1953 Fanneyju Magnúsdóttur
frá Dagverðargerði í Hróars-
tungu, f. 10. október 1931, d. 4.
júlí 2013. Börn þeirra eru: 1) Jó-
próf í rafvirkjun, sem varð hans
ævistarf og aðaláhugamál alla
tíð. Þau Jón og Fanney fluttust
til Reykjavíkur og starfaði hann
hjá Rafverkstæðinu Segli þar til
þau fluttust á Akranes árið
1958. Hóf hann þá störf hjá Har-
aldi Böðvarssyni & co og var
yfirmaður á rafmagnsverkstæði
fyrirtækisins í rúm 40 ár eða allt
þar til hann hætti störfum.
Jón hafði alla tíð gaman af
veiðiskap, sérstaklega þó ef
hann gat haft riffil við hönd og
var listaskytta. Jón fór sinn síð-
asta veiðitúr á hreindýraslóðir
85 ára gamall. Margar ferðir
fóru þeir Jón og Jónatan Páls-
son málari á Akranesi austur á
land til hreindýraveiða og nutu
aðstoðar og leiðsagnar frá
frændum Jóns í Fljótsdalnum
við veiðar og skemmtun.
Jón gekk í St. Jóh.-stúkuna
Akur á Akranesi 12. janúar
1976. Jón var sæmdur heiðurs-
merki Frímúrarareglunnar á Ís-
landi fyrir störf sín innan regl-
unnar.
Jón var vitavörður við Akra-
nesvita í áratugi.
Útför Jóns fer fram frá Akra-
neskirkju í dag, 14. janúar 2020,
klukkan 13.
hann Frímann, f.
22. mars 1955, börn
hans eru Eyþór
Ólafur, Jón, Fann-
ey, Erna, Andri
Þór, Sylvía og Frí-
mann. 2) Eiríkur, f.
11. október 1956,
kvæntur Ölmu Mar-
íu Jóhannsdóttur,
börn þeirra eru Jón
Frímann, Ingi
Fannar og Axel
Freyr. 3) Magnús Axel, f. 22.
janúar 1962, kvæntur Elísabetu
Svansdóttur, börn þeirra eru
Telma Fanney og Birta. Fyrir
átti Magnús soninn Helga Axel
og Elísabet soninn Ottó Ólafs-
son. 4) Sigurður Már, f. 30. októ-
ber 1964, kvæntur Sigríði Hall-
grímsdóttur, börn þeirra eru
Sindri, Aldís Petra og Hugi. 5)
Guðmundur Jakob, f. 7. apríl
1966, dóttir hans er Fanndís Líf.
Jón ólst upp á Reyðarfirði og
nam rafvirkjun við Iðnskólann á
Norðfirði og tók síðar meistara-
Afi minn. Ég vil þakka þér fyrir
allar stundirnar sem við og fjöl-
skyldan áttum saman. Mig langar
að segja nokkur orð þér til heiðurs,
afi minn, enda á ég nóg gott um þig
að segja. Þú varst góður kennari
og fyrirmynd um það hvernig
mann maður ætti að hafa að geyma
og varst búinn að tala um það í
mörg ár við mig að lífið entist ekki
endalaust. Eitt sem einkenndi þig
var að þú varst örlátur á heilræði.
Þú sagðir mér að maður ætti eftir
fremsta megni að vera þakklátur
fyrir að eiga gott líf og gott fólk að,
einnig ætti maður ekki að skilja
ósáttur við vini og þá sem manni
þætti vænt um því „maður getur
vaknað dáinn á morgun“.
Það var alltaf merki um það
þegar maður sá rauðan Saab renna
í hlað í vinnunni að nú þyrfti maður
að taka 40-50 mínútur í gott spjall.
Það var ótrúlega margt sem við fé-
lagarnir spjölluðum um; reglu-
starf, barnauppeldi, áhugamál,
vinna, heilsa, fjölskylda og góð
gildi almennt. Ég var sennilega um
tvítugt þegar ég fattaði það að vera
ekki að bera mín ómerkilegu
vandamál á borð fyrir ykkur
ömmu. Það fór afskaplega í taug-
arnar á þér. Þess í stað reyndi
maður að tala við ykkur um það
sem vel gekk og ráðleggingar um
hvað betur mætti fara. Þú varst
alltaf tilbúinn að hjálpa til við að
leysa mál sem ég réð ekki við sjálf-
ur og þar lá þinn styrkur. Að lið-
sinna en ekki vorkenna.
Það er eitt sem ég fattaði líka
svona seinni ár, og það er að við
vorum nokkuð líkir í skapgerð og
eiginleikum. Stærsti munurinn á
okkur var því aðallega sá að þitt
boddí var eldra en mitt, svona ef
maður tekur bílamyndlíkingu á
þetta. Mótorinn var sá sami eig-
inlega.
Þú hafðir gaman af því að
hrekkja mig á facebook og varst
með hrikalega skemmtilegan húm-
or. Hann gat verið svolítið dökkur
og kaldhæðinn húmorinn og það
kunnum við að meta og gátum
hlegið okkur máttlausa að ruglinu
hvor í öðrum! Synir mínir höfðu
líka svakalega gaman af þér og
þurfti ég ekki að ganga mikið á eft-
ir þeim til að kíkja í kaffi. Sykur-
mola í kaffi man ég eftir að hafa
maulað sem krakki við eldhúsborð-
ið hjá ykkur ömmu og það er upp-
eldisaðferð sem seint breytist og
synir mínir höfðu orð á því að bestu
molarnir væru hjá Jóni afa.
Ég man að einu sinni hafði ég
orð á því við þig hvort þú þyrftir
ekki að komast í litla íbúð sem
þyrfti ekki jafn mikið viðhald frek-
ar en að búa í einbýli með garði. Þá
sagðir þú við mig: „Óli minn, ég hef
allt sem ég þarf hér á Esjuvöllun-
um nema hana ömmu þína.“ Ég
minntist aldrei aftur á þetta. Enda
varstu úti með pensilinn að mála
húsið í sumar, ekki nema 87 ára.
Þú varst heill og brattur allt til loka
og hafðir líka orð á að þú vildir ekki
lenda í að vera upp á aðra kominn.
Það tókst.
Afi minn, við munum sakna þín
ógurlega mikið ég, Rúna, Bjartur
og Erik. Þú varst einstaklega góð-
ur við mig og mína og varst meira
að segja orðinn það ljúfur hin
seinni ár að þú sagðir það oft við
strákana hvað þú værir stoltur af
þeim og hefðir gaman. Knúsaðu
Fanneyju ömmu frá okkur afi
minn. Minning þín lifir í hjarta
okkar að eilífu.
Eyþór Ólafur Frímannsson.
Það er frekar skrítið að sitja hér
og byrja að skrifa minningargrein
um þig, elsku afi minn, sem maður
hefur alltaf átt að. Að hafa þig í
sínu lífi voru hrein forréttindi.
Minningarnar um það þegar ég
kom í heimsókn til ykkar ömmu
eru mér enn ferskar í minni; það
var athugað hvort það þyrfti ekki
að smyrja keðjuna á hjólinu mínu,
inni í bílskúr lá oft súkkulaðistykki
falið í einni frystikistunni sem þú
varst að gera við. Horfa á sjón-
varpið með þér í gamla húsbónda-
stólnum eða hampa „bikarnum“ á
Vesturgötu 144. Að fara með þér
að skjóta flöskur uppi á gömlu
ruslahaugunum eða í grjótnám-
unni var náttúrlega eitt af því
skemmtilegasta sem maður gerði,
svo ég tali nú ekki um þegar við
fórum öll barnabörnin á Skaganum
að skjóta saman á aðfanga- og
gamlársdag. Þegar ég varð tvítug-
ur var náttúrlega ekkert annað í
stöðunni en að fara á námskeið og
ná sér í skotvopnaskírteini.
Það sem eftir stendur er að þú
varst einstaklega góður maður,
sást í gegnum allt kjaftæði og fékk
maður alveg að heyra það ef maður
var að bulla eða gera einhverja vit-
leysu líkt og ungir menn jú gera. Í
haust og nú í vetur náðum við að
hittast nokkrum sinnum og einnig
tala saman í síma, það er mér mjög
dýrmætt. Þegar þú kvaddir mig í
einu símtalinu sagðir þú hvað þér
þætti gaman að fá að heyra í fólk-
inu þínu og maður fann það alltaf
hvað þú varst áhugasamur um
hvernig manni gengi í leik og
starfi.
En nú ertu farinn frá okkur og
kominn til hennar ömmu, þið eruð
sameinuð á ný. Við söknum ykkar
beggja óskaplega, en eftir standa
ómetanlegar minningar og um leið
vona ég að við sem höldum uppi
ykkar minningu getum orðið ykk-
ur til sóma.
Að lokum vil ég birta minn-
ingarorð sem þú ortir til minningar
um ömmu.
Heilladísin horfin er,
eftir sit ég dapur.
Á mig blæs og um mig fer
norðanvindur napur.
Minning þín mun orna mér
mjúkt um daga og nætur.
En ástin sem ég fann hjá þér
huggar þann sem grætur.
Ingi Fannar Eiríksson.
Elsku afi okkar.
Við erum svo þakklát fyrir tím-
ann okkar saman. Þér var annt um
alla í kringum þig og varst vökull
yfir því sem þínir nánustu tóku sér
fyrir hendur hverju sinni. Þú sýnd-
ir því áhuga þegar fólkinu þínu
gekk vel en gafst öllum líka spark í
rassinn þegar þeir þurftu á því að
halda.
Fyrir þér voru vandamál sem
manni þótti sjálfum stór og tor-
leyst, lítil og yfirstíganleg. Þú hafð-
ir gott lag á því að segja alltaf réttu
hlutina án þess að vita sjálfur
hversu mikil áhrif þeir höfðu.
Þrátt fyrir aldur varstu ungur
að eðlisfari og varst alltaf að taka
þér eitthvað nýtt fyrir hendur.
Einnig varst þú virkasti vinur okk-
ar á Facebook og sá vinsælasti líka.
Þú varst með skapandi hugarfar
og varst alltaf að gera eitthvað nýtt
og sniðugt, hvort sem það var gert
í skúrnum eða í tölvunni. Þið amma
voruð nefnilega bæði listamenn.
Þú varst fyrirmynd fyrir alla
sem voru nógu lánsamir til þess að
kynnast þér og þeir sem þig
þekktu munu alltaf geta hugsað
með sér hvað Jón myndi gera. Sú
gjöf mun hjálpa þeim sem hana
fengu að lifa farsælu lífi eins og þú.
Takk fyrir allt, elsku afi okkar.
Kveðja,
Aldís, Hugi og Sindri.
Elsku afi minn, ég vil þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar sem við
áttum saman. Ég mun sakna þess
að koma til þín í spjall um lífið og
tilveruna og fá sterkan kaffibolla
að hætti afa.
Ég mun hugga mig við það að ég
veit að þú ert nú kominn í hlýjan
faðm ástarinnar þinnar hennar
ömmu og ég veit að þið passið vel
upp á hvort annað og vakið yfir ást-
vinum ykkar sem eftir lifa.
Ég kveð þig nú með miklum
söknuði, hvíldu í friði.
Ég elska þig, afi minn, guð
geymi þig.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Þín
Telma Fanney Magnúsdóttir.
Skilaboðin um andlát þitt komu
eins og þruma úr heiðskíru lofti.
Þrátt fyrir háan aldur varstu svo
skýr og hraustur. Þú bjóst ennþá
heima í gula húsinu ykkar Fann-
eyjar, þar sem allt var eins og það
hafði alltaf verið. Ég man ekki eftir
sjálfri mér án þess að hafa ykkur
Fanneyju í lífi mínu, en ég kynntist
ykkur á mínu fjórða ári. Þið
breidduð út faðminn og tókuð svo
vel á móti mér og systkinum mín-
um, það var eins og við hefðum allt-
af verið barnabörnin ykkar. Við
áttum svo sérstakt samband elsku
afi og eyddi ég tíma mínum á Akra-
nesi í að snúast í kringum þig. Ég
held að þú hafir haft mjög gaman
af mér og fékk ég alltaf að stússa
með ykkur Skugga, heimilishund-
inum og þínum tryggasta vini. Ég
fékk alltaf að sofa inni hjá ykkur
ömmu Fanneyju. Þið hrutuð samt
reyndar svakalega hátt og alveg í
kór en það skipti engu máli, ég svaf
alltaf svo vel inni hjá ykkur.
Aðalsportið var að fá að leika
mér í borðtölvunni þinni í paint, þú
kíktir gjarnan á mig og skoðaðir
myndirnar sem ég var að teikna,
sem voru ýmist geimskip eða
geimverur. Stundum reyndi ég að
teikna Skugga eða einhverja aðra
fjölskyldumeðlimi, með misgóðum
árangri. Svo fæddist litla systir
mín hún Fanndís og það var eins
og nýr demantur hefði bæst við
fjölskylduna. Alltaf var maður vel-
kominn og var það að koma í heim-
sókn til ykkar eins og að koma
heim. Í október sl. tókum við
Fanndís rúnt til Akraness og buð-
um okkur í kaffi til þín. Eins og
Fanndís sagði þegar þú komst til
dyra: það var enginn maður í þess-
ari veröld með jafn breitt bros og
þú akkúrat á þessum tímapunkti.
Við spjölluðum um allt, það var eig-
inlega eins og tíminn hefði staðið í
stað og það væru ekki nokkur ár
frá okkar seinasta fundi. Það var
svo gott að eiga þetta samtal við
þig afi minn, ég held að þú hafir
virkilega þurft að tala við okkur og
segja okkur það sem lá þér á
hjarta. Núna finnst mér það mikil-
vægt, ekki aðeins fyrir okkur held-
ur einnig fyrir þig og þína sál, að þú
skyldir fá að koma því til skila sem
þér fannst þú þurfa að koma til
skila. Það var svo fallegt afi hvern-
ig þú horfðir á hana Fanndísi alveg
dáleiddur allan tímann meðan á
heimsókninni stóð og hélst í hönd
hennar, skaust því inn nokkrum
sinnum að þú sæir hana Fanneyju
svolítið í henni. Þú varst svo stoltur
af henni, svo hamingjusamur að sjá
hana loksins, það var dýrmætt að
fá að verða vitni að því.
Þegar við kvöddum þig grunaði
okkur ekki að þetta hefði verið
seinasta skiptið sem við myndum
kíkja í heimsókn til þín, við kvödd-
umst þó með mjög föstu faðmlagi
og hlýju í hjarta. Ég skrifa þessa
minningargrein og þerra tárin,
ansi oft, en ég get ekki hætt að
hugsa til þess hvað þú sért ánægð-
ur að vera loksins sameinaður
henni Fanneyju þinni og honum
Skugga. Ég veit hvað þú saknaðir
þeirra mikið. Ég mun elska þig og
sakna þín alltaf elsku afi og hugsa
oft til þín. Takk fyrir allt sem þú
varst okkur og alla umhyggjuna
sem þú sýndir okkur, þú varst svo
sannarlega maður með hjarta úr
gulli.
Þínar vinkonur og afastelpur,
Sesselja og Fanndís.
Við Jón vorum nágrannar á
Vesturgötunni og síðan lágu leiðir
okkar saman í hagsmunabaráttu
orkunotenda á Akranesi. Þá varð
mér betur ljós hin ríka réttlætis-
kennd Jóns og hve vel hann færði
rök fyrir máli sínu. Samstarfið við
hann kenndi mér mikið. Hann velti
fyrir sér hinum aðskiljanlegustu
málum og skrifaði um margt. Við
vorum ekki alltaf sammála, en
höfðum gaman af því að rökræða. Í
mörg ár var það fastur punktur í
tilverunni að koma til Jóns í kaffi
og fleira, einu sinni til tvisvar á ári,
oftast í kringum jól. Þetta voru
ánægjulegar stundir og umræður
urðu oft fjörugar.
Jón var giftur Fanneyju
Magnúsdóttur. Það var mikil ást
og virðing á milli þeirra, en hún lést
fyrir nokkrum árum. Fanney var
hannyrðakona. Þegar Héðinsfjarð-
argöng voru vígð, þá var tengdur
saman langur trefill sem hugsaður
var til að tengja saman byggðirnar.
Fanney lét okkur tvo starfsmenn
samgönguráðuneytisins hafa for-
láta trefil til að bæta í þá tengingu.
Þáverandi ráðherra, Ögmundur
Jónasson, fékk hann í hendur og
afhenti trefilinn sem tengdi enda
beggja vegna frá og sagði fallega
frá þessu vinalega verkefni Fann-
eyjar. Það var ánægjulegt að heyra
hennar minnst þar. Þessi tenging
með treflinum er táknræn í mörg-
um skilningi. Vandað handverk,
spor til framtíðar og velvilji. Þann-
ig voru þau hjón.
Þegar Jón fór á eftirlaun var
hann duglegur að sinna ýmsum
málum og hefur hann verið góð
fyrirmynd þriðju kynslóðarinnar í
þeim efnum. Hann fór að sinna
áhugamálum sínum enn frekar,
t.d. varð hann félagi í Skotfélagi
Akraness og var árangur hans eft-
irtektarverður. Hann var duglegur
að koma skoðunum sínum á fram-
færi á Facebook og birti reglulega
listilega fallegar myndir. Hann
hafði auga fyrir náttúrunni. Það
kom oft fram, hversu mikla
ánægju lesendur höfðu af mynd-
unum hans.
Jón var heiðursfélagi í frímúr-
arareglunni og nutu aðrir reglu-
bræður vináttu hans og leiðsagnar.
Hann naut mikillar virðingar með-
al reglubræðra, sem sjá má meðal
annars af því að málverk er af hon-
um í Frímúrarahúsinu á Akranesi.
Jón Frímanns, rafvirkjameist-
arinn mikli, hafði gaman af lífinu
og litbrigðum þess. Fékk okkur
alltaf eitthvað til að hugsa um. Það
er vart hægt að hugsa sér meira
viðeigandi en það sem Jón skrifaði
við síðustu ljósmynd sína á Face-
book, síðdegis hinn 2. janúar sl.:
„Svona var þetta í kvöld. Annað-
hvort sprungin önnur peran í
tunglinu eða farið öryggi.“
Jóhannes Finnur
Halldórsson.
Margar minningar koma upp í
hugann þegar einn af mínum
gömlu og tryggu vinnufélögum
kveður þennan heim. Við áttum 30
ára samstarf sem ég þakka hér af
alhug.
Síðasta samverustundin sem við
Ingibjörg áttum með Jóni er okkur
ógleymanleg. Við sátum við eld-
húsborðið hér á Vesturgötunni og
hlustuðum á hann fara yfir lífs-
hlaup sitt í stórum dráttum. Það
var Jóni eiginlegt að segja vel frá
og hann kunni að greina hismið frá
kjarnanum. Hann var góður sögu-
maður og einnig afburðapenni,
beinskeyttur og heiðarlegur, eins
og hann var raunar í öllum sam-
skiptum.
Jón var fæddur á Skriðuklaustri
í Fljótsdal en var aðeins fjögurra
ára þegar hann fluttist til Reyðar-
fjarðar með foreldrum sínum. Fað-
ir hans gegndi þar stöðu rafveitu-
stjóra. Jón fékk ungur
lömunarveiki og gat því ekki fylgt
jafnöldrum sínum eftir, því – eins
og hann orðaði það – „ég gat varla í
fæturna stigið í nokkur ár“. Veik-
indin urðu til þess að hann fylgdi
föður sínum fast eftir og kynntist
því rafvirkjastarfinu ungur. Jón
átti eftir að braggast af veikindun-
um en reynslan af mætti raf-
magnsins fylgdi honum alla tíð.
Vorið sem hann fermdist fór
hann til Egilsstaða að nema raf-
virkjun. Þar lærði hann að setja
upp bæði dísilstöðvar og rafstöðvar
og lagði línur o.fl.; hann fékk fjöl-
breytt nám þegar Íslendingar voru
á fullu að beisla raforkuna.
Jón var afskaplega frjór í hugs-
un og sá fyrir ýmsa tæknimögu-
leika sem öðrum voru huldir. Hann
var því ungur og eftirsóttur raf-
virki og gegndi því starfi víða þar
til fyrirtæki Haraldar Böðvarsson-
ar fékk hann til starfa árið 1959.
Hann var fyrsti rafvirkinn sem var
fastráðinn hjá fyrirtækinu. Á herð-
um hans hvíldi mikil vinna við að
láta alla mótora snúast bæði til sjós
og lands. Fleiri rafvirkjar fylgdu í
kjölfarið og undir hans stjórn
fengu margir lærlingar góða
reynslu og urðu ævivinir hans.
Starfið hjá fyrirtækinu var fjöl-
breytt og öll viðgerðarvinna þurfti
að ganga hratt fyrir sig þannig að
tugir manna þyrftu ekki að bíða
verklausir, eins og hann komst að
orði. Hann naut óbilaðs traust allra
sem með honum störfuðu því fáir
komust með tærnar þar sem hann
hafði hælana. – Jón vann yfir 40 ár
hjá fyrirtækinu, var góður félagi og
frábær starfskraftur sem seint
verður fullþakkað.
Ungur kynntist Jón Fanneyju
Magnúsdóttur sem var honum ein-
staklega góður lífsförunautur og
ættbogi þeirra er stór. Fanney dó
fyrir fáeinum árum og saknaði Jón
hennar sárt. Þau komu bæði að
austan en bjuggu lengst af á Skag-
anum. Hugurinn hvarflaði oft aust-
ur á Hérað, ræturnar voru sterkar
þangað og hann naut þess að vitja
heimahaganna. Hann sagðist
verða ungur í annað sinn við að
anda að sér austfirsku lofti og
berja landið augum og ekki þótti
honum verra að fara með strákun-
um sínum. Það kom gleðiglampi í
augun þegar hann sagði okkur frá
hreindýraveiðunum í ævintýra-
ferðunum austur. Saga Jóns er fyr-
ir margt merkileg.
Að leiðarlokum fylgir honum
innilegt þakklæti fyrir gengin spor.
Við Ingibjörg óskum fjölskyldu
hans alls hins besta. – Blessuð sé
minning Jóns Frímannssonar.
Haraldur
Sturlaugsson
Jón
Frímannsson
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Okkar ástkæri,
JAKOB UNNAR BJARNASON,
lést 5. janúar á Landspítalanum, Fossvogi.
Útför hans fer fram frá Kópavogskirkju
miðvikudaginn 15. janúar klukkan 13.
F.h. ættingja og annarra vandamanna,
Bent Bjarnason Helga Helgadóttir
Anna Þórdís Bjarnadóttir Stefán R. Jónsson