Morgunblaðið - 03.01.2020, Síða 20

20 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. JANÚAR 2020
M arín Manda Magnúsdóttir,áhrifavaldur og nútíma-fræðingur, var samvisku-
samt draumórabarn sem gat ekki
beðið eftir því að klára skólann og
verða fullorðin til að geta orðið leik-
eða söngkona og ferðast um heiminn.
„Þegar ég varð unglingur fór að
bera meira á mér enda hafði ég aðal-
lega áhuga á að vera skvísa. Strákar,
böll, tískusýningar og söngur urðu
meira spennandi en námið og eftir
menntaskólann langaði mig bara til
að ferðast svo bóklegt nám togaði
ekki í mig fyrr en ég varð fullorðin og
lærði nútímafræði í Háskólanum á
Akureyri.“
Marín Manda var í Kársnesskóla
sem krakki en þangað gekk hún eða
tók skólabíl úr Sæbólshverfi. Hún
segir að sér hafi almennt liðið vel í
skólanum nema í leikfimi. Þá tíma
hræddist hún ógurlega.
„Ég var bara tíu ára þegar ég varð
kynþroska og vildi helst klæða mig í
og úr leikfimisfötunum inni á klósetti
þar sem stelpurnar áttu það til að
hvíslast á og glápa á mig.
Þá var ég líka orðin jafn há og ég
er í dag og strákarnir spurðu mig
ítrekað af hverju ég væri svona stór,
hvort það væri eitthvað að mér. Mér
fannst þetta svo leiðinlegt að ég ósk-
aði þess að ég myndi bara hætta að
stækka og sú varð nú raunin. Í dag
er síst hægt að telja mig hávaxna
konu. Ég er bara frekar lítil ef eitt-
hvað er. Því miður var umræðan um
jákvæða líkamsímynd ekki inni í
myndinni eins og hún er í dag. Það
hefur svo margt breyst til hins
betra,“ segir Marín Manda sem fór
úr Kársnesskóla í Þinghólsskóla og
þaðan í Menntaskólann í Kópavogi.
Hún hefur alltaf verið vinmörg en
metið var líklegast slegið í Þinghóls-
skóla þegar hún var kosin vinsælasta
stúlkan. Sá titill reyndist þó tvíeggj-
að sverð.
„Ég fékk svona fínan borða eins og
stelpurnar í fegurðarsamkeppn-
unum en get því miður ekki sagt að
titillinn hafi endilega gert mér gott
þar sem þetta skapaði lélega stemn-
ingu frá ákveðnum hópi þarna,“ rifj-
ar hún upp og hlær.
Sá kennari sem stendur hjarta
Marínar Möndu næst er Þórunn
Björnsdóttir sem var tónmennta-
kennari í Kársnesskóla.
„Hún var ótrúlega mikil hvatning
fyrir mig og aðra krakka. Hún sá
hæfileika í mér og hvatti mig til að
syngja meira, hrósaði stöðugt en var
einnig með mikinn aga. Þórunn er
svona kona sem enginn gleymir. Hún
átti mikinn þátt í því að ýta við mér
og kenna mér að hafa trú á sjálfri
mér,“ segir Marín Manda sem á
einnig skemmtilega sögu af Guðrúnu
Helgadóttur sem kenndi íslensku í
Menntaskólanum í Kópavogi.
„Ég þóttist vita að henni líkaði
ágætlega við mig þar sem ég stóð
mig vel í náminu en í eitthvert skipt-
ið var ég aðeins of borubrött. Sat
uppi á borðinu mínu þegar tíminn
byrjaði og neitaði að setjast í sætið
mitt þegar Guðrún kom í stofuna og
bauð góðan dag. Sagði bara já, fliss-
aði og japlaði á sleikjó. Hún lét sem
ekkert væri og byrjaði að kenna og
ég settist í sætið mitt þegar liðið var
á tímann. Þá biður hún mig að kíkja
fram með sér til að aðstoða sig með
eitthvert verkefni og ég hélt það nú,
var upprifin yfir því að hún skyldi
velja mig en þegar við vorum komn-
ar fram fékk ég aldeilis að heyra það.
Hún skammaði mig fyrir að sýna
ókurteisi í tímanum hennar og sagð-
ist hafa orðið fyrir miklum von-
brigðum með mig. Í minningunni
stóð ég þarna eldrauð í framan og
skammaðist mín hræðilega en á
sama tíma var ég henni svo þakklát
fyrir að hafa ekki tekið mig á teppið
fyrir framan allan bekkinn og eftir
þetta varð hún mikill eftirlætiskenn-
ari minn í MK. Ég ber mikla virðingu
fyrir Guðrúnu.“
„Þórunn er svona
kona sem enginn
gleymir. Hún átti
mikinn þátt í því að
ýta við mér og kenna
mér að hafa trú á
sjálfri mér.“
Marín Manda Magnúsdóttir
Tónmenntakennarinn kenndi
henni að hafa trú á sjálfri sér
R ithöfundurinn Þórdís Gísla-dóttir var allan sinn grunn-skólaaldur í Öldutúnsskóla í
Hafnarfirði en eftir að hún fór að
starfa sem rithöfundur hefur hún
heimsótt flesta grunnskóla borgar-
innar og víðar.
„Í þessum heimsóknum hef ég
tekið eftir því að andrúmsloftið í
skólum er ólíkt, sem er auðvitað eðli-
legt. Mér finnst hins vegar börn í
dag almennt miklu afslappaðri og
skemmtilegri en mér finnst mín kyn-
slóð hafa verið,“ segir Þórdís, sem
lauk menntaskólanáminu úr Kvennó.
Hún segir að sér hafi gengið vel í
öllu sem hún hafði áhuga á en því
miður hafi áhuginn verið mismikill.
Sér hafi þótt gaman að læra tungu-
mál af því henni hefur alltaf þótt
gaman að lesa og hana langaði til að
geta lesið bækur á öðrum málum.
„Mér fannst líka gaman í allri ís-
lensku og svo hafði ég mjög mikinn
áhuga á sögu ef hún var ekki bara
um dauða karla, en því miður þá var
sagan sem ég lærði eiginlega bara
um dauða karla. Mér fannst líka
gaman í tónlist og var í kór næstum
öll grunnskólaárin og líka í mennta-
skóla. Ég hélt alltaf að ég væri léleg í
raungreinum því ég lærði stærð-
fræði aldrei almennilega. Þetta byrj-
aði eitthvað illa hjá mér svo það var
alltaf verið að byggja ofan á eitthvað
sem vantaði botninn undir. Seint í
menntaskóla komst ég svo að því að
mér fannst gaman í tölfræði og efna-
fræði, sem var eiginlega bara ein-
hvers konar stærðfræði. Þá var byrj-
að á einhverri byrjun eða kannski
fékk ég ágæta kennara í þessum fög-
um. Nema ég hafi bara verið komin
með nægilegan þroska í þetta svona
seint, það gæti líka alveg verið.“
Þórdís segist eiga margar minn-
ingar af kennurum sínum og að þeir
hafi bæði verið vondir og góðir en í
toppsætinu yfir góða kennara tróna
foreldrar Villa naglbíts, eða Vísinda-
Villa eins og hann kallar sig, þau
María Steingrímsdóttir og Jón Jón-
asson.
„María var bæði góður og yndis-
legur umsjónarkennari og hann Jón,
pabbi Villa, var líka mjög skemmti-
legur kennari. Hann kenndi okkur til
dæmis að framkalla myndir í
myrkraherbergi og svo spilaði hann
undir á gítar hjá okkur vinkonum
þegar við tróðum upp með Bítlalög á
skólaskemmtunum, en hann var gít-
arleikari í hljómsveitinni Randver.
Í menntaskóla kenndu mér ýmsir
misskemmtilegir furðufuglar en sér-
lega skemmtilegur þótti mér Jón
Thor Haraldsson, sögukennari í
Flensborg. Hann söng fyrir okkur
lög frá stríðsárunum og var mikill
gleðigjafi í kennslustundum. Í Há-
skóla Íslands og Uppsalaháskóla í
Svíþjóð var ég með marga góða og
nokkra vonda kennara. Það er svolít-
ið öðruvísi að vera í háskóla, alla
vega í hugvísindafögum eins og ég
var í, þar sem allt var meira og
minna val. Þá getur fólk elt kenn-
arana sem kenna áhugavert efni og
eru skemmtilegir svo ég hætti bara
ef kennararnir voru mér ekki að
skapi eða sleppti því að mæta í tíma.“
Þórdís heldur því fram að flest
hafi breyst til batnaðar síðan hún var
í grunn- og menntaskóla. Hún efast
þó um að stytting menntaskólans
hafi verið til góðs.
„Mér skilst að það sé rosaleg
keyrsla á menntaskólakrökkum sem
er fullkominn óþarfi og til ógagns
menntunarlega. Svo finnst mér mið-
aldra fólk oft tala um skólana, sér-
staklega grunnskólana, eins og þar
sé allt eins og það var fyrir ein-
hverjum áratugum, en svo er alls
ekki. Viðhorf til barna og ungmenna
hafa breyst mjög frá því ég var sjálf
barn og nú sýnist mér virkilega
reynt að sinna hverju og einu barni
eins og það er. Svo er til fullt af nýju
og mjög skemmtilegu og áhugaverðu
námsefni þar sem reynt er að höfða
til ólíkra áhugasviða og mismunandi
getu nemenda,“ segir Þórdís sem
hefur sjálf kennt á nokkrum skóla-
stigum.
Hún segir starfið mjög krefjandi
og erfitt og ekki sé til sú starfsstétt
sem hún dáist meira að. Allt frá leik-
skólakennurum til háskólakennara.
„Að vinna í loftlausri kennslustofu
á lágum launum er fórnfúst starf.
Kennarar velja sér sjaldnast nem-
endur og mér finnst svo aðdáun-
arvert hvernig kennurum, sem ég
hef hitt og þekki, tekst að ala upp
heilu kynslóðirnar, láta sér þykja
vænt um nemendur sína og sinna
svona mörgu og ólíku fólki á ólíkum
þroskastigum af metnaði og hjarta-
hlýju.“
Las sögur af
dauðum körlum
Morgunblaðið/Kristinn Magnússon
„Mér fannst líka gam-
an í allri íslensku og
svo hafði ég mjög
mikinn áhuga á sögu
ef hún var ekki bara
um dauða karla, en
því miður þá var sag-
an sem ég lærði eig-
inlega bara um dauða
karla.“
Þórdís Gísladóttir
SKRÁNING Í FJARNÁM
7. janúar - 20. janúar