Morgunblaðið - 07.02.2020, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2020
✝ Hilmir Jóhann-esson var fædd-
ur á Húsavík 24.
maí 1936. Hann lést
á Heilbrigðisstofn-
uninni á Sauðár-
króki 30. janúar
2020.
Foreldrar hans
voru Ása Stef-
ánsdóttir frá
Skinnalóni á Mel-
rakkasléttu, fædd
1896, dáin 1972 og Jóhannes
Ármannsson frá Hraunkoti í
Aðaldal, fæddur 1900, dáinn
1959. Hilmir var yngstur fimm
systkina. Systur hans voru
Kristín, Svanhildur, Guðrún
og Ingibjörg en hún lifir
systkini sín. Eftirlifandi eig-
inkona Hilmis er Hulda Jóns-
dóttir, fædd 1937. Þau gengu í
hjónaband 27.12. 1957. Börn
þeirra eru: 1. Guðrún, f. 1956,
maki Gunnar Sigurjónsson, f.
1958. Börn þeirra eru: a) El-
ínborg Hulda, f. 1989, maki
Ólafur Snorri Ottósson, f.
1988. Dóttir þeirra er Guðrún
Eva, f. 2017. b) Jóhann Hilmir,
f. 1994. 2. Jóhannes, f. 1959,
að hann hætti sem mjólkur-
fræðingur var hann starfs-
maður Sjúkrasamlags Sauð-
árkróks og bókavörður á
sjúkrahúsinu en starfaði eftir
það með Huldu við barna-
gæslu. Hilmir sat í bæjarstjórn
fyrir K-listann í tvö kjör-
tímabil, 1990-1994 og 1994-
1998. Hann var stjórnar-
formaður Sauðárkróksveitna í
allmörg ár. Hilmir var mikill
veiðimaður, listamaður og
hagyrðingur. Hann veiddi lax
á stöng í ám víða um land,
m.a. í Blöndu og fór til rjúpna
í fjalllendi Skagafjarðar og
víðar. Þau hjónin voru og dug-
leg við berjatínslu á hverju
hausti. Hilmir átti báta í félagi
við aðra á Sauðárkróki. Hann
var afkastamikill hagyrðingur
og leikskáld, samdi mörg leik-
rit og revíur. Þeirra þekktast
er Sláturhúsið hraðar hendur.
Þá samdi hann ógrynni af
tækifærisvísum og dægur-
lagatextum. Þar má m.a.
nefna Ort í sandinn. Hilmir
málaði ófáar myndir, stórar
og smáar og síðustu árin mál-
aði hann litlar vatnslitamyndir
af landslagi úr Skagafirði sem
hann skrifaði ljóð inn á, tengd
myndefninu.
Hilmir verður jarðsunginn
frá Sauðárkrókskirkju í dag,
7. febrúar 2020, og hefst at-
höfnin kl. 14.
maki Ásta Emma
Ingólfsdóttir, f.
1961. Börn þeirra
eru: a) Telma
Huld, f. 1994. b)
Hilmir Ingi, f.
2001. 3. Eiríkur,
f. 1963, maki
Bergrún Ingi-
marsdóttir, f.
1963. Börn þeirra
eru a) Bríet Arna
f. 1980, maki Pét-
ur Valgarðsson f. 1975. Börn
þeirra eru Lárey Huld, f.
1999, Júlía Bergrún, f. 2011
og Valur, f. 2015. b) Ingimar
Heiðar, f. 1982, maki Tinna
Ingimarsdóttir, f. 1988. c)
Hilmir Örn, f. 1989. d) Malen
Rún, f. 1995, maki Dagur Ebe-
nezersson, f. 1993. e) Kristel
Eir, f. 1999, maki Elvar Ingi
Hjartarson, f. 1998.
Hilmir og Hulda bjuggu á
Húsavík til ársins 1964 en
fluttu þá í Borgarnes. Á Sauð-
árkróki hafa þau búið síðan
1971. Hilmir lærði mjólkur-
fræði í Danmörku og starfaði
sem slíkur á Húsavík, í Borg-
arnesi og á Sauðárkróki. Eftir
Tengdafaðir minn, Hilmir Jó-
hannesson, var sprungulaus
Þingeyingur eins og hann orðaði
það sjálfur, ættaður annars vegar
af Melrakkasléttu og hins vegar
úr Aðaldal. Eins og margir slíkir
fyrr og síðar var hann mörgum
gáfum og hæfileikum gæddur.
Hann fór síður en svo í felur með
þær Guðs gjafir heldur nýtti þær
til að skapa listaverk af margvís-
legu tagi sem aðrir fengu að
njóta. Ekki naut hann menntunar
á neinu slíku sviði heldur þróaði
með sér þessa hæfileika með því
að leggja stund á skáldskap, tón-
list og málaralist.
Þá var hann vel að sér á mörg-
um sviðum, ekki síst bókmennt-
um, allt frá fornsögum til seinni
tíma ævisagna. Hilmir var ekki
síst mikill húmoristi og átti auð-
velt með að skemmta fólki í
kringum sig með sinni einstöku
frásagnargáfu. Þá átti hann auð-
velt með að herma eftir og oft
fékk ég að njóta þess að heyra
hann fara á kostum við þá iðju.
Hilmir var mjög virkur í sam-
félaginu, t.d. með setu í bæjar-
stjórn á Sauðárkróki. Þar lá hann
ekki á hæfileikum sínum frekar
en á listasviðinu. Á sviði leiklistar
lagði hann fram gríðarmikið
starf, bæði sem leikari, leikstjóri
og höfundur. Eftir hann liggja
nokkur leikrit og revíur, þeirra
þekktast Sláturhúsið Hraðar
hendur.
Þá samdi hann ógrynni af
lausavísum, dægurlagatextum og
kvæðum, m.a. nokkra texta fyrir
Söngvakeppni sjónvarpsins. Þeg-
ar ég kynntist þeim hjónum
Hilmi og Huldu sem verðandi
tengdasonur fann ég fljótt fyrir
þægilegri nærveru þeirra sem
segja má að hafi þróast í skilyrð-
islausa væntumþykju og traust.
Það var alltaf gott að koma á
heimili þeirra á Víðigrundinni og
þiggja af þeirra örlæti. Í mörg ár
var fastur liður hjá okkur Guð-
rúnu og börnunum að fara á
Krókinn og dvelja þar um páska.
Það voru miklar sælustundir sem
við eigum öll góðar minningar
um. Nokkrum sinnum fengum
við að fara á sjó með Hilmi og það
voru sannkallaðar ævintýraferðir
með eftirvæntingu um veiði og
stolt yfir góðum afla þegar heim
var komið.
Mér er nú, þegar komið er að
tímamótum, efst í huga mikið
þakklæti fyrir góð kynni og
gæðastundir. Ég er stoltur af því
að hafa átt Hilmi Jóhannesson
sem tengdaföður, hann hafði af
miklu að miðla.
Gunnar
Sigurjónsson.
Það er komið að kveðjustund,
elsku afi minn.
Ég er þakklát fyrir allar minn-
ingarnar sem við eigum saman og
mun geyma þær í hjartanu.
Ég man svo vel þegar Dagur
hitti afa Bubba í fyrsta sinn, þá
skildi hann ennþá frekar af
hverju ég er með svona útstæð
augu. Hann sá það strax þegar
hann hitti þig! „Ah já, þarna eru
útstæðu augun, eins og þín!“
Þessi augu eru einstök og eru
gott karaktereinkenni eins og þú
sagðir alltaf.
Þegar ég kynnti Dag fyrir fjöl-
skyldunni þá hlógu allir og hlæja
enn, því fólki (þá sérstaklega
mömmu og pabba) finnst við
Dagur svo lík ykkur ömmu. Ég
skil ekki að hægt sé að taka því
nema sem hrósi enda lifði ástin
ykkar allt fram á hinsta dag. Þið
sýnduð okkur barnabörnunum
hvernig ást á að vera og hvernig
hún getur raunverulega litið út
eftir 65 plús-ár!
Mér er mjög minnisstæð næst-
síðasta ferð sem ég fór norður í
nóvember og þú tókst upp ljóða-
bókina til að lesa ljóð sem þú ortir
til ömmu. Það var svo falleg
stund og ljóðið enn fallegra. Ég
hafði áður lesið nokkur ljóð úr
ljóðabókinni þinni, Ort í sandinn,
en það var fyrir íslenskutíma í
MH. Þá las ég ljóðið sem byrjar
þannig: „Hafið úr botninum brýt-
ur...“ fyrir framan allan bekkinn
og kennarinn táraðist við flutn-
inginn. Ég man að fyrir undir-
búninginn á þeim lestri hringdi
ég í þig afi og bað þig að útskýra
hvað ljóðið raunverulega þýddi.
Ég heyrði á þér að þú varðst
meyr og jafnvel féllu nokkur tár
þegar þú sagðir mér söguna af
vini þínum sem þú ortir ljóðið til.
Það er eitt sem þú mátt alltaf
vera stoltur af, afi minn, þú varst
óhræddur við að sýna tilfinning-
ar. Það eigum við sameiginlegt,
en það er oft grínast með það í
öllum hópum sem ég er í, vinnu,
fjölskyldu- eða vinahópum að ég
sé sú tilfinninganæma.
Kær minning er ferðin suður
sem þú lagðir á þig aleinn til að
koma í brúðkaupið mitt og hélst
svo ræðu! Það er þá annað sem
ég, og reyndar flest öll barna-
börnin þín, erfum frá þér. Við
njótum okkar í sviðsljósinu. Ef
það er góð saga sem maður á þá
má alveg taka 10-15 mínútur að
segja hana og það má helst ekki
sleppa neinu smáatriði úr henni.
Sú saga sem þú sagðir alltaf af
okkur tveimur var þegar þú varst
að passa okkur systur hér fyrir
sunnan og ætlaðir að skutla mér í
afmælisveislu upp í Grafarvog.
Ég vissi auðvitað ekkert hvert ég
var að fara og ekki vissir þú það
heldur, landsbyggðarmaðurinn.
Það endaði svo að við brutum
nokkrar umferðareglur en á end-
anum komst ég í afmælisboðið!
Sagan var nú eiginlega betri þeg-
ar þú sagðir hana.
Guð blessi minninguna þína,
afi Bubbi, og veiti ömmu styrk.
Malen Rún Eiríksdóttir.
Til afa.
Elskulegur afi minn,
af þér er ég innblásin.
Hugsa til þín með tár á kinn,
man þá að hleypa gleði inn.
Ef afi minn hann gréti á blað,
yrðu tárin eflaust rími að.
Því kalla ég dropa
úr hans skáldaflóði,
í mínu blóði,
fjársjóði.
Telma Huld Jóhannesdóttir.
Kæri tengdapabbi, takk fyrir
samfyldina. Góða ferð í sumar-
landið.
Gefðu veikum von í sárum trega,
veittu huggun hverjum sem er þjáður.
Sýndu blindum veginn allra vega,
verði ljós, hvar skuggi ríkti áður.
Frið þinn láttu fylla sérhvert hjarta,
frið sem getur lýst upp myrkrið svarta.
Sendi þinn frið að sorgin víkja megi,
sviðann lina, þó að djúp sé undin.
Blómin krónu breiða móti degi
blessun næg, að þín er leiðin fundin.
Frið þinn láttu fylla sérhvert hjarta,
frið sem getur lýst upp myrkrið svarta.
(Hilmir Jóhannesson)
Bergrún Ingimarsdóttir.
Það er mikið lán að eiga góða
vini. Í dag kveð ég einn minn
allra besta vin, Hilmi Jóhannes-
son. Við kynntumst fyrir rúmum
40 árum þegar ég hóf störf á bæj-
arskrifstofunni á Króknum en
hann var þar starfandi hjá
Sjúkrasamlagi Sauðárkróks.
Þótt aldursmunur væri nokkur
náðum við fljótt vel saman. Og
þar var ég að flestu leyti þiggj-
andi. Og þannig var það raunar í
samskiptum okkar yfirhöfuð.
Hann hafði alltaf tíma til að
hlusta og ræða málin, hvort held-
ur að leysa lífsgátuna stóru eða
persónuleg vandamál. Í þeim við-
ræðum var Hulda virkur þátttak-
andi, hvort heldur á Víðigrund-
inni, í veiðiferðum eða við önnur
tækifæri. Hún var raunar lang-
oftast þriðji aðilinn í því sem við
tókum okkur fyrir hendur, eink-
um eftir að hún hætti sem dag-
mamma og Hilmir sem aðstoð
hennar í því hlutverki.
Hilmi var margt til lista lagt.
Hann var mjög góður veiðimað-
ur, hvort heldur á fisk eða fugl, á
sjó eða landi. Hafði enda mikla
ánægju af útiveru og naut lands-
ins á meðan hann hafði heilsu til.
Hann var mjög vel hagorður og
eftir hann liggur mikill fjöldi
lausavísna um atvik líðandi
stundar, en líka ljóð og textar við
lög sem eru landsþekktir. Sömu-
leiðis samdi hann leikrit sem sett
hafa verið upp víða um land og
um árabil samdi hann revíur sem
Ungmennafélagið Tindastóll
setti upp í Bifröst við miklar vin-
sældir. Þá skemmti hann á sam-
komum um árabil og naut þá
gjarna aðstoðar Huldu sinnar.
Þegar ég hugsa til baka minn-
ist ég ekki síst ferða okkar fram á
Skagafjörðinn í lognkyrru veðri,
eldsnemma að morgni. Hulda
með í för. Gjarna farið út fyrir
Reykjadiskinn og þar fann Hilm-
ir oftar en ekki fisk. Það var
margt spjallað og stundum sagði
Hilmir: „Æ slökkvið þið nú á vél-
inni svo þið heyrið betur í mér.“
Græskulaus gleði var alltaf með
Hilmi í för. Það var alveg óskap-
lega gaman og gefandi að vera
samvistum við þau hjón.
Nú þegar leiðir skilur, alla
vega um stund, er mér þakklæti
efst í huga. Þakklæti fyrir að hafa
verið svo heppinn að leiðir okkar
Hilmis lágu saman og fyrir að
hafa notið samvista við hann og
Huldu.
Snorri Björn Sigurðsson.
Það er fallegur haustdagur.
Sól í heiði, frost og lognið algjört.
Við leggjum af stað frá Kálfár-
dalsbænum og ferðinni heitið
fram í Botna. Afbragðsgöngufæri
og okkur ber nokkuð hratt yfir.
Hægðu á þér drengur heyrist þó
reglulega fyrir aftan mig og það
er sest niður. Sögustund að hætti
Hilmis meðan mæðinni er kastað.
Með bros á vör er haldið af stað
og gengið dágóða stund. Svona
drengur, Botnarnir eru ekki að
fara neitt, við skulum tylla okkur.
Ég kasta fram fyrriparti og
Hilmir hugsar sig um stutta
stund og botnar síðan. Þessi var
nokkuð góð hjá okkur, segir sá
gamli, skrifa hana niður í kvöld.
Nú blasir við okkur töfraver-
öld og við röltum upp í Þverár-
botninn og síðan yfir í Trölla-
botnana. Þokkalegasta veiði með
reglulegum stoppum þar sem
frásagnargleði Hilmis fær notið
sín og við setjum saman eina og
eina vísu.
Það er að byrja að bregða
birtu þegar við setjumst niður of-
arlega í Tröllabungunni, tökum
fram nesti og förum að huga að
heimferð.
Náttúrubarnið Hilmir í essinu
sínu og sögurnar engu líkar. Við
gleymum stað og stund og
myrkrið læðist að okkur.
Heimferðin frá Tröllabung-
unni reynist síðan ógleymanleg
þeim sem þetta ritar. Fullt tungl,
stjörnubjartur himinn og dans-
andi norðurljós.
Við förum okkur hægt, dáumst
af sköpunarverkinu og Hilmir fer
á kostum. Stjörnuhröpin svo
mörg að við missum tölu á þeim.
Af öllum þeim fjölda veiðiferða
sem við fórum saman félagarnir
bæði til sjós og lands stendur
þessi upp úr. Ekki vegna afla-
magns heldur vegna einhvers
samspils náttúru og félagsskapar
þar sem lífskúnstnerinn Hilmir
lék á als oddi.
Nú hefur þessi fjölhæfi lista-
maður kvatt þessa jarðvist, hans
bíða nýjar veiðilendur, fiskar í
hyljum og fuglar á hröðum væng.
þar mun verða ort í sandinn.
Huldu, börnum og öllum ætt-
ingjum sendum við Auður sam-
úðarkveðjur.
Guðmundur Sveinsson.
Hilmir
Jóhannesson
✝ Guðný Jó-hanna Eyjólfs-
dóttir fæddist á
Hrútafelli undir
Austur-Eyjafjöll-
um 10. júlí 1936.
Hún lést á lyf-
lækningadeild
HSU á Selfossi 24.
janúar 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Eyjólfur
Þorsteinsson, f.
1892, d. 1973, bóndi á Hrúta-
felli, og Helga Ólafsdóttir, f.
1901, d. 1977, húsmóðir.
Systkini Guðnýjar eru Sigríð-
ur (látin), Guðbjörg Jónína,
Rútur (látinn), Ólafur, Anna
Sigríður, Valgerður Helga,
Þorsteinn, Skæringur og
Magnús Borgar. Fyrir átti Eyj-
ólfur soninn Trausta.
Guðný giftist eftirlifandi
eiginmanni sínum, Sveini S.
Þórarinssyni vélvirkja, f. 1935,
á afmælisdegi hans 10. nóv-
ember 1956. Foreldrar Sveins
voru hjónin Þórarinn Ársæll
Sigbjörnsson, f. 1914, d. 1992,
og Margrét Sveinsdóttir, f.
1914, d. 2011.
Dætur Guðnýjar og Sveins
eru: 1) Steinunn, f. 1957, maki
Eyjólfur Karlsson. Börn Eyj-
ólfs af fyrra hjónabandi eru
Diljá Erna, Eva Rut og Eyþór
Örn. 2) Helga Margrét, f.
1959, maki Róbert Ólafur
Grétar McKee. Börn þeirra
eru Anton Sveinn og Karitas
Irma, unnusti hennar er Högni
Grétar. Sonur Róberts er Arn-
ar. 3) Linda Dögg, f. 1974,
maki Árni Þór
Guðjónsson. Synir
Bjarki Þór Sæv-
arsson, Guðjón og
Ársæll.
Guðný ólst upp
á Hrútafelli fram
á unglingsár en
fimmtán ára göm-
ul fór hún í vist til
Reykjavíkur. Hún
gekk í Skógaskóla
og var í fyrsta ár-
gangi skólans. Hún fór á ver-
tíð í Vestmannaeyjum árið
1955 og vann í Ísfélaginu.
Guðný og Sveinn hófu búskap
á Lundi í Vestmannaeyjum og
byggðu sér hús á Höfðavegi
32. Þau höfðu búið þar í rúm
þrjú ár þegar eldgosið hófst. Í
kjölfar þess fluttu þau á Sel-
foss, byggðu sér hús í Lauf-
haga 7 og hafa búið þar síðan.
Á Selfossi vann Guðný sem
verkakona, fyrst í Glettingi við
fiskverkun, í kjötvinnslu Hafn-
ar og síðast í Mjólkurbúi Flóa-
manna.
Guðný naut þess að ferðast
og vera með fjölskyldunni og
vinum. Þrátt fyrir stutta
skólagöngu var hún víðlesin
og var íslensk tunga henni
mjög hugleikin. Hún fylgdist
vel með þjóðmálunum og hafði
sterkar skoðanir á þeim. Hún
hafði unun af lestri góðra
bóka og harmoníkutónlist og
nutu þau hjónin þess að dansa
saman.
Útför Guðnýjar fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 7. febrúar
2020, klukkan 14.
Í dag kveð ég elskulega og ynd-
islega móður mína í hinsta sinn.
Það er svo óraunverulegt að lífið
haldi áfram án þess að hafa
mömmu sem alltaf hefur verið til
staðar og verið tilbúin að umvefja
mig og styrkja. Minningarnar eru
óteljandi og síðustu ár höfum við
verið sérlega dugleg að skapa nýj-
ar. Þessar minningar styrkja mig í
sorginni og söknuðinum. Ég
minnist mömmu sem brosandi og
skellihlæjandi að alls konar bulli
sem upp úr fjölskyldumeðlimum
valt. Mamma gat allt og voru þau
pabbi einstakt tvíeyki, byggðu
hús, ekki eitt heldur tvö, og stand-
settu með vinnu. Húsið þeirra í
Laufhaganum, æskuheimilið, ber
þess fagurt vitni og garðurinn
þeirra var eitt sinn verðlauna-
garður. Í eldhúsinu voru bakaðar
kökur í hverri viku og alltaf eitt-
hvað til þegar gesti bar að.
Mömmu fannst dásamlegt að fá
gesti í heimsókn og mikið skrafað
við eldhúsborðið alla tíð. Heimilið
var alltaf opið fyrir vini mína og
svo vini drengjanna minna, sem
vissu að á boðstólum yrði kaka eða
alla vega kex.
Mamma var fyrirmynd mín í
svo mörgu og ég vildi komast með
tærnar þar sem hún var með hæl-
ana varðandi dugnað, eljusemi, al-
úð og æðruleysi. Allt lék í höndum
hennar, hvort sem það var mat-
argerð eða saumaskapur. Það er
svo margt sem mig langaði að
læra af henni, s.s. brúnkakan,
pönnukökurnar, mömmukæfa,
hindberjasultan, já eða kjötsúpan.
Þetta verður aldrei eins og hjá
mömmu því ekki var farið eftir
uppskrift heldur tilfinningunni.
Mamma var yndisleg móðir,
draumatengdamamma og súper
amma. Drengirnir mínir nutu
þess svo sannarlega að hafa ömmu
og afa í næsta nágrenni og þau
alltaf boðin og búin að passa gullin
sín í lengri eða skemmri tíma.
Amma og afi voru líka alltaf slak-
ari á reglunum og alltaf passað
upp á að nóg væri til í kexkass-
anum og uppáhaldsmorgunkornið
með fullt af sykri. Þau mættu stolt
á skóla- og íþróttaviðburði hjá
strákunum og það var þeim dýr-
mætt.
Samverustundir með fjölskyld-
unni voru mömmu mjög dýrmætar
og að koma saman í Laufhaganum
á jólum, páskum og hóa í grillmat
skilur eftir dásamlegar minningar,
sérstaklega síðastliðinn jóladagur,
þegar við náðum að vera öll saman.
Daginn eftir fór verulega að draga
af heilsu mömmu og við tóku dagar
sem gerðu okkur ljóst hvert
stefndi. Ég er svo þakklát fyrir
stundirnar sem við áttum saman
þessa síðustu daga og að vera hjá
mömmu þegar kallið kom gaf mér
frið í hjarta.
Ég kveð þig mamma, en sé um svið
að sólskin bjart þar er,
sem opnar hlið
að fögrum frið,
og farsæld handa þér.
Því lífs er stríði lokið nú,
en leiðina þú gekkst í trú
á allt sem gott og göfugt er
og glæðir sálarhag.
Það ljós sem ávallt lýsti þér,
það lýsir mér í dag.
Ég kveð þig, mamma, en mildur blær
um minninganna lönd,
um túnin nær og tinda fjær,
mig tengir mjúkri hönd,
sem litla stúlku leiddi um veg,
sú litla stúlka; það var ég,
og höndin; það var höndin þín,
svo hlý og ljúf og blíð.
Ég kveð þig, elsku mamma mín,
en man þig alla tíð.
(Rúnar Kristjánsson.)
Minningin um ástkæra móður
lifir.
Linda Dögg Sveinsdóttir.
Elsku mamma mín, ekki óraði
mig fyrir því þegar ég fór austur á
Selfoss föstudaginn 24. janúar að
hann yrði sá hinsti í lífi þínu. Á
Þorláksmessu hafðir þú haldið 9
manna skötuveislu og að venju
eyddum við Eyjólfur aðfangadegi
jóla með ykkur pabba. Á jóladag
tókstu svo á móti allri fjölskyld-
unni, 14 að tölu, í hangikjöt og kaffi
og kræsingar á eftir samkvæmt
hefðinni. 4 vikum síðar varst þú öll.
Þú varst harðdugleg og yndisleg
manneskja i alla staði. Eftir að þau
pabbi hófu búskap á Lundi í Eyj-
um vann hún í Ísfélaginu á vet-
urna. Á sumrin fór svo fjölskyldan
Guðný Jóhanna
Eyjólfsdóttir