Morgunblaðið - 20.02.2020, Qupperneq 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. FEBRÚAR 2020
✝ ElísabetGuðný Her-
mannsdóttir fædd-
ist 16. júní 1928.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni 8. febrúar
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Guðný
Vigfúsdóttir (1893-
1984) og Hermann
Vilhjálmsson
(1984-1967). Systkini Elísabet-
ar voru Sigrún, Ragnar Sig-
urður, Björg, Elísabet og Erna,
sem ein er eftirlifandi.
Elísabet giftist 15. janúar
1955 Indriða Pálssyni lögfræð-
ingi, f. 15.12. 1927, d. 13.5.
2015. Hann var lengi forstjóri
Olíufélagsins Skeljungs auk
þess að gegna fjölmörgum öðr-
um félags- og trúnaðarstörfum.
Foreldrar Indriða voru Sigríð-
ur Indriðadóttir (1900-1935) og
Páll Ásgrímsson (1892-1978).
Börn Elísabetar og Indriða
eru: 1) Sigríður kennari, f.
13.2. 1956, maki Margeir Pét-
ursson lögfræðingur. Dóttir
þeirra er Elísabet, f. 1985. 2)
Einar Páll læknir, f. 8.5. 1963,
maki Halla Halldórsdóttir
læknir. Börn þeirra eru Indr-
iði, f. 1992, Hall-
dór, f. 1996, og
Ingibjörg, f. 1999.
Elísabet varð
gagnfræðingur frá
Menntaskólanum á
Akureyri 1948.
Hún vann ýmis
skrifstofustörf á
Seyðisfirði 1943-
1947 og í Reykja-
vík 1949-1956.
Elísabet var fé-
lagi í Inner Wheel og var gjald-
keri þar um skeið. Hún gekk í
Kvenfélagið Hringinn 1974 og
var formaður Hringsins frá
1991 til 1999. Formannsár sín í
kvenfélaginu sat hún í stjórn
Byggingarsjóðs nýs barnaspít-
ala. Einnig átti hún sæti í rík-
isskipaðri byggingarnefnd
Barnaspítala Hringsins 1994-
1999.
Eftir andlát Indriða fluttist
Elísabet á hjúkrunarheimilið
Sóltún í Reykjavík.
Elísabet var sæmd riddara-
krossi hinnar íslensku fálka-
orðu 1994 fyrir störf sín að
heilbrigðismálum barna.
Útför Elísabetar fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 20. febr-
úar 2020, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Það er með söknuði og þakk-
læti í huga sem ég kveð tengda-
móður mína Elísabetu Her-
mannsdóttur. Það er orðið langt
um liðið síðan ég kom fyrst á
glæsilegt heimili þeirra Indriða
að Safamýri 16 þar sem þau
bjuggu lengst af. Sennilega hef-
ur henni fundist þessi laganemi
með stóru gleraugun heltekinn
af skákbakteríu frekar ein-
kennilegur. En lét hún á engu
bera og tók mér vel frá fyrstu
kynnum. Í Safamýrina var
ávallt gott að koma.
Hún var fædd á bænum
Hrauni í Seyðisfirði. Þær voru
fjórar systurnar sem komust
upp og voru þær alla tíð afar
samrýndar. Frændgarður
þeirra er stór og oft kenndur við
Hánefsstaði.
Dóttir okkar var fyrsta
barnabarn þeirra hjóna og tók
Elísabet ríkan þátt í uppeldi
hennar eins og góðri ömmu
sæmir. Mér er í fersku minni
hvað það gladdi hana innilega
þegar ég hringdi til hennar af
fæðingardeildinni og tjáði henni
að lítil Elísabet væri komin í
heiminn og allt hefði gengið vel.
Það kom mér skemmtilega á
óvart að barnið varð kornungt
sólgið í blóðmör og fleira ramm-
íslenskt fæði eftir að hafa verið í
pössun hjá ömmu Betu. Lengi
býr að fyrstu gerð og ég er ekki
frá því að dóttirin njóti enn í
dag þessarar kjarngóðu undir-
stöðu.
Þau Indriði, sem var frá
Siglufirði, kynntust í Mennta-
skólanum á Akureyri og áttu af-
ar vel saman. Uppruninn var
ekki ósvipaður, bæði þurftu þau
að vinna fyrir sér frá unga aldri.
Hófsemi og dugnaður einkenndi
þau bæði. Leiðin lá til Reykja-
víkur þar sem Indriði lagði
stund á laganám en Elísabet
vann ýmis störf þar til börnin
fæddust og hún helgaði sig upp-
eldi þeirra.
Indriði var máttarstólpi í
viðskiptalífinu um áratuga
skeið. Svo fátt eitt sé nefnt var
hann forstjóri Skeljungs í 20 ár
og sat 23 ár í stjórn Hf. Eim-
skipafélags Íslands, síðustu sjö
árin sem formaður, þar til hann
lauk afar farsælum ferli sínum
árið 1999. Þá var hann stór-
meistari frímúrarareglunnar í
tólf ár auk annarra félagsstarfa.
Elísabet var stoð hans og stytta
í öllum þessum miklu ábyrgð-
arstörfum en einnig ráðgjafi
hans og félagi. Það sló mig mjög
hvað þau voru virðuleg og glæsi-
leg saman og frambærileg á
þeim mörgu mannamótum sem
þau sóttu eða stóðu fyrir sjálf.
Elísabet naut sín vel á þessum
vettvangi enda félagslynd og
glaðleg. Hún hafði sérlega gam-
an af veiðiferðum með góðum
hópi og sjálf mikil veiðikló.
En Elísabet átti sinn eigin
glæsta feril í því merka kven-
félagi Hringnum. Eftir að börn-
in flugu úr hreiðrinu gaf hún sig
af alefli í það starf. Man ég vel
þegar hún sagði mér að þær
Hringskonur ætluðu að safna
100 milljónum króna til bygg-
ingar nýs barnaspítala. Ef það
tækist gæti ríkið ekki frestað
framkvæmdinni. Þetta var svim-
andi há fjárhæð á þeim tíma og
mér fannst þetta fjarstæðu-
kennt markmið. En með margra
ára vinnu ötulla Hringskvenna
hafðist það að lokum og spít-
alinn reis. Elísabet var sæmd
fálkaorðunni en hún leit svo á að
Hringurinn væri að fá viður-
kenningu, fremur en hún sjálf.
Eftir aldamótin var meiri tími
hjá þeim hjónum til að njóta
hugðarefna sinna en því miður
missti Elísabet heilsuna fyrir
áratug og naut því ekki ævi-
kvöldsins sem skyldi. Indriði
sinnti henni af mikilli ástúð og
alúð. Það var því þungt högg
þegar hann féll frá árið 2015.
Elísabet saknaði hans ávallt
sárt. Aðstandendum er huggun
að þau séu nú sameinuð á nýjan
leik.
Síðustu árin dvaldi hún í Sól-
túni við frábæra umönnun. Þótt
minnið væri nánast farið og hún
ætti orðið erfitt um mál kvaddi
hún mig og aðra iðulega með
undurfallegum blessunarorðum
og hlýlegu brosi alveg framund-
ir það síðasta. Blessuð sé minn-
ing Elísabetar Hermannsdóttur.
Margeir Pétursson.
Elsku amma Beta hefur kvatt
okkur eftir löng veikindi. Hún
var alltaf stór hluti af mínu lífi
og ég minnist hennar með miklu
þakklæti og virðingu. Ég eyddi
miklum tíma hjá ömmu og afa
Indriða í Safamýrinni og amma
tók alla tíð virkan þátt í uppeldi
mínu. Ég var henni mjög náin
og hún var alltaf tilbúin að gefa
mér góð ráð. Amma var alla tíð
harðdugleg og metnaðarfull
kona og í átta ár gegndi hún for-
mennsku fyrir kvenfélagið
Hringinn. Árið 1994 var amma
sæmd heiðursmerki hinnar ís-
lensku fálkaorðu fyrir störf sín
að heilbrigðismálum barna.
Stærsta verkefni Hringskvenna
á þeim tíma var að safna nægu
fé til að hefja byggingu á nýjum
barnaspítala. Jólakaffi Hrings-
ins eru mér alltaf mjög minn-
isstæð og ég hlakkaði alltaf mik-
ið til þeirra sem barn. Ég dáðist
að dugnaði ömmu og hennar
samstarfskvenna sem stóðu í
ströngu við að skipuleggja og
framkvæma þennan fræga fjár-
öflunarviðburð í aðdraganda
jólanna.
Amma var alltaf mikill fag-
urkeri og fær handavinnukona
og þegar hún var ekki að sinna
verkefnum fyrir Hringinn þá sat
hún tímunum saman við sauma-
borðið að búa til falleg útsaum-
uð listaverk fyrir jólabasar fé-
lagsins. Það var alltaf
skemmtilegt og spennandi að
vera í Safamýrinni og fá að
skoða það sem amma var að út-
búa og fylgjast með verkunum
stækka. Það var oft líf og fjör í
kringum hana. Hún átti margar
vinkonur og ekki má gleyma
systrum hennar þremur sem
voru henni mjög nánar.
Ég hef alltaf verið mjög stolt
af ömmu minni og hennar afrek-
um og hún mun ætíð verða mér
mikil fyrirmynd. Hennar per-
sónuleiki var einstakur og kraft-
urinn geislaði af henni. Hún var
bæði ákveðin og öguð en einnig
svo góðhjörtuð og elskuleg við
alla. Það var alltaf gott að heim-
sækja ömmu á hjúkrunarheim-
ilið Sóltún þar sem hún dvaldi
síðustu fjögur árin. Við mamma
dáðumst að því hversu dugleg
og sterk hún var þrátt fyrir
veikindin. Hún gaf alltaf frá sér
ótrúlega gleði og hjartahlýju
fram á síðasta dag. Takk fyrir
allt, elsku amma, ég mun alltaf
geyma minningarnar um þig í
mínu hjarta.
Elísabet Margeirsdóttir.
Í dag kveðjum við Elísabetu
móðursystur mína og langar
mig að þakka fyrir umhyggju
hennar og ástúð í garð okkar
systkina. Við vorum svo heppin
að þær systur fjórar frá Hrauni
í Seyðisfirði voru ákaflega nán-
ar og hjálpsamar hver við aðra.
Það var eins og að alast upp í
saumaklúbbi eins og ein okkar
orðaði það þegar við vorum að
rifja upp systrasambandið um
daginn. Þær systur Sigrún,
Björg, Elísabet og Erna voru
samrýndar og hittust oft yfir
kaffibolla heima hver hjá ann-
arri. Þannig sé ég þær ljóslif-
andi fyrir mér. Oftar en ekki
hvarflaði þá hugurinn austur á
Seyðisfjörð og menn og málefni
þaðan rædd. Einnig voru
bernskuárin á Hrauni og Há-
nefsstöðum rifjuð upp. Þær áttu
afbragðsgóða foreldra í þeim
Hermanni og Guðnýju og voru
einnig umvafðar stórfjölskyld-
unni allan sinn uppvöxt.
Þegar ég var mjög ung fannst
mér gaman að gista hjá Betu
frænku. Hún bjó um mig í
skúffu, sem mér fannst sérlega
spennandi. Allt var svo fínt hjá
henni og ekki sami krakkaskar-
inn og heima hjá mér. Þannig að
þetta var eins konar hvíld fyrir
mig að fá að dvelja hjá Betu og
Indriða þar sem eina barnið á
heimilinu var Sigga dóttir
þeirra. Einar Páll var þá ekki
fæddur. Síðar dvaldi ég á heim-
ili þeirra Indriða þegar ég kom
til Íslands til að fara í háskólann
áður en foreldrar mínir fluttu
aftur heim frá Noregi. Ekki
merkti ég annað en að þeim
þætti ég aufúsugestur. Beta var
glæsileg kona, ávallt vel til höfð,
ákveðin í skoðunum, og hafði
glaðlegt viðmót. Hún var ötull
formaður kvenfélagsins Hrings-
ins og hafði þá framtíðarsýn að
barnaspítalinn yrði byggður,
sem og varð. Hún var lítið gefin
fyrir að láta á sér bera en hlúði
að því sem henni þótti vænt um.
Heimilið, rósirnar í garðinum,
handavinnan bar allt vott um
smekkvísi og dugnað. Ég get lít-
ið sagt meira um afrek Betu í
félagsmálum. Það verða aðrir að
gera. Hún reyndist okkur ávallt
vel sem góð systir og móður-
systir.
Beta lést aðeins sex dögum á
eftir móður minni sem var
reyndar níu árum eldri en hún.
Þær dvöldu samtímis á hjúkr-
unarheimilinu Sóltúni og systra-
kærleikurinn leyndist ekki þeg-
ar þær hittust. Beta var hætt að
þekkja fólk en eina manneskju
þekkti hún alltaf og það var
móðir mín. Það er mikill sjón-
arsviptir að þeim systrum, ekki
síst fyrir elsku Ernu sem má sjá
á bak allra sinna systra á tveim-
ur árum.
Ég held að þær Beta og
mamma hafi farið sáttar saman
inn í eilífðina.
Guðný Bjarnadóttir.
Fátækleg kveðja við fráfall
mikillar sómakonu og kærrar
frænku, Elísabetar Guðnýjar
Hermannsdóttur, Betu móður-
systur, sem ég hlýt að nefna
svo.
Mikil umskipti hafa orðið á
einni viku þegar tvær Hrauns-
systra hafa kvatt. Auk alls þess
sem við það er misst rofnar
meðal annars tenging aftur í
forna tíð. Beta móðursystir bar
nöfn ömmu sinnar og lang-
ömmu, sem bjuggu búum sínum
í Fjarðaseli í dalbotni Seyðis-
fjarðar um fyrri aldamót. Mér
er kunnugt um að henni var
annt um þau minni, enda voru
þau rík í foreldrahúsum hennar.
Margt fallegt og skemmtilegt
er hægt að segja um Betu
frænku, en erindi mitt hér er að
minnast sérstaklega þeirrar ein-
stöku umhyggju og alúðar sem
hún sýndi móður sinni, ömmu
okkar, eins og reyndar þær
systur allar, svo sómi var að.
Eftir að Guðný amma varð
ekkja og fluttist suður bjó hún
hjá foreldrum mínum en dvaldi
þó jafnan um lengri eða
skemmri tíma hjá þeim Betu og
Indriða í Safamýrinni. Þegar
svo þær mæðgur, mamma og
amma, voru orðnar einar í heim-
ili og móðir okkar farin að vinna
úti sótti Beta ömmu á hverjum
virkum degi öll þau árin; og
gerði þeim mæðgum með því í
raun réttri fært að halda heimili
saman. Það fáum við seint full-
þakkað.
Og eins og því er lýst fyrir
mér áttu þær mæðgur, Beta og
amma, með allt sitt hekl, góðar
og ánægjulegar stundir saman í
eldhúsinu í Safamýrinni. Til
þess er notalegt að hugsa að
leiðarlokum.
Við fjölskyldan minnumst
margra ánægjulegra stunda
með frænku, sem var okkur og
börnum okkar jafnan væn og
traust.
Hjalti Þórisson.
Vinátta
Lifandi hlýja
ljósbrák
og bros í auga
slæða bláhvítra blóma
glitrandi fiðrildi
á himins feldi
og seiður í andartakinu
vindum upp segl
vörpum geislum
á hörpunnar vor
(Hólmfríður Sigurðardóttir)
Hugur minn er hljóður vegna
andláts vinkonu minnar, Elísa-
betar Hermannsdóttur. Hún
Beta mín, eins og ég er vön að
kalla hana, er nú gengin til
ljóssins, á vit hins óræða. Mig
langar að minnast hennar fáein-
um orðum.
Við Beta hittumst fyrst í MA,
kátar og glaðar stelpur utan af
landi. Við lékum í skólaleikriti,
fórum á skauta og skíði og eign-
uðumst vini meðal skólasystkina
okkar, urðum skotnar í
strákum, sungum inn í ókomið
vor.
Tíminn leið í leikjum og námi;
hratt flýgur stund. Beta fór suð-
ur en ég varð eftir fyrir norðan.
Það var gæfa mín þegar við hitt-
umst aftur nokkrum árum
seinna á Kleppsveginum. Þar
bjó Beta ásamt eiginmanni sín-
um, Indriða Pálssyni lögfræð-
ingi. Þau eignuðust tvö yndisleg
og kærleiksrík börn, Sigríði og
Einar Pál. Á Kleppsveginum
treystust vináttuböndin enn og
þau hafa haldist ætíð síðan.
Grími mínum og Betu, Austfirð-
ingunum, kom afar vel saman.
Beta mín var falleg kona,
trygglynd, hlý, falslaus og mild,
lagði öðrum alltaf gott til. Það
var ljúft að sitja með henni á
hljóðskrafi. Hún var góð og
elskuleg mamma, hlúði vel að
börnum sínum og síðar barna-
börnunum. Hún var ákaflega vel
verki farin, smekkleg og bráð-
flink í höndunum. Sjálf vildi hún
ekki gera mikið úr því vegna
hlédrægni og háttvísi sinnar.
Beta vann um árabil á skrif-
stofu Ríkisspítalanna. Þar
kynntist hún mörgu góðu og
skemmtilegu fólki. Í þeim hópi
var Magga, systir mín. Þeim
varð fljótt vel til vina. Þær
minntust glaðværs hóps ungra
félaga á skrifstofunni þar sem
oft var slegið á létta strengi,
glettnin og hið broslega í háveg-
um haft. Vinarþel hélst ætíð á
milli Betu og Möggu.
Að liðnum jólum tók Beta mín
og aðrar Hringskonur til við að
sauma og búa til fallega muni
sem síðan voru seldir á vegum
kvenfélagsins Hringsins næsta
vetur. Hún var formaður félags-
ins á árunum 1991-99; Hring-
urinn var eins og fósturbarn
sem naut elsku og örlætis henn-
ar.
Sólskinsdögum síst má
gleyma. Á Kleppsveginum lágu
leiðir okkar Betu og Lillýjar,
frænku minnar og vinkonu okk-
ar beggja, saman á ný. Það voru
fagnaðarfundir, stutt að
skreppa milli húsa. Á góðviðr-
isdögum, þegar jafnöldrurnar
stelpurnar okkar þrjár, Dúa,
Sigga og Magga, voru farnar út
á róló, gripum við tækifærið til
að hittast, spjalla saman og
drekka kaffi á einhverju heim-
ilanna.
Þetta voru yndislegar stund-
ir, allt léttvægt fundið, ekkert
raunaþungt. Þessir vinafundir
héldu áfram meðan við vorum
allar búsettar á Kleppsveginum
og síðar eftir föngum þótt
lengra væri milli húsa.
Með hlýju í hjarta kveð ég
mína kæru vinkonu og þakka
henni samfylgdina og einlæga
vináttu. Ég þakka fyrir samtölin
sem við áttum í seinni tíð fyrir
tilstilli Siggu, alltaf yndisleg.
Stundum voru orðin vandfundin.
Sigríði, Einari Páli, Ernu, syst-
ur Betu, og fjölskyldum þeirra
votta ég dýpstu samúð mína.
Blessuð sé minning Elísabetar
Hermannsdóttur.
Hólmfríður
Sigurðardóttir.
Elísabet Guðný
Hermannsdóttir
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN STEINDÓRSSON
bóndi
og fyrrverandi símstöðvarstjóri
frá Kirkjubóli í Langadal,
lést laugardaginn 15. febrúar á Hjúkrunarheimilinu Mörk.
Minningarathöfn fer fram frá Bústaðakirkju þriðjudaginn
25. febrúar klukkan 15.
Útför verður gerð frá Nauteyrarkirkju og jarðsetning á Kirkjubóli í
Langadal á vormánuðum.
Sérstakar þakkir fær starfsfólkið á Hjúkrunarheimilinu Mörk fyrir
yndislega umönnun.
Guðmunda Sigurðardóttir
Steindór Gísli Kristjánsson
Kristín Margrét Kristjánsd. Eyjólfur Eyjólfsson
Sigurður Kristjánsson
Hafliði Kristjánsson Lilja Fossdal
Einar Rúnar Kristjánsson Rowena D. Kristjánsson
Karen Dís Hafliðadóttir
Thelma Dögg Hafliðadóttir
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ANNA GUÐRÚN ÁRNADÓTTIR
áður Vallarbraut 5,
Seltjarnarnesi,
lést á hjúkrunarheimilinu Grund
þriðjudaginn 18. febrúar.
Útförin auglýst síðar.
Árni G. Sigurðsson Ingibjörg H. Elíasdóttir
Anton Sigurðsson Hjördís Vilhjálmsdóttir
ömmu-, lang- og langalangömmubörn
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ANNA MARGRÉT JAFETSDÓTTIR
kennari,
Dalbraut 16, Reykjavík,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 18.
febrúar.
Útförin verður auglýst síðar.
Ari Hálfdanarson Guðbjörg Sesselja Jónsdóttir
Finnbogi Rútur Hálfdanarson Guðrún Edda Guðmundsdóttir
Guðmundur Hálfdanarson Þórunn Sigurðardóttir
Jóna Hálfdánardóttir Einar Már Guðmundsson
Guðrún Hálfdánardóttir Sigurður Árni Sigurðsson
Halldóra Hálfdánardóttir Hilmar Þór Karlsson
barnabörn og barnabarnabörn