Morgunblaðið - 20.02.2020, Qupperneq 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. FEBRÚAR 2020
✝ RagnheiðurHildigerður
Hannesdóttir fædd-
ist 29. febrúar 1924
á Litla-Vatnshorni í
Haukadal í Dala-
byggð. Hún and-
aðist á dvalar- og
hjúkrunarheim-
ilinu Grund 15.
febrúar 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Stefanía Guðjónsdóttir, f. 4.8.
1891, d. 19.11. 1984, og Hannes
Gunnlaugsson, f. 30.9. 1891, d.
5.9. 1949. Eiginmaður hennar
var Víglundur Sigurjónsson f.
23.12. 1920, d. 8.10. 2017.
Systkini Ragnheiðar voru
Gunnlaugur, f. 19. 11. 1921, d.
25.7. 1975, og Ólafur, f. 20.10.
1927, d. 19.2. 2013.
Börn Ragnheiðar og Víg-
lundar eru:
1) Trausti Víglundsson, f.
1944, kvæntur Kristínu Berthu
Harðardóttur, f. 1947. Börn
þeirra eru: a) Ragnheiður, f.
1966, sem býr með Knut Pa-
asche, f. 1964, börn hennar með
fv. eiginmanni Þór Jónssyni, f.
1964, eru i) Jakob Sindri, f.
1991, sem býr með Aldísi Ernu
Vilhjálmsdóttur, f. 1990, börn
hélt sig ekki við nafnið þótt
móðir hennar hefði gert það.
Systkinin voru þrjú og tók
elsti bróðirinn við búinu þegar
fram liðu stundir. Ragnheiður
fluttist til Reykjavíkur 17 ára en
hafði áður verið kaupkona á
Jörfa um skeið og unnið á
Hreðavatni. Í Reykjavík fékk
hún vinnu hjá Andrési Andr-
éssyni klæðskera við herrafata-
saum.
Ragnheiður giftist Víglundi
4. nóvember 1950. Þau kynntust
í Reykjavík en voru bæði úr Döl-
um. Fyrstu búskaparárin
bjuggu þau að Kárastíg 10,
fluttu þaðan í Eskihlíð 16 og
byggðu loks hús við Hagamel 34
þar sem þau bjuggu í 50 ár. Þar
ólust börn þeirra upp. Ragn-
heiður var heimavinnandi uns
börnin voru stálpuð en þá fór
hún að vinna við ræstingar,
fyrst í Melaskóla og síðar Há-
skóla Íslands. Þau hjón eign-
uðust sumarbústað í Eilífsdal í
Kjós. Ragnheiður og Víglundur
fluttu á Sléttuveg 21 og bjuggu
þar í nokkur ár áður en þau að
síðustu fóru á Grund.
Útför Ragnheiðar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 20.
febrúar 2020, og hefst athöfnin
klukkan 11.
þeirra eru Marey
Ösp, f. 2016, og
Hugrún Viðja, f.
2018, ii) Víglundur
Jarl, f. 1992, iii) og
Freydís Jara, f.
1999; b) Hörður, f.
1967, sem býr með
Dagnýju Rós Jens-
dóttur, f. 1982,
börn hans með fv.
sambýliskonu
Brynhildi Jóns-
dóttur, f. 1966, eru i) Trausti
Lér, f. 1997, ii) Tryggvi Loki, f.
1999, en börn með Dagnýju Rós
eru i) Natalía Birna, f. 2015, ii)
Karmen Von, f. 2016, og Aría
Björt, f. 2018, en áður átti
Dagný Rós Alexöndru Angelu, f.
2002; c) Bertha, f. 1970, gift
Ágústi Arnbjörnssyni, f. 1964,
og eru börn þeirra i) Kristín, f.
1996, ii) og Elísabet, f. 1998.
2) Guðrún Stefanía, f. 1951,
gift Heiðari Gíslasyni, og er
barn þeirra Fríða Kristín, f.
1979.
3) Ásgeir Sævar, f. 1962.
Ragnheiður Hildigerður ólst
upp við sveitastörf, en foreldrar
hennar stunduðu búskap á Litla-
Vatnshorni. Hún hét Hildigerð-
ur eftir fæðingardegi hennar í
Almanaki Þjóðvinafélagsins en
Mamma var fædd og uppalin á
Litla-Vatnshorni. Þurfti hún líkt
og önnur börn á þessum tíma að
aðstoða við sveitarstörfin og
skepnurnar, lífið einkenndist af
mikilli vinnu og var hún alla tíð
einstaklega dugleg og ósérhlífin
kona. Ekki naut hún langrar
skólagöngu en gekk í farskóla í
nokkrar vikur tvo vetur, muni ég
rétt.
Móðurhlutverkið og seinna
ömmuhlutverkið var það allra
dýrmætasta í lífi hennar. Hún var
einstök móðir sem gaf sér alltaf
til tíma fyrir mann, kenndi mér
ljóð og nauðsyn þess að vanda sig
og gera vel.
Hún var einstaklega gestrisin,
þess fengu ekki síst félagar mínir
að njóta, og varð ómöguleg ef ein-
hver vildi ekki kaffi. Eðlilega
fengu margir matarást á mömmu
og birtist ást hennar og kærleik-
ur í garð fjölskyldu og vina ekki
síst í því að hún eldaði og bakaði
handa öllum. Allir voru velkomn-
ir, hvort sem var heima eða í sum-
arbústaðnum í Kjós, og tekið opn-
um örmum. Öllum leið vel nálægt
henni og hvar sem hún kom eign-
aðist hún góða vini.
Mamma var húsmóðir fram í
fingurgóma, afar nýtin, saumaði
mikið og var flink í höndunum.
Hún hafði líka einstakt lag á að
láta hluti endast. Hún vildi hafa
fallegt í kringum sig, elskaði blóm
og liti, og auðvitað varð allt að
vera á sínum stað. Hún hafði yndi
af íslenskri náttúru og kenndi
börnum sínum og barnabörnum
að meta undur hennar. Þá fylgd-
ist mamma ávallt vel með sínu
fólki, allt fram á síðasta dag, og
athugaði reglulega um hagi þess.
Þyrfti einhver á aðstoð að halda
þurfti ekki að spyrja hana tvisvar.
Hún var kletturinn í fjölskyld-
unni.
Áhugamálin voru margvísleg,
ljóð og trjárækt og stundum
hestamennska. Íslensk dægurlög
áttu sinn fasta sess í lífi mömmu.
Uppáhaldstónlistarmennirnir
voru Haukur Morthens, Ellý Vil-
hjálms og Ragnar Bjarnason og
voru þeir yfirleitt með henni í eld-
húsinu væri hún ekki á skrafi við
fólk. Hún hafði þá náðargáfu að
geta hlustað með hluttekningu.
Stúlkurnar í heimahjúkrun trúðu
henni jafnvel fyrir ástarmálum
sínum og hún gaf góð ráð.
Mamma hafði gaman af að
halda upp á afmæli sitt þegar það
bar upp á 29. febrúar fjórða hvert
ár og njóta dagsins með ættingj-
um og vinum. Hún sagðist vera
rétt rúmlega tvítug – og hún gat
verið það í anda, þótt komin væri
á tíræðisaldur.
Mamma greindist með augn-
botnahrörnun fyrir 25 árum og
varð smám saman alveg blind síð-
ustu æviárin. Hún kvartaði sjald-
an. Hún var svo sterk og æðru-
laus. Og áfram var hún
jafnfélagslynd. Hún eignaðist
góða vinkonu á hjúkrunar- og
dvalarheimilinu Grund, hana
Guðnýju, sem var orðin ekkja
eins og hún var þá sjálf. Sú vin-
átta hafði mikla þýðingu fyrir
mömmu og hún saknaði hennar ef
hún var ekki viðlátin.
Ég þakka þér fyrir allt, elsku
mamma. Þú trúðir á Guð og fórst
alltaf með bænirnar þínar. Einnig
trúðir þú á drauma. Ég fékk alltaf
draumaráðningu hjá þér. Nú ertu
sofnuð burt af þessum heimi og
ég trúi því að draumar þínir og
bænir hafi ræst.
Þinn sonur
Ásgeir Sævar.
Nú hefur hún elsku amma
Ragna kvatt þennan heim, hún er
nú komin heim í eilífa ljósið í frið-
inn og kærleikann hjá Guði.
Amma var mjög sterk kona,
ákveðin og algjör nagli. Hún var
búin að reyna margt um ævina
sem ekki var alltaf auðvelt. Sér-
staklega síðustu 20 ár þar sem
hún varð blind og það skerti lífs-
gæði hennar mikið. En alltaf var
amma æðrulaus og sagði að Guð
myndi sjá um okkur öll. Ég man
þegar ég var lítil þegar við fórum
í Kjósina í Eilífsdal og í bústaðinn
til ömmu Rögnu og afa Villa.
Hann var svo notalegur. Ég fékk
alltaf pönnukökurnar hennar
ömmu sem voru engum líkar eftir
reiðtúrana með afa. Hún leyfði
mér þegar ég var mjög lítil að fá
lítið horn úti í garði í Kjósinni þar
sem hún geymdi pott þar sem var
lítill moldarhaugur og þar leyfði
hún mér að búa til hinar ýmsu
drullukökur og skreytti þær með
blómum með mér því amma var
alltaf svo flott á því. Hún gerði
bestu kökurnar og pönnukökurn-
ar. Ég fékk alltaf að leika mér
með dótið hennar ömmu og fara í
pelsana hennar og skoða hring-
ana hennar og fékk stundum út-
lenskt nammi sem afi hafði keypt
á uppboði. Það þótti mér svaka
flott. Amma var mjög lokuð kona
en samt svo félagslynd og ef hún
hefði verið ung á okkar dögum
hefði hún svo sannarlega notið
þess að vera á Facebook og In-
stagram þar sem hún hefði getað
fengið fréttir af öllu beint í æð.
Hún var mjög ljúf og æðrulaus og
núna síðast í desember var hún
svo glöð fyrir mína hönd að ég
hefði getað farið í förðunarskóla
og orðið förðunarfræðingur. Hún
ætlaði að biðja mig að mála sig
þegar hún héldi upp á 96 ára af-
mælið 29. febrúar næstkomandi
en það verður aldrei af því, því
miður. Ég sakna ömmu mjög
mikið og það verður skrítið að
heyra ekki röddina hennar í sím-
anum þar sem hún var alltaf svo
góð við mig. Ég elskaði hana
ömmu og nú vona ég og bið að
hún sé á miklu betri stað þar sem
hún getur séð og getur gengið og
dansað við hann afa Villa. Vertu
falin Guði, elsku amma mín. Ég
elska þig.
Þín dótturdóttir
Fríða Kristín Heiðarsdóttir.
Elsku amma Ragna hefur nú
kvatt okkur í hárri elli. Hún og afi
Villi voru alveg einstök. Alveg frá
því að ég man eftir mér voru þau
stór hluti af lífi mínu, sífellt boðin
og búin að hjálpa, styðja og veita
ráð.
Amma er fædd vestur í Dölum
á Litla-Vatnshorni og þangað var
ég send í sveit frá því að ég var 6
ára öll sumur fram undir ferm-
ingu. Amma og afi komu þangað á
hverju sumri til að aðstoða á bæn-
um. Amma náði þá oft í skottið á
mér til að greiða mér og setja í
mig fléttur því henni fannst ég oft
svo úfin þegar hún kom. Ég mátti
ekki vera að slíku og hafði um nóg
annað að hugsa.
Við fjölskyldan bjuggum í
kjallaraíbúð hjá ömmu og afa á
Hagamel þangað til ég var sex
ára og var þá mikill samgangur á
milli. Við gátum þá hlaupið upp til
ömmu og afa hvenær sem var, ég
til að leika mér, pabbi til að fá sós-
una hjá mömmu sinni.
Síðar meir stundaði ég hesta-
mennsku með afa og sá amma um
að nesta okkur fyrir hesthúsin, en
hún bakaði bestu pönnukökur
sem hægt var að hugsa sér.
Amma fékk ekki tækifæri til að
mennta sig þegar hún var ung.
Hún hvatti mig áfram í nám og
þegar ég fór til Stokkhólms í
fornleifafræði studdu þau afi mig
með því að lauma að mér umslög-
um með fjárhæðum sem gætu
fleytt mér áfram ef námslánin
dugðu ekki. Þau styrktu mig líka
með flugmiðum til að geta komið
heim um jólin.
Amma var sérstaklega dugleg
að skrifa mér bréf þegar ég var
við nám og einkum eftir að strák-
arnir tveir fæddust. Við gátum
talað saman um hvað sem var.
Það var auðvelt að ræða við hana
um lífið og tilveruna, hún gat allt-
af lagt eitthvað gott til málanna.
Oft var sagt að amma væri
stjórnsöm og að ég hefði það frá
henni. Ef ég er lík henni lít ég á
það sem hrós. Amma sagði að ein-
hver yrði að stjórna, einhver yrði
að geta tekið af skarið.
Amma og afi unnu alla sína ævi
mikið og þeim tókst að koma sér
vel fyrir. Þau byggðu hús á Haga-
mel og áttu þar heima í 50 ár,
hesthús í Elliðaárdal og sum-
arbústað í Kjós. Var einstaklega
gaman að vera með þeim í Kjós-
inni, ekki síst með börnunum og
hundinum, en þar ræktuðu þau
upp gróðursnauðan mel og
breyttu í gróðurparadís. Þar
undu þau sér vel, afi gat þar haft
hestana sína og skammt frá áttu
Óli, bróðir ömmu, og Nanna, kona
hans, sumarhús.
Þrátt fyrir að missa sjónina á
efri árum og verða fótalúin kvart-
aði amma aldrei. Var aðdáunar-
vert hvernig hún af æðruleysi tók
því mikla mótlæti að verða blind.
Amma Ragna var einstaklega
dugleg og nægjusöm. Hún fylgd-
ist vel með öllum afkomendum
sínum og var stolt af þeim og
hvatti þau öll til dáða. Hún og afi
hjálpuðu öllu sínu fólki og á ég
þeim margt að þakka. Stuðningur
þeirra við mig var ómetanlegur
og nú kveð ég ömmu með miklum
söknuði en líka miklu þakklæti
fyrir allt sem hún kenndi mér og
gerði fyrir mig.
Þín
Ragnheiður.
Þegar kemur að kveðjustund
góðra vina hrannast upp minn-
ingar um liðna atburði og góðar
stundir. Þegar við heyrðum að
Ragnheiður H. Hannesdóttir, eða
Ragna eins og hún var einatt köll-
uð, væri látin gerðist það svo
sannarlega að góðar minningar
streymdu um hugann. Ragna var
fædd að Litla-Vatnshorni í
Haukadal í Dalasýslu og ólst þar
upp og þótt hún flytti til Reykja-
víkur var hún fyrst og fremst
Dalamanneskja eins og Víglund-
ur, eða Villi eiginmaður hennar,
en hann ólst upp í Kirkjuskógi,
skammt handan við lágan hálsinn
sem skilur að Haukadal og Mið-
dali. Víglundur lést 2017.
Rögnu hitti ég fyrst 1956 þeg-
ar ég var á níunda ári. Það var
þegar foreldrar mínir og þau
Ragnheiður og Víglundur byggðu
saman hús á Hagamel 34 og voru
nágrannar næstu fjóra áratugina,
en faðir minn var einnig Dala-
maður. Sambýlið á Hagamel var
mjög gott og hélst ætíð góður vin-
skapur milli fjölskyldnanna og
bar aldrei skugga á. Þau voru
nánustu vinir fjölskyldu minnar
og leit ég alltaf á þau, Rögnu og
Villa, sem fjölskyldu mína. Það
var alltaf hægt að leita til þeirra
um aðstoð og þau tóku mér og
systkinum mínum alltaf vel.
Ragna var mjög frændrækin
og vinamörg og því voru ósjaldan
gestir úr sveitinni í heimsókn
þegar ég bjó á Hagamelnum. Vel-
ferð ættingja og vina voru hennar
ær og kýr og hún hafði mikinn
áhuga á að fylgjast með öllum
sem hún þekkti. Þegar ég hitti
hana spurði hún alltaf af áhuga
um systkini mín og afkomendur
þeirra, auk þess sem hún spurði
ítarlega um mig og mitt fólk.
Seinna er við hittumst mundi hún
alltaf það sem ég hafði sagt henni
síðast. Ragna var jafnlynd og
aldrei heyrði ég hana hallmæla
nokkrum manni.
Það fylgdi gestaganginum að
Ragna þurfti alltaf að eiga eitt-
hvað með kaffinu, og því bakaði
hún alls konar kökur. Ein af
bernskuminningunum er hvað
mér þótti gaman að kíkja til
hennar, þegar hún var annað-
hvort að baka hafrakex eða
mömmukökur, en svo góðar kök-
ur hef ég ekki fengið, hvorki fyrr
né síðar.
Mér er það minnisstætt þegar
Ragna og mamma eyddu tveimur
heilum haustdögum í þvottahús-
inu við sláturgerð. Ég hef oft velt
því fyrir mér hvernig henni tókst
að fá mömmu með sér í þetta
verk, en mamma var dönsk og
hafði aldrei í sínum uppvexti
kynnst slíku verki sem sláturgerð
er. En það var kátt á hjalla og það
var soðið og súrsað og nóg var til
af slátri með grjónagrautnum það
sem eftir lifði vetrar.
Ragna og Villi voru heilsteypt,
traust og gott fólk, sem er fjár-
sjóður að hafa átt að í uppvext-
inum. Auk þess voru þau ná-
grannar okkar hjóna í tæpan
áratug er við bjuggum á Hagamel
34. Ég hitti Rögnu skömmu fyrir
síðustu jól og átti síst von á að það
yrðu okkar hinstu fundir. Ragna
var skýr og glöð og spurði frétta
og sagði sömuleiðis fréttir af sinni
fjölskyldu. Nú verða þeir fundir
ekki fleiri í bili og þakka ég fyrir
að hafa átt þau Rögnu og Villa að
vinum nánast alla mína ævi.
Þeim Trausta, Stefaníu og Ás-
geiri og fjölskyldum þeirra vott-
um við hjónin okkar innilegustu
samúð.
Ella B. Bjarnarson og
Helgi Torfason.
Ragnheiður Hildigerður
Hannesdóttir
Okkar ástkæra móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
JÓHANNA PÁLSDÓTTIR
frá Héðinshöfða í Vestmannaeyjum,
lést sunnudaginn 9. febrúar. Útför hennar
fer fram við Ytri-Njarðvíkurkirkju
föstudaginn 21. febrúar klukkan 13.
Fyrir hönd aðstandenda,
Gunný Henrýsdóttir Mörköre
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
stjúpmóðir, amma og langamma,
ÓLAFÍA KATRÍN HANSDÓTTIR
sem lést sunnudaginn 9. febrúar, verður
jarðsungin frá Kópavogskirkju mánudaginn
24. febrúar klukkan 13.
Ingiríður Hanna Þorkelsdóttir
Elsa Sigurveig Þorkelsdóttir Már Guðmundsson
Indriði Þorkelsson Anna María Soffíudóttir
Valdís Brynja Þorkelsdóttir
barnabörn og langömmubörn
Ástkær móðir okkar, amma og langamma,
KOLBRÚN KRISTJÁNSDÓTTIR
lést á Landakoti sunnudaginn 16. febrúar.
Útför hennar fer fram frá Árbæjarkirkju
fimmtudaginn 27. febrúar klukkan 13.
Sérstakar þakkir til starfsfólks K2 á
Landakoti fyrir einstaka umönnun.
Kristján Gunnar Valdimarsson
Valdimar Agnar Valdimarsson
barnabörn og barnabarnabörn
Elsku pabbi okkar, tengdapabbi, afi
og langafi,
PÉTUR EMIL JÚLÍUS
ÞORVALDSSON KOLBEINS
lést 11. febrúar á Heilbrigðisstofnun
Suðurlands.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju mánudaginn 24. febrúar
klukkan 13.
Ólafur J. Kolbeins Ósk Laufdal
Sjöfn Sóley Kolbeins Sigurður Jensson
Guðborg Hildur Kolbeins Tómas Á. Sveinbjörnsson
barnabörn og langafabörn
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HALLDÓR SNORRI GUNNARSSON
Löngubrekku 13,
Kópavogi,
lést á líknardeild Landspítalans
mánudaginn 17. febrúar.
Útför hans fer fram frá Kópavogskirkju föstudaginn 28. febrúar
klukkan 11.
Gunnar Már Halldórsson
Lovísa Lára Halldórsdóttir Ársæll Rafn Erlingsson
Svanhildur Sif Halldórsdóttir Michael William Chapman
Berglind Björk Halldórsdóttir Hannes Þór Baldursson
og barnabörn