Morgunblaðið - 24.03.2020, Side 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. MARS 2020
fjallaði um gjafmildi. Mig minnir
að falið lyf í konfektmola hafi
komið við sögu. Að frásögn lok-
inni mælti amma ávallt: „Mér
þykir gjafmild svo fallegt orð.“
Þannig kenndi amma mér að orð
gætu verið falleg, að tungumálið
væri lifandi.
Takk fyrir samveruna og kær-
leikinn sem þú veittir öllum á
lífsleið þinni.
Garðar Sigurðarson.
Hrafnhildur, amma barnanna
okkar Höllu Margrétar, hefur
kvatt okkur og skilið eftir góðar
minningar. Minningar um gæsku
og elsku sem voru svo sjálfsögð
og eðlileg af hennar hálfu að
aldrei hafði hún sjálf orð á því.
Ég minnist hennar hlýju, hennar
smáu sem stóru viðvika fyrir
mig, barnabörnin og fjölskyld-
una. Hún kunni þá list að bjóða
greiða, alltaf tilbúin en aldrei
uppáþrengjandi. Meira að segja
fannst manni að maður væri að
gera henni greiða með því að
þiggja aðstoð hennar. Það var
gott að koma til tengdó og það
var gott að fá hana í heimsókn.
Það er margt sem af henni má
læra og má þar nefna að ganga
glaður að hverju verki, vinna það
vel og vera stoltur af því. Auk
þess má taka hana sér til fyr-
irmyndar í hve glöð og sátt hún
ávallt var og hún kunni þá list að
hlæja að sjálfri sér. Nú þegar
hún hefur kvatt þetta jarðlíf er
dýrmætt að eiga fallegar minn-
ingar um hana.
Sólmundur Már Jónsson.
„Í dag kveðjum við móður-
systur mína hana Höddu. Þegar
ég var lítill strákur og jafnvel
fram á unglingsárin, var ég
sendur í pössun á Lindarflötina,
heimili hennar og Jóa. Þar þótti
mér gott að vera, mikið af krökk-
um og annar bragur á heimilis-
haldinu en heima hjá mér, sem
þó byggði á sömu grunngildun-
um; hlýju, gleði og væntum-
þykju, sem maður átti að venjast
á Norðurbrautinni hjá afa og
ömmu.
Ég fékk snemma matarást á
móðursystur minni, alla vega
hvað varðar bakkelsi. Mig
dreymir enn um eplakökuna
hennar sem átti engan sinn líka,
hana fékk ég í fjölmörgum af-
mælum, fermingar- og útskrift-
arveislum, að ekki sé talað um
jólaísinn, en sérstaklega var ég
sólginn í ástarpungana sem hún
bakaði. Í dag kaupi ég iðulega
ástarpunga í bakaríum borgar-
innar og hugsa til Höddu, en þeir
eru oftast of mikið steiktir, of lin-
ir eða of harðir. Gott þótti mér
að koma heim og sjá poka af
þessu lostæti á eldhúsborðinu,
þá vissi ég að Hadda hafði verið í
heimsókn. Hún var líka nösk á að
gefa manni gjafir sem voru
óhefðbundnar. Til dæmis fékk ég
frá henni forláta skrúfjárnasett
sem ég átti í mörg ár og notaði
meðal annars til að taka í sundur
og rannsaka vekjaraklukkur og
segulbandstæki – frábær gjöf
fyrir lítinn strák sem mörgum
árum síðar varð vélaverkfræð-
ingur.
Ég votta frænkum mínum og
frændum samúð mína, megi guð
blessa minningu Höddu okkar.“
Halldór Magnússon.
Hadda frænka, en við systk-
inin kölluðum hana aldrei neitt
annað, var svona manneskja sem
bakaði sætabrauðsdrengi. Það
gerði hún fyrir okkur öll og
börnin í stórfjölskyldunni þegar
þeim fjölgaði. Allir fengu sinn
dreng. Við kveðjum nú þessa
brosmildu, hlýju og indælu konu
full þakklætis.
Það var alltaf gott að koma í
heimsókn til Höddu. Dyrnar á
vaskahúsinu á Lindarflötinni
voru alltaf opnar og þegar inn
var komið var manni fagnað með
breiðu brosi og kveðjunni: „Ertu
komin, elskan mín?“ Ef eitthvað
bjátaði á stóð faðmurinn strax
opinn og lægi maður heima í
flensu var Hadda alltaf fyrst á
svæðið með ráð undir rifi
hverju. Eplaedikið var hennar
helsta leynivopn í þeirri bar-
áttu, trúin á töframátt þess óbil-
andi. Á sumardegi þegar geit-
ungur gerði sig heimakominn í
gluggakistu og maður var einn
heima var rétta ráðið að hringja
í Höddu. Bjargvætturinn var
ekki lengi að bruna á hjóli með
gula gúmmíhanska á höndum,
tilbúinn í allt.
Gleðin var alltaf í fyrirrúmi á
Lindarflötinni. Samheldinn
barnahópur heiðurshjónanna
Höddu og Jóa alltaf í stuði, fjör
og ævintýri aldrei langt undan.
Heimilið var fallegt og bjart,
mótað af smekkvísi húsmóður-
innar, og svo var tónlist í loftinu
því að yfirleitt var einhver að
æfa sig á hljóðfæri, ef elsku Jói
frændi var þá ekki að halda
uppi stuðinu á nikkuna. Og í
miðju heimilislífsins var svo
Hadda, dugnaðarforkur til allra
verka og fullkomin sönnun þess
hvað stórfjölskyldan er manni
mikilvæg.
Að umgangast manneskju
eins og Höddu styrkir þroska
einstaklingsins, hjálpar til við
að búa til heilsteypta mann-
eskju úr manni. Hadda kunni að
móta þann leir sem við öll erum
í höndum ástvina okkar á með-
an við erum að fóta okkur í líf-
inu. Hún kunni að umgangast
börn og það hvernig hún tók
manni á barnsaldri sýndi vel
hvaða manneskju hún hafði að
geyma. Hún var þroskuð sál,
bóngóð, jákvæð og hjálpsöm.
Við systkinin verðum ávallt
þakklát fyrir það hlutverk sem
Hadda frænka lék í lífi okkar
allra. Blessuð sé minning henn-
ar.
Okkar ástkæra frændfólki,
börnunum hennar fjórum og
fjölskyldum þeirra, sendum við
okkar hlýjustu strauma.
Margrét Tómasdóttir,
Herdís Tómasdóttir og
Guðni Tómasson.
Í dag kveðjum við Hrafnhildi
eða Höddu eins og hún var
gjarnan kölluð.
Ég er æskuvinkona Ásu dótt-
ur hennar og var mikið inni á
heimili þeirra, sem einkenndist
af miklu lífi: Tónlist, harmon-
ikka, trompet, píanó, hannyrðir,
ástarpungar, mors í bílskúr,
besta kæfubrauðið og hlátur
aldrei langt undan.
Hadda var svo sannarlega
yndisleg manneskja, hlý, já-
kvæð, skemmtileg, greind, dríf-
andi og ekki síst gefandi í öllum
samskiptum. Hadda var klett-
urinn. Hún hafði einstaklega
umvefjandi nærveru og góða
orku. Það eru forréttindi að
alast upp með fólki gæddu þess-
um eiginleikum og svo sannar-
lega gott veganesti út í lífið. Ég
verð henni ævinlega þakklát.
Ég enda þessi kveðjuorð á
nokkru sem Hadda sagði oft við
okkur og hefur fylgt mér síðan.
Guð geymi þig, elsku Hadda.
Ragnhildur.
Árið 1954 var Húsmæðra-
kennaraskóli Íslands settur, en
hann var þá til húsa í Háskóla
Íslands. Að athöfn lokinni
fylgdumst við að tvær tilvon-
andi skólasystur. Á milli okkar
myndaðist fljótlega órjúfanleg-
ur vinskapur sem entist alla
ævi. Í ljós kom að mæður okkar
höfðu verið skólasystur árið
1928 í Húsmæðraskólanum Ósk
á Ísafirði. Tíminn leið og við
eignuðumst báðar fjölskyldur
og bjuggum báðar í sama bæj-
arfélagi. Börnin okkar komu í
heiminn. Við kenndum saman í
mörg ár og undum saman í leik
og starfi. Vinskapur þinn var
einstakur og hann færðist yfir á
börnin okkar.
Takk fyrir allt, kæra vinkona.
Ásdís.
✝ Anna BjörkÞorvarðardótt-
ir var fædd á Akra-
nesi 26. mars 1979.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Akraness eftir
stutt veikindi 16.
mars 2020.
Foreldrar Önnu
Bjarkar eru Þor-
varður B. Magn-
ússon, f. 11. júní
1955 og Linda Ör-
laugsdóttir, f. 19. febrúar 1955,
búsett á Akranesi. Anna Björk
átti eina systur, Írisi Björgu Þor-
varðardóttur, f. 5. júlí 1974, maki
Írisar er Þórður
Þórðarson og eiga
þau Íris og Þórður 3
börn, þau eru Þórð-
ur Þorsteinn, Stefán
Teitur og Katrín
Þóra.
Anna Björk bjó á
Laugarbraut 8
Akranesi síðastliðin
20 ár. Anna Björk
var starfsmaður
Fjöliðjunnar á
Akranesi til fjölda ára einnig var
Anna Björk virkur þátttakandi í
Íþróttafélaginu Þjót á Akranesi.
Útförin fer fram í kyrrþey.
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum,
og stjarna hver, sem lýsir þína leið,
er lítill gneisti er hrökk af strengjum
mínum.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum árum,
og alltaf mun ég fagna og þjást með
þér,
og þú skalt vera mín – í söng og tárum.
(Davíð Stefánsson)
Af ástúð, en með sorg í hjarta,
kveðjum við dóttur okkar og syst-
ur. Anna Björk hafði um ævina
unnið marga sigra á þeim hætt-
um sem að heilsu hennar steðj-
uðu, en sá dagur kom að hún
lagði augun aftur hinsta sinni.
Blikið í augum hennar, sem fylgt
hefur okkur á lífsleiðinni, er
slokknað og kveðjustund runnin
upp.
Lífsgleði, þrautseigja og lífs-
kraftur Önnu Bjarkar snerti fleiri
en okkur fjölskylduna. Samferða-
fólk Önnu Bjarkar og vinir minn-
ast hennar af hlýju og aðdáun
fyrir dugnað hennar og lífsgleði –
allar stundir krefjandi ævidaga.
Við fjölskyldan varðveitum allar
þær góðu stundir sem samleið
okkar bar með sér og geymum í
hjarta alla þá ást og þann kær-
leika sem dóttir okkar og systir
gaf af sér. Þegar sorgin knýr
dyra er huggunin fólgin í minn-
ingunum og þar eigum við mikinn
fjársjóð sem til hefur orðið á
gleðistundum, í daglegu amstri,
en ekki síður þegar sigrar unnust
á braut lífsleikni, þroska og fé-
lagslegra aðstæðna.
Við kveðjum Önnu Björk með
allri þeirri væntumþykju og ást
sem býr í brjóstum okkar. Megi
minningin um dóttur okkar og
systur vera okkur bjart og fallegt
leiðarljós um ókomna daga. Anna
Björk var lífsins gjöf sem við end-
urgjöldum með ást og kærleika.
Kveðja,
mamma, pabbi og Íris
systir og fjölskylda.
Elsku hjartans uppáhaldsvin-
kona mín. Ég trúi ekki að það sé
komið að leiðarlokum, þetta gerð-
ist alltof skyndilega og það er erf-
itt að sætta sig við þennan missi.
Ég var ekki bara starfsmaður
þinn og þú minn skjólstæðingur,
við áttum einstakt og dýrmætt
vinasamband sem ég er svo
óendalega þakklát fyrir. Okkar
fyrstu kynni voru, svo ekki sé
meira sagt, skrautleg. Ég var
tveggja ára og þú þrettán,
mamma kom með mig í Brekku-
bæjarskóla í heimsókn á sérdeild-
ina. Þegar mamma var í hæfilegri
fjarlægð, þá tókstu mig upp á
hnakkadrambinu og hentir mér í
gólfið. Síðan beiðstu hlæjandi eft-
ir viðbrögðum, elsku púkinn
minn. Það má því segja að í tæp
þrjátíu ár hafir þú verið með mig
í lófa þínum. Við hlógum oft að
þessari sögu saman.
Ég var aðeins 17 ára, óharðn-
aður unglingur, þegar ég byrjaði
að vinna á Laugarbrautinni. Ég
segi það satt að ég hefði ekki geta
beðið um betri starfsvettvang til
að læra á lífið og tilveruna. Þið öll
gáfuð mér innsýn í þann fjöl-
breytileika sem heimurinn er, þá
sérstaklega þú.
Það er óbærilegt að hugsa til
þess að ég eigi ekki eftir að fá að
heyra trítlið í tásunum þínum á
morgnana þegar þú kemur fram
úr, fá hlýja morgunknúsið þitt og
í beinu framhaldi spurningarnar
„má ég fá brauð með osti og AB
mjólk í morgunmat?“ og „hvað er
í matinn í kvöld?“ enda var mat-
arástin stærsta ástin í lífi þínu.
Það er of erfitt að hugsa til þess
að við munum aldrei aftur fara á
rúntinn saman á föstudögum að
kíkja á sætu strákana í bænum
(Hæ gæ) og Írisi systur, eða í
göngutúr með Neró eða gefa kis-
unni. Við höfum gert svo margt
skemmtilegt í gegnum árin, ófáar
Reykjavíkurferðir sem voru nátt-
úrlega tilgangslausar ef ekki var
farið í bakarí eða á veitingastað,
sveitarúntarnir, sundferðin okkar
í fyrra var dásamleg sem og
Langasandsbuslið okkar síðasta
sumar. Jólaböll André Bachmans
standa mikið upp úr enda varstu
þar í essinu þínu. Erfiðast finnst
mér að hugsa til þess að fá ekki
að kúra með þér yfir sjónvarpinu
á kvöldin, fikta í bingóinu, rúlla
puttunum okkar saman og gilla
þig fyrir svefninn. Þú knúsaðir
best og kysstir fastast og þú spar-
aðir það aldrei, það ætla ég að
taka mér til fyrirmyndar út lífið.
Tíminn læknar öll sár og ég
vona að það sé satt. Björtu grænu
augun þín, frekjuskarðið dásam-
lega, freknurnar og skakka fal-
lega brosið þitt bræddu ekki bara
mig heldur hverja einustu mann-
eskju sem á vegi þínum varð. Þú
smitaðir alla af þinni einstöku lífs-
gleði og hamingju, það var aldrei
dauð stund í kringum þig. Þú
varst undantekningarlaust for-
sprakki allra vatnsstríða, kodda-
slaga, kitlustríða og eltingaleikja
á Laugarbrautinni, þú varst líf og
sál heimilisins. Ég þakka fyrir
tæknivæðinguna síðustu ár, hún
er dýrmæt að því leyti að nú á ég
tugi mynda og myndbanda af þér
og okkur saman. Þetta geymi ég
sem gull um ókomna tíð.
Elsku hjartans Anna mín. Ég
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
kennt mér og fyrir alla þá skilyrð-
islausu ást sem þú sýndir mér í
gegnum tíðina. Þú ert ógleyman-
leg, „æj lov jú“.
Þín vinkona,
„Haggí Hóa“.
Kristín Þóra Jóhannsdóttir.
Elsku Anna Björkin okkar. Nú
er komið að kveðjustund og hún
er mjög sár. Núna ertu komin í
Sumarlandið og breiðir úr þér þar
eins og þér einni tókst alltaf að
gera hvar sem þú varst. Elsku
Anna Björk, þú varst einstök og
áttir risastóran þátt í okkar dag-
legu lífi, sem önnuðumst þig. Við
minnumst þín og yljum okkur um
hjartarætur með þær minningar
sem við eigum um þig ljúfan. Þú
hafðir þann eiginleika að ná allri
athygli hvar sem þú varst. Enda
skemmtileg með eindæmum. Við
eigum einnig svo góðar minning-
ar um þig í formi mynda og einn-
ig mikið efni sem fest var á filmu.
Enda hafðir þú unun af því, þegar
þú í essinu þínu óskaðir eftir því
að láta taka af þér myndir.
Þú áttir gott bakland hjá þín-
um aðstandendum og þau skiptu
þig miklu máli, og öfugt. Mikill
samgangur var á milli ykkar, þótt
hann væri iðulega á þínum for-
sendum hvað varðar hve langur
tími það var í hvert skipti. Þú átt-
ir mjög auðvelt með samskipti
þótt þú þekktir viðkomandi ekki
baun, það var aukaatriði hjá þér.
Við sem þekktum þig minnumst
vel hvað margir þekktu og könn-
uðust við þig og það var áberandi
hvað allir brostu blítt til þín þegar
þeir hittu þig og spjölluðu við þig.
Búðarferðir og aðrir staðir sem
við fórum á með þér voru kapítali
út af fyrir sig, því mestallur tím-
inn fór í að heilsa og ræða við fólk
sem þú kannaðist við.
Tákn með tali var þitt sam-
skiptaform og hvað þú varst klár í
því, og snögg varstu að læra ný
tákn og tileinka þér þau. Þú varst
samt lunkin að fylgja töluðu máli
og það var unun að fylgjast með
þér ef þér þótti eitthvað áhuga-
vert þá hallaðir þú höfðinu aftur
og settir upp óborganlegan svip
sem var dásemdin ein.
Laugardagsmorgnarnir hafa
verið í föstum skorðum hjá þér og
föður þínum í áraraðir, þú sótt
um leið og þú varst komin á kreik
og þá var farið á rúntinn, komið
við hjá fjölskyldu, kíkt á fólkið
þitt og ísskápurinn skoðaður í
leiðinni. Allaf var farið til Írisar
systur, enda systurnar nánar.
Mamma þín og Íris systir áttu
stóran þátt í því hvað þú varst
alltaf fín og flott til fara, alltaf svo
smart. Börn systur þinnar og
Dodda mágs áttu mikilvægan
stað í þínu lífi, þegar þau bjuggu í
Svíþjóð þar sem Doddi spilaði fót-
bolta. Vídeóspólurnar þaðan voru
spilaðar í tætlur á Laugarbraut-
inni og þú fékkst mikið út úr því
að fylgjast með fólkinu þínu.
Við á Laugarbrautarinnar
söknum þín mikið og munum
minnast þín um ókomna tíð. Við
munum varðveita dýrmætar
minningar og allar þær yndislegu
stundir sem við fengum með þér í
hjarta okkar. Þín minning er ljúf
og góð. Þú gerðir okkur að betri
manneskjum.
Ástar- og saknaðarkveðjur.
Starfsfólk og sambýlingar á
Laugarbraut 8.
Jórunn Petra
Guðmundsdóttir.
Elsku besta Anna Björk okkar.
Þú varst gleðigjafi í lífi margra
og bjarta minningin um þig lifir
eftir hjá okkur sem eftir lifa. Þú
gafst og kenndir okkur mikið sem
við erum þakklát fyrir.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér
(Hallgrímur Pétursson)
Megi englar og allir góðir
vættir taka vel á móti þér og vaka
yfir fjölskyldu þinni og öllum á
Laugarbraut 8.
Arnar Geir, Erna Hafnes,
Ágúst Örlaugur og börn.
Á hvítum vængjum
kom vorið inn um gluggann
rétti þér hönd
og hvíslaði:
Komdu með mér
í ferð um ódáinslendur
þar sem gullnar rósir vaxa
í hverju spori
svo hverfum við saman inn í sólarlagið.
(Þórdís Guðjónsdóttir)
Þannig sé ég kveðjustund
Önnu Bjarkar, sem fylgt hefur
vorinu inn í ódáinslendur og skil-
ur eftir ljúf minningaspor í lífi
margra. Hún kvaddi umvafin sín-
um nánustu, sem elskuðu hana
endalaust, út í geim og aftur
heim, eins og stundum er sagt um
takmarkalausa ást.
Ég á ljúfar minningar um
Önnu Björk til fjölda ára. Ég
vann með mömmu hennar þegar
hún fæddist og fékk innsýn í þann
veruleika sem birtist fjölskyldunni
þá. Margar voru stundirnar sem
ekki var vissa um hvernig myndu
fara en þrautseigjan og baráttan
sem bæði einkenndi Önnu Björk
og ekki síður fjölskyldu hennar
var eftirtektarverð.
Árið 1987 urðu kaflaskil í mínu
starfi þegar ég var beðin að taka
við sérkennslu í lítilli einingu í
Brekkubæjarskóla, sem þá var
hugsuð fyrir nemendur með mikl-
ar sérþarfir. Stórt skref var stigið
þegar Doddi, pabbi Önnu Bjarkar,
kom og innritaði hana í maí þetta
ár. Staðreyndin var sú að hún fékk
ekki tilboð um skólavist eins og
jafnaldrar hennar og óhætt að
segja að það skref sem Doddi
steig hafi orðið mörgum börnum
og foreldrum til gæfu síðar.
Við Anna Björk áttum daglega
samveru í 10 ár og þegar ég lít til
baka rifjast upp dýrmætar og
skemmtilegar stundir sem við átt-
um saman. Anna Björk var ein-
stök á margan hátt. Hún var stál-
minnug, ótrúlega sjarmerandi og
náði til flestra sem hún hitti, litrík
og mikil kassakona. Allt þurfti að
vera rammað inn og Anna Björk
gerði athugasemdir á sinn hátt ef
brugðið var út frá þeim ramma og
það fór ekki framhjá neinum
hvaða athugasemdir hún var að
gera.
Eitt sinn fór ég í kaffi til Lindu
og sat með henni í eldhúsinu í Jör-
undarholtinu. Anna Björk var
heima og ég auðsjáanlega komin
út fyrir rammann því hún sótti
skóna mína og kápu, kom með
þetta inn í eldhús og setti fyrir
framan mig. Heimboðinu var klár-
lega lokið og tími fyrir mig til að
fara heim. Þetta var lýsandi fyrir
tilveru Önnu Bjarkar.
Í mörg ár tókum við í sérdeild
Brekkubæjarskóla þátt í erlendri
myndlistarkeppni og þar vann
Anna Björk til margra verðlauna
því eitthvað sérstakt var við ein-
falda myndsköpun hennar sem
aðrir sáu og kunnu að meta. Tján-
ing er nefnilega ekki bundin orð-
um eða tungumáli.
Elsku Önnu Björk þakka ég
fyrir ógleymanlegar stundir og
minning mín um hana er sveipuð
gleði og þakklæti – án hennar
hefði ég ekki viljað vera því hún
kenndi mér svo margt og stækk-
aði reynsluheim minn. Takk, elsku
Anna Björk.
Elsku Linda, Doddi, Íris Björg
og fjölskylda öll, mínar innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar. Megi
minningin um einstaka Önnu
Björk veita ykkur huggun, hún er
farin en ekki horfin ykkur. Hún
var heppin að eiga ykkur sem fjöl-
skyldu því enginn veggur var of
hár fyrir ykkur til að klífa fyrir
hana. Þið megið vera stolt.
Kærleikskveðja,
Ingunn Ríkharðsdóttir.
Stórbrotin er orð sem fyrst
kemur upp í hugann þegar við
minnumst Önnu Bjarkar. Lítil
kona en svo mikill karakter.
Í þau rúmu 20 ár sem við höfum
hist, næstum því á hverjum degi,
standa nú dýrmætar minningar
eftir.
Alltaf komst þú glöð til vinnu,
heilsaðir öllum og útvaldir fengu
knús að auki.
Alltaf til í glens og grín, stríddir
okkur óspart. Þú varst líka svo
næm á allt og vissir svo ótrúlega
margt, það var eins og þú hefðir
þriðja augað. Sannarlegur gleði-
gjafi, elsku hjartans vinkona.
Fjöliðjan verður aldrei söm án
þín elsku Anna, við söknum þín
sárt og mörg tár hafa fallið síðustu
daga hjá vinnufélögum þínum.
Við hugsum um þig í sumar-
landinu þar sem þú hleypur um
frjáls og hraust, syngur ein ég sit
og sauma og færð alla englana til
að syngja með.
Kæru Doddi, Linda, Íris og fjöl-
skylda. Við sendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur. Minning Önnu
Bjarkar lifir í hjörtum okkar.
Fyrir hönd annarra starfs-
manna Fjöliðjunnar,
Ásta Pála og Þórdís (Dísa).
Anna Björk
Þorvarðardóttir