Morgunblaðið - 07.04.2020, Qupperneq 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. APRÍL 2020
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
✝ Heimir Jónas-son fæddist í
Reykjavík 13. apríl
1966. Hann lést á
líknardeild LSH í
Kópavogi 28. mars
2020, rúmum tveim-
ur árum eftir að
hafa greinst með
taugahrörnunar-
sjúkdóminn Cori-
cobasal Degenera-
tion (CBGD).
Foreldrar hans eru Jónas Jó-
hannsson, flugumsjónarmaður,
f. 9. febrúar 1935, d. 27. janúar
2013, og Guðmunda Markúsína
Þorleifsdóttir, f. 28. mars 1938.
Bræður Heimis eru Þorleifur, f.
1958, kvæntur Ástu H. Braga-
dóttur, f. 1963; Matthías Einar, f.
1962, kvæntur Jóhönnu Eyrúnu
Sverrisdóttur, f. 1964; og Júlíus,
f. 1964, kvæntur Helgu Helga-
dóttur, f. 1965.
Heimir kvæntist Berglindi
Magnúsdóttur, f. 1.oktober 1972
,þann 4. september 2004. For-
eldrar hennar eru Magnús I.
Ágústsson, f. 13. júní 1953, d. 4.
mars 2012, og Hjördís Hafsteins-
dóttir, f. 15. nóv-
ember 1952. Börn
Heimis og Berg-
lindar eru Markús,
f. 14. febrúar 1997,
Áshildur Þóra, f. 14.
desember 2003 og
Silja Björk, f. 18.
nóvember 2005.
Heimir lauk stúd-
entsprófi frá Verzl-
unarskóla Íslands
árið 1986, útskrif-
aðist úr University of Television
and Film í München í Þýskalandi
árið 1995 og lauk MBA-námi frá
Háskóla Íslands árið 2017. Heim-
ir starfaði sem dagskrárstjóri
Stöðvar 2 um árabil, vann á
markaðsdeild Icelandair, var
framleiðslustjóri á Latabæ,
framkvæmdastjóri Markaðsstofu
Kópavogs, markaðssérfræðing-
ur hjá Íslensku auglýsingastof-
unni, þjálfari hjá Dale Carnegie
og um árabil rak hann eigið
markaðsfyrirtæki; Icelandic
Cowboys.
Útför Heimis verður í dag, 7.
apríl 2020. Minningarathöfn
verður haldin síðar.
Í dag kveðjum við Heimi bróð-
ur sem nýlega féll frá eftir erfið
veikindi. Það er sárt að sjá á eftir
þessum gleðigjafa en ég veit að
það verður tekið vel á móti hon-
um á nýjum stað.
Við bræðurnir slitum barns-
skónum í Bólstaðarhlíðinni þar
sem við Heimir stóðum saman í
baráttunni við eldri bræður.
Heimir, með hárið rauðbirkið og
liðað, talaði fyrir okkur báða og
hvatti mig til að taka þátt í leik-
þáttum með honum. Jú, maður lét
það eftir honum enda erfitt að
segja nei við þennan ákafa unga
leikara.
Það var mikill gestagangur á
okkar heimili á þessum árum og
Heimir tók ekki annað í mál en að
skella í leiksýningu við hverja
heimsókn. Ég var Halli og hann
var Laddi. Lagið „Tvær úr tung-
unum“ var sungið og leikið og
auðvitað rúllaði hann þessu upp
og naut sín vel. Ég man ennþá
textann og svei mér þá ef dans-
sporin eru ekki þarna líka ein-
hvers staðar. Það skrítna var að
gestirnir komu alltaf aftur í heim-
sókn.
Heimir var ekki bara listrænn
heldur þótti hann einnig lunkinn
knattspyrnumaður á sínum yngri
árum, hægri kantmaður með
mikinn hlaupastyrk. Hann spilaði
að sjálfsögðu með Val og fór ég
með mömmu og pabba á flestalla
leiki. Í þá daga þótti þessi stuðn-
ingur merkilegur enda ekki vana-
legt að foreldrar og systkini
sæktu leiki af þessum krafti á
þeim tíma. Mér er sérstaklega
minnisstætt þegar þeir félagar í
5. flokki spiluðu úrslitaleiki við
Skagamenn á Hlíðarenda/Skag-
anum. Heimir átti góða leiki og
var ég afar stoltur af honum og
ekki í fyrsta skiptið.
Sem ungir menn fluttum við
bræður báðir til útlanda. Framan
af vorum við ekki nálægt hvor
öðrum en þó alltaf í góðu sam-
bandi. Heimir talaði mikið um ást
sína á þýskum pulsum og schnit-
zel, en þrátt fyrir að elska pulsur
og schnitzel var Heimir mikill
sælkeri og afbragðskokkur. Eins
og sannur Þjóðverji lagði hann
mikið upp úr því að rétt glas væri
notað við viðeigandi bjórtegund.
Hvort þetta hafði áhrif á að ég
fluttist sjálfur til Þýskalands skal
ósagt látið. Ég á eftir að sakna
þess að sitja með honum, borða
currywurst mit pommes, horf-
andi á Þýskaland keppa og
drekka Paulaner-hvetibjór.
Heimir bjó yfir miklum sam-
skiptahæfileikum og naut sín vel
hjá Dale Carnegie þar sem hann
miðlaði reynslu sinni. Ég naut
sjálfur góðs af því í mínum störf-
um sem þjálfari þar sem fram-
koma og trúverðugleiki skiptir
máli. Þar kom fagmaðurinn
Heimir Jónasson sterkur inn og
skólaði stóra bróður til.
Það eru rétt rúm tvö ár síðan
Heimir greindist með skelfilegan
taugasjúkdóm og tók hann því
með ótrúlegu æðruleysi frá fyrsta
degi. Róðurinn fór fljótt að þyngj-
ast en Heimir barðist á móti, m.a.
með hreyfingu og æfingum á
meðan líkaminn leyfði. Það er
mér ómetanlegt að hafa fengið að
taka þátt í því ferli, reglulegar
ferðir í ræktina þar sem var mikið
hlegið á milli æfinga og gert gam-
an. Ómetanlegur tími.
Heimir var með ólíkindum
geðgóður maður, hress, jákvæður
og með markmiðin á hreinu.
Hann vildi allt fyrir alla gera en
gleymdi stundum sjálfum sér.
Það var ekki fyrr en undir það
allra síðasta sem maður fann fyr-
ir pirringi og óþolinmæði sem
tengdist kannski því að ég skildi
hann ekki, en alltaf bað hann mig
afsökunar á því um leið og hann
bauð góða nótt. Kurteis að venju
fram á síðustu stundu.
Heimir fór inn á líknardeild í
júní 2019 og átti það að vera
hvíldarinnlögn. Svo fór að hann
kom aldrei aftur heim þar sem
heilsunni hrakaði hratt. Eins og
oft áður heillaði hann það frá-
bæra starfsfólk sem starfar á
líknardeildinni og hugsaði um
hann dag og nótt. Oft lagði hann
mikið á sig til að gera sig skilj-
anlegan og spurði hvernig þau
hefðu það. Heimir hafði sem sagt
meiri áhyggjur af líðan starfs-
fólksins en eigin líðan, og er það
lýsandi dæmi um hugulsemina
sem einkenndi þetta gæðaeintak.
Heimir elskaði sviðsljósið, tal-
aði mikið og var yfirleitt hrókur
alls fagnaðar. Það er því synd að
þurfa að kveðja þennan eðald-
reng í fámennum hópi vegna
ástandsins. Ég er þó viss um að
hann kemur til baka og verður
með okkur í sviðljósinu þegar
færi gefst til að fjölmenna.
Elsku Berglind og fjölskylda,
elsku mamma og fjölskylda. Við
eigum eftir að sakna hans og þá
er gott að eiga fjölmargar góðar
minningar til að hlýja sér.
Hvíldu í friði.
Júlíus (Júlli) bróðir.
Heimir var yngstur okkar
bræðra og mátti fljótt finna fyrir
stríðni okkar. Ég man eftir þegar
Heimir var lítill, fallegur strákur
með rauðar bollukinnar. Mér
þótti gaman að stríða honum með
því að slá létt í þær og láta þær
dingla fram og til baka. Þetta
varð hins vegar engin stríðni fyrir
honum, því Heimi þótti þetta
fyndið og skemmtilegt líka. Hann
kunni að taka stríðni og sneri því
yfirleitt upp í einhver skemmti-
legheit og gamansemi.
Heimir var alltaf kátur og já-
kvæður og fljótlega tók hann öll
völd á heimilinu með leikaraskap
og fíflalátum eins og amma Jóa
kallaði þetta stundum, en innst
inn þótti henni þetta ekkert leið-
inlegra en okkur hinum bræðrun-
um. Heimir lék eftir auglýsingar
og fékk okkur í lið með sér að
leika og herma eftir hinum og
þessum lögum og man ég sér-
staklega eftir Roy Rogers með
Halla og Ladda:
Ég er Roy Rogers, ég er sætur og klár
búinn að vera í þessum bransa í
sautján ár.
Ég eltist við bófa og ræningja
og kem þeim í hendur á fógeta.
Það var örugglega ein af
ástæðunum fyrir því að fyrir-
tækið hans fékk nafnið Icelandic
Cowboys. Já gleðin var við völd í
Bólstaðarhlíðinni og á Selbraut-
inni á Seltjarnarnesinu og það
var alveg sama hvar hann stakk
niður fætinum; hann náði að
heilla alla upp úr skónum. Á fjöl-
skyldumótum, stórafmælum og
brúðkaupum sá Heimir um ræð-
urnar og flutti þær alltaf með til-
þrifum, leik og gríni, þar náði
hann sér niður á okkur hinum
bræðrum fyrir stríðnina sem
hann varð fyrir á yngri árum.
Okkur Eyrúnu þótti mjög
vænt um að hann kom með stelp-
urnar sínar til okkar í sveitina
tvær verslunarmannahelgar áður
en hann veiktist. Þetta var eitt-
hvað sem átti að gerast oftar en
örlögin settu hann á annan stað.
Hann kom auðvitað með gleðina
og jákvæðnina með sér, klæddur í
Lederhosen-búninginn sinn með
þýskar pylsur, meðlæti og bjór
frá Andra vini sínum, annað tald-
ist ekki vera bjór. Það var ým-
islegt brallað og meðal annars var
gróðursettur systralundur til
heiðurs Áshildi Þóru og Silju
Björk, en þær áttu að sjá um að
vökva þegar þær kæmu í heim-
sókn í sveitina. Við Eyrún lofuð-
um honum því að þar yrði í sumar
líka gróðursett fallegt reynitré
með stelpunum til minningar um
hann og varð hann mjög þakklát-
ur fyrir það. Fram undan er því
val á fallegu tré sem stelpurnar
hans munu setja niður með við-
höfn í hans anda. Þýskar pylsur
með Heinz-chilisósu og Bolabjór
verður örugglega með á matar-
borðinu um kvöldið.
Elsku Heimir, takk fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman,
minningarnar um góðan og
skemmtilegan bróður munu lifa
áfram með okkur fjölskyldunni.
Þinn bróðir Matti skratti eins
og þú kallaði mig oft í gríni.
Matthías.
Í dag kveðjum við yndislegan
mann, hann Heimi. Það er ekki
eins og það væri óvænt þar sem
hann greindist með ólæknandi
sjúkdóm fyrir örfáum árum, en
samt er sorgin nístandi, að þessi
yndislegi maður sem ég hef þekkt
í yfir fjörutíu ár sé ekki lengur á
meðal okkar.
Heimir var aðeins 11 ára þegar
ég kom inn í fjölskyldu hans, en
þá hófust kynni mín og elsta
bróður hans. Fljótlega var ég
flutt heim til þeirra og var það nú
ekki mikið mál fyrir foreldra
hans. Það var ansi líflegt á heim-
ilinu í þá daga og Heimir var fjör-
kálfurinn, sá sem var alltaf bros-
andi, kunni ótal brandara og fór
létt með að herma eftir öðrum.
Síðar var hann viljugur að passa
litlu frændur sína, og seinna meir
áttum við griðastað hjá honum í
Þýskalandi. Alltaf var tekið vel á
móti okkur og fannst honum lítið
mál að fá fimm manna fjölskyldu í
gistingu. Eftir að allir voru fluttir
aftur heim til Íslands hittumst við
oftar og er ég þakklát fyrir þann
tíma. Heimir reyndist mér einnig
einkar vel á erfiðu tímabili í lífi
mínu og veitti mér ómetanleg og
góð ráð. Hann var traustur vinur
þegar á þurfti að halda. Þannig
var Heimir, alltaf tilbúinn að
hjálpa öðrum. Fljótlega eftir að
við Ólafur kynntumst komu
Berglind og Heimir norður og við
áttum saman eftirminnilega
kvöldstund þar sem Heimir fór
m.a. á kostum um bæverska
menningu, lystisemdir, og þá
ekki síst um hina alþekktu bjór-
menningu þarlendra. Það var eft-
irminnilegt.
En nú er komið að leiðarlok-
um. Við Þökkum Heimi fyrir öll
árin og ómetanlega vináttu, en
hann var mér, Magnfríði, eins og
yngri bróðir.
Elsku Berglind, Markús, Ás-
hildur og Silja, missir ykkar er
mikill og vottum við ykkur okkar
dýpstu samúð. Einnig vottum við
móður Heimis, frú Guðmundu M.
Þorleifsdóttur, bræðrum hans og
fjölskyldum þeirra, okkar samúð.
Megi góður Guð styrkja ykkur
í sorginni.
Magnfríður og Ólafur.
Elsku gamli félagi, þó það hafi
verið mjög sárt að frétta af and-
láti þínu var gott að vita að þú
hafðir loks sloppið undan sjúk-
dómnum sem hafði haldið þér svo
lengi í heljargreipum.
Ég vil þakka þér fyrir góðar
stundir saman í nær 50 ár. Minn-
ingarnar eru margar, Ísaksskóli,
Valsheimilið, Versló og HÍ ásamt
vina- og fjölskyldustundum í
seinni tíð. Við urðum Íslands-
meistarar saman, útskrifuðumst
saman úr menntaskóla, skemmt-
um okkur, töluðum um lífið og
fylgdumst með börnum hvor ann-
ars. Við höfðum áhuga á lífi hvor
annars.
Þú varst sannur vinur, reynd-
ist mér vel alla tíð og varst til
staðar þegar á þurfti að halda.
Þín verður svo sannarlega sárt
saknað, minn kæri, vonlaust að
fylla það skarð sem þú skilur eftir
þig.
Ég bið guð um kraft fyrir alla
þá sem syrgja Heimi, þó sérstak-
lega Berglindi og börn þeirra,
Markús, Áshildi og Silju, móður
hans og bræður.
Hvíl í friði, elsku vinur, og við
munum halda minningu þinni á
lofti.
Anthony Karl Gregory.
Leiðir okkar Heimis lágu sam-
an haustið 1977 í Mýrarhúsa-
skóla, hann Valsarinn nýfluttur
úr Hlíðunum vestur á Seltjarnar-
nes og ég KR-ingurinn að hefja
skólagöngu á Nesinu. Fyrstu
kynnin voru ánægjuleg, glaðværð
og léttleiki einkenndi öll sam-
skipti okkar frá fyrstu tíð og
þannig var það næstu 10 árin í
gegnum Valhúsaskóla og Versló.
Það var alltaf mikil tilhlökkun að
heimsækja fjölskylduna á Sel-
braut 30, foreldrarnir Guðmunda
og Jónas reistu fjölskyldunni fal-
leg húsakynni þar sem bræðurnir
fjórir ásamt „ömmu Jóu“ undu
sínum hag. Það var full vinna að
halda utan um fjóra stæðilega
unga menn og það tókst þeim
hjónum einstaklega vel af mikilli
yfirvegun og með einstakt jafn-
aðargeð þrátt fyrir mikla vakta-
vinnu á sjúkrahúsinu og flug-
félaginu.
Ljúfmennið hann Heimir fékk
það besta frá báðum foreldrum
sínum og hann smitaði allt um-
hverfi sitt með jákvæðni og þægi-
legri nærveru. Við kynntumst
tónlist Dire Straits sumarið 1980
þegar Heimir kom úr drengja-
landsliðsferð í körfubolta frá Hol-
landi og tónlistin dundi í bílskúrn-
um þar sem nýstofnuð bón- og
þvottaþjónusta, „Fúsk og fok-
dýrt“, blómstraði.
Á verslunarskólaárunum var
hvergi slegið slöku við í félagslíf-
inu, og þar sló Heimir strax í
gegn á fyrsta ári. Hæfileikar hans
fengu að njóta sín á mánaðarleg-
um skemmtikvöldum sem og á ár-
legum nemendamótum skólans
bæði á Grundarstígnum og við
Ofanleiti. Á þessum árum kom
berlega í ljós að Heimir var
óhræddur við að takast á við nýj-
ar áskoranir. Honum bauðst starf
hjá nýstofnaðri sjónvarpsstöð,
Stöð 2, eftir að hafa verið í hópi
nýútskrifaðra verslinga sem köll-
uðu sig „Spékoppana“ og skrif-
uðu handrit að skemmtiþáttum
fyrir stöðina. Eftir stutt nám í
viðskipta- og markaðsfræðum í
BNA og HÍ fluttist Heimir til
Þýskalands þar sem hann hóf
nám í sjónvarps- og kvikmynda-
framleiðslu og útskrifaðist 1995.
Eftir að Heimir fluttist til Íslands
starfaði hann víða við markaðs-,
kynningar- og framleiðslustörf.
Heimir var þeim einstöku
kostum búinn að vera hrókur alls
fagnaðar strax frá unga aldri, það
var alltaf líf og gleði í kringum
hann. Hann gerði lífið skemmti-
legra og hans helsti mannkostur
var að gefa af sér. Ófáir eru þeir
sem kynnst hafa Heimi og þegið
góða og uppbyggilega ráðgjöf
hans, og jafnframt alltaf fundið
einstaka hlýju hans og einlægni á
sama tíma. Það var mikið högg í
byrjun árs 2019 að fá þær fregnir
að æskuvinur minn hefði greinst
með afar sjaldgæfan hrörnunar-
sjúkdóm. Hetjuleg barátta hans
við sjúkdóminn lýsti manni með
stórt og sterkt hjarta. Hjarta er
neitaði að gefast upp fyrr en í
fulla hnefana. Megi góður Guð
fylgja ykkur og blessa elsku
Berglind, Markús, Áshildur Þóra
og Silja Björk.
Ég minnist ennþá okkar fornu kynna,
og ennþá man ég ljómann drauma
þinna,
er bernskan móti báðum okkur hló.
Hver dagur nýrri frægð og frama spáði,
og fögur, mikil verk þinn hugur þráði.
Á köllun þína engum efa sló.
(Tómas Guðmundsson)
Kristján Pálsson.
Ja, guten Abenteuer! Á þess-
um orðum hófst iðulega samtal
okkar Heimis allt frá því að við
bjuggum í Þýskalandi i kringum
aldamótin. Það má alveg heim-
færa að lífið með Heimi hafi verði
gott ævintýri því þar sem hans
naut við var alltaf gaman. Hann
hafði einstaka nærveru og notaði
sitt sterkasta vopn, húmorinn, til
að kæta alla sem í kringum hann
voru.
Fyrsta minning mín af Heimi
er frá árinu 1982 þegar ég sá
hann í fyrsta skipti á sviði á
skemmtikvöldi í Versló. Þar stal
hann senunni og átti eftir að gera
það oft og mörgum sinnum í lífinu
eftir það. Heimir hafði ekki bara
húmor, hann hafði ótakmarkað
magn af hugmyndum um hvernig
mátti gera lífið skemmtilegra.
Kraftur hans og áræði varð svo til
þess að mjög mikið af því sem
hann fann upp á var framkvæmt,
okkur hinum til ánægju. Síðan á
Verslóárunum hef ég tilheyrt
hópi félaga sem hittast reglulega
til að hafa gaman og þar fór
Heimir fremstur í flokki á meðan
hans naut við.
Leiðir okkar Heimis hafa legið
saman á nokkrum stöðum í lífinu
og þegar ég lít til baka átta ég
mig á því hverslags forréttindi
það eru. Mest samskipti höfðum
við líklega þegar við bjuggum
báðir á sama svæði í Þýskalandi í
nokkur ár og svo þegar við unn-
um saman á sölu- og markaðs-
sviði Icelandair. Það eru margar
minningar frá þessum tíma, en
allar einkennast þær af góðri og
skemmtilegri nærveru sem ein-
kenndi Heimi.
Þegar ég horfi til baka er það
fyrsta sem kemur upp í hugann
þakkir fyrir það að hafa átt vin
eins og Heimi. Heimir var einstök
persóna og auk þess að gleðja alla
í kringum sig með fjöri setti hann
alltaf fókusinn á það hvernig
hann gæti orðið öðrum að liði.
Hann var alltaf að búa til og
skapa til að hjálpa öðrum. Því er
kannski best lýst úr heimsókn til
hans í síðasta skiptið sem ég hitti
hann. Þá var hann orðin máttlítill
og erfitt að skilja það sem hann
vildi segja. En hann sýndi okkur
Kidda samt verkefni sem hann
var að vinna í. Þann litla kraft
sem hann átti eftir notaði hann í
að klippa til myndband til að
vekja máls á parkinsonveikinni.
Það er höggvið stórt skarð í
vinahópinn og Heimis verður sárt
saknað. Þó er það huggun harmi
gegn að við sem eftir sitjum vit-
um að honum líður nú betur á
nýjum stað og horfir yfir sviðið og
spottar út það spaugilega í kring-
um okkur. Þótt skarðið sé stórt
skilur hann eftir sig fjall af
skemmtilegum og ómetanlegum
minningum; minningum um kát-
an, hjálpsaman og einstakan vin.
Ég held ég tali fyrir marga þegar
ég segi að hinn eiginlegi grafreit-
ur Heimis verður í hjörtum okkar
sem eftir sitjum og söknum hans.
Fjölskyldu Heimis votta ég
mína dýpstu samúð. Berglindi,
börnunum þremur, Mundu móð-
ur hans og bræðrum hans, sem öll
hafa staðið eins og klettur við
bakið á honum. Ég bið alla góða
vætti að styrkja þau í sorginni
vegna fráfalls þessa góða drengs.
Gunnar Már Sigurfinnsson.
Stundum hittir maður fólk á
lífsleiðinni sem hefur meiri áhrif
á mann en aðrir og Heimir var
einn af þeim. Við hjónin vorum
svo heppin að fá að eiga Heimi
bæði sem vin og samstarfsfélaga
þannig að við náðum að kynnast
honum frá ansi mörgum hliðum.
Heimir var stór persónuleiki,
hann hafði sjálfstraust í að vera
hann sjálfur, mikill húmoristi og
einstaklega einlægur.
Í samskiptum okkar við Heimi
fengum við að kynnast svo mörg-
um af hans góðu hliðum. Hann
fékk mann alltaf til að brosa eða
hlæja og sá spaugilegu hliðina á
öllu mögulegu og þeim eiginleika
hélt hann meira að segja í í gegn-
um veikindin sín. Heimir var ein-
lægur með eindæmum, það var
gott að tala við hann og hann
hafði þann einstaka eiginleika að
vera góður hlustandi og sýna þér
áhuga, það var honum einhvern
vegin ekkert óviðkomandi.
Heimir hafði mikinn áhuga á
að hjálpa öðru fólki að ná árangri
í lífinu og í starfi sínu hjá Dale
Carnegie nýtti hann sterka per-
sónuleika sinn og náði til fólks á
öllum aldri.
Heimir sýndi okkur hjónum
líka mikinn áhuga, var góður
hlustandi og kom oft í kaffi til
okkar til að ræða málin. Sérstak-
lega eru okkur minnisstæðar all-
ar þær hugmyndir, heilræði og
hjálp sem hann sýndi okkur fyrir
nokkrum árum þegar við vorum
að stofna nýtt fyrirtæki.
Þegar Heimir varð veikur þá
hafði hann hugrekki til þess að
Heimir Jónasson