Morgunblaðið - 24.04.2020, Qupperneq 19

stundum ráðskast með litlu
systur en þannig leið mér aldrei
enda bar „afskiptasemin“ aðeins
vott um ást og umhyggju. Auð-
vitað vorum við ekki alltaf sam-
mála og tókumst á eins og geng-
ur en systrakærleikurinn var
aldrei langt undan og fann ávallt
sinn farveg á ný.
Þóra giftist Gísla sínum og
börnin þeirra þrjú voru mér afar
kær. Þegar ég síðar eignaðist
mína fjölskyldu stóð ekki á elsku
frá hjartastóru systur minni sem
tók strákunum mínum opnum
örmum og gaf þeim ást sína.
Margar af sínum bestu minning-
um eiga þeir úr Furuhjallanum
eða úr ferðum með Þóru frænku.
Hún uppfræddi þá og kenndi
nauðsynlega færni þegar foreldr-
ana skorti þolinmæði til. Þannig
var Þóra – alltaf reiðubúin að
rétta hjálparhönd og láta sér
annt um aðra. Hún var næm á
þarfir og líðan annarra og vissi
hvað þurfti til að gleðja. Sælla er
að gefa en þiggja átti svo sannar-
lega við um hana.
Þóra var mikið náttúrubarn,
engum hef ég kynnst sem hefur
fagnað undrum náttúrunnar eins
einlægt og hún gerði. Lítill fugl á
grein, steinvala í fjöru, titrandi
gleym-mér-ei á holti – allt fang-
aði augu hennar og vakti með
henni hrifningu.
Hún gerði gleði og jákvæðni
að sínu lífsviðhorfi og var það
henni ekki erfitt því hún var lífs-
glöð að eðlisfari og leitaði eftir að
hafa birtu og bros í kringum sig.
Stóra systir mín sem mér hef-
ur alltaf verið svo kær og hefur
verið mikilvægur partur af mínu
lífi svo lengi, lengi. Ég leiddi
aldrei hugann að öðru en að
þannig yrði það. Hafðu þökk fyr-
ir allt og allt hjartað mitt.
Svo segir bros þitt, besta systir mín.
Nú beinist aftur kveðja mín til þín,
og brennheitt höfuð hneigi ég í tárum,
mín hjartans vina frá svo mörgum
árum.
Um regni grátnar grundir sig grúfir
nóttin hljóð,
með grárri skímu bráðum fer að
morgna.
Mér finnst ég vera að syngja mitt
seinasta ljóð
og sálar minnar lindir vera að þorna.
Ég veit, þú hefðir sagt mér að herða
huga minn.
Ég hugga mig sem best til að gera vilja
þinn.
Ég geymi hvert þitt bros í minning
minni.
Ég man og skal ei gleyma samvist
þinni.
Ég vildi ég gæti fléttað þér fagran
minniskrans.
En fyrir augun skyggja heitu tárin.
Svo vertu sæl, mín systir! Í faðmi
fannklædds lands.
Þú frið nú átt. Við minninguna og
sárin.
(Hannes Hafstein)
Elsku Gísli, Georg, Olla,
Rúrik, tengdabörn og barnabörn
– mikill er missir ykkar en minn-
ingin um yndislega konu lifir
áfram í hjörtum okkar allra.
Ragnheiður Elín
Ragnarsdóttir.
Ég kem siglandi á bátnum.
Hún stendur frammi á brúninni
neðan við húsið og bíður þess að
báturinn lendi í fjörunni, horfir
út á sjóinn, yfir vindinn. Hnar-
reist, stóra systir mín, klettur-
inn. Það var þeirra háttur, Gísla
og Þóru, að fara á undan út í eyj-
ar, þar hafði Þóra undirbúið hús-
ið, séð til þess að allt væri tilbúið
fyrir vorverkin. Þar, eins og ann-
ars staðar, hlúði hún að öllum,
börnum og fullorðnum og líka
fuglunum, sá til þess að öllum liði
vel og að allt gengi vel. Ég geng
með henni að húsinu og við göng-
um í bæinn. Ilmurinn af rabar-
baragrautnum liðast um eldhús-
ið, kaffið er að renna í könnuna. Í
ár verður siglingin önnur, mót-
tökurnar aðrar, lífið verður tóm-
legra og húsið hljóðara. Enginn
að stjórnast með mann, því mið-
ur. Hún var kölluð frá okkur eftir
stutt en erfið veikindi sem hún
tókst á við af sínu einstaka æðru-
leysi, einn dag í einu. Hafðu
hjartans þökk fyrir tíma okkar
saman, elsku stóra systir mín.
Þótt sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý.
Því burt varst þú kölluð á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða,
svo gestrisin, einlæg og hlý.
En örlög þín ráðin - mig setur hljóða,
við hittumst ei framar á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó komin sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Sigríður Hörn Lárusdóttir)
Elsku Gísli, Olla, Georg og
Rúrik og fjölskyldur, minning
hennar mun lifa í hjörtum okkar
allra.
Jón Georg.
Þóra frænka setti sannarlega
svip sinn á lífið og tilveruna. Í
mínu lífi skipaði hún stóran sess.
Þóra var dóttir Gunnu í Borg-
arnesi, ömmusystur minnar og
eitt af mínum fjölmörgu lánum í
lífinu var að ferðir í Borgarnes
voru mjög tíðar þegar ég var
yngri og samskipti við fjölskyld-
una þar því mjög mikil. Enda-
lausar berjaferðir og ferðir um
fjöll og firnindi. Amma að keyra
Hvalfjörðinn heim að kvöldi
sunnudags eftir helgardvöl i
Borgarnesi er líklega algengasta
minningin mín frá því ég var lítil.
Þóra bjó hjá afa og ömmu í
Bakkagerðinu þegar hún kom
suður í menntaskóla og Þóra og
Gísli byrjuðu svo að búa, eins og
fjölmargir aðrir, uppi á lofti hjá
afa og ömmu.
Þóra var ótrúlegur karakter.
Hún var sjálfstæð og sterk. Hún
var skemmtileg og sérfræðingur
í að safna fólki saman og hafa
gaman. Hún var greiðvikin og
gjafmild. Þóra sagði hlutina
hreint út. Man alltaf þegar hún
lét mig rekja upp pottaleppana
mína í handavinnu og gera þá al-
veg upp á nýtt. Ég gæti gert bet-
ur en þetta. Til gamans má geta
þess að ég á enn þessa 46 ára
gömlu pottaleppa í minninga-
kassanum mínum.
Fyrst og síðast var Þóra góð
og traust. Maður gat treyst því
fyrir allan peninginn að hún
myndi ekki skilja mann eftir
hjálparlausan neins staðar. Hún
var ömmu minni ómetanlegur
stuðningur og félagsskapur og
fyrir það langar mig að þakka
henni sérstaklega. Við áttum
dásamlegar stundir saman ásamt
okkar nánustu þegar amma lá
sína banalegu fyrir nokkrum ár-
um. Breyttum sjúkra herberginu
hennar í kaffihús. Settum þar inn
góða kaffikönnu og Þóra mætti á
hverjum morgni með bakkelsi og
við buðum hjúkrunarfólki í góðan
kaffisopa. Þarna áttum við frá-
bærar stundir. Svo góðar að við
höfðum á orði að við myndum
endurtaka leikinn hvor við ann-
arrar dánarbeð þegar þar að
kæmi.
Svo varð þó ekki raunin. Að-
stæður nú buðu ekki upp á það
en ég veit að Þóra frænka á eftir
að undirbúa komu mína upp og
taka þar á móti mér með góðum
kaffibolla og pönnukökum ásamt
afa og ömmu og Gunnu í Borgar-
nesi.
Björg Árnadóttir.
Það er erfitt að kveðja elsku
Þóru frænku okkar en hún skilur
eftir sig svo margar góðar minn-
ingar sem við munum ætíð
geyma í hjörtum okkar. Hún
kenndi okkur marga góða hluti
eins og að hjóla og reima skóna,
hún var frábær kennari. Hún var
elskuleg í alla staði og reyndi
ávallt að hjálpa öllum í kringum
sig. Það var svo gaman að fara í
heimsókn til hennar því hún var
alltaf svo góð við mann og
skemmtileg. Hún sýndi áhuga á
því sem maður var að gera og var
eins og mamman í fjölskyldunni.
Takk fyrir allt, hvíl í friði elsku
frænka.
Þínir frændur,
Björn Ólafur, Benedikt Árni
og Ragnar Friðrik.
Ég reyni að klára þau verkefni
sem bíða mín í skólanum en aldr-
ei áður hef ég verið jafn lengi að
koma niður orðum. Það er tóma-
rúm innra með mér og heilinn
starfar ekki eins og venjulega.
Mér finnst ég vera fjarri raun-
veruleikanum að vera í þeirri
stöðu að skrifa minningargrein
um eins mikilvæga og yndislega
konu og Þóru mína. Ég held
áfram að reyna að sinna mínum
skyldum í lífinu án hennar og
þarf að reyna að átta mig á því að
Þóra sé búin að kveðja.
Elsku Þóra gegndi mörgum
lykilhlutverkum í mínu lífi. Hún
var hálfgerð mamma mín þar
sem ég bar virðingu fyrir henni
og fór eftir hennar ráðleggingum
þegar ég leitaði til hennar. Frá
unga aldri hef ég alltaf verið að
gera hina ótrúlegustu hluti með
henni. Þóra var algjör náttúru-
unnandi eins og ég. Á meðan
mamma var að skoða nýja skó og
nýjustu tískuna með Ollu sinni
fórum við Þóra að þurrka blóm
og safna þeim í bækur og læra
fuglategundir utanbókar. Ferða-
lögin hafa verið mörg með Þóru
minni og ég hugsa að það sé varla
til vegur innanlands sem ég hef
ekki keyrt með henni, í alvöru
talað.
Sumarið 2017 hringdi ég í
mömmu og pabba þar sem þau
voru stödd á ferðalagi um landið
með Þóru og Gísla. Þau voru
stödd í Fellabæ á tjaldsvæðinu
ásamt Ollu og börnunum. Ég var
í raun ekkert á faraldsfæti þegar
ég heyrði í þeim en stuðið var svo
yfirgnæfandi á „facetime“ að ég
var mætt til þeirra átta klukku-
stundum síðar í fjörið. Ég sé sko
alls ekki eftir því að hafa skropp-
ið alla leið austur og skapað dýr-
mætar minningar. Það var aldrei
neitt stórmál í lífi Þóru og hún
vildi alltaf rétta hjálparhönd.
Síðasta sumar var ég á kvöld-
vakt þegar Þóra hringir í mig.
Hún var að fara að fljúga út til
Rúriks næsta morgun og var orð-
in svo spennt að flytja mig og
fjölskylduna mína út af heimili
foreldra minna til að ég gæti far-
ið að búa með Ómari og gefið
Adrían Loga eigið herbergi.
Eftir kvöldvaktina fékk ég skila-
boð frá Þóru um að ég ætti sko
alls ekki að mæta á Sæbólsbraut-
ina heldur á Borgarholtsbraut-
ina. Á svipstundu var ég flutt út
af heimili foreldra minna og auð-
vitað var það Þóru að þakka.
Ég er ekki svo fjölhæf að gera
ljóð eins og Þóra var gjörn á að
gera, en það huggar mig að tala
um sambandið sem við áttum. Ég
er svo stolt að hafa átt Þóru í lífi
mínu. Hún er og verður alltaf
fyrirmyndin mín í svo mörgu. Ég
sakna hennar óendanlega mikið,
en á sama tíma er ég svo þakklát
fyrir allar minningarnar og sér-
staklega að hafa fengið að kveðja
hana og þakka henni fyrir allt
sem hún hefur gert fyrir mig í líf-
inu. Minning hennar lifir með
mér um ókomna tíð.
Hugur minn er hjá fólkinu
hennar sem hún elskaði svo heitt.
Elsku Gísli minn, Georg minn,
Olla mín, Rúrik minn, yndislegu
tengdabörnin hennar og dá-
semdarbarnabörn. Ég sendi ykk-
ur mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og Guð geymi ykkur öll.
Hennar skádóttir og kær vin-
kona,
Laufey Rún.
 Fleiri minningargreinar
um Þóru Ragnarsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. APRÍL 2020
✝ RagnheiðurGunnarsdóttir
fæddist í Reykjavík
1. september 1933.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Mörk 13. apríl
2020. Foreldrar
hennar voru hjónin
Gunnar Ólafsson,
húsgagnasmiður
og næturlæknabíl-
stjóri, og Ragnheið-
ur Bogadóttir frá Búðardal,
húsfreyja og tannsmiður.
Foreldrar Gunnars voru hjón-
in Ólafur kaupmaður í Keflavík
og síðar í Reykjavík Ásbjarn-
arson, bónda í Innri-Njarðvík
Ólafssonar, og Vigdís Ketils-
dóttir, hreppstjóra og danne-
brogsmanns í Kotvogi í Höfnum
Ketilssonar.
Foreldrar Ragnheiðar Boga-
dóttur voru hjónin Bogi kaup-
maður í Búðardal Sigurðsson og
Ragnheiður Sigurðardóttir
kaupmanns Johnsen í Flatey á
Breiðafirði og Sigríðar Brynj-
ólfsdóttur Bogasonar, fræði-
manns á Staðarfelli Benedikts-
sonar, ættföður Staðarfells-
ættar.
Systkini Ragnheiðar Gunn-
arsdóttur: 1) Jóhanna, fram-
kvæmdastjóri Heildverslunar
Hannes skipstjóri og síðar for-
stjóri Hampiðjunnar Pálsson og
Ásdís Þorsteinsdóttir. Hannes
var sonur hjónanna Páls Haf-
liðasonar skipstjóra í Reykjavík,
og seinni konu hans, Guðlaugar
Ágústu Lúðvíksdóttur. Ásdís
var dóttir Þorsteins á Sól-
mundarhöfða á Akranesi Ólafs-
sonar á Stóru-Fellsöxl Jóns-
sonar í Leirárgörðum Halldórs-
sonar, og konu hans, Kristínar
Eyjólfsdóttur.
Dætur Ragnheiðar og Braga:
1) Ragnheiður, prófessor í lög-
um við Háskóla Íslands, gift
Bjarna Kristjánssyni viðskipta-
fræðingi, þau eiga dæturnar
Ragnheiði og Unni. 2) Ásdís,
textíl- og jógakennari, gift Grét-
ari Halldórssyni, byggingar-
verkfræðingi, börn þeirra eru
Kristín og Halldór. 3) Bryndís,
píanókennari, gift Ólafi Hall-
grímssyni, skipstjóra og leið-
sögumanni; börn Bryndísar af
fyrra hjónabandi eru Hannes og
Halldóra. Sambýlismaður Hall-
dóru er Heiðar Kristinn Rúnars-
son.
Barnabarnabörn Ragnheiðar
og Braga eru Katla Nessa, Heið-
dís Lára og Hinrik Rúnar.
Ragnheiður lauk prófum frá
Kvennaskólanum og Hús-
mæðraskólanum í Reykjavík
1948-1953. Hún starfaði við
bréfritun í Útvegsbanka Íslands
1953-1958.
Útför Ragnheiðar verður
gerð í dag, 24. apríl 2020, og fer
fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Ásbjarnar Ólafs-
sonar, átti Gunnar
Guðmundsson full-
trúa í Útvegsbanka
Íslands; 2) Ingi-
björg hárgreiðslu-
meistari, átti Björn
Rósenkranz Ein-
arsson hljómsveit-
arstjóra; 3) Elísabet
snyrtifræðingur,
átti Júlíus Petersen
Guðjónsson stór-
kaupmann og 4) Ólafur rithöf-
undur, kvæntur Elsu Benja-
mínsdóttur kennara. Hálfsystir
Ragnheiðar að föðurnum fyrir
hjónaband var 5) Hulda Gunn-
arsdóttir, verslunarstjóri hjá
Ásbirni Ólafssyni. Móðir Huldu
var Guðbjörg Kristófersdóttir
ökumanns í Reykjavík frá Litla-
Hrauni í Kolbeinsstaðahreppi
Bárðarsonar og konu hans,
Ástríðar Jónsdóttur frá Upp-
sölum í Hálsasveit í Borgarfirði.
Hulda varð fyrst til þess, ís-
lenskra kvenna, að hafa atvinnu
af bifreiðarakstri.
Hinn 10. mars 1956 gekk
Ragnheiður að eiga Braga
Hannesson, lögfræðing, síðar
borgarfulltrúa í Reykjavík,
bankastjóra Iðnaðarbankans og
forstjóra Iðnlánasjóðs. For-
eldrar Braga voru hjónin
Þegar við hugsum um ömmu
fyllumst við ást og þakklæti.
Hún var stór og yndislegur
hluti af lífi okkar allt fram á
síðasta dag. Amma hafði mikla
unun af að lesa og þegar við
vorum lítil sátum við oft lengi
með henni og lásum saman.
Amma lét flest eftir okkur og
lék við okkur í öllu því sem
okkur langaði að gera. Hún fór
með okkur í búðarleik í barna-
herberginu niðri í Bakkavör
með gamla íslenska aura, spil-
aði við okkur, sat með okkur
þegar hún var að prjóna og
hlustaði á allt sem við höfðum
að segja, sama hvað það var.
Hún gaf okkur maltbrauð með
smjöri og osti, skorið í litla
bita, og leyfði okkur að dýfa
sykurmola í kaffið sitt og stinga
upp í okkur. Hún hugsaði alltaf
svo vel um okkur.
Þegar við vorum í fjölskyldu-
ferðum í Skugga var eitt af því
skemmtilegasta sem við gerð-
um að koma til ömmu og sjá
hvaða góðgæti hún var með í
kexdallinum sínum. Í sveitinni
hjá ömmu og afa í Lækjar-
brekku sat amma oft úti á palli,
hún naut þess að sitja í sólinni,
horfa á náttúruna og hlusta á
fuglasönginn. Við sátum oft
með henni á pallinum eða inni í
sólstofunni, þegar sólin lét ekki
sjá sig, og spjölluðum eða nut-
um bara augnabliksins án þess
að segja neitt. Það var svo
huggulegt að sitja með henni.
Þegar öll fjölskyldan kom sam-
an, á jólum, áramótum, afmæl-
um og öðrum boðum, tók hún
sjaldan þátt í mestu umræðun-
um, en sat og fylgdist með öll-
um hinum.
Hún hafði mikla ánægju af
að fylgjast með sínu fólki, sjá
fólkið sitt saman og hafa gaman
saman. Amma vildi aldrei vera
miðpunktur athyglinnar, heldur
fannst henni skemmtilegra að
njóta samverunnar með þeim
sem henni þótti vænst um. Þeg-
ar barnabarnabörnin fóru að
bætast í hópinn fannst henni
líka svo gaman að fylgjast með
þeim að uppgötva heiminn.
Amma var alltaf smekkleg,
vel tilhöfð og glæsileg, með
hárið uppsett og fínar neglur, í
klassískum fötum sem fóru
henni svo vel. Okkur fannst
hún vera eins og hefðarkona
eða prinsessa.
Hún var góð og blíð og alltaf
ánægð með allt sem við gerð-
um. Það þurfti lítið til að gleðja
hana. Hún naut þess að gera
handavinnu, sérstaklega að
prjóna, og líta í góða bók og
gladdist alltaf svo mikið þegar
við sýndum eða gáfum henni
eitthvað sem við höfðum sjálf
búið til, eða spjölluðum við
hana um bækurnar sem hún
var að lesa.
Við minnumst þess sem við
gerðum með ömmu og allra
gleðistundanna sem við áttum
saman, en helst minnumst við
þess hve amma var góðhjörtuð.
Hún hafði svo góða nærveru og
okkur leið alltaf svo vel hjá
henni. Amma var ein yndisleg-
asta manneskja sem við höfum
kynnst og við erum óendanlega
þakklát fyrir að hafa átt hana
sem ömmu.
Barnabörnin,
Ragnheiður, Unnur,
Kristín, Halldór,
Hannes og Halldóra.
Systurnar Ragnheiður og El-
ísabet voru samrýndar og lifðu
gleðilega daga og spiluðu á
grammófón í stofunni á
Frakkastíg og eitt lagið hét
„Seven lonely days“. Þær
spiluðu á gítar og sungu og það
sagði frá því að þær komu í
Kaldársel og hresstust vel af
því að drekka kaffi, síðan var
sest að snæðingi og var sögn að
Gunna einhver hefði etið mest.
Þær komu sér upp þeim plagsið
að þérast; þéruðu hvor aðra
undantekningarlaust og vissu
menn ekki til að nokkru sinni
hefði verið brugðið út af því –
eða að öðrum kosti að þær
ræddust við í þriðju persónu:
„Má ég biðja yður að rétta mér
rönduna“ eða þá „það mætti
víst ekki bjóða frúnni þeyttan
rjóma út á súkkulaðikökuna?“
Á sumrin dvaldist fjölskyld-
an í bústað fyrir ofan Hólms-
árbrú í Mosfellssveit. Húsið
stóð inni í Dal, sem kallað er,
steinsnar frá bústað Soffíu og
Egils Jakobsens.
Var það síðar flutt nær Geit-
hálsi í vesturátt, á þann stað,
þaðan sem Vífilsfellið verður
fegurst. Amma góðursetti rifs-
berjatré og afi hafði kartöflu-
garð og á kvöldin sátum við í
kringum útvarpstækið og hlust-
uðum á Bjössa á mjólkurbílnum
og hrærðum okkur eggjasnafs
og það var yndisleg og töfr-
umslungin tíð.
Rigningarsumarið 1955
dvaldist frændi Ragnheiðar „í
sveit“ hjá góðu fólki í Búðardal.
Einn dag var kallað á hann í
hús uppi á Barði, sem þá hét –
og mun svo enn, – þar áttu
heima Magnús vegaverkstjóri
Rögnvaldsson og kona hans,
Kristjana Ágústsdóttir; Magn-
ús sonur Alvildu Bogadóttur.
Hér var þá komin í vinakynni
Ingibjörg Sigurðardóttir,
kennslukona frá Kjalarlandi í
Vindhælishreppi, síðar póst-
meistari og símstöðvarstjóri í
Búðardal, náfrænka og seinni
kona Boga Sigurðssonar. Ingi-
björg heyrði til þeim flokki Ís-
lendinga, sem við erum vanir
að kalla höfðingja, af því við
metum höfðingsskap út frá
manngildi; og var það greini-
legt hverjum sem kynntist
henni.
Drengnum var vísað inn í
herbergi til gömlu konunnar,
sem sat þar svo fyrirmannleg,
búin peysufötum, eins og henn-
ar var vandi. Með gleðibragði
sagði hún frá því, að Ragnheið-
ur Gunnarsdóttir hefði kynnst
bráðlaglegum efnismanni, sem
væri að lesa lög við Háskólann,
Braga Hannessyni, og væru
þau nú trúlofuð.
Ragnheiður var fríðleikskona
og hefðarkona í fasi og fram-
komu. Hún bjóst mjög vel
uppá. Svo sem hún átti kyn til
var hún prýðilegum gáfum
gædd og hárfínni spauggreind;
hláturmild og bjó yfir næmu
fegurðarskyni. Hún var hann-
yrðakona og bókhneigð; vissi,
að þann sem les bækur skortir
aldrei viðfangsefni, sér í raun-
inni ekki út yfir það, sem hann
hefur að gera. Og ekki gaf Ólaf-
ur bróðir hennar svo út skáld-
sögu, að hún læsi hana ekki
volga og ilmandi úr prentsmiðj-
unni.
Ragnheiði var mjög annt um
fjölskyldu sína og eftirminnileg
eru gestaboðin á heimili þeirra
Braga. Seinna, þegar þau höfðu
eignast Lækjarbrekku, hélt
hún áfram að dást að fegurð
himinsins og náttúrunnar þar,
kenna börnunum að þekkja
blómin og fuglana og virða fyrir
sér vaxa og dafna skóginn, sem
þau gróðursettu af stórhug.
Ástvinum samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Ragnheið-
ar Gunnarsdóttur.
Gunnar Björnsson,
pastor emeritus.
Ragnheiður
Gunnarsdóttir