Dagblaðið Vísir - DV - 28.08.2020, Side 2

Þegjandi og hljóðalaust
Það hefur vakið athygli Svarthöfða, dramað sem nú á sér stað innan lög-
reglunnar á Suðurnesjum. Þá
einkum viðbrögð þess aðila
sem á að heita höfuð stofnun-
arinnar, Áslaugar Örnu Sigur-
björnsdóttur.
Fyrst þegar greint var frá
málinu vildi hún ekki tjá sig
nema að því leyti að unnið
væri í málunum. Síðan fékk
höfuð lögreglustjóra að fjúka.
En nú þegar oft hefur verið
greint frá sjúklega alvar-
legum málum, spillingu í
starfsmannavali, ógnarstjórn,
flokkadrætti og alls konar
sem hljómar eins og léleg
spænsk sápuópera, þá vill Ás-
laug enn ekki tjá sig.
Er þetta ekki hálfslöpp af-
staða? Áslaug er kannski of
upptekin á rúntinum í þyrlu
Landhelgisgæslunnar til að ná
að kynna sér málin nægilega
vel. Eða kannski er hún hrædd
við að fá núna skellinn eftir að
hafa valið inn ríkislögreglu-
stjóra sem er álíka umdeild
og sá aðili sem hún tók við
starfinu af. Sigríður Björk
ríkislögreglustjóri hefur verið
fundin sek um brot á persónu-
verndarlögum og bakað ríkinu
ítrekað bótaskyldu.
Yfirlögfræðingurinn hjá
lögreglunni á Suðurnesjum,
Alda Hrönn, vann lengi náið
með Sigríði og ekki er hægt
að segja að það hafi verið
lognmolla í kringum þær. Til
dæmis lekamálið, Löke-málið,
mál lögreglumanns sem rang-
lega var sakaður um spillingu.
Svona mætti líklega áfram
telja ef vel væri rýnt í málin.
Svarthöfði minnist þess
að hafa heyrt um illdeilur
innan Lögreglunnar á höfuð-
borgarsvæðinu á þeim tíma.
Þar skiptust menn í flokka og
virtist það dauðasynd ef ein-
hver var ósammála Sigríði.
Nú hefur Alda að því er
virðist tekið við keflinu og eru
núna illdeilur hjá lögreglunni
á Suðurnesjum þar sem menn
skiptast í flokka og þora ekki
að pissa án leyfis frá Öldu.
Ekki var Ólafur Helgi, fráfar-
andi lögreglustjóri óumdeild-
ur. Líkt og Haraldur, forveri
Sigríðar, var ekki óumdeildur.
En er í alvörunni ekki hægt að
finna bara einhverja hæfa ein-
staklinga sem hafa ekki sögu-
lega gert allt brjálað?
Ef það er ein stofnun á land-
inu sem Svarthöfði vill geta
treyst þá er það lögreglan.
Hvernig í fjandanum á nokkur
lögreglumaður að hafa tíma
til að sinna starfinu sínu ef
það eru alltaf eldar að slökkva
inni á vinnustaðnum sjálfum?
Var það líka ekki bara fyrir
skömmu sem einhver Evr-
ópustofnun, sem reynir að
fyrirbyggja spillingu, gagn-
rýndi lögregluna á Íslandi
harðlega? Svarthöfða minnir
það og að þá hafi sérstaklega
verið vísað til þess að ráðn-
ingarmál væru þar í ólestri.
Eitthvað reyndi ráðuneytið að
bregðast við og beindi því til
lögregluembættanna að aug-
lýsa meira störfin og hætta
að handvelja í stöður. En það
virðist litlu hafa breytt. Það
virðist meira bara svona tákn-
rænn gerningur til að líta vel
út á blaði.
Við sem almenningur eig-
um kröfu á lögreglu sem lítur
bæði vel út á blaði og í fram-
kvæmd. Það er lágmarks-
krafa að þeir sem framfylgja
lögunum í landinu kunni að
fara eftir þeim sjálfir. n
SVART HÖFÐI
Aðalnúmer: 550 5060
Auglýsingar: 550 5070
Ritstjórn: 550 5070
FRÉTTA SKOT
550 5070
abending@dv.is
Af leiðindalufsum
Þ
að verður að skrifast enn einu sinni.
Þetta eru undarlegir tímar. Ég hitti
vinkonur mínar tvær á veitingahúsi,
nýkomin úr sóttkví og hafði djúpstæða
þörf fyrir mat sem einhver annar eldar
og samtal við manneskju af holdi og
blóði sem er ekki með sama lögheimili og ég sjálf.
Úr varð að við myndum hittast á veitingahúsi, huga
að sóttvörnum og ekkert rugl.
Ég fór í kjól, blés hárið og valhoppaði á stefnumót
mitt við hlátrasköll og frelsi. Ég verð að viðurkenna
að það að umgangast góðar konur er vissulega sálu-
hjálp og ekki hata ég ítalskan mat og kannski eins og
eitt gott rósavínsglas en ég fór fljótlega að efast um
ákvörðun mína.
Ekki af því að sóttvörnum var ekki sinnt heldur
vegna þess að ég var sífellt að hugsa um hvort þetta
væri óábyrgt af mér. Hvort ég ætti ekki bara að vera
heima?
Hringja kannski í einhvern eða spjalla
út um glugga? Kannski gæti ég hitt
einhvern úti í búð sem ég þekki ef
ég hangi þar nógu lengi. Það er jú
„nauðsynjarferð“. Ég er í alvörunni
búin með rjómaostinn.
Í því sem ég pikkaði í bústinn og
fallegan mozzarellaost á disknum
mínum rann tvennt upp fyrir mér.
Lífið er breytt til frambúðar. Ein-
hverjir spámenn og -konur hafa
fleygt því fram að við verðum
að venja okkur við núverandi
takmarkanir. Þær muni vera
í einhverri mynd næstu
18–24 mánuði. Bundnar í
teygju sem slakað er á inn
á milli og strekkt á þegar
harðnar í ári.
Komandi kynslóðir
munu ef til vill tortryggja
handabönd og hnerra í oln-
bogann um ókomna tíð sem
er kannski bara ágætt.
Handabandsins sakna ég
reyndar mikið en fruss og hor
getur haldið sig í olnbogum
heimsins um aldir alda.
Handabönd segja nefnilega svo margt um fólk. Ég
þoli til dæmis alls ekki „lufsuna“.
Það er þegar einhver rétt svo réttir fram höndina
og lætur hana dangla eins og dauðan fisk sem þú átt á
einhvern undarlegan hátt að hrista til áður en höndin
er látin leka jafn letilega í burtu eins og hún kom. Eins
og uppþornaður snigill.
Slík lufsubönd eru ekki líkleg til að marka upphaf á
góðu samtali.
Annað er upp á teningnum ef um þétt handtak í
hæfilegan tíma með samsvarandi augnsambandi er í
boði. Já, gott fólk, þá er bingó í sal. Augnsambandið er
nefnilega svo fínn mælikvarði. Ef það er orðið óþægi-
legt að horfast í augu, af hverju ættir þú þá enn að
halda í viðkomandi? Það er siðlaust.
Þetta eru 2–8 sek. max eftir eðli sambandsins og
hversu náið fólk er.
Svo er það hitt. Fólk sem heldur of fast eða of lengi
eða bæði. Með sveitta lófa, vill meira frá þér en þú
vilt gefa. Reynir að spjalla þó þið hafið ekkert um að
tala. Samtalið gefur þér ekkert – tekur bara tíma sem
kemur aldrei aftur. Þig langar burt en sveitta höndin
vill vera.
Óþolandi.
Börn skilja ekki svona handspeki. Þau eru undan-
skilin reglunni og unglingar upp að 12 ára.
Já og svo var það hitt – vínið í glasinu var búið. n
UPPÁHALDS
ÚTGÁFUFÉLAG: Torg ehf. STJÓRNARFORMAÐUR: Helgi Magnússon FORSTJÓRI OG ÚTGEFANDI: Jóhanna Helga Viðarsdóttir
RITSTJÓRI: Þorbjörg Marinósdóttir, tobba@dv.is FRÉTTASTJÓRI: Erla Hlynsdóttir, erlahlyns@dv.is AUGLÝSINGAUMSJÓN: Ruth Bergsdóttir, ruth@dv.is
PRENTUN: Torg prentfélag DREIFING: Póstdreifing | DV áskilur sér rétt til að birta aðsent efni blaðsins á stafrænu formi og í gagnabönkum án endurgjalds.
Öll viðtöl blaðsins eru hljóðrituð. Notkun á efni blaðsins er óheimil án samþykkis. DV, Kalkofnsvegi 2, 101 Reykjavík Sími: 550 7000.
Listakonan Sólrún Ylfa
Ingimarsdóttir deilir hér
sínum uppáhalds fjölskyldu-
bókum. Sólrún myndskreytti
nýútkomna barnabók, Hvíti
björninn og litli maurinn, svo
bækur eru henni afar hug-
leiknar sem stendur.
1 Sagan af undur-
fögru prinsessunni og
hugrakka prinsinum
hennar eftir
Margréti
Tryggvadótt-
ur og Hall-
dór Baldurs-
son: Þetta
er bráð-
fyndin saga
af klassísku ævintýri, en
brýtur allar reglur og staðal-
ímyndir. Samspil textans og
myndanna segir ótal sögur í
senn sem mér finnst sérlega
skemmtilegt.
2 Halastjarnan eftir
Tove Jansson: Halastjarnan
er falleg, einstök og spenn-
andi saga um Múmínálfana
þegar þeir verða vitni að
halastjörnu sem heimsækir
jörðina. Tove færir lesendum
alveg nýja veröld með mynd-
skreytingum sínum og skáld-
skap.
3 Grannmeti og át-
vextir eftir Þórarin Eldjárn:
er meiriháttar ljóðabók, stút-
full af húmor og fróðlegri al-
vöru. Hún getur alltaf komið
mér í gott skap, ímyndunar-
afli skáldsins virðist engum
takmörkunum háð!
4 Ottólína og gula
kisan eftir Chris Riddell:
Þessi æsispennandi ráðgátu-
bók er uppfull af dulúð og
gríni, svo ekki sé nú minnst
á gullfallegar teikningar höf-
undarins, sem eru ævintýra-
lega fallegar.
5 Hvíti björninn og
litli maurinn eftir José
Federico Barcelona: Ég var
svo heppin að fá
sjálf að mynd-
skreyta þessa
fallegu sögu
sem höfundur-
inn hefur sagt
á leikskólanum
sínum í 40 ár. Bókin fjallar
um risastóran björn og pínu-
lítinn maur sem kynnast á
óvæntan hátt.
UPPÁHALDS-
BÆKURNAR
2 28. ÁGÚST 2020 DV