Hvöt - 01.02.1947, Page 7
Vilhjálmur Sif/urhjörnsson:
Sterkt almenningsálit
(Erindi flutt i útvarpið 1. febr. 1946.
Vilhjálmur var þá nemandi i Kennara-
skólánum, en er nú kennari við Héraðs-
skólann að Eiðum, Fljótsdalshéraði).
Góðir lilustendur, íslenzk æska!
Sá góði og' sjálfagði siður hefur
verið tekinn upp að helga 1. febrú-
ar hindindisstarfseminni i skóluni
landsins. Þann dag liefur Samhand
Bindindisfélaga i skólum reynt að
kynna starfsemi sína i sem flestum
skólum og einnig' reynt að fá kenn-
ara og skólastjóra til að vekja nem-
endur sína til athugunar og um-
liugsunar um bindindismál. Hér í
Reykjavík liafa ræðumenn frá Sam-
bandinu farið i dag' í flesta skóla,
og Útvarpið hcfur af skilningi á
gildi og' nauðsyn þessa félagsskap-
ar gefið Sambandinu kost á að
kynna áhugamál sín og' áform fyr-
ir hlustendum.
Á síðastliðnu ári hafa skipzt á
skin og skúrir i lifi og högum is-
lenzku þjóðarinnar. Styrjöklinni,
sem krafizt Itafði stórra hlóðfórna
af þjóðinni, lauk á árinu, og ís-
lendingar geta nú aftur tekið upp
að þurfa að vera eftirhátur ann-
arra þjóða, ef við stöndum vörð um
menningu okkar. Menntun er ekki
sama og' menning. Við skulum þess
vegna ekki trúa því alll of vel, að
við séum vel á vegi stödd með að
verða mesta menningarþjóð i lieimi.
þó að út komi nú árlega fleiri hæk-
ur og tímarit hér á landi en hjá
nokkurri annarri þjóð, miðað við
fólksfjölda. Við skulum heldur ekki
trúa því, á meðan villimennskan
er ræktuð með áfenginu jafnt hjá
háskólastúdentum, embættismönn-
um og' alþýðu manna. Ekki heldur
á meðan upp er að koma „róna-
hverfi“, þar sem þrifizt getur alls-
konar hetlilýður, eins og nú er í
höfuðstað landsins, skammt þar frá,
sem helztu menningarstofnanir
þjóðarinnar hafa aðsetur sitt. Nei,
á meðan slíkar meinsemdir grafa
um sig, eru einhversstaðar vanrækt
verkefni. En við getum yfirstigið
þessar meinsemdir, ef félagsþrosk-
inn og samtakamáturinn hregðast
ckki.
Við íslendingar höfum náð lang-
þráðu marki með lýðveldisstofnun-
inni 1944. Eftir þrautir og þrotlausa
baráttu beygðrar og fátækrar al-
þýðu i margar aldir, er markinu
náð, og við erum arftakar þessar-
ar alþýðu. Og liún ann okkur þess,
að njóta þess, sem áunnizt hefur,
En ekki á þann hátt, að sóa þvi
ásamt kröftum okkar sjálfra í taum-
lausar nautnir og munað, lieldur
til að göfga það og bæta, svo að
það megi endast þjóðinni til vax-
andi frama og farsældar.
Hjalti Þórðarson.