Hvöt - 01.04.1952, Blaðsíða 5

H V Ö T
3
skapadóminn
er hann sem fellur viS hljóminn
og hvorki eðli né uppruna synjar,
eðli stu'Slanna synjar.
Þúsundum ára, örskoti handan vifí daginn,
eldgneistinn fyrsti úr tinnunni hrökk út í blœinn:
skeiöiö var hafix).
misræmi mannsins
myndafi viö dýpsta e'öli landsins,
frelsinu glatafí frœinu saö
forlögin skraö:
eir'ðarlaust ver’Sur sá veglausi aS reika
villast og reika.
Hátt yfir klettari'S breiSist bugSóttur slóSinn;
blákrýndar hœfiirnar seiddi fram hugsjónaglóSin;
upp var brotizt á blámans vit,
glit þess sem aldrei var eSa verSur
von sem ei rætist,
enn ríkir ágirnd og hatur
enn er sáttmáli gerSur
viS allt sem eitrar og kvelur,
allt sem mannsandann kvelur.
Upp ver'Sur brotizt krafti vizku og vóSva
vaxandi þróun megnar enginn aS stöSva
vorglaöir eygjum viS handan viS húmiS svarta
hjallann bjarta
þar vonirnar rœtast
og veglyndiS drottnar
þar sorgirnar bœtast
og síngirnin brotnar:
óskalandiS sem allir þrá,
óskalaiuliS sem aSeins má þrá.