Austri - 18.12.1986, Síða 27

Egilsstöðum, jólin 1986.
AUSTRI
27
irð til Ítalíu
íídenta veturinn 1985-1986
'gs kross.
á meðan aðrir mötuðust. Á mat-
seðlinum voru átta ítalskir réttir:
lauksalat, þrjár súputegundir, þrír
kjötréttir og loks kökubiti í eftir-
rétt og þetta átti maður allt að
borða. Þessu öllu saman var síðan
skolað niður með ómældu magni af
hvítvíni og rauðvíninu „Sangio-
vesi“ (ég held að það sé skrifað
svona). í ómældu magni er víst
réttnefni því jafn harðan og könnur
þær sem vínið var borið fram í
tæmdust, var einhver sendur frá
borðinu til að fylla þær aftur úr
heljarmiklum tunnum sem voru
frammi í anddyri. Endaði þetta
með því að allflestir voru orðnir
allmjög ölvaðir þegar haldið var
heim á leið.
Svo kom að því að við fengum
tækifæri til þess að spreyta okkur í
tennis, því dag einn var í boði ferð
í „Club-Rendevous“ þar sem við
höfðum til umráða stærðar sund-
laug, þrjá tennisvelli og stórt úti-
vistarsvæði í einn dag út af fyrir
okkur. Æfðum við herbergisfélag-
arnir okkur í dýfingum af 100 sm.
háu stökkbretti og var undirritaður
eitt sinn mjög svo hætt kominn við
þá iðju. Ég steypti mér niður og
ætlaði niður á botn, sem mér fannst
vera innan seilingarfjarlægðar, en
reyndist svo vera mun dýpri en ég
sér til dundurs, farið í Go-Kart sem
er nokkurs konar mini-kappakstur.
Við fórum í æfintýralega ferð um
miðbæ Rimini á fjögurra manna
reiðhjóli og fleira og fleira.
Eini staðurinn sem við fundum
þar sem hægt var að fá sósu á
matinn, var La Travíata, sem er
yfir á Riccione, en þann stað reka
bræðurnir Nerio og Mauritzio á
sumrin. Þar sátum við gjarnan á
kvöldin og drukkum 2-3 lítra af
Það sem gerðist næst merkilegast
fyrir utan daglegt amstur við
bowling, billiard og tölvuspil auk
bjórdrykkju, var ferðin til borgar-
innar sem var ekki reist á einni
nóttu, Rómar. Reyndar fór bara
lítill hópur okkar þangað en margir
fóru til litla fríríkisins San Marino
á sama tíma og fréttum við síðar að
þar hafi fátt verið annað að sjá en
ógrynni af verslunum enda komu fé-
lagar okkar klyfjaðir þaðan aftur
Á góðristund íLa Travíata. Neríógefursigurmerkimeð fingrinum. (Mynd: ÖÞE).
•*
* t
m...
i f
tlla, Kata, Hildur, Steinar, Böggi, Viggi og Ingunn á Markúsartorginu. Á bakvið sést í Markúsar-
a. (Mynd: ÖÞE).
i Leo.
hélt svo ég náði ekki til botns og
komst varla upp aftur og var þar
nærri drukknaður.
Það er 17. júní og þann dag ber
landanum að vera þjóðlegur hvar
svo sem hann er staddur á hnett-
inum og það gerðum við. Snemma
þennan dag var haldið af stað til
San Leo, sem er lítill miðaldabær,
byggður á þverhníptum hamri með
kastala efst á hamrinum, og þar
ætluðum við að halda þjóðhátíðar-
daginn hátíðlegan með leikjum og
glensi. Sumir gangu svo langt í því
að vera þjóðlegir að þeir íklæddust
lopapeysum og voru með trefla og
húfur, en þennan dag var hitinn um
40°C. Enn í dag skil ég ekki
hvernig þeim tókst að halda út eina
einustu mínútu í þessari múnder-
ingu, því það var nógu óbærilegt að
vera nærri ber, en þau hafa kannski
klætt af sér hitann.
Dagarnir liðu og margt ver gert
bjór (2-3 birra grande) og ræddum
heimsmálín. Staður þessi er mjög
vinsæll af íslendingum, enda gera
þeir Nerio og Mauritzio í því að
laða þá að sér . Þeir tala dálítið fs-
lensku og hafa báðir komið til
íslands.
Aldrei hefur undirritaður verið jafn vin-
sœll eins og þarna á Markúsartorgihu.
og að sama skapi félitlir. Ferðin til
Rómar tók tvo daga og á þeim tíma
skoðuðum við einungis það mark-
verðasta, því vegna tímaskorts þá
komumst við ekki yfir nema svolít-
ið af þeim mannvirkjum sem gaman
hefði verið að skoða. Við litum
ofan í katakomburnar sem eru
grafir kristinna manna, neðanjarð-
ar í heljarmiklu gangnakerfi. Einn-
ig skoðuðum við Pálskirkjuna, sem
mér fannst geysil^ga falleg og svo
skoðuðum við náttúrlega Péturs-
torgið og Péturskirkjuna í minnsta
ríki heims, Vatikaninu. Mestu
hetjurnar fóru upp í kúpul Péturs-
kirkjunnar, en þar innan í kæmust
rúmlega tveir Hallgrímskirkjuturn-
ar, hver ofan á annan. Þaðan er
mjög gott útsýni yfir Rómaborg
þó mistur hafi nokkuð spillt fyrir
þennan dag, enda var hiti mjög
mikill. Litið var inn í Vatikansafnið
og inn í Sixtinsku kapelluna þar
sem kardinálar dvelja þegar þeir
velja nýjan páfa. Farin var kvöld-
ferð um götur borgarinnar og næt-
urlífið skoðað og er geysilega mikil
stemning á torgum Rómaborgar
þar sem fólk kemur saman á kvöld-
in. Að sjálfsögðu var einnig litið á
Colosseum, hringleikahúsið fræga
og margt fleira sem ekki er pláss til
að tíunda hér. Á heimleiðinni var
síðan litið við í miðaldabænum
Gubbio í Umbrío en þar kappkosta
heimamenn að halda miðaldasvipn-
um á bænum.
Síðasta skoðunarferðin sem við
fórum í var til borgarinnar sem
flýtur, Feneyja. Helming leiðar-
innar fórum við í rútu en hinn með
ferju, enda eru engir bílar í Feneyj-
um né götur fyrir þá. Við litum inn
í Markúsarkirkjuna og gáfum dúf-
unum á Markúsartorginu korn sem
keypt var af götusölum. Litið var
inn í Murano glerverksmiðjuna þar
sem við sáum glerlistamann leika
listir sínar. Að sjálfsögðu fórum
við í siglingu á gondólum um síki
Feneyja, en þeir eru víst einungis
notaðir til að skemmta túristum nú
til dags.
Séð ofan úr Péturskirkjunni niður á Péturstorgið. (Mynd: ÖÞE).
Heimferðin gekk stórslysalaust
fyrir sig og daginn eftir 28. júní,
héldum við upp á afmæli eins af
herbergisfélaga okkar, elduðum
eins góðan mat og við gátum (sem
varð kannski ekki alltof góður) og
að sjálfsögðu var vín haft um hönd
svona rétt til að skola niður
matnum eða þannig sko!
Þá var nú farið að síga á seinni
hluta dvalartíma okkar á henni
Ítalíu, en ekki var hægt að yfirgefa
„úttlandið“ án þess að koma við í
tívolíi staðarins. Þar prófuðum við
alls kyns tæki og tól sem öll gengu
út á það að reyna að hræða úr
manni líftóruna. Vorum við svo
skelkaðir þegar við fórum úr tí-
volíinu að við lofuðum okkur því
að við skyldum drekka að minnsta
kosti þrjá „birra grande“ þegar við
kæmum á La Travíata, en þar
höfðum við ákveðið að hitta þann
hluta hóps okkar sem ekki nennti í
tívolíið, þegar við værum búnir að
fá nægju okkar.
Þá var 30. júní runninn upp, síð-
asti dagur ferðarinnar. Síða'sti
klukkutíminn var notaður til að
kaupa það sem maður ætlaði að
gefa vinum og vandamönnum og
síðan var loks haldið af stað út á
flugvöll. Ekki er ég mjög forfram-
aður í ferðalögum erlendis og var
þetta reyndar frumraun mín og ég
komst að því að það er „full tæm
Ótrúlega mikið stendur eftir af hringleikahúsinufrœga, Colosseum. (Mynd: ÖÞE).
Dœmigerður ítaiskur pizzugerðarmað-
ur. Þessi vann á La Traviata og við köll-
uðum hann aldrei annað en „Papa“.
(Mynd: ÖÞE).
djobb“ að vera túristi og var ekki
laust við að mann væri farið að
langa heim á klakann og fá fisk, eða
að minnsta kosti sósu með kjötinu.
Við lentum síðan í rigningu og
kuldatrekki á Keflavíkurflugvelli
klukkan 10:30 um kvöldið. Bjórinn
var keyptur í litlu fríhöfninni og
neglurnar nagaðar, af ótta við að
nýju myndavélagræjurnar yrðu nú
teknar í tollinum. Það slapp til og
við komumst út í rútu eftir að hafa
kvatt þá sem ferðuðust á eigin
vegum. Loksins heyrði maður í ís-
lensku útvarpi, maður dæsti og
hlustaði á fréttirnar á íslensku.
„Undanfarna daga hefur mjög
hækkað vatnsborðið í Lagarfljóti
og hefur það nú flætt upp fyrir
bakka sína, þannig að stór hluti af
túni Egilsstaðabúsins, sem er á
bökkum fljótsins, er nú kominn
undir vatn....“.
Grazie Arrivederci.
ÖÞE
Á siglingu um síki Feneyja á gondólum. (Mynd: ÖÞE).