Austri - 18.12.1986, Side 47

Egilsstöðum, jólin 1986.
AUSTRI
47
er líka brostin á lamnings hríð en
þó sem betur fer á eftir honum til
bæjar.
Það er komið kolniðamyrkur
þegar hann loksins kemur heim.
Hann hefur neyðst til að skilja ána
með lambið eftir uppi í miðju fjalli,
en hann veit að þar líður kindunum
vel. Petta yrði líklega happakind,
en hvað varðar hann um það, er
hann ekki búinn að ákveða að
hætta þessu hokri og farga öllu fénu
næsta haust? Ekki færi hann að
selja neinum vandalausum lambið.
Pað er hvergi þurr þráður á
honum, þegar hann opnar loks
bæinn. En þar mætir honum þá ylur
í stað kulda. Hann skilur ekkert í
því. Hann hefur heldur hvergi séð
ljósglætu í glugga, enda varla við
því að búast. Hér í einangruninni
var enginn nema hann til að tendra
ljós. Eldspýtustokkurinn, sem
hann er með, er orðinn gegnblaut-
ur og því ónýtur, en hann á að eiga
hér yfir dyrum vasaljós. Hann
þreifar. Finnur ljósið. Lýsir á
klukkuna. Hún er langt gengin í 8.
Svo jólahelgin er byrjuð hjá
flestum kristnum mönnum, hugsar
hann, meðan hann klæðir sig úr
rennvotum spjörunum. En fyrir
hann myndi best þó hátíð væri, að
drífa sig strax í rúmið og láta sér
hlýna. Hann hafði heldur enga
matarlyst. Hann veit líka að hann
þarf að fara fljótt morguninn eftir
eftir ánni og lambinu. En hvernig
stendur á að það er svona notalegur
ylur í bænum? Enginn gat hafa ylað
hann upp. Hann gat ekki greint
nein hjólför eftir farartæki, eða
spor í snjónum úti eða í hliðinu.
Svo myndi enginn, sem hann
þekkti, fara að kveikja upp í elda-
vélinni til að yla upp bæinn fyrir
hann. Nei, enginn.
En ólýsanleg forvitni grípur
hann um leið og hann gengur
framhjá eldhúsdyrunum á leið til
svefnhúss. Honum finnst að hann
verði að líta þar inn. Og þar mætir
honum þá emn meiri ylur og ang-
andi hangiketslykt líka. Hann
grípur í dyrakarminn, er nærri
dottinn, hefur fengið svo sáran
sviða yfir höfuðið, en hann harkar
af sér og virðir herbergið fyrir sér.
Sér að á borðinu, í kertastjaka sem
hann á og ekki hefur verið notaður
í 5 ár, logar á fallegu kerti. Jóla-
kerti. Það stendur á kertinu Gleði-
leg jól. Það er svo stutt síðan kveikt
hefur verið á því að enn sjást staf-
irnir vel á kertinu, það er svo lítið
brunnið enn.
En þarna inni er enginn maður
sjáanlegur og þarna inni er svo
hlýtt að hann verður að setjast og
horfa á þetta fallega kerti. Og hann
situr hljóður, horfir aðeins á kertið
í stjakanum. Reynir að átta sig á
þessu, en skilur þó ekkert í neinu,
dettur helst í hug að hann sé dauð-
ur, minnir að hann hafi verið að
hrapa. Og hann snýr baki í dyrnar,
heyrir ekki að hurðin er opnuð
hljóðlega, finnur bara að barns-
handleggir eru lagðir um háls
honum og Lilla segir biðjandi
röddu. „Megum við mamma vera
hjáþérum jólin, pabbi?“ Hún segir
pabbi, já pabbi, en hvað það orð
hljómar unaðslega. Orðið pabbi
hefur ekki verið sagt við hann í 5
löng ár. Það höfðu alltaf verið svo
margir í réttinni í þorpinu er Lilla
hafði heimsótt hann. Hún hafði
virst vera feimin að kalla hann,
sveitabóndann, pabba svo fjöldi
manns heyrði.
„Já, auðvitað megið þið það
elskan mín,“ segir hann og snýr sér
að Lillu. En þá tekur hann eftir
hvar konan stendur í dyrunum og
hún er mikið horaðri og fölari en
hann hefði trúað að hún gæti orðið.
Og þá man hann það. Hann hefur
lengi ætlað að segja nokkur orð við
hana, já orð í fullri alvöru.
En hún verður fyrri til að ávarpa
hann. Segir hikandi, hún talar
orðið hægar, en hún hafði gert er
hún dvaldi hér. „Það er svo kalt í
húsinu okkar í þorpinu Steinn, en
mig langar svo til að Lilla eigi nota-
leg jól núna, þetta verða síðustu
jólin hennar áður en hún byrjar í
skólanum, hvar sem það nú
verður."
„Það hefur nú verið kalt hérna
síðustu 5 árin á jólum Sólveig. Ég
svaf illa í nótt vegna kvíða við að
koma að bænum köldum og
kannski þó mest vegna þess að ég
gerði mér óljósa grein fyrir því að
í kvöld er aðfangadagskvöld. Ég
var þó hættur að trúa að jólin ættu
eftir að koma til mín.“
„Ég kom með jólin til þín
pabbi,“ segir Lilla.
„Já, þið komið með jólin til
mín,“ svarar hann. Sér að konan
brosir. Hann hefur lagt svo mikla
áherslu á orðið „þið“, sagði ekki
„þú Lilla.“
„Ég verð að fara koma mér í
fötin“, segir hann fljótmæltur og
fyrirverður sig nú fyrir að hann
situr hér aðeins á nærbuxum ein-
um, hefur ekki átt von á neinum í
bæinn.
„Já, það er orðið framorðið",
segir konan. „Ég legg á borðið á
meðan, ég sauð hangiketið sem þú
sendir henni Lillu í haust,“ langar
að segja „okkur Lillu", en þorir
það ekki.
Um leið og hann lokar hurðinni,
veitir hann því eftirtekt að konan
er í brúðarkjólnum, sem hangið
hefur inni í skáp hjá honum. Lilla
hafði aldrei beðið hann að koma
með hann til þorpsins eins og hin
fötin, er eftir höfðu orðið er þær
fluttu til þorpsins. En nú fór kjóll-
inn henni ekki eins vel og hann
hafði gert er þau giftust. Hann var
alltof víður.
Hann tekur sparifötin fram úr
skáp. Þau eru að vísu rykuð, búin
að hanga þar óhreyfð í 5 ár, en sem
betur fer er enn hnútur á slaufunni.
Hann hefur aldrei komist upp á lag
með að hnýta tvöfaldan hnút.
Þau eru frekar dauf við borðið.
Segja fátt, finna engin orð sem við
eiga. En Lilla er kát. Henni hefur
aldrei liðið svona vel á jólum síðan
hún man eftir. Það er svo gaman að
hafa þau bæði hjá sér, mömmu og
pabba. Hún hefur ekki gert sér
grein fyrir því áður, hvað það er
unaðsleg tilfinning. Hún er líka
orðin það gömul núna og hún hefur
verið hálf feimin við pabba, þekkir
hann svo lítið. En nú er hún ekkert
feimin við hann lengur, en hann er
hálf vandræðalegur að sjá. Hann
langar til þess að þau setjist inn í
stofu, en hann veit að það er ekki
hægt. Þar hefur hann ekki tekið til
lengi, nei kannski ekki í mörg ár.
Hann man það ekki veit bara að
þar er fullt af ryki og drasli, já
blöðum, kulda og ryki.
„Sjáðu pabbi“, segir Lilla og
réttir honum hendina og hann
finnur að hún hefur netta hönd eins
og móðir hennar, ekki eins og hans
stóru hönd. „Sjáðu hvað stofan er
orðin fín.“
„Þú verður að fyrirgefa mér,
Steinn. Lilla vildi endilega taka
jólapakkana upp inni í stofu, svo ég
tók þar til. Ég kveikti líka á
Aladinlampanum og setti einn
kolamola í ofninn svo ekki setti að
þér eftir gönguna í heiðinni. Ég
veit hvað erfitt getur verið að smala
þar. Er Kristínarkíllinn ekki á
sterkum ís núna?“
„Nei, hann er þurr núna,“ segir
hann, „en ég ætti nú víst mikið
frekar að þakka ykkur hugulsem-
ina við mig, en þið að biðja mig
fyrirgefningar." Og hann beygir sig
niður, kyssir Lillu á kollinn og hún
leggur báðar hendur um háls hans
svo hann finnur hugljúfar kenndir
streyma um allar sínar taugar.
Konan stendur brosandi hljóð
hjá. Þessa sjón hefur hana lengi
dreymt og þráð að fá að sjá, en ekki
þorað að vonast eftir slíkri ham-
ingju. Henni finnst líka að hún eigi
ekki skilið að fá að sjá svona sjón.
Ætli hann sé ekki svona glaður
bara vegna komu Lillu, hugsar hún
og svipur hennar daprast.
Hann sér að dimmir og daprast
yfir svip konunnar. Hann veit þó
ekkert hvað hann á við hana að
segja og hann minnist þess ekki að
hafa verið feiminn við hana fyrr.
Konan sækir fallega kertastjak-
ann og setur hann á kommóðu er
stendur undir glugganum, svo
raðar hún jólapökkunum kringum
stjakann, jólatré er hér ekkert.
„Þú verður að lesa á pakkana
pabbi, þú ert húsbóndi hér,“ segir
Lilla.
„Ég,“ segir hann lágt, lítur til
konunnar rétt eins og hann vænti
hjálpar frá henni, en hún situr
hljóð, horfir í gaupnir sér, segir
ekkert. Svo hann færir sig að
kommóðunni, setur upp lesgler-
augu og fer að lesa.
„Til Lillu frænku, frá Sollu móð-
ursystur.“ Hann les lágt en skýrt,
réttir eigendunum pakkana j afnóð-
um. Pakkarnir eru aðeins fimm,
þrír til Lillu. Einn frá mömmu,
annar frá pabba. Pakkarnir frá
þeim eru ekki saman. Og svo gaf
Solla, frænka Lillu, henni alltaf
konfektpakka um jólin. Svo voru
pakkar frá Lillu, til pabba og
mömmu. Hún keypti þessar gjafir
fyrir peningana sem hún fékk fyrir
lömbin undan henni Flekku, sem
pabbi hennar hefur alltaf fóðrað
fyrir hana, en Flekka er nú orðin 9
vetra.
Þegar allir hafa skoðað pakkana
og Lilla er búin að kyssa báða for-
eldra sína, segir hún. „Má ég ekki
hella upp á kaffi handa ykkur, mig
langar að vera ein litla stund? Þið
getið setið hér saman á meðan.“
Hún er að verða 8 ára og farin að
skilja svolítið í lífinu, þótt ung sé.
Viðskiptavinum okkar íjær og nær
sendum við hugheilar óskir um
gleðileg jól i
og farsælt komandi ár. h
Þökkum viðskiptin
á árinu sem er að líða
Svavar og Kolbrún
Vöruflutningar Egilsstöðum
Sími1193
Gleðileg jól
gott og farsælt nýár
þökkum viðskiptin
á liðnu ári
RAFMAGNSVERKSTÆÐI
Bjarna Garðarssonar
Langa stund sitja þau hljóð, stel-
ast til að líta hvort á annað. Þau eru
feimin, eða er það eitthvað annað
sem að þeim gengur? Bæði vita þau
að Lilla hefur skilið þau hér eftir
ein saman í vissum tilgangi og þau
mega ekki valda henni vonbrigð-
um, ekki í kvöld.
Það er konan sem að lokum rýfur
þögnina, þessa erfiðu þögn. Hún
segir um leið og hún fer með hend-
ina niður á milli brjósta sinna,
tekur þar upp litla öskju. „Ég er
hérna með gjöf til þín Steinn. Ég
þorði ekki að hafa hana með jóla-
gjöfunum, vissi ekki hvernig þér
myndi falla að Lilla sæi gjöfina.
Viltu gera það fyrir mig Steinn að
þiggja þessa gjöf? Ég veit það þó
vel að ég á ekkert gott skilið af þér.
Ég var auðtrúa vesalingur."
Reyðarfirði
Tangi hf.
og Kolbeinstangi
Hún gengur yfir að stólnum til
hans, réttir honum litla öskju,
vafða f jólapappír, en á henni
stendur skrifað nettri hendi. „Til
Steins.“ Ekkert frá hverjum.
Honum er alveg varnað máls,
getur ekkert sagt, ekkert á hann til
að gefa henni. Hann rífur upp
böggulinn, upp úr honum kemur
fallegt úr. „Svo þú hefur frétt að ég
eyðilagði úrið mitt í haust,“ segir
hann og brosir til konunnar. Hann
veit þó að það eru engar þakkir.
Ekki fyrir jólagjöf, svo hann rís
upp tekur konuna í faðminn, segir,
leggur þunga áherslu á hvert orð.
„Ég á ekkert til að gefa þér nema
koss. En þeim kossi fylgir fyrir-
gefning mín, því ég veit að þú telur
mig eiga þér svo mikið að fyrir-
gefa.“
„Þetta er besta jólagjöfin sem
hægt var að gefa mér,“ segir konan
klökk og þrýstir sér fast inn í faðm
mannsins.
„Já og besta jólagjöfin mín,“
segir Lilla brosandi, en hún hafði
laumast inn án þess að þau yrðu
þess vör.
Endir.
Vopnafirði
Senda starfsfólki sínu
félagsmönnum
og viðskiptavinum
bestu óskir um
gleðileg jól
gott og farsælt
komandi ár.
Þökkum ánægjuleg samskipti
á árinu sem er að líða.