Harmonikublaðið - 01.12.2017, Blaðsíða 8

, - har 02 drukku stíft og
Fjórir menn sam a ba S Nokkru seinna
að einn þeirra do fra og reyna
fara hinir þrrr að V®*** haun og hrópa a
þá að vekja þann fjor , ^ Þjónninn segir þá
hann, en allt kemur fy honum heim
að hann þekkr kauða og ^ þremenninganna:
með, hann er bílstjórinn.
K-
Maður einn gerði hosur sínar grænar fyrir konu
emm, en hún tók því vægast sagt illa. Einn daginn
sa hann konuna vera með hund í bandi og rauk til
og mætn henni eins og aftilviljun. Þegarþau mættust
Haðraði hundurinn upp um konuna en hún lét
bliðlega ao honum.
Þá sagði maðurinn: „Mikið vildi ég vera í sporum
undsins þrns “ „Já, þú segir það, ég er nú að fara
meo hann 1 geldingu.a
Jón var afar kirkjurækinn og hafði dálæti á presti
sínum. Eitt sinn lenti hann í sumbli fram undir
morgun á sunnudegi og fór ósofinn í kirkjuna.
Prestur var óvenju flóðmælskur og andheitur og bað
alla að standa upp sem vildu fara til himna. Allir
stóðu upp nema Jón. „Ég vissi það, það vill enginn
fara til helvítis, eða vill sá standa upp?“ þrumaði
klerkur. Þá rauk Jón upp með andfælum og stóð á
fætur, sá að allir sátu og menn sögðu honum að
setjast.
Prestur stóð í stólnum og beið átektar. Þá gall við í
Jóni: „Mér er alveg sama, ég stend með prestinum.

L
g svo fór
MæðgináafskekktumbæáH' *•
^rigðum en með þeim med
moðirin að vetri til ílildu r ^ Nú deyr
ff gnpið tiJ Þess ráðs að fara m ðT °g ^arðfenni °g
^rkju, en ærið bratt er frá b ^ J?stuna á sJeða til
A brekkubrúninni missa meTT ^ að JdrkNstað.
bun húrrarniðurájafnsléttu b hltUm afs,eðantnn og
og stynur upp mi li hJá , a kJ*r sonurinn ákaflegf
t- c;„,,rður voru miklir vinir og
ÞolffélagarSNú deyr Sigurður og Jón fer ul
S S S fer betta fína samband. Sigurður
mtl; dgað hann hafi bæði góðar og slæmar
fregnir^aðferahonum. „J®ja, góðufregnirnar
fvrí “ Já hér er besti golfvöllur sem eg hef
^éð “ Flott er það,“ segir Jón, „en slæmu
fregnirnar?“ „Ja, þú ert bókaður á mot herna
næsra þriðjudag.

Það var troðfullt í áætlunarbílnum þegar ung
og falleg stúlka kom inn. Roskinn maður bauð
henni sæti á hnjám sér enda væri það saklaust,
hann væri orðinn svo gamall og stúlkan þáði
það. Eftir svona stundarfjórðung sagði hann
stundarhátt við stúlkuna: „Ég held þú verðir
að standa upp, ég er ekki eins gamall og ég
hélt. “
8