Morgunblaðið - 19.06.2020, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. JÚNÍ 2020
Við sendum fjölskyldu hans og
öðrum ástvinum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Fyrir hönd Sturlunga,
Sigurjón Páll Ísaksson.
Kær félagi, Árni Björn Jón-
asson byggingarverkfræðingur,
er fallinn frá. Hann gerðist fé-
lagsmaður í Verkfræðingafélagi
Íslands strax að loknu námi árið
1976 og starfaði í ýmsum nefnd-
um félagsins. Hann var öflugur
liðsmaður og sýndi félaginu
mikla hollustu og velvild.
Árni Björn stofnaði ásamt
öðrum verkfræðistofuna Línu-
hönnun sem síðar sameinaðist
öðrum fyrirtækjum undir merki
Eflu sem er í dag ein stærsta
verkfræðistofa landsins. Það er
ekki síst framsýni og stefnu-
festu Árna Björns að þakka.
Hann var frumkvöðull í upp-
byggingu íslensks raforkuiðnað-
ar. Að loknum farsælum starfs-
ferli hjá Línuhönnun og síðar
Eflu stofnaði hann fyrirtækið
ARA Engineering sem nú heitir
Norconsult og er hluti af einu
stærsta verkfræðifyrirtæki
Norðurlandanna.
Árni Björn var sæmdur heið-
ursmerki VFÍ árið 2001. Var
honum veitt sú viðurkenning
meðal annars fyrir að hafa
áunnið sér alþjóðlega viðurkenn-
ingu sem sérfræðingur í hönnun
háspennulína og náð árangri í að
flytja út sérþekkingu á því sviði.
Hann var í formennsku fjöl-
margra alþjóðlegra nefnda á
sviði hönnunar háspennulína og
átti að tilkynna honum sama
dag og hann lést að CIGRE, al-
þjóðaráð um stór raforkukerfi,
hefði valið hann til að stýra
vinnuhópi um styrkingu há-
spennulína.
Árni Björn var einn af „Vitr-
ingunum“ sem hafa verið fasta-
gestir í Verkfræðingahúsi frá
því í janúar 1994. Í upphafi voru
þeir níu félagarnir sem ákváðu
að hittast mánaðarlega, snæða
hádegisverð og ræða saman. Á
100 ára afmæli Verkfræðinga-
félagsins árið 2012 barst kveðja
frá Vitringunum og þar sagði
meðal annars: „Sterkt félag
nærir hvern einstakan félaga
sinn. Þannig hefur VFÍ nært
okkur og félagið hefur gefið
okkur meira en við getum nokk-
urn tíma endurgoldið. Tær
fjallalækur er fallegur og getur
vökvað landið, sem hann rennur
um á leið sinni til sjávar. En
hann vökvar aðeins lækjarbakk-
ana til beggja handa. Áveitu-
kerfi nýtir betur vatnið, sem um
það rennur og vökvar akurlendi
á margfalt stærra svæði en læk-
urinn með sama vatnsmagni.
VFÍ er eins og áveitukerfi. Fé-
lagið vökvar og nærir þjóðfélag-
ið, sem það starfar í – ekki að-
eins félagsmenn sína.
Sameinaðir og samtaka beina
verkfræðingar landsins þekk-
ingu sinni og hæfni til góðra
verka.“ Orð þessi sýna þann hlý-
hug sem Árni Björn og félagar
hans báru til félagsins.
Mín fyrstu kynni af Árna
Birni voru í vinnustaðaheimsókn
verkfræðinema til Línuhönnun-
ar. Mér er eftirminnilegt hve
góðar móttökurnar voru og hvað
frásögn af stofnun fyrirtækisins
og verkefnum var áhugaverð.
Síðar tókust með okkur per-
sónuleg kynni í gegnum störf á
vettvangi VFÍ og fyrirtækj-
arekstur. Hann skynjaði fljótt
áhuga minn og bauðst til að að-
stoða mig og leiðbeina um allt
sem hann gæti. Mér væri óhætt
að hringja í sig hvenær sem
væri. Næstu ár á eftir margí-
trekaði hann boð sitt um aðstoð
um leið og hann spurði áhuga-
samur frétta af mínum eigin
rekstri og verkefnum. Hjálp-
semi hans, bros og hlýja gleym-
ist ekki.
Stjórn VFÍ sendir fjölskyldu
Árna Björns hugheilar samúðar-
kveðjur. Minning um mætan
mann og góðan félaga mun lifa.
Svana Helen Björns-
dóttir, formaður Verk-
fræðingafélags Íslands.
Fallinn er frá félagi minn og
vinur til margra ára, Árni Björn
Jónasson verkfræðingur. Með
honum er genginn maður sem
tók virkan þátt í uppbyggingu
þjóðfélagsins á sviði raforku-
mála og markaði spor sín þar
sem framúrskarandi fagmaður.
Við Árni vorum samferða í
f.hl. verkfræðinámsins í HÍ en
kynntumst ekki að ráði fyrr en
áratug síðar er hann hafði stofn-
að verkfræðistofuna Línuhönn-
un ásamt öðrum og varð leið-
andi í hönnun á háspennulínum
hér á landi. Hann vann við
hönnun og undirbúning á mörg-
um af þeim línum sem við hjá
RARIK vorum með á okkar
könnu. Fyrsta verkefnið var
hönnun á 132 kV línu frá
Hryggstekk í Skriðdal og til
Hóla í Hornafirði. Árni kom
með ferskar hugmyndir inn í
hönnunina, en hann lagði m.a. til
að stæður væru stagaðar, sem
gerði burðarvirkin léttari, um-
hverfisvænni og línuna ódýrari.
Sama var upp á teningnum
varðandi Suðurlínu frá Hólum í
Sigölduvirkjun. Þá kom Árni að
hönnum stofnlína hjá RARIK á
þessum árum m.a. lína til Dal-
víkur og Eskifjarðar.
Árni vann síðar við hönnun á
línum á vegum Landsnets eftir
að það fyrirtæki var stofnað og
tók yfir allar meginflutningslín-
ur landsins. Hann lét ekki þar
við sitja heldur aflaði sér verk-
efna erlendis og náði ótrúlega
miklum árangri á þeim vett-
vangi. Árni ávann sér alþjóðlega
viðurkenningu sem sérfræðing-
ur í hönnun háspennulína og
náði verulegum árangri í að
flytja út sérþekkingu á því sviði.
Með faglegum vinnubrögðum
og yfirgripsmikilli þekkingu átti
Árni stóran þátt í að móta fag-
lega hönnun flutningskerfa
landsins sem tryggt hefur að við
Íslendingar búum nú orðið við
sambærileg gæði raforku og
aðrar vestrænar þjóðir.
Um 1980 stóð ég fyrir því að
samstarfs- og skólafélagar hófu
að veiða lax árlega í Hítará þar
sem Oddur tengdafaðir minn
var ásamt öðrum leigutaki í ald-
arfjórðung. Árni kom til liðs við
okkur 1982 og átti eftir að taka
miklu ástfóstri við lax- og sil-
ungsveiði. Það voru margar
ánægjustundir sem við félagarn-
ir áttum við straumvötn landsins
sem og þegar við hittumst á vet-
urna 20-30 karlar til þess að
segja sögur og skemmta okkur
saman á ýmsan hátt.
Síðar meir stóðum við Árni að
því að mynda ferðahóp um 30
karla og kvenna sem ferðaðist
um Hornstrandir undir styrkri
stjórn Lúðvíks Ögmundssonar.
Voru það enn á ný ógleyman-
legar stundir sem við áttum
saman og á veturna var gjarnan
komið saman og haldin mynda-
kvöld. Á síðustu árum höfum við
svo hist reglulega 15-20 manns í
kaffi á laugardagsmorgnum og
þá hefur verið rætt um alls kon-
ar málefni en orkumál óneitan-
lega verið fyrirferðarmikil. Nú
er skarð fyrir skildi þar sem
Árni mætir ekki lengur til að
segja sögur og ræða mál af sinni
hógværð og visku.
Ýmissa annarra atburða er að
minnast með Árna en ég fór t.d.
með honum í tvígang á skíði til
Finnlands með vini hans Taisto.
Hvar sem við vorum á ferð,
hvort sem það var í Helsinki,
Chicago, Ankara, Istanbúl eða
Kaupmannahöfn, var unun að
vera með Árna enda maðurinn
skemmtilegur, fróður um margt
og víðlesinn.
Við Anna sendum Guðrúnu og
fjölskyldu okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Steinar Friðgeirsson.
Góðvinur minn Árni Björn
Jónasson er fallinn frá, óvænt
og sviplega. Við áttum samleið í
nær fimmtíu ár við nám, starf
og leik. Það er því margs að
minnast. Við vorum jafnaldrar
og námum báðir verkfræði við
Háskóla Íslands og framhalds-
nám við Tækniháskóla Dan-
merkur í Kaupmannahöfn. Í
starfi lágu leiðir okkar saman
við uppbyggingu flutningskerfis
raforku á Íslandi. Sérsvið Árna
Björns á þeim vettvangi var
hönnun á háspennulínum og
verkþáttum sem þeim tengjast.
Hann var um margt frum-
kvöðull og brautryðjandi á því
sviði. Á engan er hallað þótt
fullyrt sé að framlag hans þar
hafi vegið þungt. Hann var vel
virtur af störfum sínum bæði
innan lands sem utan. Á alþjóða-
vettvangi lagði hann á sínu sér-
sviði margt gott til mála svo eft-
ir var tekið og var þar í
forystusveit meðal færustu jafn-
ingja.
Ekki verða svo rituð minning-
arorð um Árna Björn að ekki sé
minnst á brennandi áhuga hans
á fluguveiði í ám og vötnum.
Hann var raunar landsþekktur
meðal þeirra sem þá iðju
stunda. Hann var vinmargur og
fór með vinum sínum vítt um
land til veiða. Ég var svo hepp-
inn að vera þar í einum vina-
hópnum. Árni Björn leit á veiði
sem yndisauka og vettvang til
að treysta vinaböndin. Það var
gott að lúta leiðsögn hans í veið-
inni. Hann fór þar fremstur í
flokki, stýrði öllu af röggsemi og
kunnáttu en með hægð og nær-
gætni við menn og náttúru.
Hann lagði sig allan fram um að
félagarnir fengju fisk og hirti þá
lítt um sig sjálfan. Ég minnist
kvöldstundanna að veiði lokinni
þegar komið var inn í hús. Menn
settust að borðum, ræddu málin,
krufðu þau til mergjar og
leystu.
Þá eru okkur Guðrúnu Erlu
dýrmætar margar góðar og
glaðar stundir sem við hjón átt-
um með Árna Birni og Guðrúnu
og vinafólki okkar. Þeirra
stunda er nú gott að minnast.
Við Guðrún Erla og Ingibjörg
dóttir okkar þökkum Árna Birni
fyrir ljúfa samfylgd og vænt-
umþykju og sendum Guðrúnu
og fjölskyldunni allri einlægar
samúðarkveðjur. Við biðjum
þann sem öllu ræður að vera
þeim stoð og veita þeim styrk.
Góði vinur, megi nú „ljósið
bjarta, skæra, vekja þig með sól
að morgni“.
Þorgeir J. Andrésson.
Vinur minn, Árni Björn Jón-
asson verkfræðingur, er látinn.
Árni var góður vinur vina
sinna og gott var að leita til
hans í vanda. Hann var yfirveg-
aður ef verkfræðilegan vanda
bar að höndum.
Í þeim félagsskap, sem við
vorum í saman, nokkrir verk-
fræðingar, var hann ýmist hrók-
ur alls fagnaðar eða hinn spaki
og ráðagóði sem lagði fram
lausnina, sem varð ofan á.
Það var gott að ræða við
Árna og nærvera hans einstak-
lega þægileg.
Við hjónin og dætur okkar
vottum Guðrúnu samúð okkar
og þökkum góða viðkynningu.
Gunnar Torfason og
Svana Jörgensdóttir.
Alls ekki átti ég von á því að
Árni Björn, minn gamli og ein-
staklega góði vinnufélagi hjá
Landsvirkjun, skyldi falla frá
með nánast engum aðdraganda.
Leiðir okkar Árna Björns
lágu saman á verkfræðideild
Landsvirkjunar, sem þá var ný-
lega flutt á Háleitisbrautina.
Í þá daga var mikil gerjun í
gangi og mikil uppbygging í
beislun fallvatna til raforku-
vinnslu, fyrst og fremst á sunn-
anverðu landinu. Á þessum ár-
um var hvort tveggja á höndum
Landsvirkjunar; virkjanirnar og
flutningskerfið. Til að koma raf-
magninu frá upprunastað og til
notenda, þurfti öflugt flutnings-
kerfi. Þarna var Árni Björn á
heimavelli, þar sem háskóla-
menntun hans, reynsla og
innsæi nýttust við lausn verk-
efnanna. Tölvtæknin var að
detta inn og hafði Árni Björn
frumkvæði að því að útbúa ýmis
forrit sem einfölduðu mikið þau
verkefni, sem unnið var með.
Þessum verkefnum fylgdu einn-
ig skoðunarferðir um þau svæði,
sem mögulega væri hægt, með
sem bestum hætti, að koma raf-
línum fyrir svo vel færi á. Þar
skipti afar vel sköpum næmt
auga Árna þegar lokaákvarðnir
voru teknar um legu raflínanna.
Skoðaðar voru aðstæður á fyr-
irhugum svæðum bæði að sum-
arlagi, svo og einnig við aðstæð-
ur á vetrarmánuðum. Tengt
þessu unnum við Árni Björn
saman að rannsóknarverkefn-
um, sem tengdust þessum verk-
efnum. Sett voru upp svokölluð
ísingarspenn á ákveðnum svæð-
um, þar sem hægt var að fylgj-
ast með mögulegri ísingu á lín-
ur, svo og einnig hvernig
sjávarselta, þar sem átti við,
gæti haft áhrif, þar sem raflínur
þurftu að fara um. Einnig kom-
um við upp sjálfvirkum
veðurathugunarstöðvum víða
um land til að ná staðarbundnu
veðurfari. Allt var þetta liður í
að styrkja undirbúning verkefn-
anna.
Árni fór einnig með sína
miklu reynslu víða um heim og
kom þar að ýmsum verkefnum
víða og nú síðast vann hann
verkefni fyrir systurfyrirtæki í
Danmörku.
Árni hafði einstaka nærveru,
hygginn og mikill hugsuður og
með einstaklega ljúfa lund, man
ekki til þess að hann hafi nokk-
urn tíma hækkað róm í sam-
skiptum við það fólk, sem vann
með honum og í þeim verkefn-
um, sem hann vann með. Það er
mannbætandi að hafa unnið með
og kynnst manni eins og Árna
Birni.
Fjölskyldan var, og er sterk
og Árni mikill fjölskyldumaður
og hrókur alls fagnaðar þar sem
það átti við. Ég votta fjölskyldu
hans mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Þórður H. Ólafsson.
Þau óvæntu tíðindi bárust á
fögrum hvítasunnudagsmorgni
að Árni Björn, æskuvinur minn
og samferðamaður, hafi fallið
frá. Á slíkum stundum hrannast
upp minningabrot. Upphaf
kynna okkar Árna voru þau að
hann hafði augastað á forláta
gulum skíðasleða sem ég renndi
mér á forðum daga í Bústaða-
hverfinu þegar við vorum 7 ára.
Upp frá því vorum við óaðskilj-
anlegir heimalningar hvor hjá
öðrum, samferða í barnaskóla,
sunnudagsbíltúrar á Þingvöll
með afa og ömmu, kynnisferð í
sveitasæluna á Bjólu, unglings-
árin með kunningjahópnum úr
Laugarneshverfinu sem margir
eru enn þá nánir vinir, bekkjar-
félagar og samstúdentar í MR,
hvalárin, hann á hvalbát og ég
við hvalskurð, í fótspor hans í
framhaldsnám í Kaupmannahöfn
með búsetu á stúdentagarðinum
Kagså. Eftir heimkomu ótelj-
andi útilegur með Kagså-hópn-
um, vorferðir í Munaðarnes með
barnaskara og tilheyrandi leikj-
um og grillveislum, bridgekvöld
í 42 ár, lestur fornrita hjá Jóni
Böðvarssyni og í framhaldi af
því í leshringnum Sturlungum,
fyrstu veiðiferðir okkar Árna í
Gljúfurá og síðan mörg sumur í
Hítará. Hann dreif mig í flugu-
kastnámskeið með þeim orðum
að í fluguveiði væri meira jafn-
ræði með fiski og veiðimanni.
Árni Björn var traustur vinur
vina sinna í gleði og í erfiðleik-
um. Hann var fastur fyrir í
skoðunum, hafði ríka réttlæt-
iskennd og var óragur að finna
að ef eitthvað mátti betur fara.
Hann lagði sig allan fram í
hverju sem hann tók sér fyrir
hendur, frumkvöðull í flestu
sem við gerðum saman, góðu
sem slæmu. Bestu þakkir fyrir
samveruna, þín verður sárt
saknað.
Kæri vinur. Ég er viss um að
Þórir Jökull hafi verið nálægur
þegar þú horfðist í augu við
hinsta urriðann í ánni sem var
þér svo kær:
Upp skaltu á kjöl klífa,
köld er sjávar-drífa,
kostaðu huginn at herða
hér muntu lífit verða.
Skafl beygjattu skalli,
þó at skúr á þik falli,
ást hafðir þú meyja,
eitt sinn skal hver deyja.
(Þórir Jökull Steinfinnsson)
Við Kristín og börn sendum
Guðrúnu og fjölskyldu okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Karl Örn Karlsson.
Enginn veit sína ævi fyrr en
öll er. Andlát Árna var óvæntur
harmur, þar sem hann var við
silungsveiðar í sinni uppáhalds-
veiðiá Laxá í Aðaldal. Við vor-
um nágrannar og höfðum
nokkrum dögum áður rætt mál-
in, þar á meðal næsta hjólatúr,
Árni hjólaði mikið og var vel á
sig kominn. Hann hafði loks að
mestu hætt ráðgjafarstörfum
og ætlaði að nota júlímánuð í
langþráða jeppa- og tjaldferð
um landið með Guðrúnu sinni,
sem honum þótti svo vænt um.
Ekki er spurt að leikslokum,
eftir sitja sár hjörtu, en tíminn
græðir öll sár.
Árni var í verkfræðinámi við
HÍ á svipuðum tíma og við
bekkjarfélagarnir Baldur bróðir
hans. Á níunda áratugnum urð-
um við Magnea nágrannar Árna
og Guðrúnar og hófst þar órjúf-
anlegur vinskapur okkar Árna.
Fljótlega bauð hann mér í vina-
hóp sinn og stundaði hópurinn í
áratugi veiðar í Hítará og síðar
kaffifundi að vetrarlagi. Minn-
ingarnar eru margar og ljúfar
frá þessum samverustundum,
en þar var Árni jafnan leiðandi
með sitt hæglæti, kankvísan
húmor, fróðleik og gefandi lund.
Mikill sjónarsviptir er að hon-
um í vinahópnum.
Árni var vel að manni og
myndarlegur. Hann hafði að
geyma merkilegan persónu-
leika, þar sem hógværð og létt-
leiki kom fram með styrk og
ákveðni að baki. Hann þurfti
ekki að hafa mörg orð um mál-
efnin, menn vissu að ótvíræð
viska hans var traust. Allt var
ákveðið af yfirvegun: „Segi þér
meira seinna“ var orðtak hans
þegar eitthvað var að gerast.
Hann var að eðlisfari gefandi
persónuleiki og vitna margir í
greiða og góð ráð, sem hann
gaf. Þegar einn af starfsmönn-
um hans lá á sjúkrabeði eftir al-
varlegt slys kom Árni reglulega
til hans að morgni fyrir vinnu,
las fyrir hann og færði fréttir.
Annríki Árna í starfi var mikið.
Sterkasta stoð hans var Guðrún
eiginkona hans, sem sýndi
starfsálagi hans mikinn skiln-
ing. Meðal áhugamála Árna
voru útivist, félagsmál og menn-
ingarmál og þar var skáklistin
framarlega.
Árni Björn Jónasson er einn
af merkari frumkvöðlum í sögu
verkfræðistéttarinnar. Hann
stóð að stofnun margra árang-
ursríkra ráðgjafarfyrirtækja,
bæði innanlands og erlendis, og
var eftirsóttur ráðgjafi á al-
þjóðavettvangi. Hann var einn
af stofnendum ráðgjafarfyrir-
tækisins Línuhönnunar, sem
síðar varð Efla, eitt stærsta
ráðgjafarfyrirtækið hérlendis,
stóð fyrir stofnum ráðgjafarfyr-
irtækisins Heklu erlendis auk
annarra fyrirtækja. Þegar hann
seldi hlut sinn í Eflu ætlaði
hann „að hægja á sér“, en ekki
leið á löngu þar til hann stofn-
aði með norskum starfsbróður
ráðgjafarfyrirtækið ARA Eng-
ineering, sem stækkaði ört með
mörg verkefni erlendis á sviði
burðarvirkja háspennulína.
Fyrirtækið sameinaðist síðar
3.000 manna fyrirtæki, Norcon-
sult, og var Árni þar stjórn-
armaður er hann lést. Það er
skarð fyrir skildi þegar svo öfl-
ugur maður fellur frá.
Við kveðjum góðan dreng,
Árna Björn Jónasson, með sár-
um söknuði. Blessuð sé minning
hans. Við Magnea færum Guð-
rúnu og fjölskyldu þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Haukur Hauksson og
Magnea I. Kristinsdóttir.
Kveðja frá
Rótarýklúbbi Kópavogs
Kær vinur og félagi er
skyndilega og ótímabært fallinn
frá. Kynni okkar Árna Björns
hófust þegar ég gekk til liðs við
Rótarýklúbb Kópavogs í árs-
byrjun 1992, en Árni hafði fjór-
um árum áður, þ.e. 1988, gengið
í klúbbinn. Árni Björn var mjög
virkur í klúbbstarfinu. Hann
gegndi embætti forseta klúbbs-
ins 1998 til 1999 og var gerður
að Paul Harris-félaga. Í nokkur
ár starfaði Árni ekki í klúbbn-
um vegna anna við verkfræði-
störf erlendis. Hann gekk á ný
inn í klúbbinn fyrir nokkrum ár-
um.
Sem rafmagnsverkfræðingur
var Árni Björn mjög skapandi.
Hann stofnaði með félögum sín-
um verkfræðistofuna Línuhönn-
un og gegndi lengi forstjóra-
starfi þar. Ennfremur var leitað
mikið til hans að utan til að
leysa margvísleg og flókin verk-
efni.
Samskipti og vinskapur okk-
ar Árna Björns fór vaxandi með
árunum, ekki síst síðustu fjögur
árin, en fyrir tilstilli Árna
Björns var ég tekinn inn í fé-
lagsskapinn „Sturlunga“. Sá
hópur hafði myndast í kjölfar
námskeiða um Íslendingasögur.
Hópurinn hefur hist reglulega
annan hvern miðvikudag og les-
ið saman Sturlungu og ýmsar
Íslendingasögur um langt ára-
bil. Þessar stundir yfir vetrar-
mánuðina hafa verið mjög
skemmtilegar og fræðandi. Auk
þess hefur hópurinn ferðast
bæði innan- og utanlands á
merkar söguslóðir.
Ég er afar þakklátur Árna
Birni vini mínum fyrir að hafa
tekið mig inn í þennan
skemmtilega og fræðandi hóp.
Á þessum vettvangi var Árni
Björn hafsjór fróðleiks enda
víðlesinn og hafði ferðast vítt og
breitt um heiminn. Tvisvar á ári
var slegið upp veislu; sviða-
veislu sem nefndist „Hraka-
fæla“ og veislu á jólafundi, sem
síðustu tvö árin var haldinn
heima hjá Árna Birni sem útbjó
sjálfur margar gerðir af „dansk
smörrebröd“, sem framreitt var
eins og á fínustu veitingahúsum
í Danaveldi.
Þá var Árni mikill útivistar-
maður og lax- og silungsveiði-
maður og hann var einmitt við
þá uppáhaldsiðju sína þegar
kallið kom svo sannarlega
skyndilega og ótímabært.
Við félagarnir geymum með
okkur fallegar minningar um
ljúfan dreng og þökkum sam-
fylgdina í gegnum árin. Hugur
okkar er í dag hjá fjölskyldu
Árna sem syrgir og saknar góðs
eiginmanns, föður og afa. Við
vottum Guðrúnu eiginkonu
hans, börnum hans Rögnu, Páli
og Jónasi, mökum þeirra og afa-
börnunum og öðrum aðstand-
endum okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd Rótarýklúbbs
Kópavogs,
Kristófer
Þorleifsson.
Árni Björn Jónasson