Morgunblaðið - 27.07.2020, Page 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. JÚLÍ 2020
✝ Helga Gests-dóttir fæddist í
Reykjavík 28. febr-
úar 1927. Hún lést
á Landspítalanum
við Hringbraut
hinn 17. júlí 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Gestur
Oddleifsson, f. 6.
september 1896, d.
18. október 1984,
og Marín
Guðmundsdóttir, f. 3. ágúst
1902, d. 23. júní 1974. Systkini:
Anna, f. 24. júní 1928, d. 25.
ágúst 2019, Guðný, f. 26. sept-
ember 1931, d. 28. október
2018, Auður, f. 18. ágúst 1937,
Hildigunnur, f. 1. nóvember
1940, og Skúli Már, f. 21. jan-
úar 1944.
Helga giftist 30. ágúst 1952
Gunnari J. Björnsyni, f. 1. des-
ember 1928, d. 1. september
2017. Foreldrar hans voru Ásta
G. Björnson, f. 23. febrúar
1902, d. 15. júlí 1993, og Jó-
hann H.G. Björnson, f. 19. októ-
ber 1900, d. 16. febrúar 1976.
Börn Gunnars og Helgu eru:
1) Jóhann Þórir, f. 14. maí
1953, kvæntur Herdísi Her-
mannsdóttur, f. 24. maí 1955.
Þeirra börn a) Linda, f. 1972,
gift Ellerti Finnbogasyni, dæt-
5) Dagmar, f. 28. janúar 1963,
gift Jóhanni Áka Björnssyni, f.
21. apríl 1962, börn þeirra a)
Björn Áki, f. 1989, sambýlis-
kona Ásta Björg Jósepsdóttir.
b) Helga Guðrún, f. 1995. Dótt-
ir Jóhanns Áka er Magnea
Hrönn, f. 1984, maki Kristinn
Sigursveinsson, f. 1973, dætur
þeirra Anna Theodóra og Val-
dís Hrafna.
Helga ólst upp í Reykjavík,
gekk í Austurbæjarskóla og
Gagnfræðaskóla Ingimars. Þau
Gunnar hófu búskap í Reykja-
vík en fluttu síðar í Reynihlíð í
Garðabæ. Þau fluttust til Bret-
lands árið 1957 þá með strák-
ana litla og þar fæddust El-
ísabet og Guðrún. Þegar heim
kom bættist Dagmar í hópinn
og settust þau að í Garðabæ og
bjuggu fjölskyldunni fallegt
heimili á Lindarflöt við lækinn
og hraunjaðarinn. Seinna fluttu
þau á Garðatorg í íbúðir fyrir
eldri borgara.
Helga starfaði lengst af við
skrifstofustörf og var um ára-
bil ritari hjá Verslunarráði.
Þau hjón nutu þess að ferðast
erlendis og innanlands, oft með
félögum úr Hjálparsveit skáta í
Hafnarfirði. Helga tók virkan
þátt í félagsstarfi eldri borgara
í Garðabæ og á Aflagranda í
Reykjavík.
Útför Helgu fer fram frá
Garðakirkju í dag, 27. júlí
2020, klukkan 13.
ur þeirra Sara og
Andrea. b) Gunnar
Hendrik, f. 1983,
dóttir hans Natalie
Birta. c) Atli Þór,
f. 1988, kvæntur
Elínu Pálmadóttur,
sonur þeirra Aron
Ingi, sonur Elínar
er Birkir Leo
Hjaltason. 2) Gest-
ur Þorsteinn, f. 3.
maí 1954, kvæntur
Helgu Skúladóttur, f. 30. jan-
úar 1956, þeirra börn a) Skúli,
f. 1982, kvæntur Auði Önnu
Jónsdóttur, þeirra börn Iðunn
Mattea og Ýmir Helgi. b) Helga
Marín, f. 1984, gift Friðriki
Lárussyni, sonur þeirra Ragn-
ar. 3) Elísabet, f. 26. september
1957, synir hennar a) Benedikt
Ármannsson, f. 1977, kvæntur
Álfheiði J. Sigurðardóttur, syn-
ir þeirra Ármann Gunnar og
Sigurður Óli, b) Bjarni Odd-
leifur Einarsson, f. 1994. 4)
Guðrún, f. 22. júní 1960, gift
Einari Björnssyni, f. 17. apríl
1960, börn þeirra a) Lára
Björg, f. 1984, gift Ólafi
Ágústssyni, börn Henrik Einar
Hjörvarsson, Bríet Jökla og
Agnes Úa. b) Daníel Örn, f.
1988. c) Anna Katrín, f. 1991,
maki Baltasar Breki Samper.
Það er komin kveðjustund, nú
skilur leiðir, hið minnsta um
tíma. Mamma hefur nú haldið á
nýjar slóðir þar sem hún er aftur
sameinuð þeim sem héldu í ferð-
ina á undan henni. Hún trúði því
að okkur væri ætlað eitthvað
annað og meira en vistin hér á
jarðríki og að okkar biði stærra
hlutverk hinum megin. Ég vil því
trúa því að hún verði áfram með
okkur og haldi yfir okkur vernd-
arhendi þar til við hittumst aftur.
Ég er þakklát fyrir allar sam-
verustundirnar, samtölin og ekki
síst umhyggjuna og ástina.
Hún var lífsglöð, víðlesin og
hafði áhuga á listum, menningu,
mönnum og málefnum, alltaf til í
að setjast niður og spjalla um
heima og geima. Hún hafði alltaf
tíma til að hlusta þegar manni lá
eitthvað á hjarta og hjálpaði
manni að komast að lausninni ef
eitthvað bjátaði á. Ef eitthvað
spennandi gerðist, hvað svo sem
það var, þá gat maður ekki beðið
eftir að komast heim til að fara
yfir málin með henni.
Hún ólst upp í skugga krepp-
unnar og heimsstyrjaldarinnar,
sem mótaði hana alla ævi. Hún
lærði að fara vel með, var úr-
ræðagóð og nýtin sem okkur
fannst stundum nóg um en rab-
arbarinn mátti ekki fara til spill-
is. Þau pabbi ferðuðust um allan
heim og nutu þess. Þau þeystu úr
bænum um hverja helgi með
hjálparsveitarhópnum með tjald-
vagninn í eftirdragi á vit ævin-
týranna. Það rifjast upp kvöldin
fyrir framan arininn, útvarps-
leikritið á og eplariddarar;
mamma grátandi af hlátri yfir
„Carry on“-myndunum; mamma
sitjandi fram eftir að klára að
sauma nýjustu dressin og ekki
síst öll skiptin þegar við fengum
góð ráð eða hún hljóp undir
bagga þegar á þurfti að halda.
Hún var atorkusöm, alltaf að, í
essinu sínu úti í garði, hlaupandi
upp um fjöll og firnindi. Þau
stunduðu alltaf sund og hún frið-
laus nema hún næði góðri göngu-
ferð.
Hún vann lengi vel hjá Lög-
mönnum og þegar hún ákvað að
hætta að vinna og leggjast í
ferðalög með pabba var hún beð-
in að hlaupa í skarðið hjá Versl-
unarráðinu. Henni líkaði svo vel
þar að hún vann þar fram að sjö-
tugu. Þegar hún hætti að vinna
fékk hún tækifæri til að stunda
bútasaum með Önnu systur á
Aflagranda. Var ekki sleppt úr
degi og hvorki verður né vindar
gátu stoppað að hún mætti. Við
njótum góðs af því og eigum öll
falleg bútasaumsteppi sem þær
unnu þar. Seinna þegar Auður og
Hildigunnur fóru að mæta líka
fannst þeim Önnu þetta fullkom-
ið. Mamma og Anna voru ávallt
mjög nánar, enda stutt á milli
þeirra. Leið ekki sá dagur að þær
ræddu ekki saman.
Síðustu árin hefur heldur hall-
að undan fæti, líkaminn gefið eft-
ir. Það var henni erfitt að kveðja
pabba, daginn eftir að þau héldu
upp á 60 ára brúðkaupsafmælið.
Mamma sagði alltaf að hún
væri lánsöm, hún hefði átt gott líf
og væri tilbúin þegar kallið
kæmi. Hún hefði alist upp í sam-
heldinni fjölskyldu, eignast góð-
an eiginmann og góða fjölskyldu,
heilbrigð börn, barnabörn og
barnabarnabörn sem voru dug-
leg að heimsækja hana og deila
með henni gleði og sorgum.
Meira væri ekki hægt að óska
sér. Ég kveð mömmu með sökn-
uð í hjarta, þess fullviss að við
munum hittast aftur hinum meg-
in.
Guðrún Gunnarsdóttir
(Rúna).
Elskuleg tengdamóðir mín
Helga Gestsdóttir er látin, rúm-
lega 93 ára að aldri.
Hún kvaddi okkur á sinn hátt,
hljóðlega og í rólegheitum.
Jákvæðni, góðmennska,
hjartahlýja og geðprýði er það
sem kemur upp í hugann þegar
ég hugsa til nöfnu minnar. Aldrei
féll styggðaryrði okkar á milli
þessi rúmlega 40 ár sem liðin eru
frá okkar fyrstu kynnum. Það er
ekki hægt að hugsa sér betri
tengdamömmu og fyrir það er ég
afar þakklát.
Okkar kynni hófust þegar við
Gestur minn kynnumst árið 1979
og ég hitti hana fyrst á Lindar-
flötinni. Hún beið með morgun-
mat árla morguns þegar ég kom
frá því að sækja Gest á flugvöll-
inn, en hann stundaði þá nám í
Los Angeles. Hann hafði ákveðið
að flytja heim að námi loknu, sem
Helga var ánægð með.
Tengdamóðir mín var Reykja-
víkurmær.
Það var gaman að heyra hana
segja frá uppvextinum á Kára-
stígnum og síðar á Njarðargöt-
unni.
Hún var mikil útivistarkona og
fór með ferðafélaginu sem ung
kona upp um fjöll og firnindi og
sagði okkur sögur af því.
Síðar ferðuðust hún og
tengdapabbi til ótal staða innan-
lands og utan og höfðu mikla un-
un af. Það var alltaf gaman að
hlusta á þau segja frá ferðum
sínum og ævintýrum.
Síðast þegar ég bauð henni í
bíltúr ekki alls fyrir löngu vildi
hún fara upp að Vífilsstaðavatni,
sem er spölkorn frá heimili henn-
ar. Þótt hún væri orðin veik
skyldi hún út úr bílnum, ganga
smáspöl og draga að sér andann
við vatnið. Að vera úti í nátt-
úrunni í góðu veðri gladdi hana
mikið og lýsir henni vel.
Tengdamamma var mikil
hannyrðakona og var í miklum
samskiptum við starf eldri borg-
ara bæði hér í Garðabæ og á
Aflagranda þar sem þær systur
hittust reglulega. Eftir Helgu
liggja mörg listaverk.
Tengdamamma var ávallt með
hugann við fólkið sitt, börnin,
barnabörnin og langömmubörnin
hvar sem þau voru stödd í heim-
inum, þar á meðal börn okkar
Gests sem búa bæði í Seattle.
Amma þeirra var dugleg að
fylgjast með, svara og senda
þeim skilaboð. Hún var nefnilega
bæði á facebook fram undir það
síðasta og átti ipad sem auðveld-
aði öll samskipti.
Hún talaði oft um hvað hana
langaði að heimsækja þau, en
þangað hafði hún ferðast með
tengdapabba fyrir mörgum árum
og hrifist af borginni.
Helga og Gunnar fögnuðu 65
ára brúðkaupsafmæli sínu í ágúst
2017, skömmu áður en hann lést.
Ég veit að hann tekur fagn-
andi á móti henni og að nú
ferðast þau saman um Sumar-
landið.
Hvíldu í friði, elsku nafna.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín tengdadóttir,
Helga Skúla.
Elsku amma Helga kvaddi
þennan heim og er komin til afa
Gunnars í Sumarlandið. Hún
amma var frábær kona í alla
staði og duttum við í lukkupott-
inn að eiga bestu ömmu sem
barnabarn getur óskað sér. Hún
hugsaði vel um fólkið sitt og
fannst ekkert skemmtilegra en
að fylgjast með okkur barna-
börnunum dafna og finna okkar
hillu í lífinu sama hver hún var.
Hún var alltaf til staðar með
stuðning sem var ómetanlegur
enda hafði hún alltaf trú á okkur
sama hvað. Hún hafði það lag að
láta okkur barnabörnin halda að
við værum uppáhalds og best í
öllu eins og spilum og leikjum.
Einnig sparaði amma aldrei
hrósin; ef þú áttir hrós skilið
fékkstu það frá ömmu óspart.
Við eigum margar dýrmætar
minningar úr öllum bústaðar-
ferðunum, útilegunum og ættar-
mótunum úti á landi því það var
ekkert skemmtilegra en að vera í
íslenskri náttúru með ömmu.
Hún hafði gaman af fólki og lét
öllum finnast þeir velkomnir og
var alltaf til í gott spjall um lífið
og tilveruna. Það var fátt
skemmtilegra en að kíkja til
ömmu og detta í gott spjall yfir
kaffibolla og ýmsum kræsingum
reiddum fram eins og ekkert
væri. Amma hafði alltaf eitthvað
gott að segja og það var svo gam-
an að heyra hana tala um líf sitt
og þau ævintýri sem hún lenti í.
Hún amma var fyrirmynd okkar
í lífinu og fyllti líf okkar af ást og
umhyggju. Hún náði alltaf að
horfa á björtu hliðarnar, allt
fram á síðasta dag.
Þín verður sárt saknað elsku
amma okkar.
Björn Áki og Helga Guðrún.
Amma tók alltaf á móti fólki
með bros á vör. Það var hægt að
spjalla við ömmu um hvað sem
var, ekkert var henni óviðkom-
andi enda var hún einstaklega
vel lesin og veraldarvön mann-
eskja.
Við eigum góðar æskuminn-
ingar af Lindarflötinni, þar sem
þau afi höfðu byggt sér og börn-
um sínum fallegt heimili. Hvort
sem haldið var í ævintýraleiðang-
ur yfir lækinn og út í hraun,
Krumma klappað þar sem hann
sat uppstoppaður uppi á arinhillu
eða bollasafnið hennar ömmu
skoðað en það samanstóð af
mokkabollum keyptum á hverj-
um áfangastað sem þau ferðuð-
ust til. Þegar komið var að kaffi-
tíma gæddi maður sér á ýmsu
góðgæti sem amma kokkaði lista-
vel upp, pönnukökur eða hvað-
eina annað gert úr rabarbara
sem óx á bak við bílskúrinn.
Amma hreyfði sig alltaf mikið,
og oft hitti maður hana í Ásgarði,
þar sem hún synti og æfði fim-
leika. Það þótti saga til næsta
bæjar þegar amma dró afa með í
fimleikaferð til sólarlanda á efri
árum, þá orðinn mjúkur maður
og brá sér í jogginggalla með
kellingunum, eins og hann orðaði
það þegar heim var komið.
Helga amma var einstakur
fagurkeri, sem hafði gaman af
fallegri list og fylgdist grannt
með nýjustu tónlist og kvik-
myndum. Hennar fallega hand-
verk lifir nú meðal okkar fjöl-
skyldunnar, sem eigum ótal
listaverk frá henni, allt frá
stórum bútasaumteppum til
lopapeysa.
Seinna meir, þegar við vorum
orðin eldri, voru amma og afi allt-
af reiðubúin að segja frá ferðum
sínum um heiminn og gefa góð
ráð. Til að mynda höfðu þau fyrir
reglu að taka almenningssam-
göngur hvert sem þau komu til
að kynnast lókalnum betur.
Sérstaklega var þó verðmætt
að heyra af flutningum þeirra til
Bretlands með tvo elstu syni
sína, pabba og „Jóa bróður“, á
sjötta áratugnum. Þeirra reynsla
kom okkur vel enda áskorun
fólgin í því að flytja út með börn
og ala þau upp í nýju mál- og
menningarumhverfi. Amma
fylgdist með okkar fjölskyldulífi í
Seattle fram á það síðasta og
heyrðumst við reglulega í gegn-
um tæknina, sem hún tileinkaði
sér eins og ekkert væri sjálfsagð-
ara.
Við sendum samúðarkveðjur
og munum sakna elsku ömmu.
Skúli Gestsson og Helga
Marín Gestsdóttir.
Á kveðjustund kemur ýmis-
legt upp í hugann af dýrmætum
minningum og samverustundum
með ömmu minni Helgu. Á Lind-
arflötinni var ömmuhús og dyrn-
ar alltaf opnar okkur barnabörn-
unum þar sem var alltaf hægt að
treysta á Helgubrauð og nes-
kvikk.
Að eiga slíkan félaga og vin-
konu í uppvextinum er ekki sjálf-
sagt en amma mín var svo sann-
arlega hvort tveggja. Amma kom
til dyranna eins og hún var
klædd, hún ætlaðist ekki til neins
af samferðafólki sínu en trúði
ævinlega að fólk gerði sitt besta
hver svo sem verkefnin væru.
Þessi eiginleiki hennar kenndi
mér að leita eftir því góða í öllum
aðstæðum og sjá það góða í
náunganum.
Amma var atorkumikil kona.
Hún hugaði alla tíð vel að líkams-
rækt og heilbrigðum lífsstíl,
kunni að hugsa vel um sig og sína
með góðum mat og hreyfingu og
féll ekki verk úr hendi. Miðlaði
hún til dætra minn þessari sýn á
lífið af bestu getu, kenndi þeim á
sinn hógværa máta að vökva
plönturnar og huga að nærum-
hverfi sínu. Einmitt það sem hún
gerði svo vel sjálf.
Amma var líka víðsýn, naut
þess að kanna ókunnar slóðir og
læra um það sem vakti áhuga
hennar og athygli og sú hlið
hennar blómstraði þegar þau afi
ferðuðust saman.
Hún var ekki margorð en valdi
þau vel og skildi eftir hjá okkur
það sem máli skiptir. Fundir afa
og ömmu hafa örugglega verið
skemmtilegir í draumalandinu,
þangað ætlaði hún og þar vissi
hún að beðið væri eftir henni.
Ég er þakklát fyrir þá dýr-
mætu lífssýn sem þú kenndir
mér amma mín og ég mun gera
mitt besta til að miðla henni til
barnanna minna.
Þangað til næst,
Lára Björg.
Helga Gestsdóttir
þegar við ferðuðumst saman
aðra hvora leiðina. Á Harðbak
var það fyrsta sem dóttir mín
stakk upp á að hlaupa yfir í El-
lubæinn og heilsa. Um leið og ég
geri mér fullkomlega grein fyrir
því að það eru forréttindi að hafa
notið þín svona lengi hér er það
undarlegt og að mér finnst hálf-
ósanngjarnt að amma skuli ekki
bíða þar með heitt á könnunni og
gráfíkjukökuna sem hún bakaði
alltaf áður en hún fór norður.
Dóttir mín spurði mig núna
rétt í þessu þegar við komum af
vatninu hvar ég hefði eiginlega
lært allt þetta báta- og veiðidót
eins og hún orðaði það. Nú frá
henni langömmu þinni, ömmu
minni, sagði ég og áttaði mig um
leið á því hversu djúpstæð áhrif
þú hafðir á allt mitt líf, á alla
mína æsku. Auðvitað vissi ég það
en þarna varð það svo áþreif-
anlegt. Það voru ómetanleg for-
réttindi að fá að vera með þér á
Harðbak öll þessi sumur, finna
frelsið og traustið og læra á land-
ið, vötnin, fuglana og lífið. Hvílík
fyrirmynd sem þú varst. Þér
fannst það örugglega sjálfsagt
enda virtist þú hafa óendanlega
þolinmæði þegar kom að okkur
börnunum og varst alltaf til í að
deila með okkur og kenna.
Einn góðan veðurdag hlakka
ég til að hitta þig aftur suður í
Holti, róa með þér til silungs og
stinga á fyrir þig meðan þú dreg-
ur netin og segir mér sögur af
fólki og stöðum. Þá verður gam-
an og ég treysti því að fá hjá þér
lummur og kaffi. Þangað til þá
segi ég góða ferð amma mín, bið
að heilsa og vonandi verður dún-
tekjan góð.
Höskuldur Sæmundsson.
Ég kveð með miklu þakklæti
þá konu sem hefur verið mín
skýrasta fyrirmynd í rúmlega
hálfa öld. Það var raunar ógern-
ingur að komast með tærnar þar
sem hún hafði hælana en það var
óendanlega dýrmætt að fylgjast
með hvernig Aðalbjörg Guð-
mundsdóttir lifði sínu langa og
farsæla lífi. Annars vegar var
hún sjálfstæð og sjálfri sér nóg,
hins vegar félagsvera sem aldrei
lá á liði sínu við aðra. Hún var
vitur, hugrökk og heilsteypt í öll-
um sínum orðum og athöfnum og
átti virðingu allra sem kynntust
henni.
Eins og ekkert væri sjálfsagð-
ara tóku Aðalbjörg og Rögnvald-
ur mig inn á heimili sitt í Kefla-
vík, 19 ára ólétta
menntaskólastelpu sem hafði
ekki heilsu til að uppvarta lengur
á hóteli í Mývatnssveit sumarið
fyrir sjötta bekk í MA. Að vísu
gekk ég með elsta barnabarnið
þeirra og því hlökkuðu þau strax
til að kynnast svo frá fyrsta degi
naut ég innilegs ástríkis þeirra
og hvatningar. Þau sáu ekki að
það þyrfti að skapa neinn óyf-
irstíganlegan vanda að eignast
barn á miðjum vetri, ég gæti les-
ið utanskóla hjá þeim eftir ára-
mótin og barnið verið þar á með-
an ég skryppi norður um vorið
að ljúka stúdentsprófunum og
útskrifast með kærastanum.
Samt voru þau bæði í ábyrgð-
armiklum störfum og Aðalbjörg
virk í ýmiss konar félagsmálum
fyrir utan fulla kennslu við
Barnaskólann. En þetta gekk
eftir og þennan vetrarpart lærði
ég af þeim báðum miklu meira
en ég lærði af námsefninu sem
ég átti að lesa.
Árið 1968 var æskulýðurinn í
uppreisnarham gegn gildum og
aðferðum eldri kynslóða. Þá var
happ að kynnast miðaldra nú-
tímakonu sem datt aldrei í hug
að konur gætu ekki gert allt sem
þær ætluðu sér. Aðalbjörg
menntaði sig ung, hún vann allt-
af úti, eignaðist börn, bjó um
tíma erlendis, tók bílpróf á fimm-
tugsaldri þegar þau hjónin eign-
uðust í fyrsta skipti bíl, skipti sér
af pólitík og stjórnaði barna-
stúku. Hjá henni virtust hlutirnir
gerast eins og af sjálfum sér. Allt
prjál leiddi hún hjá sér en það
sem hún valdi að eiga eða gefa
öðrum var vandað og endingar-
gott. Hún var fyrirhyggjusöm,
ekki síst um öflun á hollum mat
og kunni að lifa á landsins gæð-
um. Sjálfsþurftarbúskapur í
stórum systrahópi á Harðbak á
Melrakkasléttu hafði kennt
henni það en hún tók líka allri
hagnýtri vélvæðingu fagnandi.
Alls kyns fiskar, sem fjölskyldan
veiddi í sjó og vötnum á sumrin,
ásamt nýtíndum berjum rötuðu
jafnóðum í volduga frystikistu
sem fylltist endanlega í lok slát-
urtíðar.
Sem kennari naut Aðalbjörg
mikillar virðingar, bæði hjá nem-
endum og samstarfsfólki, og af
sínu fólki var hún dáð ættmóðir.
Stórfjölskyldunni hélt hún vel
saman og gætti þess að kynnast
hverju barnabarni sínu sem ein-
staklingi með því að taka þau
með sér á sumrin norður á eyði-
býlið Harðbak þar sem þau
gengu á reka, veiddu í net og
hreinsuðu dún. Þannig lengdi
hún í söguskilningi þeirra og
skilaði þeim mannkostum með
góðum uppeldisáhrifum.
Full þakklætis fyrir tryggð
Aðalbjargar í minn garð votta ég
afkomendum hennar og vensla-
fólki innilega samúð við leiðar-
lok.
Kristín Indriðadóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Aðalbjörgu Guðmunds-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Aðalbjörg
Guðmundsdóttir