Morgunblaðið - 13.08.2020, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. ÁGÚST 2020
✝ Hákon Magn-ússon, fyrrver-
andi skipstjóri, út-
gerðarmaður og
síðar kaupmaður,
lést úr krabba-
meini á Landspít-
alanum við Hring-
braut sunnudaginn
2. ágúst. Hákon
fæddist 18. febrúar
1933 á Kleifum í
Kaldbaksvík í
Strandasýslu.
Foreldrar hans voru Magnús
Magnússon og Guðbjörg Guð-
mundsdóttir.
Hákon lauk framhaldsskóla-
prófi og svo síðar námi úr
Stýrimannaskólanum árið 1955.
Strax eftir nám tók hann við
starfi stýrimanns og skömmu
síðar tók hann við stöðu skip-
stjóra og útgerðarmanns.
Foreldrar hans brugðu búi á
Kleifum og fluttu til Drangs-
ness þegar hann var 12 ára þar
Húnaröstinni og var til að
mynda einu sinni krýndur síld-
arkóngur og var mikill afla-
maður. Árið 1998 urðu þátta-
skil hjá Hákoni þegar hann fór
í land. Þá hófst nýr kafli við
verslunarrekstur með versl-
anirnar Herragarðinn og Boss
meðal annarra. Hann starfaði
við þann rekstur til dauðadags
ásamt Rósu og syni sínum og
eiginkonu hans.
Eftirlifandi eiginkona Há-
konar er Rósa Sigurðardóttir.
Börn Hákonar eru sex, barna-
börnin sautján og barna-
barnabörnin þrettán. Elstu
tvær dætur Hákonar átti hann
með fyrri konu sinni, Elínu Ír-
isi, sem lést af slysförum árið
1962. Eftirlifandi eiginkona
hans, Rósa, átti eina dóttur fyr-
ir og saman eiga þau þrjú
börn.
Karl Helgason skráði sögu
Hákonar árið 2016 og birtist
hún í bókinni Úr sveit á sjó.
Vegna aðstæðna í þjóðfélag-
inu verða einungis nánustu ætt-
ingjar og vinir viðstaddir jarð-
arför sem fram fer í dag, 13.
ágúst 2020. Hægt verður að
fylgjast með útförinni á slóð-
inni: www.sonik.is/hakon.
sem hann fermdist.
Sjómannstíð hans
hófst strax eftir
fermingu og stóð
hún yfir í rúmlega
5 áratugi.
Árið 1957 tók
hann við stöðu
skipstjóra á Húna
frá Skagaströnd
þar sem hann
gerðist meðeigandi
í útgerðarfélaginu
Húnvetningi hf. ásamt Birni
Pálssyni frá Löngumýri. Síðar
gerðu þeir út Húna II. Sam-
starfi þeirra Björns lauk árið
1969. Eftir það starfaði Hákon
við útgerð Stefáns Péturssonar
frá Húsavík. Árið 1972 hófst
samstarf með honum og Björg-
vini Jónssyni útgerðarmanni og
konu hans Ólínu Þorleifsdóttur
þegar Hákon og Rósa keyptu
helming í skipinu Dalaröst og
síðar í skipinu Húnaröst. Há-
kon átti mörg farsæl ár á
Pabbi var hreinlyndur, hann
var einlægur, stundum jafnvel
barnslegur í sinni ákefð. Pabbi
hafði auðvitað sína bresti eins og
við öll en styrkleikar hans vógu
mun þyngra. Ég tel föður minn
hafa verið lífsglaðan mann og
hann gat hlegið innilega. Honum
hefur eflaust einnig verið létt um
tárin, þótt ég hafi ekki oft séð það
seinni árin. Það er hollt að hlæja
og að gráta.
Pabbi sagði já við lífinu. Hann
hlustaði oftast af athygli og gat
séð sjónarhorn viðmælanda síns.
Það var gaman að fara á sjó með
honum. Ég minnist nokkurra
daga sjóferðar frá Reykjavík til
Akureyrar, við fórum vestur fyr-
ir. Þetta var aldamótaárið, sum-
arið 2000. Hann treysti mér til að
standa úti, ein, og syngja þegar
ég fann andann kalla. Unaðslegt
var að sigla inn Eyjafjörðinn á
fögrum sunnudagsmorgni og
syngja hástöfum falleg sjó-
mannalög. Hann dó á sunnudags-
morgni í byrjun ágúst.
Ég skrifaði honum bréf er
hann varð sextugur og rakti þá
lífsferil okkar saman. Ég held að
pabba hafi þótt vænt um þá gjöf.
Ég hef líklega gefið pabba meira
af mínum andlegu gjöfum en
þeim veraldlegu. Það ber að
þakka fyrir það jákvæða sem erf-
ist á milli kynslóða: Lífsgleði, un-
un ferðalaga, ekki sízt siglinga
(þegar sjóveikilyf eru tekin áð-
ur!) Að eiga auðvelt með að sofna
að kvöldi eða þegar þreyta og
svefn sækja á. Hjartsláttartrufl-
anir hafa einnig erfst og það er
allt í lagi.
Faðir minn naut tónlistar, sér-
staklega léttrar tónlistar af ýmsu
tagi. Hann hafði einnig gaman af
að dansa. Síðustu daga hef ég oft
dansað við hann í huga og anda
er ég heyri danstónlist.
Þau voru glæsileg, svo af bar,
foreldrar mínir, Hákon og Elín
Íris er þau hittust fyrst á Akra-
nesi átján og tuttugu og tveggja
ára. Frumburður þeirra, ég,
mætti á svæðið rúmu ári seinna
og þá rann út í sandinn draumur
pabba um að gerast farmaður og
sigla um öll heimsins höf. Hann
var ábyrgur maður og þess
vegna festu þau heit sitt, faðir
minn og móðir vorið 1957. Þau
fengu sjö ár saman. Hann starf-
aði alla tíð við sjósókn á Íslands-
miðum en sigldi þó með afla til
Bretlands og meginlands Evrópu
um tíma. Eftir að hann hætti
störfum sem skipstjóri og út-
gerðarmaður rættist gamli
draumurinn á vissan hátt er hann
gat ferðast um alla jarðarkringl-
una ásamt eiginkonu sinni til
fimmtíu og sex ára, henni Rósu
stjúpmóður minni.
Pabbi var ekkert of hrifinn af
því að dóttir hans væri að binda
trúss sitt við mann á sama aldri
og hann sjálfur. Þeir tengdafeðg-
ar áttu þó eftir að verða góðir fé-
lagar og vinir, sérstaklega þegar
þeir sigldu tveir saman yfir Atl-
antshafið frá Noregi til Íslands
með Hafrós, skemmtibát föður
míns og stjúpmóður, vorið 1999.
Gísli minn sagði um pabba í vor,
eftir að hann veiktist, að hann
væri einna hreinlyndasti maður
sem hann hefði kynnst. Það eru
ekki slæm ummæli. Það er falleg
tilviljun að faðir minn, Hákon
Gunnar Magnússon, hafi kvatt
þetta jarðlíf á fjörutíu ára brúð-
kaupsafmæli okkar Gísla.
Æfum okkur í að gera upp
jafnóðum á meðan við lifum.
Leitumst við að hlusta, skilja og
fyrirgefa hvert öðru, sleppa tök-
um á gamla sársaukanum og
skynja hamingjuna.
Hamingjan bíður eftir okkur
eins og Jesús bíður alltaf.
En síðust er gangan er göngum við
ein,
þá gleymast og hverfa öll veraldar
mein.
Allar syndirnar vegnar og síðan burt
þvegnar
og sálin að lokum er saklaus og
hrein.
(Gísli Svanbergsson)
Margrét Hákonardóttir.
Það er komið kvöld og ég er að
farast úr spenningi. Ég er búin
að bíða allan daginn og loksins
segir mamma að við séum að
leggja af stað. Pabbi er nefnilega
að koma í land og við erum að
fara að sækja hann. Það er alltaf
draumkennt yfirbragð yfir því
að keyra niður að höfn og sjá
skipið sigla inn með ljósin í
myrkrinu. Mest spennandi er að
fá að fara um borð þegar það er
búið að leggja að, pabbi tekur á
móti okkur og hjálpar um borð.
Það er alltaf gaman að labba um
skipið og sjá hvernig allt er. Svo
kemur hann með öðruvísi nammi
og kók í áldollum sem var ekki til
á Íslandi.
Það er alltaf erfitt að kveðja
og þegar hugurinn fer á flakk þá
koma ótal minningar upp í hug-
ann.
Pabbi var sjómaður og þetta
er ein af mörgum barnaminning-
um mínum um hann. Hann var
úti á sjó stóran part af minni
æsku og þegar hann kom í land
þá varð allt mjög spennandi.
Hann var heima í stuttan tíma og
svo fór hann aftur. Hann kom í
raun almennilega inn í líf mitt
þegar ég var í kringum 16 eða 17
ára aldur en fram að því var
hann þessi spennandi hetja sem
kom færandi hendi á einhverra
vikna fresti með allskyns nýj-
ungar sem gerðu mig yfirleitt
mjög vinsæla í skólanum.
Síðar meir þegar ég komst á
unglingsaldur og hann fór að
koma meira í land þá fór ég að
kynnast honum betur. Pabbi var
fæddur og alinn upp í sveit og
farinn að vinna snemma. Og það
er eitt af því sem ég lærði fljótt
af honum var að maður vinnur
fyrir hlutunum, þannig er lífið.
Þegar ég komst á aldur þá fann
hann eitthvað fyrir mig og okkur
systur að gera, vinna við fisk og
skrapa hitt og þetta niðri á höfn
eða mála innan í Húnaröst.
Pabbi var einstaklega rétt-
sýnn og heiðarlegur maður.
Hann bar með sér einstaka ró og
yfivegun, vildi öllum vel og sá
alltaf það besta í öllum. Pabbi var
tilfinningaríkur maður en hann
bar það ekki utan á sér og ef mál-
efnin voru mikilvæg og ég þurfti
að fá góð ráð var sérlega gott að
ræða við hann. Þau samtöl sem
ég átti við hann í gegnum árin
eru samtöl sem ég mun aldrei
gleyma því hann vildi alltaf sjá
allar hliðar á málunum og vanda
valið vel á ráðunum sem hann gaf
mér. Ég mun aldrei gleyma nær-
veru hans og fallegu bláu augun-
um þegar ég eignaðist fyrsta
barnið mitt. Hún kom alltof
senmma í heiminn og ástandið
var tvísýnt um stund. Ég var
brotin og meyr og það að horfa í
augun á honum veitti mér gríð-
arlegan styrk og pabbi stóð við
hlið mér eins og klettur, eins og
hans var von og vísa.
Hann var mjög hraustur og
var alltaf að, enda kunni hann
ekki að hætta að vinna. Hann bar
aldurinn ótrúlega vel og eitt sinn
er ég kom í Vaðlasel fyrir nokkr-
um árum blasti hann við mér,
hangandi í kaðli utan á húsinu að
mála. Rúmlega áttræður maður-
inn. Það var einstaklega lýsandi
fyrir hann.
Hann var hafsjór af fróðleik og
visku og hikaði ekki við að fræða
barnabörnin og segja þeim sögur
um gömlu dagana. Það er gott að
ylja sé við góðar minningar þeg-
ar maður stendur frammi fyrir
því að kveðja einhvern náinn sem
maður eiginlega getur ekki hugs-
að sér lífið án. Það bara passar
ekki inn í myndina að kveðja.
Takk fyrir allt pabbi minn, ég
sé þig fyrir mér siglandi á Haf-
rósinni þinni á betri stað. Ekki
hafa áhyggjur, við pössum
mömmu fyrir þig.
Elska þig alltaf.
Ljúfan þín,
Hulda.
Merkur og góður maður er nú
fallinn frá. Elsku Hákon tengda-
faðir minn og vinur var tákngerv-
ingur þeirrar kynslóðar sem
byggði hið ágæta ból sem við nú
búum á. Hann lifði tímana tvenna
til sjós og lands og upplifði margt
sem reyndi á. Sögustundanna
mun ég sakna, þær voru ófáar og
setti mann þá oft hljóðan. Góð-
mennska, útgeislun og hreysti
eru orð sem áttu sannarlega vel
við Hákon. Hákon var svo lán-
samur að eiga sér að lífsförunaut
Rósu Sigurðardóttir, sem var
stoð hans og stytta, allt til enda.
Rósa vann verk sín í hljóði og
krafðist ekki athygli, en þeim
mun betur studdi hún mann sinn
og gerði honum kleift að sinna
þeim mörgu verkum sem honum
voru falin, Hákon talaði oft um
það. Hennar er missirinn mestur.
Að leiðarlokum þakka ég þau
forréttindi að hafa átt Hákon að
sem tengdaföður, lærimeistara
og frábæran afa barnanna
minna.
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Hvíl í friði minn kæri, þú hefur
skilað þínu og gott betur.
Egill Reynisson.
Í dag kveð ég yndislegan
tengdaföður minn og traustan
samstarfsmann. Það er alltaf
sárt að horfa á eftir fólki sem
maður virðir og þykir vænt um
en minning þess lifir með okkur
áfram og er gott að minnast og
vera þakklát fyrir allar yndislegu
stundirnar sem við áttum saman.
Það var yndislegt að fylgjast
með Hákoni og föður mínum þeg-
ar þeir mættu reglulega í Kringl-
una eða á lagerinn með verkfær-
in sín til að dytta að hinu og
þessu. Þeir voru alltaf að og
skelltu sér síðan saman á kaffi-
hús eftir erfiði dagsins. Pabbi
kveður nú einnig einn sinn besta
vin og samstarfsmann.
Elsku tengdó, hvíl þú í friði og
megi minning þín vera ljós í lífi
okkar sem eftir stöndum.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
(Höf. ók.)
Ingibjörg (Didda).
Hákon
Magnússon
✝ IngveldurAnna Páls-
dóttir var fædd á
Hofi í Höfðahreppi
12. apríl 1935. Hún
lést 6. ágúst 2020.
Hún var dóttir
hjónanna Sigríðar
Guðnadóttur, f.
1900, d. 1964, hús-
freyju frá Hvammi
í Holtum og Páls
Jónssonar, f. 1899,
d.1979, frá Balaskarði í Lax-
árdal, kennara og skólastjóra á
Skagaströnd.
Ingveldur var alin upp á
Hofi og á Skagaströnd í
stórum systkinahópi. Systkini
hennar eru: Kristinn, kennari á
Blönduósi, látinn, Guðný hús-
móðir í Kópavogi, látin, Jón,
kennari og skólastjóri á Skaga-
maður, búsett í Fellabæ, f. 5.
des 1961, gift Þór Ragnarssyni
og eiga þau 3 syni og 4 barna-
börn. Anna Birna, fædd 18. jan
1963, d. 23. feb. 1965. Anna
Birna lögfræðingur, búsett
undir Eyjafjöllum, f. 25. des
1967, gift Sigurði Jakob Jóns-
syni, f. 30. ág. 1956, og eiga
þau 2 börn. Þórhalla, kennari
og matvælafræðingur, búsett í
Fellum, f. 22. feb 1969, gift
Þorgils Torfa Jónssyni og eiga
þau samtals 6 börn og 2 barna-
börn.
Ingveldur Anna lauk prófi
frá Héraðsskólanum á Reykj-
um í Hrútafirði 1952 og frá
Húsmæðrakennaraskóla Ís-
lands 1956. Sama ár fluttist
Ingveldur Anna austur á
Fljótsdalshérað og réð sig til
starfa sem kennari í Hússtjórn-
arskólanum á Hallormsstað.
Eftir giftingu bjuggu Ingv-
eldur Anna og Þráinn í Gunn-
hildargerði til 1963 en fluttu
þá að Hallormsstað hvar Ingv-
eldur réð sig til starfa á ný við
Hússtjórnarskólann, sem kenn-
ari og síðar skólastjóri. Árið
1968 fluttu Ingveldur Anna og
Þráinn á Egilsstaði og stuttu
síðar í Fellabæ hvar þau
byggðu sér reisulegt hús að
Lagarfelli 3 og bjuggu þar alla
tíð síðan fyrir utan að Ingveld-
ur flutti eftir andlát Þráins
2007 að Dalbrún 1 í Fellabæ og
bjó þar þangað til hún flutti á
Dyngju, dvalarheimili aldraðra
á Egilsstöðum, 2018.
Frá 1968 ráku Ingveldur
Anna og Þráinn margvíslega
ferðaþjónustu. Bílaleigu og
veitingaþjónustu ráku þau í
áratugi á Egilsstaðaflugvelli,
meðfram þeim rekstri ráku
þau einnig Ásbíó á Egils-
stöðum í nokkur ár og síðar
fyrsta grillskálann á Austur-
landi í Vegaveitingum í Fella-
bæ.
Útför fer fram frá Egils-
staðakirkju í dag, 13. ágúst
2020, kl. 14 og verður streymt
í mynd fyrir aðra en nánustu
fjölskyldu og boðsgesti. Að-
gangur að myndstreymi fæst
hjá fjölskyldunni.
strönd og Húna-
völlum, býr nú í
Mosfellsbæ, Guð-
finna, hjúkrunar-
fræðingur á
Blönduósi, látin,
Ásdís, póststarfs-
maður í Hafn-
arfirði, býr nú á
Selfossi, Edda,
verslunarmaður á
Skagaströnd, látin.
17. júní 1959
giftist hún Sigmundi Þráni
Jónssyni, f. 5. okt 1930, d. 11.
des 2007, þá bónda í Gunnhild-
argerði í Hróarstungu. Þau
eignuðust 5 börn: Jón vélvirki,
búsettur á Seltjarnarnesi, f. 7.
mars 1960, kvæntur Írisi Mar-
gréti Þráinsdóttur og eiga þau
2 börn og 1 barnabarn. Sigríð-
ur, matreiðslu- og framreiðslu-
Það er margs að minnast eftir
aldarfjórðungs samleið með
tengdamóður minni Ingveldi
Önnu Pálsdóttur. Hún var ró-
lynd kona með einstakt jafnaðar-
geð og mikla jafnréttiskennd.
Hún lagði sig alla fram um að
fylgja börnum sínum vel eftir til
vegs og virðingar og lagði sig síð-
ar einnig fram um að fylgjast vel
með barnabörnum sínum og
gladdist mjög við hvern þeirra
áfanga.
Ingveldur leyndi oft á sér og
var allnokkuð pólitísk, þótt hún
léti Þráni sínum það eftir út á
við, en var honum stoð og stytta í
öllu sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Hún hafði sterkar skoðanir á
mönnum og málefnum, en fór af-
ar vel með þær skoðanir sínar.
Það var oft þegar við komum til
hennar, að hún nefndi eitthvað
athyglivert um menn eða málefni
í Mogganum, sem við lásum bæði
daglega og vildi þá vita viðhorf
mitt til þess. Oftar en ekki vorum
við nú blessunarlega sammála,
en ógleymanlegt verður mér
samt alltaf góðlátlega brosið
hennar, þegar henni þótti að hún
hefði hreyft hressilega við mér
hvort sem við vorum nú alveg
sammála eða ekki í það og það
skiptið.
Ingveldur var mikil hand-
verkskona og liggur eftir hana
margt einstakt handverkið, sem
hún m.a. gaf okkur í gegnum tíð-
ina og er okkur ómetanlegt. Hún
var líka mikill náttúruunnandi
og lagði mikið upp úr því að
njóta náttúrunnar og nýta
landsins gögn og nauðsynjar.
Hún hafði mikla ánægju af því
að tína ber í guðsgrænni nátt-
úrunni okkar góðu og gerði úr
þeim margs konar góðgæti.
Hrútaberjahlaupið hennar er
mér ógleymanlegt og var mikið
veislufang.
Hún gaf mér svo margt og
ekki er ég í nokkrum vafa um að
ég er betri manneskja eftir að
hafa átt þessa ánægjulegu sam-
leið með henni, sem aldrei verð-
ur fullþökkuð.
Seinustu árin þegar þegar
hún var flutt á Dyngju og átti
ekki gott um mál hafði ég að
uppi hálfgerða einræðu um fjöl-
skylduhagina og það sem helst
var í fréttum hverju sinni. Þá
var gott að þekkja brosið hennar
og látbragðið, sem sagði allt sem
segja þurfti.
Elsku Ingveldur, ég er þakk-
látur fyrir allar góðu stundirnar
með þér og minnist þín með
hlýju og einlægri virðingu fyrir
öllu því sem þú gafst mér og fjöl-
skyldu minni.
Ég óska þess að þú megir
hvíla í friði í draumalandinu þínu
og njóta þar samverunnar með
Þráni þínum og Önnu Birnu
litlu.
Þorgils Torfi Jónsson.
Ingveldur er látin eftir alvar-
legan heilsubrest síðustu árin.
Minning mín um hana nær langt
aftur, þegar ég var ekki hár í
lofti. Ég man góðviðrisdag að
sumri, þau koma akandi í hlað,
Þráinn, Ingveldur, Nonni og
Sigga. Anna Birna og Þórhalla
fæddar talsvert síðar. Það var
sól á himni og bjart var yfir
minningunni sem ég hygg að hafi
verið mín fyrsta um þetta heið-
ursfólk og fjölskylduvini. Það
var bjart yfir öllum minningum
sem síðar komu, Ingveldur var
mér sem önnur móðir og ég tíður
gestur á heimilinu þar sem við
Nonni urðum æskuvinir. Ingv-
eldur var einstök geðprýðis-
manneskja sem ekki þurfti að
hækka róminn til að hlustað væri
og þau Þráinn einstaklega sam-
rýnd hjón sem gerðu mannlífið
miklu betra. Þau voru í ýmsum
atvinnurekstri, til dæmis veit-
ingarekstri á Egilsstaðaflug-
velli, sem segja mætti að hafi
ekki síður verið menningarmið-
stöð þar sem dreif að alla flóru
mannlífsins og málin voru rædd.
Ingveldur var um tíma kennari
og skólastjóri húsmæðraskólans
á Hallormsstað og hef ég fyrir
satt að henni hafi farist það starf
vel úr hendi og undrast ekki.
Ég hef hitt nemendur hennar
sem nú eru vel við aldur og héldu
sambandi við sinn gamla meist-
ara alla tíð. Það verður fámennt
við útförina vegna aðstæðna í
landinu en þeir eru margir, líkt
og ég, sem verða þar í huga og
minnast Ingveldar með innilegu
þakklæti og virðingu fyrir að
hafa verið sú sem hún var. Ég
sendi öllum aðstandendum inni-
legar samúðarkveðjur.
Stefán Þormar.
Ingveldur Anna
Pálsdóttir