Morgunblaðið - 21.08.2020, Blaðsíða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. ÁGÚST 2020
✝ Sigþrúður Mar-grét Þórðar-
dóttir fæddist á
Hreðavatni í Norð-
urárdal 24. mars
1952. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 4. ágúst
2020.
Foreldrar Sig-
þrúðar, sem var
alltaf kölluð Sigga
eða Sigga Magga,
voru Þórður Kristjánsson, f. 8.
júní 1921, d. 15. desember 2014,
og Guðrún Hrafnhildur Ingibers-
dóttir, f. 7. september 1926, d. 6.
mars 1998. Sigga Magga var
einkabarn.
ey, f. 7. júní 2013, d. 7. júní 2013,
Dagur Sverrir, f. 9. ágúst 2014,
og Freyja Magnea, f. 5. apríl
2017.
3) Sverrir Már, f. 6. júlí 1985.
Sigga Magga stundaði nám við
Varmalandsskóla, var einn vetur
við Lýðháskólann í Skálholti og
sótti ýmiss konar námskeið. Hún
ólst upp á Hreðavatni og hjálpaði
foreldrum sínum við almenn
sveitastörf og heimilisstörf.
Sigga Magga og Sverrir hófu
búskap í Hvammi í samstarfi við
foreldra Sverris árið 1974 en tóku
svo alfarið við búinu árið 1976 og
bjuggu þar til ársins 2015 er þau
fluttu til Reykjavíkur. Samhliða
búrekstri sinnti Sigga Magga
margs konar störfum, þ. á m. hjá
BSRB í Munaðarnesi.
Útför Siggu Möggu fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag, 21.
ágúst 2020, kl. 13 og verður útför-
inni streymt í gegnum Facebook-
hópinn Útför Siggu Möggu.
21. júní árið 1975
giftist Sigga Magga
eftirlifandi eig-
inmanni sínum,
Sverri Guðmunds-
syni frá Hvammi í
Norðurárdal, f. 23.
febrúar 1950.
Börn þeirra eru:
1) Hrafnhildur, f.
20. nóvember 1976,
barnsfaðir Axel
Friðgeirsson, f. 18.
ágúst 1975. Barn þeirra er Mar-
grét María, f. 20. mars 2015.
2) Þórður Smári, f. 4. júní
1979, maki Hanna Kristín
Bjarnadóttir, f. 12. ágúst 1980.
Börn þeirra eru: Dagmar Lauf-
Ég lít á ljósmynd af mér og
móður minni saman frá því í des-
ember árið 2005. Þar er ég nýbú-
inn að setja á mig stúdentshúf-
una í útskriftinni frá
Fjölbrautaskólanum í Breiðholti.
Í mínum huga markar árið
2005 eiginlega upphaf á ákveðnu
ferli hjá henni, sem tók svo enda
að kvöldi dags 4. ágúst síðastlið-
ins, þegar hjartað hennar gaf sig
á Borgarspítalanum. Þetta ár og
næstu ár á eftir urðu tíðar lækn-
isheimsóknir hjá henni og reglu-
leg vist á spítala vegna einhverra
hluta, sem voru að gerast í líkama
hennar, og enginn vissi almenni-
lega hvað var að gerast. Þangað
til árið 2011 þegar hún greindist
með Parkinson, sem átti eftir að
gleypa hana næstu árin.
Þetta var snöggur og skyndi-
legur endir, sem kom jafnvel of
snemma miðað við 68 ára aldur,
en hún virðist ekki hafa getað
höndlað þetta mikið meira. Okk-
ar síðasta stund saman var 1 eða
2 dögum fyrir andlát hennar. Þá
var hún meira og minna kúrandi
þann klukkutíma, sem ég sat hjá
henni, hún talaði frekar óskýrt en
var ósköp róleg þessa stund. En
vonandi þakklát fyrir að ég væri
þarna hjá henni, þó að ég væri
ekki margorður.
En nú er alla vega engin kvöl
lengur hjá henni og hefur hún
vonandi fundið friðinn. Væntan-
lega situr hún nú hjá foreldrum
sínum (ömmu og afa) á ný, með
nýlagað kaffi og nýbakaðar klein-
ur – og afi púar pípuna sína í
stólnum sínum.
Hafðu það sem allra best,
mamma, og takk fyrir allt.
Sverrir Már Sverrisson.
Hinsta kveðja til mömmu
Hún bar þig í heiminn og hjúfraði að
sér.
Hún heitast þig elskaði og fyrirgaf þér.
Hún ætíð er skjól þitt, þinn skjöldur og
hlíf.
Hún er íslenska konan sem ól þig og
þér helgaði sitt líf.
Með landnemum sigld’ún um svarrandi
haf.
Hún sefaði harma, hún vakti’er hún
svaf.
Hún þerraði tárin hún þerraði blóð.
Hún var íslenska konan sem allt á að
þakka vor þjóð.
Ó! hún var ambáttin hljóð
Hún var ástkonan rjóð
Hún var amma svo fróð.
Ó! Athvarf umrenningsins,
inntak hjálpræðisins,
líkn frá kyni til kyns.
Hún þraukaði hallæri, hungur og fár.
Hún hjúkraði og stritaði gleðisnauð ár.
Hún enn í dag fórna sér endalaust má.
Hún er íslenska konan sem gefur þér allt
sem hún á.
Ó, hún er brúður sem skín!
Hún er barnsmóðir þín.
Hún er björt sólarsýn!
Ó! Hún er ást, hrein og tær!
Hún er alvaldi kær
eins og Guðsmóðir skær!
Og loks þegar móðirin lögð er í mold
þá lýtur þú höfði og tár fall’á fold.
Þú veist hver var skjól þitt þinn skjöldur
og hlíf.
Það var íslenska konan sem ól þig og gaf
þér sitt líf.
En sólin hún sígur og sólin, hún rís.
og sjá þér við hlið er þín hamingjudís,
sem alltaf er skjól þitt, þinn skjöldur og
hlíf.
Það er íslenska konan, tákn trúar og
vonar,
sem ann þér og helgar sitt líf.
(Ómar Ragnarsson)
Takk fyrir allt sem þú gafst
mér, allt sem þú gerðir, allt sem
þú kenndir, allt sem þú varst. Ég
mun alltaf elska þig og vera stolt
af þér.
Hvíl í friði elsku mamma mín og
Guð veri með þér.
Þín,
Hrafnhildur.
Lífi frænku minnar lauk síðla
dags 4. ágúst. Ég var svo lánsöm
að fá að dvelja á Hreðavatni undir
verndarvæng pabba hennar og
mömmu í ein sjö sumur, fyrst þeg-
ar ég var átta ára og krílið hún
Sigga Magga var þá eins árs. Hún
var eina barn foreldra sinna, mik-
ill gleðigjafi, skýr og skemmtileg,
kát og fjörug. En líka óttalegur
þrákálfur fannst mér. Hún átti
það til að vera stríðin og það
þurfti lagni til að fá hana til að
hlýða. Sennilega skorti mig þol-
inmæði og var lagnari við ýmis-
legt annað en barnagæslu. Sum-
arið 1968 kom Sigga ásamt
jafnöldru sinni og frænku okkar í
heimsókn til mín er ég bjó á Laug-
arvatni og dvöldu þær þar í fáeina
daga. Gaman var að endurnýja
kynnin við hana og þær frænkur
er þá voru sextán ára. Svo eftir að
hún giftist honum Sverri sínum og
þau hófu búskap í Hvammi lögð-
um við stundum leið okkar þangað
og var ávallt vel tekið af þeim
hjónum. Þar var oft glatt á hjalla,
sagðar sögur úr sveitinni og við
Sigga rifjuðum upp liðna tíma.
Ekki ætla ég að gleyma því
mikilvæga atriði sem þakka ber
fyrir, er þau hjón tóku elsta son
okkar til dvalar í tvö sumur. Sigga
hló í símanum er drengurinn var
mættur og sagði við mig að ég
sendi krakkann bara eins og ein-
hvern böggul með flutningabíl
sem átti leið norður í land. Í
Hvammi leið honum afar vel og
minnist verunnar með hlýju.
Búskapnum sinntu þau þar til
heilsu Siggu hafði hrakað svo
mjög að þau urðu að bregða búi
fyrir fáeinum árum og fluttu í hús
í Grafarvoginum. Lífið er ekki
alltaf dans á rósum og því fengu
þau að kynnast. Sigga dvaldi
heima þar til hún var lögð inn á
sjúkrahús nokkrum dögum fyrir
andlátið og hefur Sverrir hlúð að
henni af mikilli alúð þennan tíma.
Fyrir hönd okkar hjóna vottum
við Sverri, Hrafnhildi, Þórði,
Sverri Má og fjölskyldum einlæga
samúð.
Guðrún Helga Gestsdóttir.
Sigþrúður Margrét
Þórðardóttir
HINSTA KVEÐJA
Til ömmu Siggu.
Sunnan yfir sæinn breiða
sumarylinn vinda leiða.
Draumalandið himinheiða
hlær og opnar skautið sitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!
Gakk þú út í græna lundinn,
gáðu fram á bláu sundin.
Mundu, að það er stutt hver
stundin,
stopult jarðneskt yndi þitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!
Allt hið liðna er ljúft að geyma,
láta sig í vöku dreyma.
Sólskinsdögum síst má gleyma,
segðu engum manni hitt!
Vorið kemur heimur hlýnar,
hjartað mitt!
(Jóhannes úr Kötlum)
Þínir krakkar,
Dagur Sverrir, Margrét
María og Freyja Magnea.
✝ Helgi Jónassonfæddist á Jörfa
í Kolbeinsstaða-
hreppi 16. mars
1931. Hann lést á
Hrafnistuheimilinu
í Hafnarfirði 12.
ágúst 2020, þar
sem hann bjó síð-
ustu árin.
Foreldrar Helga
voru Jónas Ólafs-
son frá Jörfa, f. 27.
apríl 1896, d. 18. ágúst 1978, og
Guðbjörg Hannesdóttir, f. í
Grunnasundsnesi í Stykkishólmi
27. júlí 1901, d. 20. mars 1993.
Systkini Helga eru: 1) Ólafur
Agnar, f. 20. júní 1926, d. 6.
mars 2011. 2) Einbjörg Hanna,
f. 29. maí 1929, d. 29. september
2016. 3) Ingibjörg Jóna, f. 21.
janúar 1937, sem lifir systkini
sín.
Eftirlifandi eiginkona Helga
er Erla Sigurjónsdóttir, f. 11.
júlí 1931 í Reykjavík. Helgi og
Erla giftust 16. mars 1956.
Börn Helga og Erlu eru: 1)
Guðbjörg, f. 3. nóvember 1956.
Eiginmaður: Einar Oddur Garð-
arsson, f. 8. apríl 1946. Börn:
Dennis Helgi Karlsson, f. 6. júní
1976; og Stefanía Einarsdóttir,
skólastjóri á Svalbarðseyri.
Vorið 1957 hóf hann störf við
barnaheimili í Krýsuvík á veg-
um Hafnarfjarðarbæjar. Haust-
ið 1957 hóf hann störf sem
kennari við Barnaskóla
Hafnarfjarðar, síðar Lækjar-
skóla. Hann var yfirkennari í
Lækjarskóla 1962 - 1968. Helgi
sat í Barnaverndarnefnd Hafn-
arfjarðar á þessum árum. Hann
var barnaverndarfulltrúi í
Hafnarfirði frá áramótun
1959/1960 og út árið 1964. Frá
1960-1965 rak hann Sumar-
dvalarheimilið Glaumbæ, við
Straumsvík, fyrir 5-8 ára börn,
sem rekið var á vegum Hafn-
arfjarðarbæjar. Helgi var
fræðslustjóri Hafnarfjarðar
1968-1976 og Fræðslustjóri
Reykjanesumdæmis frá 1976 til
1996. Á fræðslustjóraárunum
sat Helgi m.a. í stjórn Náms-
gagnastofnunar. Eftir að hann
lét af störfum sem fræðslu-
stjóri starfaði hann m.a. fyrir
Áslandsskóla og sem ráðgjafi
um skólamál fyrir Vestur-
byggð. Helgi gekk í frímúr-
araregluna 1970 og sá hann
m.a. um byggingu Frímúr-
arahússins við Ljósatröð í
Hafnarfirði fyrir frímúrara-
stúkuna Hamar.
Útför Helga fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 21.
ágúst 2020, kl. 13.
20. júlí 1981. Henn-
ar börn: Elísabet
Líf Ólafsdóttir, f.
11. apríl 2005, og
Kristófer Nökkvi
Ólafsson, f. 1. mars
2010. 2) Kristín, f.
12. apríl 1967.
Hennar maki var
Elmar Gíslason, f.
8. desember 1968.
Þeirra börn eru: 1)
Andrea Björk, f.
27. maí 1994. Maki: Pétur Emil
Júlíus Gunnlaugsson, f. 8. júlí
1993. Þeirra barn er: Júlíus, f.
11. febrúar 2020. 2) Arnar
Helgi, f. 12. janúar1999.
Helgi sótti farskóla á Jörfa í
þrjá og hálfan vetur. Lauk
fullnaðarprófi 1945 frá farskól-
anum í Jörfa. Helgi hóf nám í
Miðskóla Stykkishólms haustið
1949 og lauk þaðan landsprófi
miðskóla vorið 1951. Helgi tók
inntökupróf í 2. bekk Kenn-
araskóla Íslands haustið 1951
og lauk þaðan prófi með fyrstu
einkunn 1955. Hann tók sér
árshlé frá skóla og starfaði á
Keflavíkurflugvelli hjá Hamil-
ton, félagi verktaka, en þar var
hann líka sumarstarfsmaður.
Haustið 1956 gerðist hann
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Með þessu fallega ljóði minn-
ist ég pabba míns sem var svo
einstaklega góður og vel gerður
maður. Hann var frábær pabbi
og afi og mikill fjölskyldumað-
ur, alltaf til staðar fyrir mig og
börnin mín. Pabbi var einstak-
lega skapgóður og ljúfur með
yndislega nærveru og góðan
húmor. Það leið öllum vel í
kringum hann. Við pabbi vorum
mjög náin og gerðum mjög
margt saman. Sumarfríin okkar
í Bakkaseli, þar sem við vorum
að veiða frá morgni til kvölds,
ferðalögin okkar til útlanda,
fyrst til Ameríku, New York og
Washington sem var mikið æv-
intýri, síðan Kanarí þar sem
pabbi var hvítasti maðurinn á
ströndinni. Aftur til Kanarí
með systkinum mömmu, ynd-
isleg ferð. Kanada, Breska Kól-
umbía þar sem við eyddum
heilu sumri á Vancouver Island.
Eftir að börnin fæddust var það
Danmörk, Svíþjóð, Spánn og
Búlgaría. Pabbi var ekkert að
pirra sig á hlutunum og sá allt-
af glasið hálffullt. Ég minnist
þess er við vorum á 5 stjörnu
hótelinu okkar í Búlgaríu að
maturinn var einstaklega vond-
ur. Þegar ég var að kvarta yfir
matnum sagði pabbi: „Þetta er
allt í lagi, þú hefur greinilega
aldrei verið í sveit á Snorra-
stöðum.“ Ég sagði: „Pabbi, við
erum í sumarfríi.“
Síðasta ferðin okkar saman
var til Flórida, hún var ynd-
isleg eins og allar okkar ferðir.
Ég minnist hans með þakk-
læti og er þakklát fyrir allar
góðu og skemmtilegu stundirn-
ar sem við áttum saman.
Þin dóttir,
Kristín.
Ég ólst upp með annan fót-
inn heima hjá ömmu og afa.
Það var alltaf svo notalegt og
samverustundirnar svo margar
að minningarnar um þær renna
saman. Við afi komum inn,
hann nýbúinn að sækja mig og
við setjumst inn í stofu, afi í
sinn stól vinstra megin og ég í
þann hægri. Það er ljúfur ilmur
í loftinu og amma kemur inn til
okkar með ástarpunga og kaffi
fyrir afa. Svo sitjum við afi
saman í ljúfri þögninni. Það var
alltaf svo ótrúlega gott að vera
með afa, hann var hæglátur
maður með ótrúlega hlýja og
góða nærveru. Þeir voru ófáir
bíltúrarnir okkar afa, hann var
alltaf að skutla mér eitthvert
eða sækja mig og beið iðulega í
bílnum á meðan. Það var alveg
sama hvað erindið tók langan
tíma alltaf var afi jafn ofur ró-
legur og þolinmóður, sat bara í
bílnum og hlustaði á Johnny
Cash, Dolly Parton eða Guf-
una. Ég sagði oft að ef ég ætti
tíkall myndi ég hringja í afa
því þannig var hann, traustur
og alltaf til staðar. Hann vildi
allt fyrir mig gera og hafði ein-
lægan áhuga á því sem ég vildi
taka mér fyrir hendur og
hvatti mig alltaf áfram. Ég
fékk t.d. einhvern tímann þá
hugdettu að vilja læra á fiðlu,
þá stökk afi auðvitað strax til
og keypti fyrir hvorn okkar
sína fiðluna, skráði mig í tón-
listarskólann og mætti með
mér í tíma.
Ég var daglegur gestur eftir
skóla og man ég varla eftir
öðru en að hafa verið með afa
og ömmu að slæpast um, afi
hjálpaði mér að læra heima,
keypti alltaf allt sem mér
fannst gott að borða og fór
með mér hvert sem ég vildi
fara. Ég gisti alltaf á milli því
þar var best að vera.
Hann mætti alltaf á alla við-
burði hvort sem það voru pí-
anótónleikar, frjálsíþróttamót
eða skólaleikrit. Alltaf gat ég
treyst á afa í salnum. Hann var
alltaf boðinn og búinn að að-
stoða mig og þegar ég var
þreytt og lúin hjálpaði hann
mér upp. Ef mig vantaði lífsins
ráð þá hringdi ég bara eða
kom til hans og hann ráðlagði
mér alltaf rétt.
Hann var manna gjafmild-
astur, við vorum alltaf saman í
fríum og alls kyns ævintýrum.
Það voru allir dagar góðir með
afa og ég fór alltaf í gott skap
nálægt honum.
Afi var stórkostlegur maður,
snjall og framsýnn. Hann var
alltaf skrefinu á undan öllum í
tækni og það var svo gaman að
sitja með honum á skrifstof-
unni hans og blaða í öllum bók-
unum og spjalla við hann því
hann vissi svo margt. Alltaf
hafði afi svörin. Það var alltaf
stutt í stríðni og hlátur hjá okk-
ur, afi veitti mér svo mikla
gleði, hlýju og öryggi að ég fæ
það aldrei fullþakkað.
Afi var góðhjartaður, traust-
ur, ljúfur og skemmtilegur.
Hann markaði svo stór spor í
tilveru mína að ég veit eigin-
lega ekki hvernig ég á að vera
til án hans. Ég er þakklát fyrir
að hafa fengið að njóta lífsins
með honum, mín mestu forrétt-
indi eru að hafa átt hann að.
Þín,
Andrea.
„Valla mín, þú ætlar að koma
til mín, er það ekki?“ var upp-
hafið að fyrstu faglegu samræð-
um okkar Helga Jónassonar, á
sólríkum júnídegi árið 1980 fyr-
ir utan Þinghólsskóla í Kópa-
vogi. Hann stóð allt í einu fyrir
framan mig, hár, þrekinn og
gamansamur – ég sá ekki sólina
fyrir honum. Helga fylgdi ávallt
mikil góðmennska og hlýja,
alltaf stutt i gleðina og húm-
orinn. Ég var sérkennslu-
fulltrúi hjá honum í 14 ár eða
til 1994, um það leyti að ákveð-
ið hafði verið að leggja fræðslu-
skrifstofurnar niður. Því ferli
lauk 1996. Helgi var afar far-
sæll fræðslustjóri öll árin sem
fræðsluskrifstofurnar störfuðu,
frá 1976 til 1996. Hann hafði
mikil áhrif á framkvæmd skóla-
starfs á þessum tíma.
Við Helgi áttum það sameig-
inlegt að við vorum brautryðj-
endur að eðlisfari, velviljuð og
kjarkmikil. Hann var mikill
skólamaður, vildi láta gott af
sér leiða fyrir skólana,
skólastjórnendur og kennara, –
barnanna vegna. Hann hafði
áður komið mikið að barna-
verndarmálum í Hafnarfirði og
sú reynsla fylgdi honum í
fræðslustjóraembættið. Helgi
varð einn af stóru mönnunum í
lífi mínu.
Til ársins 1982 höfðu öll fötl-
uð börn á Suðurnesjum sótt
skóla til Reykjavíkur. Þrátt fyr-
ir hávær mótmæli ákveðins
hóps með tilheyrandi funda-
höldum og skömmum vorum við
Helgi sannfærð um gildi þess
fyrir börnin að flytja kennslu
þeirra í heimabyggð. Við unn-
um ötullega að þessari breyt-
ingu í samvinnu við Vilhjálm
Ketilsson skólastjóra. Nú væri
það óhugsandi að fötluð börn á
Suðurnesjum þyrftu að sækja
grunnskóla til Reykjavíkur.
Um miðjan níunda áratug
síðustu aldar stofnuðum við
fyrstu sérdeildina í almennum
grunnskóla fyrir einhverf börn.
Þetta var gert í nánu samstarfi
við menntamálaráðuneytið,
skólayfirvöld í Kópavog og
Svein Jóhannesson, skólastjóra
í Digranesskóla. Í dag væri
óhugsandi að einhverf börn á
grunnskólaaldri væru útilokuð
frá því að sækja almennan
grunnskóla í heimabyggð.
Árið 1985 var Helgi lykil-
maður í því að starfsleikninám
fyrir kennara í almennum
grunnskólum varð að veruleika.
Þetta stórverkefni var sam-
starfsverkefni KHÍ, ráðuneyt-
isins og fræðsluskrifstofunnar.
Námið var skólaþróunarnám
fyrir alla kennara þátttökuskól-
anna. Helgi fól mér umsjón
með náminu og gerði skólunum
kleift að senda kennara í 20
vikna lærdómsbúðir til að und-
irbúa námið fyrir hönd skól-
anna.
Mér er mjög minnisstæð að-
koma Helga að máli MK sem
var til húsa í Kópavogsskóla.
Leggja þurfti Víghólaskóla nið-
ur og gera Kópavogsskóla og
Digranesskóla að heildstæðum
grunnskólum. Þessu fylgdu há-
vær mótmæli. Í þessu verkefni
sem öðrum hitaverkefnum á
sviði skólamála hélt Helgi sinni
stóísku ró, varð sáttamiðlari
milli menntamálaráðuneytisins
og Kópavogsbæjar. Hluti af
sáttinni fólst í því að Hótel- og
veitingaskólinn varð hluti af
hinum nýja menntaskóla. Sig-
urinn varð allra. Þannig vann
Helgi.
Yndislegur yfirmaður og vin-
ur hefur kvatt þessa jarðvist.
Ég verð Helga eilíflega þakklát
fyrir traustið og öll lærdóm-
stækifærin.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til elsku Erlu, Guð-
bjargar, Kristínar og fjölskyld-
unnar allrar.
Valgerður Snæland
Jónsdóttir.
Helgi Jónasson