Morgunblaðið - 21.08.2020, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. ÁGÚST 2020
✝ Andrés Elissonfæddist á Eski-
firði þann 22. ágúst
1957. Hann lést af
slysförum 6. ágúst
2020. Foreldrar
hans eru Aðalheið-
ur Ingimund-
ardóttir frá Kleif-
um í Kaldrananes-
hreppi í Stranda-
sýslu, f. 27. maí
1933, og Elis Stefán
Andrésson frá Eskifirði, f. 11.
september árið 1932, d. 1. júní
2007.
Andrés var næstyngstur af
fjórum systkinum. Eldri bræður
hans eru Ingimundur Elisson, f.
29. júní 1955, og Guðni Þór El-
isson, f. 26. maí 1956, og yngri
systir er Njóla Elisdóttir, f. 16.
febrúar 1959.
Andrés kvæntist þann 27.
nóvember 1982 Svönu Guð-
júlí 1981. Eiga þau þrjú börn
saman, þau eru Orri Páll, f. 7.
nóvember 2007, Róbert Darri, f.
24. apríl 2010, og Svana Nótt f.
2. janúar 2014.
Andrés ólst upp á Eskifirði og
lauk námi í grunnskóla Eski-
fjarðar. Síðar lá leiðin í rafvirkj-
un í Iðnskólann í Reykjavík og
seinna lauk hann meistaraprófi í
rafiðnfræði frá Tækniskólanum
í Reykjavík. Á sumrin stundaði
hann sjómennsku frá Eskifirði
og síðar starfaði hann sem raf-
virki hjá Hraðfrystihúsi Eski-
fjarðar og tók fljótlega við verk-
stjórn þar. Árið 2002 hóf hann
sinn eigin rekstur og stofnaði þá
Rafmagnsverkstæði Andrésar
og vann þar allar götur síðan.
Þau hjónin voru mjög sam-
rýnd alla tíð. Unnu saman í
fyrirtæki sínu, ferðuðust mikið
saman og nutu þess að eyða góð-
um stundum með nánustu fjöl-
skyldu og vinum.
Hann verður jarðsunginn frá
Eskifjarðarkirkju í dag, 21.
ágúst 2020, klukkan 14.
laugsdóttur frá
Reykjavík, f. 6. júlí
1961. Foreldar
hennar voru Guð-
laugur Maggi Ein-
arsson frá Reykja-
vík, f. 13. janúar
1921, d. 17. febrúar
1977, og Svanlaug
Þorgeirsdóttir frá
Mýrum í Villinga-
holtshreppi í Ár-
nessýslu, f. 4. maí
1926, d. 26. mars 2009.
Andrés og Svana eiga saman
tvær dætur. Þær eru: 1) Guð-
laug Dana, f. 17. mars 1981, gift
Þórhalli Hjaltasyni, f. 27. ágúst
1980. Eiga þau þrjú börn saman,
þau eru Andrés Leon, f. 19. jan-
úar 2003, Svanlaug Kara, f. 6.
desember 2013, og Rúrik Dan, f.
6. janúar 2019.
2) Ingunn Eir, f. 15. júlí 1983,
gift Páli Birgi Jónssyni, f. 13.
Líf okkar Adda hefur verið sam-
ofið alla tíð. Addi bróðir og Guðni
bróðir. Addi á Læk og Guðni á læk.
Við fæddumst og slitum barns-
skónum uppi á Læk (efst í bænum
fyrir ofan gömlu kirkjuna). Þar í
kring var okkar leikvöllur. Þar
háðum við marga bardaga og var
bróðir þar góður Foringi. Fór allt-
af fremstur. Fjölskyldan fluttist
svo í Bleiksárhlíðina. Svo fluttum
við suður. Hann fór í Iðn- og tækni-
skólann. Þar fann hann konuna
sína, Svönu. Það væri hægt að
skrifa heilu blaðsíðurnar um bíl-
ferðina þegar hann fór með Svönu
austur. Þau keyptu fokhelt hús í
„Dauðadal“ á Eskifirði og ég flutti
þangað skammt frá.
Bróðir fékk margar hugmyndir
(og reyndi mikið að koma sumum á
fót). T.d. þegar hann sat í bæjar-
stjórn Eskifjarðar hamaðist hann í
kerfinu til að fá leyfi til að flytja inn
sauðnaut! En kerfiskarlarnir sáu
ekki ljósið, það komu engin sauð-
naut til Eskifjarðar.
Bróðir hugsaði vel um dætur
sínar, stofnaði sunddeild á Eski-
firði fyrir þær í kringum 1990.
Mikill veiðimaður og stofnaði
m.a. byssubúð. Bróðir og ég höfum
farið í óteljandi veiðiferðir (gæs,
svartfugl, hreindýr, rjúpu o.fl. sem
ekki má nefna). Hann var alltaf
Foringinn.
Í einni togarasiglingunni
hringdi ég í bróður og sagðist geta
komist í skotverksmiðju þar sem
hægt var að fá haglaskot sem kost-
uðu lítið sem ekki neitt. „Hvað á ég
að kaupa mikið?“ spurði ég. „Eins
mikið og hægt er.“ Í fyrstu veiði-
ferðinni (með skotin sem kostuðu
nánast ekki neitt) var lítill fugl í
firðinum svo við fórum í Skrúðs-
sundið. Bróðir skaut svo mikið að
hann varð að vera í vettlingnum
svo hann brenndi sig ekki á hend-
inni. Byssan hitnaði svo mikið að
hún losnaði í sundur og þá var
veiðiferðin búin. 500 skot, 233 fugl-
ar. Þarna naut bróðir sín vel. Hann
var heltekinn af hreindýrum. Byrj-
aði að fara á veiðar með Hákarla-
Guðjóni og þegar ég var í landi
hjálpaði ég honum með því að vera
burðardýr. Einu sinni hringir
bróðir í mig og biður mig að
skreppa til sín í Viðfjörð þar sem
hann hafði fellt dýr. Ég bjóst við
skottúr en endaði í tveggja daga
ævintýraferð sem hægt væri að
skrifa heilu kaflana um. Við (ásamt
fleirum) höfum farið í fjöldan allan
af veiðiferðum og erum í veiðifélagi
með Begga, Tomma og Ómari. Þar
var hann Foringinn.
Í veiðiferðum er gott að vita
hvar þú ert og hvert þú ert að fara.
Þegar ég og bróðir vorum (aleinir)
saman þá átti máltækið „haltur
leiðir blindan“ vel við. Við vissum
aldrei hvar við vorum né hvert við
værum að fara (a.m.k. samkvæmt
bændum á Héraði). Þegar einhver
var með athugasemd um að við
værum einhvers staðar þar sem
við mættum ekki vera: „Það þýðir
ekkert að tala við þá. Þeir vita ekk-
ert hvar þeir eru né hvert þeir eru
að fara.“
Bróðir var einstaklega bóngóð-
ur. Alltaf tilbúinn að fara og redda
hlutum, alveg sama hvaða dagur
eða klukka var.
Addi bróðir var vinur minn og
leikfélagi (bæði þegar ég var ungur
og gamall).
Ég votta öllum aðstandendum
mína bestu samúð, megi hann hvíla
í friði.
Guðni bróðir.
Elsku Addi mágur er látinn. Svo
sviplega og óviðbúið.
Addi kom inn í nærfjölskyldu
mína fyrir um 40 árum. Hann var
hár og myndarlegur, frá Austfjörð-
um en var við nám fyrir sunnan í
rafiðnfræði. Reykjavíkurmærin
Svana systir mín varð á vegi hans
og þar með örlög ráðin. Addi var
ákveðinn og vissi að hann vildi þá
ungu snót. Ég held að þannig hafi
það verið með flest í lífi Adda.
Hann vissi alltaf hvað hann vildi og
var óhræddur að segja skoðun
sína. Hann elskaði heimahagana,
vildi þar búa, byggja upp og láta til
sín taka fyrir sveitafélagið. Svana
og Addi giftu sig haustið 1982 og
fluttu alfarin til Eskifjarðar. Þar
hafa þau verið mjög samheldin og
alla tíð hlýtt á milli þeirra. Dæt-
urnar báru þess skýrt merki að
vera umvafðar ást og öryggi og
þau hjón byggðu svo sannarlega
upp bæði fasteignir og fyrirtæki.
Saman voru þau einhvern veginn
ósigrandi klettur þar sem hann var
leiðtoginn og athafnamaðurinn í
uppbyggingu margra fyrirtækja
og hún hans besti stjórnandi á sviði
fjármála og aðhalds í rekstri. Um-
svifin urðu mikil en aðalfyrirtækið
var þó alltaf Rafmagnsverkstæði
Andrésar, með marga menn í
vinnu og Addi þótti traustur og
lausnamiðaður yfirmaður. Einnig
ráku þau Hótelíbúðir.net, skot-
veiðibúðina, viðgerðarþjónustu
o.fl. Hann sat um tíma í bæjar-
stjórn Eskifjarðar og átti m.a. þátt
í að koma Sundlaug Eskifjarðar á
fót og starfaði í sundfélaginu.
Einnig sat hann í fyrstu stjórn
Fjarðabyggðar.
Skotveiði var alla tíð aðaláhug-
mál Adda og með honum fylgdi
framandi angan af villibráð inn í
fjölskylduna. Mamma, sem hafði
endalaust gaman af tilbreytingu í
matseld tók áskorun og við hin nut-
um lystisemdanna. Sumir komust
strax á villibráðarbragðið á meðan
aðrir voru lengur að venjast. Sein-
ustu ár var Addi leiðsögumaður
fyrir hreindýraveiðar.
Ég er full þakklætis fyrir góð
kynni við góðan mág og alls sem
við fjölskyldur höfum fengið að
njóta saman. Við Svana höfum alla
tíð verið mjög nánar systur og mik-
ill samgangur sem hefur haldist
þrátt fyrir mikla fjarlægð á lands-
vísu okkar á milli. Þar eiga eigin-
mennirnir, Addi og Snorri líka
mikinn þátt. Ótal ferðir farnar
saman hérlendis og erlendis í ár-
anna rás og heimsóknir til hvorrar
annarrar á víxl. Það var ekkert
sumar án heimsóknar á Eskifjörð
og alltaf einstaklega gott að koma
þangað. Ógleymanleg er sigling út
í Papey og ótal veiðiferðir á bátn-
um „Svana“. Og minningin um
Adda, ljóma á heimili sínu, stoltan
af dætrum sínum, barnabörnum
og Svönunni sem hann elskaði mik-
ið og fylgdi honum í öllum hans
draumum, er svo ljóslifandi líka.
Hann var mikill og traustur fjöl-
skyldufaðir.
Elsku Addi, ég kveð þig með
miklum söknuði og veit að það
verða ófáir aðrir í fjölskyldu og
sveitarfélagi sem gera það. Missir
okkar er mikill en þó mestur fyrir
Svönu, dæturnar Guðlaugu Dönu
og Ingunni Eir, tengdasynina
Lolla og Palla og barnabörnin 6
sem hefðu viljað eiga lengri tíma
með Adda afa. Ég sendi ykkur
mína dýpstu samúð og einnig til
elsku Öllu, eftirlifandi móður
Adda, systkina hans og fjölskyldna
þeirra. Megi Guð vera með ykkur.
Sunna Guðlaugsdóttir.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði
líf mannlegt endar skjótt.
Lok þessa vers sálmaskáldsins
Hallgríms Péturssonar á við um
hörmulega snöggt andlát mágs
okkar Andrésar Elissonar. Í fjall-
lendinu á sínum heimaslóðum lifði
hann sína hinstu stund. Fráfall
Andrésar er þungt högg fyrir syst-
ur okkar elskulega, dæturnar og
fjölskyldur þeirra, aldraða móður
og systkini. Þar með er ekki öll
sagan sögð. Ekki aðeins var Andr-
és skjól og skjöldur sinna nánustu,
hann var einnig burðarás í sam-
félaginu á Eskifirði, þar sem hann
fæddist, ólst upp og átti sinn dug-
mikla feril, jafnt í starfi sínu sem
félagsmálum.
Í ljóði Hallgríms má greina út-
línur Andrésar sem í svipmynd.
Við getum séð hann fyrir okkur
vaxa upp í þann sviphreina unga
mann sem við eldri systkini Svönu
kynntumst fyrst á æskuheimili
hennar og Sunnu systur hjá góðri
móður og stjúpföður. Þar ríkti
gjarnan gleði og gamansemi sem
Andrés átt sinn þátt í.
Andrés Elisson var myndarleg-
ur mannkostamaður, greindur vel
og glöggskyggn, marksækinn og
velviljaður. Hann lá ekki á skoð-
unum sínum og gekk jafnan
óhræddur til leiks. Það var enginn
einn sem átti hann að á vegferð-
inni.
Þess meiri er missirinn við hið
snögga og óvænta fráfall hans.
Ekkert sem sagt er eða gert er
getur líknað ástvinum hans í þeirra
miklu sorg. Jafnvel hinni ósveigj-
anlegu hönd tímans mun reynast
erfitt að beina huga þeirra frá því
sem var en er ekki lengur.
Í hartnær fjörutíu ár var Andr-
és mágur okkar, sem undir þessi
orð rita, og aldrei bar skugga á
þær samvistir. Hvenær sem við
hittumst á vettvangi fjölskyldunn-
ar var hann samur og jafn, hlýr en
ákveðinn, gamansamur en þó al-
varlegur undir niðri. Honum voru
heimahagarnir hugleiknir, þar lifði
hann og starfaði og þar átti hann
sínar stærstu stundir, jafnt í einka-
lífi sem út á við.
Gæfusöm er sú kona sem hlýtur
slíkan eiginmann og lánsöm eru
þau börn sem fá að alast upp hjá
slíkum föður.Við sendum Svönu
systur okkar af hjarta samúðar-
kveðjur, sem og dætrunum Guð-
laugu Dönu og Ingunni Eir og fjöl-
skyldum þeirra. Einnig móður,
systkinum og öðrum þeim sem
nánir voru Andrési Elissyni. Bless-
uð sé minning hans nú og alla daga.
Guðrún, Einar Elías og
Kristján Guðlaugsbörn.
Drottinn hefur línu lagt,
lífsins klukkur tifa.
Margt er hugsað, minna sagt,
minningarnar lifa.
(Guðlaug Þorsteinsdóttir)
Frændrækinn, náttúruunnandi
og Eskfirðingur í húð og hár eru
þau orð sem mér koma fyrst í
huga, þegar ég ætla að lýsa Andr-
ési föðurbróður mínum.
Andrési var mjög annt um fjöl-
skyldu sína, Svönu og dæturnar
Ingunni og Guðlaugu. En Andrés
var líka mjög frændrækinn og lét
sig miklu varða hag systkinabarna
sinna. Eins og gefur að kynna var
Andrés mikill stuðningsmaður
landsbyggðarinnar. Hann reyndi
jafnvel að fá mig til að sækja um
skrifstofustarf í Þórshöfn þegar ég
hafði nýlokið háskólanámi mínu og
sagði að mín biði mikill frami og að
ég sýndi þannig lit við að efla
landsbyggðina, eins og hann orðaði
það. Taldi hann að atvinnuupp-
bygging úti á landi þýddi meiri lífs-
gæði fyrir alla landsmenn. Einu
sinni spurði ég hann hvað honum
fyndist um oddvita Sjálfstæðis-
manna í Reykjavík og svaraði hann
að honum fyndist hann frábær fyr-
ir landið. Þar sem það eina sem
þeir áttu sameiginlegt var að vera
Sjálfstæðismenn kom þetta mér
mjög á óvart. „Jú,“ svaraði hann,
„með því að hafa hann í höfuðborg-
inni getur landsbyggðin bara
eflst!“
Andrés frændi trúði mjög á nýt-
ingu þeirra náttúruauðæfa sem
landið gefur okkur. Hann var mik-
ið fyrir veiðar, hvort sem það var
sjófugl eða hreindýr og á árum áð-
ur talaði hann fyrir því að flytja inn
grænlensk sauðnaut á Austurland.
Andrés sá nefnilega tækifæri í svo
mörgu. Ef hann var ekki að veiða,
þá var hann að hugsa um rekstr-
artækifæri. Þrátt fyrir að reka eitt
stærsta rafmagnsverkstæðið á
Austurlandi ráku hann og Svana
glæsilegar hótelíbúðir saman í
hjarta Eskifjarðar.
Þrátt fyrir að við byggjum hvor
í sínum landsfjórðungnum, vorum
við miklir símavinir. Ég hringdi oft
í hann á nýársnótt og óskaði hon-
um gleðilegs nýs árs og ræddum
við um pólitík líðandi árs og ársins
á undan. Símtölin verða ekki fleiri
en við getum huggað okkur við að
minningin hans Adda kemur til
með að lifa áfram í börnum hans og
barnabönum. Því þrátt fyrir at-
hafnagleði hans, liggur auður
þeirra Svönu í þeim.
Árni Heimir Ingimundarson.
Góður drengur er fallinn frá fyr-
ir aldur fram. Addi frændi var
traustur hlekkur í fjölskyldukeðju
okkar. Hann ólst upp í Stórholti
(Fossgötu 5, Eskifirði) þar sem
fjölskyldur bræðranna Ella og
Nonna, tengdust órofa böndum
sem hafa haldist alla tíð. Addi var
skemmtilegur maður og vel máli
farinn. Hann var traustur og harð-
duglegur, naut verðskuldaðrar
virðingar samferðafólks síns. Þeir
sem til hans þekktu kynntust
mannkostum hans og ljúfu viðmóti.
Við bræður eigum ótal minning-
ar um skemmtileg atvik í lífi okkar
tengd Adda frænda sem munu lifa
með okkur, sögur sem verða oft
sagðar. Addi og Jói voru sem ungir
drengir hálfgerðar samlokur og
það var fátt sem þeim frændum
datt ekki í hug að framkvæma við
mismikla gleði foreldra sinna og
annarra sem flæktust í þau mál!
Eins og gengur urðu samveru-
stundir færri þegar á leið. Við héld-
um ætíð góðu sambandi og var allt-
af eins og maður hefði hitt Adda í
gær þegar leiðir lágu saman, hvort
sem var símleiðis eða á annan hátt.
Addi var mikill fjölskyldumaður og
klettur í sinni fjölskyldu, traustur
og úrræðagóður. Missir hans nán-
ustu er ólýsanlegur og engin orð
yfir þann harm sem kveður að.
Við bræður þökkum Adda
frænda fyrir allt og allt. Minningar
um kæran frænda munu fylgja
okkur gegnum lífið. Elsku Svana,
Guðlaug, Ingunn, makar og börn
og ástkær Alla, við sendum ykkur
einlægar samúðarkveðjur. Guð
veri með ykkur á erfiðum tímum
og gefi ykkur styrk. Minning um
góðan dreng lifir.
Egill Guðni Jónsson.
Jóhann Jónsson.
Jónas Andrés Þór Jónsson.
Það duldist engum sem þekkti
Andrés frænda að hann var traust-
ur fjölskyldumaður og umhugað
frá unga aldri um að komast til
áhrifa og velsældar enda metnað-
argjarn, framsækinn og fylginn sér
í því sem hann tók sér fyrir hendur
á starfsævi sinni. Andrés var einn
af öflugustu rafverktökum sem völ
var á og vandséð að það verði fyllt í
það skarð svo auðveldlega. Hann
var úrræðagóður, fastur fyrir og
gaf ekkert eftir væri hann búinn að
taka eitthvað í sig sem hann trúði á
sama hvort það voru pólitískar
skoðanir eða önnur þjóðþrifamál
sem voru honum hugleikin. Hon-
um varð sjaldnast hnikað sam-
ræmdust skoðanir ekki hugsjónum
og stefnu sem hann trúði á. Velferð
Eskifjarðar var honum mjög hug-
leikin og ósjaldan var hann í fram-
varðasveit um hvernig skyldi stað-
ið að málum þannig að kæmi
byggðarlaginu sem best. Andrés
var í senn vinnusamur, bisness-
maður og alltaf tilbúinn að takast á
við ný og krefjandi verkefni og
áskoranir. Honum var alltaf um-
hugað um að halda góðum sam-
skiptum við frændgarð sinn sem
og aðra. Væntanlega er ekki ofsagt
að hann hafi verið límið að baki því
hversu góð og traust samskiptin
voru og að tengsl héldust innan
stórfjölskyldunnar. Veiðieðlið var
honum í blóð borið þar sem hann
þreifst á að fara um fjöll og dali,
hvort sem það var til hreindýra-,
gæsa- eða rjúpnaveiða. Sjófuglarn-
ir sluppu ekki heldur frá veiðieðl-
inu hans. Andrés var vel á sig kom-
inn líkamlega sem andlega og
vílaði ekki fyrir sér að takast á við
krefjandi verkefni. Þessar veiði-
ferðir voru ekki alltaf rósadans á
árum áður hjá þessum sterk-
byggða manni sem þvældist um
erfið fjöll fótgangandi áður en fjór-
hjól, gemsar og önnur þægindi
voru í boði. Ósjaldan þurfti hann að
bera bráðina á herðunum um langa
leið í hrjóstrugu umhverfi og tak-
ast á við myrkur, þokusudda og
rigningu.
Það velktist enginn í vafa sem
þekkti Andrés hvað fjölskylda
hans var honum kær. Þó svo að við
frændur hefðum tekist á í pólitísk-
um þrætum vantaði samt ekkert
upp á væntumþykju mína til hans.
Elsku Alla, systkini, Svana,
dætur og aðrir fjölskyldumeðlimir,
ég votta ykkur mína dýpstu sam-
úð. Megi Guð gefa ykkur styrk til
að takast á við þá miklu sorg sem
þið eruð að ganga í gegnum. Megi
minning um góðan dreng sem fall-
inn er frá lifa um ókomna tíð.
Vilhelm Jónsson.
Fyrir nokkrum dögum barst
mér sú harmafregn að góður félagi
og vinur væri fallinn frá, ég kynnt-
ist Andrési fyrir hartnær fjörutíu
árum og einhvern veginn hefur
gjarnan verið stutt á milli okkar í
leik og starfi. Andrés, ég held ég
geti sagt að ég hafi aldrei kynnst
neinum sem þykir jafn vænt um
byggðarlagið sitt og tilbúinn að
berjast fyrir framgangi þess og
íbúanna. Við vorum kannski sjald-
an sammála um hlutina og hvernig
þeir skyldu vera framkvæmdir en
líklega vorum við sammála oftar en
ekki þegar upp var staðið, ég minn-
ist þess þegar við vorum að vinna
að sameiningu sveitarfélaga sem
varð 1998 þá barðist þú gegn því af
sannfæringu og hafðir uppi ýmsar
hugmyndir sem þú taldir að gætu
styrkt stöðu Eskifjarðarkaupstað-
ar.
Þú varst mikill fjölskyldumaður
og varst líklega ekki mikill áhuga-
maður um íþróttir en þegar dætur
þínar komust á þann aldur að
stunda íþróttir þá stóð ekki á að þú
værir aðalmaðurinn í því að hjálpa
þeim og öðrum börnum og ung-
lingum og stóðst í brúnni til
margra ára. Mig langar að geta
þess að þegar dætur mínar fóru til
náms í Reykjavík þá hitti ég þig af
tilviljun og við vorum að ræða hvað
gera skyldi í húsnæðismálum,
vegna þessa þá sagðir þú alls ekki
fjárfesta í íbúð, taldir það mestu
firru og taldir um leið að það gæti
tafið fyrir því að við nytum krafta
þeirra hér í heimabyggð, alltaf var
grunnhugsunin að gæta að heima-
bænum og efla framtíð hans, og
greiðvikinn varstu með eindæm-
um.
Svana, dætur, tengdasynir og
aðrir afkomendur ég veit að ykkar
missir er mikill og orð breyta engu
þar um, en ég veit að þið munuð
halda merki Andrésar á lofti um
langa framtíð enda full ástæða til.
Sigurður Hólm Freysson.
Vinahópurinn stendur dofinn og
máttvana þegar okkur berast þær
fréttir að kær vinur, einn af hópn-
um, hafi kvatt þetta líf alltof
snemma og án nokkurs fyrirvara.
Þegar við nú minnumst Andrésar
er af mörgu að taka. Við vorum svo
lánsöm að fá að eiga margar gleði-
stundir með þeim hjónum, saman
sigldum við um heimsins höf með
viðkomu á mörgum fjarlægum
stöðum. Andrés hafði endalausan
áhuga á hverjum stað og spurði
fólk út í atvinnumál, efnahag og
lífskjör fólks. Þannig var hann
áhugasamur um lífið og tilveruna.
Eskifjörður var þó alltaf besti stað-
urinn, þar vildi hann leggja sitt af
mörkum samfélaginu til góða og
það hefur hann gert í gegnum tíð-
ina. Þegar við dvöldum í Jökuldaln-
um fylgdist Andrés vel með öllu á
heimaslóðum, þar á meðal veðrinu,
við hlógum oft þegar hann kom
með veðurlýsingu oft á dag, þar
stóð Eskifjörður alltaf uppi með
aðeins meiri hita og lognið fannst
honum hvergi meira.
Andrés var góður félagi, hann
hafði mikið jafnaðargeð og skipti
sjaldan skapi, þó var hann ákveð-
inn og fylginn sér. Árlega fórum
við saman hópurinn á hreindýra-
og gæsaveiðar. Þá hljóp heldur
betur kapp í Andrés því hann var
mikill veiðimaður og vildi láta hlut-
ina ganga hratt í þeim málum. Það
var ánægjulegt að sjá þá vinina að
loknum góðum veiðidegi, þá var
farið yfir daginn, hlegið að ýmsum
uppákomum og veseni sem alltaf
var nóg af og spáð í næsta dag.
Andrés var mikill fjölskyldumaður
og elskaði Svönuna sína ómælt,
dæturnar og tengdasyni og barna-
börnin voru hans demantar. Þeirra
missir er mikill og sár. Við minn-
umst hans með hlýju og virðingu
og ljóst er að hópurinn okkar verð-
ur aldrei samur og hans skarð aldr-
ei fyllt.
Hugur okkar og bænir eru hjá
ykkur, elsku Svana og fjölskylda,
allir ættingjar og vinir. Megi góður
Guð gefa ykkur styrk og huggun á
þessum erfiðu tímum.
Með hlýju,
Ferða- og veiðihópurinn,
Ómar, Rósamunda, Þorberg-
ur, Fjóla, Tómas og Sigríður.
Andrés Elisson
 Fleiri minningargreinar
um Andrés Elisson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.