Morgunblaðið - 27.08.2020, Qupperneq 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. ÁGÚST 2020
✝ Jakob Árnasonfæddist á
Stokkseyri 4. júlí
1926. Hann lést á
Hrafnistu Hlévangi
17. ágúst 2020. For-
eldar hans voru
Árni Tómasson, f.
13. okt. 1887, d. 28.
okt. 1971, og Magn-
ea Einarsdóttir, f.
2. nóv. 1890, d. 18.
des. 1975.
Jakob var yngstur 4 systkina:
Halldór, f. 25. feb. 1909, d. 5. júní
1986, Guðrún, f. 3. júní 1916, d.
8. maí 2012, Sigríður, f. 22. apríl
1923, d. 16. mars 2013.
Jakob giftist 2. apríl 1953 Jó-
hönnu Kristinsdóttur, f. 11. okt.
1929, d. 21. jan. 2013. Foreldrar
hennar voru Kristinn Jónsson, f.
3. feb. 1897, d. 11. okt. 1982, og
Kamilla Jónsdóttir, f. 11. okt.
1904, d. 17. okt. 1958.
Jakob og Jóhanna eignuðust
sjö börn en tveir drengir létust
stuttu eftir fæðingu. Börn þeirra
eru:
1) Ísleifur Árni, f. 11. des.
1952, maki Laufey Hrönn Þor-
steinsd., f. 27. nóv. 1952, börn
þeirra: a) Jónheiður, f. 6. júní
1977, sambýlismaður Friðjón
Elli Hafliðason, b) Bergrún, 23.
feb. 1979, sambýlismaður Skúli
inn, f. 9. apr. 1998, sambýliskona
Margrét Ásta Valdimarsd.
Jakob fæddist í Bræðratungu
á Stokkseyri. Hann lauk barna-
skóla þar og stundaði svo nám
við Héraðsskólann á Laug-
arvatni. Jakob lærði húsasmíði
hjá Óskari Eyjólfssyni í Stoð og
útskrifaðist sem húsasmiður ár-
ið 1947 frá Iðnskólanum í
Reykjavík.
Jakob vann við Laxárvirkjun
II 1950-1953 og kynntist Jó-
hönnu þar. Þau hófu búskap í
Keflavík 1953 og hann var þar
byggingarmeistari í þrjátíu ár.
Jakob byggði fjölda íbúða og
húsa í Keflavík, og var sér-
staklega umhugað um fyrstu
kaup ungs fólks.
Hann stofnaði loðdýrabú á
Auðnum á Vatnsleysuströnd
1981 og rak það til ársins 1997.
Jakob var mikill frumkvöðull í
loðdýrarækt og var í samstarfi
við þekktan grískan feldskera
og seldi afurðir sínar í Jakobs-
pelsum um árabil.
Jakob var félagsforingi Heið-
arbúa í fjögur ár, gildismeistari
St. Georgsgildis í Keflavík í fjög-
ur ár og var stjórnarformaður
Byggingaverktaka Keflavíkur
síðar Keflavíkurverktaka til
fjölda ára.
Útför Jakobs fer fram í dag,
27. ágúst 2020, kl. 11 og vegna
aðstæðna er útförin einungis
fyrir nánustu aðstandendur og
vini.
Leo Þórisson, börn:
Embla, Júlía, Logi,
Þórir Leo, c) Jakob
Árni, f. 30. mars
1983, maki Andrea
Lísa Kjartansdóttir,
börn: Sara Maren
og Dagur Elí.
2) Guðrún Sigríð-
ur, f. 1. apr. 1956,
maki Gunnar I.
Baldvinsson, f. 10.
mars 1956, börn:
Baldvin Ingi, f. 5. apr. 1988, sam-
býliskona Dagmar Dögg
Ágústsd., barn Agla Sóley, b)
Tómas Árni, f. 12. ágúst 1990,
sambýliskona Linda Björg Guð-
mundsd., barn Guðrún Eva.
3) Kristinn Þór, f. 27. apr.
1957 maki Ólöf Kristín Sveins-
dóttir, f. 4. jún. 1965, börn: a)
Unnur Ýr, f. 6. jan. 1988, maki
Ástþór Óðinn Ólafsson , barn
Ólöf Hlín, b) Jóhanna María, f.
16. okt. 1990, c) Sveinn Henrik,
f. 6. apr. 1993.
4) Ásdís Ýr, f. 15. júlí 1963,
maki Valur Kristinsson, f. 25.
júlí 1960, barn: Arnar Freyr, f. 3.
apr. 1992, fyrir á Valur Rakel, f.
8. mars 1977.
5. Sigrún Björk, f. 23. maí
1966, maki Jón Björnsson, f. 16.
jan. 1966, börn: a) Kamilla Dóra,
f. 23. apr. 1996, b) Björn Krist-
Það er sérstök tilfinning í
brjósti mínu er ég sest til að
skrifa minningarorð um pabba
minn, Jakob Árnason. Fyrir 2
mánuðum, er hann flutti á Hrafn-
istu Hlévang, sá hann enga
ástæðu sem gæti komið í veg fyr-
ir að hann yrði 100 ára. Ég hafði
náð að sannfæra hann um að það
yrði hann örugglega ef hann færi
á Hlévang, þar sem hann fengi al-
mennilegt fæði og umönnun.
Hann varð 94 ára 4. júlí og héld-
um við upp á afmælið í Efra-
Sandgerði, hvar amma Magnea,
móðir hans, hafði fæðst. Stórfjöl-
skyldan var samankomin til að
halda upp á afmælið og voru allir
sannfærðir um að hann mundi
auðveldlega ná takmarki sínu, því
þá var strax mikill munur að sjá
hann. Svo varð hann fyrir því
óhappi að detta illa og rifbeins-
brotna og þegar hann var búinn
að fá verkjalyf í viku, sagði hann
nóg komið, nú væri kominn tími
til að kveðja og það tók hann 5
daga.
Pabbi var merkilegur maður,
frumkvöðull á ótal sviðum, stór-
tækur, víðsýnn, þver, með stórt
hjarta, sögðum oft að hann væri
aumingjagóður, en það lærði
hann í uppvextinum í Bræðra-
tungu hjá hreppstjórahjónunum.
Hann var mikill jafnréttismaður,
hann var stuðningsmaður nr. 1 í
Keflavík fyrir forsetakosningu
Vigdísar Finnbogadóttur 1980,
gekk í hús til að sannfæra fólk.
Hann var alltaf að hugsa um
verkefni og lausnir. Ég held að ég
hafi aldrei komið í heimsókn til
hans án þess að heyra um eitt-
hvert verkefni og hvernig ætti að
framkvæma það.
Hann var stór hluthafi í
Keflavíkurverktökum og stjórn-
arformaður þeirra um árabil. Ár-
ið 1995 fól hann mér að taka við
stjórnarsetu fyrir hans hönd og
var það djörf ákvörðun á þeim
tíma, þar sem ekki var algengt að
konur sætu í stjórnum fyrir-
tækja.
Hann var byggingarmeistari í
Keflavík í 30 ár og þegar hann
hætti lét hann draum sinn um
refabú rætast og átti það að vera
„hobbíið“ hans í ellinni. Það varð
fljótt að stóru loðdýrabúi því hon-
um þótti þetta mjög skemmtilegt
verkefni. Þegar skinnaverðið
hríðféll þá þurfti að hugsa nýja
lausn. Ákvað hann að frysta
skinnin og gerði svo í 3 ár. Á með-
an leitaði hann nýrra leiða. Með
aðstoð ræðismanns Íslands í
Aþenu komst hann í samband við
þekkta gríska feldskera og fórum
við saman 2 ferðir til Grikklands,
fyrst til Aþenu og síðan til Ka-
storia. Í framhaldinu voru skinn-
in send til sútunar og vinnslu í
Grikklandi og Sistovaris og Mar-
koupoulus saumuðu pelsa, sem
síðan voru seldir frá Jakobspels-
um. Pelsasalan gekk mjög vel þar
til árið 2006 að skinnaverðið
hækkaði um 100% og evran um
30%, það var ekki auðvelt að
hækka verðið sem nam þessum
hækkunum og var því ákveðið að
hætta með verslunina, þetta var
forsmekkurinn af hruninu 2008.
Það er tómleiki í hjarta mínu
þegar ég hugsa til þess að við
Gunnar förum ekki lengur aðra
hvora helgi í heimsókn til hans.
Ég veit að hann fór sáttur, stoltur
af fjölskyldu sinni og sérstaklega
af öllum barnabörnunum. Takk
fyrir mig, pabbi, minning þín lifir.
Guðrún Sigríður.
Pabbi var stór og sterkur per-
sónuleiki og það þarf mörg lýs-
ingarorð til að lýsa honum, dug-
legur, ósérhlífinn, heiðarlegur,
traustur, hugmyndaríkur, ráða-
góður, leiðbeinandi, þorinn, jafn-
réttissinni og svolítið stjórnsam-
ur.
Sumarvinnan mín með skóla
var í byggingarvinnu hjá pabba.
Ég fékk engan afslátt þó að ég
væri stelpa, ég átti að geta gert
allt það sama og strákarnir,
pokapússa, járnabinda, vera
handlangari hjá smiðunum, píp-
ara og múrara o.fl. Ég tók krana-
próf á byggingarkrana og var
treyst til að stýra krananum í
uppslætti og steypu, en ég þurfti
að ávinna mér traustið, með því
að æfa mig. Því pabbi setti ekki líf
smiðanna sinna í hættu. Eitt sinn
sinnaðist mér við pabba út af
járnabindingu. Ég henti verk-
færunum mínum í vinnuskúrinn
og tilkynnti honum að ég ætlaði
ekki að vinna fyrir hann lengur
og labbaði heim. Þegar hann kom
heim um kvöldið ræddum við at-
vikið og hann viðurkenndi að ég
hefði haft rétt fyrir mér og við
sættumst á að ég myndi halda
áfram að vinna hjá honum. Kosn-
ingaaldur var lækkaður í 18 árið
1981 og árið 1982 var kosið til
sveitarstjórna og ég gat kosið í
fyrsta skiptið. Ég spurði pabba
hvaða flokk ég ætti að kjósa og
hann sagði að það væri ekki hann
sem ætti að ákveða það. Hann
sendi mig á framboðsfund í Fé-
lagsbíó til að ég gæti myndað mér
sjálfstæða skoðun á mönnum og
málefnum og ákveða hverjum ég
treysti til að framfylgja kosninga-
loforðunum. Á heimilið komu
bæði Morgunblaðið og Þjóðviljinn
og landsmálin voru iðulega rædd
af töluverðri víðsýni. Þegar pabbi
rak refabúið bauð hann skóla-
stjórnendum í Holtaskóla, sem
einskonar þakklætisvott fyrir
uppfræðslu okkar systkinanna,
að hressa upp á líffræðikennsluna
í skólanum. Hann kom með refa-
skrokk sem nemendur í líffræði
fengu að kryfja og gátu þar með
kynnt sér leyndardóma líffær-
anna. Fyrir marga nemendur var
þetta ógleymanleg reynsla. Pabbi
hafði tröllatrú á Dale Carnegie-
námskeiðum, hann fór á eitt slíkt
sjálfur og sagði að þetta hefði ver-
ið það besta sem hann hefði gert
fyrir sjálfan sig og þeir eru ófáir
fjölskyldumeðlimir sem hann hef-
ur kostað á slík námskeið. Þegar
árin færðust yfir þá sagðist hann
vera orðinn svo latur og við gönt-
uðumst stundum með það hvort
hann myndi láta segja það um sig
að hann hefði drepist úr leti, ég
hef samt ekki trú á að neinn sem
þekkti til hans komi til með að
segja að hann hafi verið latur.
Pabbi sagði oft að mamma
hefði komið okkur krökkunum til
manns, hann hefði alltaf verið að
vinna, ég held nú að hann hafi
haft meiri áhrif á uppeldið á okk-
ur en hann gerði sér grein fyrir.
Ég kveð hér pabba minn og
segi takk og minningin um hann
mun lifa.
Ásdís Ýr.
Stokkseyri
í sandinum hvíta
fólkið mitt
sefur
allt hér
sem tímanum
tengdist
farið
eins förum
við
fjaran
og lónin
lifa
(Ferdinand Jónsson)
Ég sat við dánarbeð pabba
míns, og horfði á hann þar sem
hann svaf, orðinn svo grannur og
veikbyggður, pabbi sem var alltaf
svo stór og traustur.
Hann var einn af þessum miklu
mönnum í Keflavík, alltaf að
djöflast eitthvað, féll aldrei verk
úr hendi. Byggði á annað hundrað
íbúðir og hús og lét til sín taka í
svo mörgu við uppbyggingu sam-
félagsins á Suðurnesjum. Ég hélt
sem lítil stelpa að hann hefði
byggt Laxárvirkjun einn og líka
lagt alla hitaveituna í Reykjavík
einn. Laxá og Norðurlandið áttu
alltaf sérstakan stað í hjarta
hans, þar hitti hann mömmu.
Fyrir sex árum heimsóttum við
Laxárvirkjun til að leita að sög og
kúbeini sem hann hafði týnt þar
árið 1950. Verkfærin fundust ekki
en móttökurnar sem hann fékk
hjá staðarstjóra Landsvirkjunar
voru höfðingja sæmandi og sá
fékk að heyra nokkrar sögur til
baka.
Hann lagði svo ótal mörgum lið
í gegnum árin og yfirleitt fór það
hljótt. Hann stappaði stálinu í
margan loðdýrabóndann á erfið-
um uppbyggingartímum. Hjálp-
aði bændum bæði með góð frum-
kvöðlaráð og fjármuni. Hann var
útsjónarsamur með afbrigðum og
sá alltaf tækifæri. Verkefni voru
aldrei vandamál heldur tilefni til
að finna nýjar leiðir og lausnir.
Eftir sjötugt fór hann um land-
ið einn á bílnum sínum sem hann
notaði líka sem svefnpláss. Kom
við hjá mér fyrir norðan og sagði
fréttir af framkvæmdum sem
hann sá á leiðinni, áhuginn var á
skógrækt, virkjunum og vega-
gerð. Hann fylgdist alltaf vel með
og vildi sjá framfarir, aldrei aft-
urför.
Pabbi sagði frá sínu lífi og
reynslu í sögum og miðlaði þeim
óspart til hverra sem heyra vildu.
Hann vann í áttatíu ár og fannst
það bara nokkuð gott. Ætlaði að
verða hundrað ára en hann þraut
örendið að lokum.
Smám saman urðu sögurnar
lágværari og styttri en handa-
bandið var enn þétt og traust
þessa síðustu daga.
Hann kvaddi sáttur við guð og
menn og snýr nú aftur heim til
Stokkseyrar.
Blessuð sé um ókomin ár
minningin hans pabba.
Sigrún Björk Jakobsdóttir.
„Ég sé eins og örn,“ sagði Jak-
ob við mig með þjósti þegar ég
leyfði mér að spyrja hann hvort
sjónin væri nokkuð farin að dapr-
ast. Ég hafði nefnilega tekið eftir
því að bíllinn hans var aðeins
dældaður og var að velta því fyrir
mér hvort hann sæi nægilega vel
til að keyra. Þar með var það mál
útrætt og hann hélt áfram að
keyra vel yfir nírætt. Eða þar til
„einhver vitleysis læknir“ kvað
upp úr með það að hann sæi svo
illa að hann mætti alls ekki setj-
ast undir stýri. Annað eins bull
hafði Jakob ekki heyrt. Enda
vanur að fara sínar leiðir í lífinu.
Og það gerði hann vel. Jakob
Árnason tengdafaðir minn var at-
hafnamaður í besta skilningi þess
orðs. Það var sama hvað hann tók
sér fyrir hendur, allt gekk vel og
vandamálin voru til að leysa þau.
Framkvæmdir voru hans ær og
kýr og hann fylgdist vel með
þeim bæði í fréttum og tók þær
svo út sjálfur. Hann keyrði hring-
inn reglulega eftir hann fór á eft-
irlaun og skoðaði framkvæmdir.
Hann var alla tíð þeirrar skoð-
unar að í hvert skipti sem ein
jarðgöng væru kláruð, ætti að
byrja strax á þeim næstu til að
nýta tækin og þekkinguna sem
best. Jakob hafði séð tímana
tvenna og þekkti ekkert annað en
að hafa fyrir hlutunum og vissi
sem var að hver er sinnar gæfu
smiður. Jakob var jafnréttissinni
og studdi að jöfnu dætur sínar og
syni og gerði sömu kröfur til
beggja. Dætur hans fengu engan
afslátt við járnabindingar eða
önnur verk í byggingarvinnu og
hann fór engum silkihönskum um
þær og gekk út frá því að þær
stæðu jafnfætis körlum til allra
verka. Hann var einlægur stuðn-
ingsmaður Vigdísar Finnboga-
dóttur og gekk hús úr húsi til að
tryggja henni kosningu til forseta
Íslands. Jakob var afar stoltur af
sínu fólki og vildi meina að það
væri allt ágætasta fólk. „Þú ert
ágætur,“ var mesta hrós sem
nokkur fékk hjá honum. Jakob
flíkaði ekki tilfinningum sínum en
maður vissi að hann stóð alltaf
með sínu fólki og var með stórt
hjarta. Hann var heiðarlegur og
treysti fólki og gaf því tækifæri.
Það sem við hin getum meðal
annars lært af honum er að láta
verkin tala. Ég er afar þakklátur
fyrir að hafa kynnst þessum góðu
hjónum, Jóhönnu, sem lést 2013
og Jakobi og þakka þeim sam-
fylgdina og stuðninginn við okkur
Sigrúnu og börnin. Það var ómet-
anlegt. Hvíl í guðs friði, Jakob
Árnason.
Jón Björnsson.
Við vorum einhvernveginn viss
um að þú myndir ekki fara, ekki
núna. Ekki strax. Þú sem hefur
alltaf verið samkvæmur sjálfum
þér og varst búinn að ákveða að
verða 100 ára. Þú sem sigraðir
heiminn í augum okkar, litlu
barnabarnanna. Við sem vorum
viss um að þú hefðir byggt alla
Keflavík eins og hún leggur sig,
heila virkjun upp á þitt eindæmi
og jafnvel voru kenningar á
sveimi í litlum kollum að þú hefði
byggt Hallgrímskirkju líka. Við
vorum viss um að þú gætir allt.
Þú sem sýndir ávallt staðfestu,
þrautseigju og áræði. Þú sem
varst framsækinn brautryðjandi
og dugnaðarforkur allt þitt líf.
Við vorum og erum stolt af þér.
Stolt af því að geta kallað þig afa
okkar.
Nú þegar amma hefur tekið á
móti þér í sumarlandinu fagra,
elsku afi, minnumst við þín með
þakklæti og alúð. Þú sem fórst
þínar eigin leiðir og hvattir okkur
að gera slíkt hið sama.
Jóhanna María, Unnur
Ýr og Sveinn Henrik.
Jakob Árnason skátabróðir
okkar, er „farinn heim“ eins og
við skátar segjum þegar jarð-
nesku lífi lýkur. Hann var ungur
að árum þegar hann var skáti á
Stokkseyri og hefur sagt skátum
sögur frá þeim tíma.
Um Jakob er hægt að segja
„eitt sinn skáti, ávallt skáti“.
Hann flutti til Keflavíkur þegar
hann hafði kvænst sinni ágætu
eiginkonu, skátastúlkunni Jó-
hönnu Kristinsdóttur sem var ein
af stofnendum þriðju sveitar í
Heiðabúum og síðar í St.
Georgsgildinu, starfaði þar lengi
bæði hér heima og í alþjóðastarfi
St. Georgsgilda. Þau hjónin eign-
uðust 5 mannvænleg börn.
Jakob var mjög starfssamur í
lífinu og hörkuduglegur í öllu því
sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann var starfandi Gildismeist-
ari St. Georgsgildisins á árunum
1975-1978. Ég minnist nokkurra
framkvæmda sem Jakob átti
stóran hlut í að verða að veru-
leika. Þegar skátahúsið var
stækkað var hann í bygginga-
nefndinni. Þegar minnisvarðinn
til minningar um Helga S. Jóns-
son var reistur var hann í fram-
kvæmdanefnd. Árið 1982 byggði
St. Georgsgildið sér Gildisskála
sem staðsettur var á Hvalsnesi.
Þar var Jakob primus motor og
stjórnaði og vann að byggingu
hans ásamt öðrum Gildisskátum.
Skátagildið í Keflavík gerði hann
að heiðursfélaga.
Árið 1984-1990 kom hann aftur
í skátastarfið og gerðist fé-
lagsforingi Heiðabúa. Hann fékk
þá hugmynd að láta skátadreng-
ina byggja skátaskála og flytja
hann á lóðarspildu sem skátarnir
eiga við Snorrastaðatjarnir.
Verkefnið varð að veruleika og
stjórnaði Jakob því. Skátadreng-
irnir 13 mættu á laugardags-
morgnum í langan tíma til að
smíða og reisa skálann á skáta-
lóðinni við Hringbraut. Þar var
húsasmíðameistarinn mættur,
lagði á ráðin og leiðbeindi hvern-
ig og hvað skyldi gera þá helgina.
Skálinn var svo fluttur 27. febr-
úar 1993, þar sem skemmtilegur
vígslufundur var haldinn með
mörgum gestum. Skálinn fékk
nafnið Heiðaból.
Skátafélagið Heiðabúar og
Skátagildið í Keflavík minnast nú
látins vinar með þakklæti í huga
fyrir samstarfið gegnum árin og
þökkum þér fyrir dugnað, atorku,
vináttu og allt það sem þú lagðir
til við skátastarfið í Keflavík í
gegnum árin.
Heiðabúar og Gildisskátar
senda innilegar samúðarkveðjur
til barna og fjölskyldu Jakobs.
Farðu sæll kæri skátabróðir.
Að leiðarlokum,vinur og látni heið-
ursmaður
er ljúft og skylt að þakka þér þín heilla-
ríku störf.
Í starfi félags okkar, til dáða gekkstu
glaður,
og gæfa þess var ávallt þín leiðsögn
traust og djörf.
Og bjart er yfir öllu, sem árin liðnu
geyma,
þú reyndist okkur foringi sem ungur
skáti ann.
Þér öðlingsdrengnum góða, við aldrei
munum gleyma,
í einhug, þökk og trega við kveðjum
Heiðabúann.
(EBE)
Eydís B. Eyjólfsdóttir.
Jakob Árnason
Elskuleg stjúpmóðir okkar, tengdamóðir,
systir, amma og langamma,
INGER GRÉTA STEFÁNSDÓTTIR,
Kirkjubraut 36, Njarðvík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
sunnudaginn 23. ágúst.
Í ljósi aðstæðna í þjóðfélaginu mun útförin fara fram í kyrrþey.
Fjölskylda hinnar látnu
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KRISTÍN SVEINSDÓTTIR
frá Bolungarvík,
Kópavogstúni 9, lengst af búsett á
Digranesvegi 34, Kópavogi,
lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð þriðjudaginn 18. ágúst.
Útför hennar fer fram frá Digraneskirkju í Kópavogi
miðvikudaginn 2. september klukkan 15.
Vegna samkomutakmarkana langar okkur að biðja þá ættingja
og vini sem hafa hug á að fylgja henni að hafa samband við
okkur.
Guðbjörg Emilsdóttir Pétur Karl Sigurbjörnsson
Ástríður H. Emilsdóttir Pär Åhman
Guðrún Emilsdóttir
Emil, Kristín, María, Jónas, Dísa, Fríða,
Anna Linnea, Emil Viktor
og barnabarnabörnin