Morgunblaðið - 27.08.2020, Blaðsíða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. ÁGÚST 2020
✝ Maren Finns-dóttir fæddist á
Akranesi 22. júní
1969. Hún lést á
Krabbameinsdeild
Landspítalans við
Hringbraut 16.
ágúst 2020.
Hún var dóttir
hjónanna Krist-
bjargar Ólafs-
dóttur, f. 1952,
fyrrverandi kaup-
manns, og Finns Gísla Garð-
arssonar, f. 1952, líffræðings og
framkvæmdarstjóra. Bróðir
Marenar, Ólafur Magnús, f.
1979, er kvæntur Gunnþóru
Sveinsdóttur, f. 1977. Þau eiga
þrjá syni, Leo, f. 2005, Ara, f.
2008 og Þór, f. 2012.
Eftir stúdentspróf fór hún til
Ítalíu til frekara söng- og tón-
listarnáms og útskrifaðist frá
Conservatorio G. Nicolini í Pia-
cenza. Árið 1994 giftist Maren
Andrea Bettaglio og eignuðust
þau tvö börn, Finn Matteo, f.
1997, og Þóru Lucreziu, f. 1999.
Maren og Andrea slitu sam-
vistum 2006 og fluttist Maren
heim til Íslands með börnin 2007
og bjó þeim heimili á Austur-
strönd 10, Seltjarnarnesi. Í 10 ár
stundaði Maren ýmis störf,
kennslu, leiðsögn, skrifstofu-
störf og þýðingar til framfærslu
litlu fjölskyldunnar sinnar. Fyr-
ir rúmum tveimur árum greind-
ist hún með krabbamein sem
hún barðist hetjulega gegn en
bar lægri hlut 16. ágúst sl.
Útför hennar fer fram í Akra-
neskirkju í dag, 27. ágúst 2020,
kl. 13. Vegna fjöldatakmarkana
verður athöfninni streymt frá:
www.akraneskirkja.is. Virkan
hlekk á streymið má nálgast á
https://www.mbl.is/andlat/.
Börn Marenar
eru: Finnur Matteo,
f. 1997, grafískur
hönnuður, og Þóra
Lucrezia, f. 1999,
læknanemi.
Maren ólst upp á
Akranesi fyrstu
þrjú árin í faðmi
ömmu og afa. Flutt-
ist svo til Reykja-
víkur þegar for-
eldrar hennar
stofnuðu heimili og gekk þar í
Melaskóla, Hagaskóla og MR.
Hún ásamt fjölskyldunni dvaldi í
Osló um tveggja og hálfs árs
skeið frá 11 til 13 ára. Á
menntaskólaárunum stundaði
hún söngnám við Söngskólann í
Reykjavík og æfði sund í KR.
Við Krissa vorum nýorðin 17
ára þegar Maren kom í heiminn.
Auðvitað olli þetta uppistandi í
fjölskyldunni þar sem við bæði
vorum byrjuð í Menntaskólum í
Reykjavík. Mikil áhersla var lögð
á að upp úr náminu slitnaði ekki
og foreldrar Krissu, Þóra og
Búddi, tóku að sér uppeldið fyrstu
þrjú árin. Maren bast þeim sterk-
um böndum, sérstaklega ömmu
Þóru sem var í miklu uppáhaldi.
Við Krissa giftum okkur og stofn-
uðum heimili í Vesturbænum þeg-
ar Maren var 3ja ára. Fyrstu árin
var hún á leikskólum og svo lá leið
hennar í Melaskóla, Hagaskóla og
MR. Fjölskyldan stofnaði heimili
og hóf búskap í Vesturbænum
þegar mamma fór að vinna á
skrifstofu Coca Cola. Snemma í
skólagöngu sinni eignaðist Maren
vinkonur, vinabönd mynduðust
sem haldist hafa alla tíð síðan.
Hún eignaðist langþráðan bróður,
Búdda, 1979 og snemma árs 1981
lá leið fjölskyldunnar til Noregs. Í
Noregi leið Maren vel, eignaðist
þar góða skólafélaga og þá kom í
ljós hæfileiki hennar til að læra
tungumál en þegar við fluttum
heim 1983 var okkar manneskja
hæst í norsku í bekknum. Við tók
hefðbundin leið í Hagaskóla og
þaðan í MR. Með menntaskóla-
námi stundaði Maren nám við
Söngskólann í Reykjavík en hún
hafði mikla hæfileika á sviði söng-
listarinnar. Hún lauk stúdents-
prófi 1989 samhliða 6. stigs prófi
frá Söngskólanum í Reykjavík.
Hugur hennar stóð til frekara
náms í óperusöng. Eftir stúdents-
próf flutti Maren til Ítalíu og hóf
þar nám í tónlistarfræðum og óp-
erusöng við Conservatorio G. Ni-
colini í Piacenza og lauk þar námi.
Á meðan á söngnáminu stóð hélt
Maren nokkra einsöngstónleika
sem vöktu miklar væntingar. Til
að afla sér aukatekna með námi
kenndi hún Ítölum ensku og þar
kynntist hún verðandi eiginmanni
sínum, Andrea Bettaglio. Þau
giftu sig á Akranesi og hófu bú-
skap saman rétt utan Piacenza
þar sem fjölskylda Andrea rekur
fyrirtæki. Þau eignuðust soninn
Finn Matteo 1997 og Þóru Lucre-
ziu 1999, bæði mikil efnisbörn og
dýrmætustu djásn mömmu sinn-
ar. Framan af voru árin hennar á
Italíu hamingjurík. Auk okkar
foreldranna tók Maren á móti
fjölda vina og ættingja sem heim-
sóttu hana. Hún var höfðingi heim
að sækja, hafði yndi af að taka á
móti gestum og lék á als oddi
meðan hún töfraði fram dýrindis
rétti, hún var frábær kokkur.
Hjónabandið endaði með skilnaði
og í framhaldinu forræðisdeilu en
það tímabil reyndist Maren erfitt
og tók mjög á hana. Hún fluttist
til Íslands 2007 með börnin eftir
sautján ára dvöl á Ítalíu. Árið
2018 greindist Maren með illvígan
sjúkdóm sem dró hana til dauða
rúmum tveimur árum síðar eftir
hetjulega baráttu. Hún bar sig
ótrúlega vel og kvartaði aldrei
þennan erfiða tíma. Maren var
vinmörg og trygglynd, naut sín
best í góðra vina hópi, var fé-
lagslynd og mikill húmoristi. Hún
var fagurkeri, hafði unun af leik-
húsferðum og listum. Hún var
lestrarhestur, dáði klassískar
bókmenntir, erlendar jafnt sem
íslenskar. Hún var afskaplega
pólitísk og hafði mikla réttlætis-
kennd. Hún var framúrskarandi
málamanneskja og vann sem leið-
sögumaður í hjáverkum um tíma.
Lífið hennar var ekki alltaf dans á
rósum og sannast þar að ekki fara
alltaf saman gæfa og gjörvuleiki.
Við Krissa, foreldrar Marenar,
viljum koma á framfæri þakklæti
til allra sem hafa stutt hana af fá-
dæma örlæti og góðum hug síð-
ustu árin. Sérstakar þakkir til
Rannsýjar, Ernu og fjölskyldu.
Elsku Maren, hvíl í friði.
Pabbi.
Í dag kveðjum við Mæsu
frænku, sem hefur verið stór
partur af lífi mínu frá því að ég
man eftir mér. Það var svo gott að
koma í heimsókn og fá hlýtt og
innilegt Mæsuknús, góðan mat,
tala um allt milli himins og jarðar,
gott kaffi og hlæja.
Sumarið 2000 bauðst mér að
koma og eyða sumrinu með Mar-
en og krökkunum á Ítalíu og í
Frakklandi og það stendur upp úr
í þeim fjölmörgu minningum sem
rifjast upp. Þetta sumar dekraði
Maren við frænku sína í nauts-
merkinu og við eyddum heilu dög-
unum í að upplifa svo margt sem
tengdi okkur. Borða góðan mat,
skoða listaverk og skartgripi, lesa
um stjörnumerkin, ræða bók-
menntir, fylgjast með mannlífinu
og hlæja. Þetta var ómetanlegur
tími sem við áttum saman og hann
hefur mótað mig á fullorðinsár-
um.
Í heimi þar sem allt snýst um
hraða og meiri vinnu, þá var ekk-
ert betra en að hafa Mæsu til að
minna mann á að njóta lífsins,
fjölskyldunnar og gera það sem
maður elskar.
Við munum sakna þín, elsku
besta Mæsa. Takk fyrir allt.
Þín
Emilía (Emmý).
Lukka manns í lífinu er að
eignast trausta vini sem fylgja
manni gegnum súrt og sætt. Vin-
átta okkar Marenar hefur verið
óslitin í rúm 40 ár. Við vorum
samferða alla skólagönguna, í
Melaskóla, Hagaskóla og síðar
MR. Vinaböndin styrktust enn
meir í menntaskóla og við vinkon-
urnar hittumst allar flest kvöld
vikunnar. Við rúntuðum á lánsbíl-
um, rifumst um pólitík, ortum
klámvísur, töluðum um stjörnu-
speki, stráka og kennarana okkar,
hversu óþörf stærðfræði væri, at-
burði síðustu helgar og framtíð-
ardrauma okkar. Af nógu var að
taka því allt lífið var framundan
og við gátum ekki beðið.
Maren lærði söng í Söngskól-
anum í Reykjavík og að námi
loknu valdi hún að læra óperu-
söng á Ítalíu. Hún var mikil mála-
manneskja og var fljót að læra
ítölsku. Hún bjó í Piacenza en þar
kynntist hún fyrrverandi eigin-
manni sínum og eignuðust þau tvö
börn, Finn Matteo og Þóru
Lucreziu.
Maren flutti heim til Íslands
með Finn og Þóru og bjó þeim fal-
legt og hlýlegt heimili á Seltjarn-
arnesi. Hún hvatti þau áfram í
skóla og frístundum, las með þeim
og ræddi Íslendingasögurnar,
bækur Nóbelsskáldsins og fór yf-
ir ritgerðir þeirra. Hún sýndi
þeim ást sína og umhyggju dag
hvern með því að elda gómsætan
mat fyrir þau. Hún var snilldar-
kokkur og töfraði fram geggjaðan
mat á nokkrum mínútum. Það
heyrðist skark í pönnum og pott-
um og allt í einu var veisla á borð
borin enda var hún gestgjafi af
guðs náð.
Maren hafði áhuga á tónlist,
leiklist, kvikmyndum, myndlist,
bókmenntum og stjórnmálum,
bæði heima fyrir og erlendis. Hún
þoldi ekki meðalmennsku og vildi
ætíð gæði fram yfir magn. Það
var gaman að ræða við hana um
þjóðfélagsmál en þær umræður
voru ekki alltaf hljóðlátar. Stund-
um hröktum við aðra frá þegar
leikar æstust og raddir hækkuðu.
Maren vann við kennslu, á leik-
skóla, í móttöku, sem leiðsögu-
maður og stundaði nám eftir að
hún kom heim til Íslands. Við nut-
um oft samverunnar, hittumst í
sundi og einstaka saumaklúbb,
fórum í bústað og skíðaferðir. En
það kom að því að Maren hætti að
koma með. Hún hafði ekki kraft
til þess en gat ekki sett fingur á
hvað olli þessari breytingu. Það
var hart að komast að því að hósti
sem hafði plagað hana í meira en
ár reyndist vera einkenni um
meinvörp í lungum. Í tvö ár var
Maren í krefjandi og erfiðri með-
ferð. Hún tókst á við krabbamein-
ið og meðferðina af æðruleysi. Ég
heyrði hana aldrei kvarta. Stór
hópur skólasystkina, vina, ætt-
ingja, vinnufélaga og velgjörðar-
manna studdi við Maren svo að
fjárhagsáhyggjur yrðu ekki við-
bótarálag. Það verður seint full-
þakkað. Foreldrar hennar, Krissa
og Finnur, voru henni ómetanleg-
ur stuðningur sem og börnin,
Þóra og Finnur. Hennar gleði og
hamingja var að fylgjast með
þeim blómstra og fást við það sem
þeim er hugleikið.
Ég kveð Maren vinkonu mína
með trega og sárum söknuði. Ég
þakka vináttuna, hlýjuna, sam-
ræðurnar og gleðina. Hún hefur
auðgað líf mitt og anda.
Elsku Finnur og Þóra, Krissa
og Finnur, Búddi og fjölskylda.
Megi gleðistundir og minningar
veita ykkur huggun og styrk um
ókomna tíma.
Ragnheiður Guðmundsdóttir
(Ransý).
Elskuleg Maren Finnsdóttir,
vinkona dætra minna og mín, er
látin. Á stundu sem þessari
streyma minningarnar fram í
hugann; ljúfar, góðar og eftir-
minnilegar. Ein af mörgum minn-
ingum er frá desembermánuði
1991. Maren er komin heim í
jólafrí, er á öðru ári í söngnámi á
Ítalíu. Talið berst að námslánum
og peningaleysi. Það vantar skot-
silfur fyrir næstu önn.
Á þeirri stundu, í stofunni
heima, kviknaði hugmyndin að
heimatónleikum. Við Maren
ákváðum í sameiningu að halda
tónleika á Sæbraut 3 og „selja
inn“ við útidyr. Vinir og vanda-
menn fengu boðskort á „stórtón-
leikana“ a la Scala-Sæbraut. Við-
tökurnar voru frábærar fyrir
fullu húsi!
Ég mun seint gleyma stemn-
ingunni sem ríkti á þessum
„heimatónleikum“ á Sæbrautinni.
Rósir, jólastjörnur og kertaljós
um allt hús. Hátíðleikinn allt í
kringum ungu söngkonuna sem
stóð við flygilinn niðri í stofunni
og sló í gegn. Maren svo örugg,
falleg og frábær. Söngur hennar
hélt uppi næstum því 2ja tíma
söngprógrammi með undirleik pí-
anista sem að sjálfsögðu fékk ekk-
ert borgað fyrir undirleikinn. Inn-
gangseyririnn á tónleikana skyldi
algjörlega vera eyrnamerktur
næstu skólaönn á nýju ári.
Við Krissa, mamma Marenar,
höfðum undirbúið hlaðborð sem
svignaði undan kræsingum og
tónleikagestum var boðið upp á
veitingar í hléinu. Þetta voru
meira en alvörutónleikar.
Barátta Marenar síðustu árin
gagnvart sjúkdómnum tók allan
hennar kraft. Það var barist þar
til hinn slyngi sláttumaður hafði
betur.
Ég kveð Maren mína með eft-
irfarandi erfiljóði sem mér finnst
lýsa svo vel styrk hennar og per-
sónuleika á einstaklega fallegan
og ljóðrænan hátt.
Misskipt er
manns gæðum,
örlög þung
ýmsir bera,
ætíð sýna
æðruleysi,
hug stóran
þó halli undan.
Augnaljós
innri hlýja,
göfug sál,
góður hugur.
Hetju fylgir
hjarta einlægt,
blíð lund
bundin fjötrum.
Lokið er
lífshlaupi,
fallinn er
að foldu svanur.
Faðmur guðs
fullur hlýju
fagnar vini
að ferðalokum.
(Hákon Aðalsteinsson)
Að ferðalokum sendi ég börn-
um Marenar, foreldrum, bróður
og öðrum aðstandendum samúð-
arkveðjur mínar.
Guðrún Sverrisdóttir.
Í dag fylgjum við elsku bestu
Mæsu síðasta spölinn. Þó að við
höfum vitað í dágóðan tíma að
þessi dagur kæmi reynist hann
mér þó enn erfiðari en ég hélt að
hann yrði.
Maren hefur verið stór partur
af lífi mínu síðan ég man eftir
mér. Sem barn skírði ég dúkkuna
mína eftir henni og var alltaf
spennt þegar hún kom í heim-
sóknir frá Ítalíu. Ég hélt mikið
upp á hana enda var hún barngóð
og virtist hafa endalausa þolin-
mæði og áhuga á að tala við litla
fólkið. Það sá ég svo seinna enn
betur þegar dætur mínar fengu
að kynnast henni.
Þegar ég flutti heim til Íslands
árið 2010 og bjó ein í Reykjavík
tók hún mig algjörlega að sér.
Hún bauð mér reglulega í mat þar
sem hún eldaði veislumat og við
skildum aldrei án þess að fá að
minnsta kosti eitt grenjandi hlát-
urskast. Maren hafði óbilandi
áhuga á fólki og eyddum við
mörgum stundum í að greina fólk
úr ýmsum áttum, og var hún alltaf
fljót að persónugreina fólk út frá
stjörnumerkjum þess. Það var
alltaf gott að tala við Maren því
hún var fyndin, hvetjandi, hlý og
dugleg að minna mann á að lifa í
núinu og njóta stundarinnar (og
að vera ekki í neinum óþarfa
hamagangi).
Elsku besta Mæsa, tilhugsunin
um að kvöldin á Austurströndinni
og klukkutíma símtölin verði ekki
fleiri er erfið og sár en ég er þakk-
lát fyrir tímann sem við fengum
saman síðustu árin. Takk fyrir
allt, við eigum öll eftir að sakna
þín rosalega mikið.
Þar sem jökulinn ber við loft
hættir landið að vera jarðneskt
en jörðin fær hlutdeild í himninum,
þar búa ekki framar neinar sorgir
og þessvegna er gleðin ekki
nauðsynleg,
þar ríkir fegurðin ein
ofar hverri kröfu.
(Halldór Laxness)
Þín
Bryndís (Dísa).
Með söknuði minnist ég Mar-
enar, minnar framúrskarandi vin-
konu í besta skilningi þeirra orða.
Margt var henni til lista lagt og
eitt af því var að vera góður vinur.
Hún fór létt með það vegna þess
að hún var að eðlisfari hlý, um-
burðarlynd, traust, einlæg og svo
var hún alveg stórskemmtileg í
þokkabót.
Í Hávamálum segir eitthvað á
þá leið að við vini sína skuli maður
blanda geði, skiptast á gjöfum og
fara að finna oft. Við Maren
blönduðum sannarlega geði,
deildum gleði og sorg og sjaldan
leið langt á milli samfunda okkar.
Við hana var hægt að ræða allt
milli himins og jarðar. Maren var
fagurkeri á listir og menningu.
Hún var vandlát og lá ekki á skoð-
unum sínum hvort sem um var að
ræða bækur, listsýningar, stjórn-
mál eða hvaðeina. Hún var sann-
kallaður matgæðingur og að sama
skapi snilldarkokkur. Fyrir kom
að ég hringdi í hana að spyrja
ráða þegar andleysið í eldhúsinu
var algert. Hún hlýddi mér þá yfir
hvað væri til og snaraði fram upp-
skrift úr hugarfylgsnum sínum.
Aldrei hefði mér dottið í hug að
réttur þar sem uppistaðan var
rósakál úr frysti og kapers myndi
falla svo í kramið hjá strákunum
mínum, þá á barns- og unglings-
aldri, að úr yrði einn af eftirlæt-
isréttum fjölskyldunnar.
Hvar sem Maren kom var hún
hrókur alls fagnaðar. Hún sýndi
samferðafólki sínu alúð og áhuga
og gaf jafnframt mikið af sjálfri
sér. Hún talaði hátt og hló dátt.
Faðmlag hennar var fast og hlýtt.
Þegar Maren veiktist kom í ljós
hversu marga og góða vini og vel-
gjörðarmenn hún átti. Allir vildu
henni vel og hún fékk mikilvægan
stuðning úr öllum áttum. Fyrir
það ber að þakka.
Mína dýpstu samúð votta ég
fjölskyldu Marenar sem orðið
hefur fyrir sárum missi.
Jóhanna Arnórsdóttir.
Í dag verður borin til hinstu
hvíldar vinkona mín, Maren
Finnsdóttir, en hún lést langt fyr-
ir aldur fram aðeins 51 árs að
aldri.
Maren kynntist ég fyrst í Mela-
skólanum. Hún var eins og ég,
heimagangur á heimili systranna
Ransýjar og Ernu en þær Ransý
voru saman í bekk og við Erna
vorum í sama bekk. Maren flutti
til Noregs með fjölskyldu sinni og
var þar í nokkur ár en leiðir okkar
lágu svo aftur saman í Hagaskóla.
Á þeim árum styrktust vina-
böndin og vinahópurinn stækkaði.
Flestar fórum við í Menntaskól-
ann í Reykjavík eftir grunnskóla-
nám og enn stækkaði og styrktist
hópurinn þegar þangað var kom-
ið. Minningar um skemmtilegar
bústaðaferðir, útilegu og útskrift-
arferð til Ibiza eru ómetanlegar.
Það var oft glatt á hjalla hjá
okkur og mikið hlegið.
Maren hafði sterkar skoðanir á
mörgu og var ófeimin við að láta
þær í ljósi, það var því ósjaldan
sem vinkonuhópurinn rökræddi
hin ýmsu mál. Maren hafði líka
mikinn áhuga á andlegum málefn-
um og stjörnuspeki var henni
hugleikin. Áhugasvið Marenar í
námi lágu á bókmennta- og lista-
sviði og hún hóf söngnám í Söng-
skóla Reykjavíkur samhliða námi
í MR. Við vinkonurnar fengum oft
að njóta hæfileika hennar þegar
einhver átti afmæli eða á öðrum
tyllidögum. Eftir menntaskóla
fórum við vinkonurnar í ólíkar
áttir og það kom engum á óvart
þegar Maren ákvað að fylgja
draumi sínum og hefja söngnám á
Ítalíu. Þar bjó hún í hartnær 20 ár
og eignaðist hún þar börnin sín
Finn Matteo og Þóru Lucreziu.
Maren og fjölskylda heimsóttu Ís-
land reglulega á þeim árum sem
hún bjó á Ítalíu og var alltaf gam-
an þegar hópurinn kom aftur
saman.
Fyrir rúmlega fjórum árum
hóf Maren störf hjá sama fyrir-
tæki og ég, HB Granda. Það var
skemmtileg tilviljun og okkur gáf-
ust mörg tækifæri til að spjalla
saman. Maren var vel að sér á
mörgum sviðum en hún fylgdist
vel með þjóðfélags- og heimsmál-
um.
Fyrir rúmum tveimur árum
greindist Maren með illvígan
sjúkdóm. Hún tókst á við þessi
erfiðu veikindi af miklu æðruleysi
en varð því miður að lúta í lægra
haldi fyrir sjúkdómnum.
Nú þegar komið er að leiðar-
lokum er ég þakklát fyrir allar
dýrmætu minningarnar um Mar-
en, ómetanlegar minningar sem
munu lifa um ókomna tíð.
Elsku Finnur Matteo, Þóra
Lucrezia, Finnur, Kristbjörg,
Búddi og fjölskylda, megi Guð
veita ykkur styrk á þessum erfiðu
tímum.
Unnur Ingibjörg.
Maren
Finnsdóttir
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár