Morgunblaðið - Sunnudagur - 23.08.2020, Blaðsíða 17

Aðdáendaklúbbar virka
Í bandarískum stjórnmálum og reyndar víðar er talið
að kjósendur séu veikir fyrir „stjörnum“ og þeim sem
hafa slegið í gegn á síðustu misserum eða árum. Flokk-
um þykir áróðursgildi þess verulegt ef frægt fólk af
þessu tagi, leikarar, söngvarar og íþróttastjörnur,
leggja þeim pólitískt lið og telja að hikandi og óöruggir
kjósendur eigi auðvelt með að samsama sig slíku fólki
og miklu betur en harðsoðnum stjórnmálamönnum
með margtuggna frasa.
Í Bandaríkjunum þykir líka gott ef annar hvor stóru-
flokkanna getur veifað liðhlaupum úr hinum stór-
flokknum. Allmargir frægir liðhlaupar úr röðum repú-
blikana voru á þingi demókrata nú. Hugsanlegt er þó
að þessi þáttur sé ofmetinn. Liðhlaupar voru skotnir í
raunheimum í gamla daga og í kvikmyndum lengi eftir
það og það er lítill hetjubragur á slíkum. Í Bandaríkj-
unum hafa bíómyndir kennt mönnum að halda upp á
hetjur. Þekkt nöfn geta þó skipt máli í þessu sambandi.
Á flokksþingi demókrata þegar Bill Clinton var út-
nefndur frambjóðandi var eitt slíkt leynitromp klappað
upp á sviðið, Ronald Reagan jr. Flokksfulltrúar fögn-
uðu mjög. Sjálfsagt hefur þetta farið í fínar taugar
óvinarins, sem var auðvitað hjálplegt.
En uppákoman hafði engin marktæk áhrif til lengri
tíma enda hafði lengi verið vitað og rækilega kynnt af
repúblikönum þegar von var á Ron yngri hjá demó-
krötum að hann hefði lengi verið vinstrisinnaður trú-
leysingi og launaður þátttakandi hjá þeim sjónvarps-
stöðvum sem hatast mest út í repúblikana, hvar sem þá
er að finna. Lengi vel töldu margir leikarar sem náð
höfðu frægð eðlilegt að þeir héldu sig til hliðar við
stjórnmálin. Þeir sem vildu hins vegar að viðhorf sín
væru kunn skiptust á þeim tíma nokkuð jafnt á milli
flokka. Síðustu áratugi hefur það skaðað atvinnu- og
framavonir leikara þar vestra að sjást nærri repúbli-
könum. Leikarar, sem hafa verið búnir að koma sér vel
fyrir, hafa þó ekki látið slíkan þrýsting hafa áhrif á sig.
Stuðningur við demókrata er afgerandi í heimi leik-
aranna og honum þarf ekki að leyna. Obama- og Clin-
ton-hjónin voru tíðir gestir heima hjá Harvey Wein-
stein og þangað mættu allir sem vettlingi gátu valdið á
tjaldinu og var því mjög flaggað enda var Weinstein
einn af helstu fjársöfnurum fyrir framboð þeirra allra.
Af þeim vagni var ekki hoppað fyrr en útséð var orðið
um að tækist að þagga niður í ásökunum kvenna á
hendur honum.
Eins og fyrr segir er ekkert að því, þótt einhverjir úr
aðdáendahópi íþrótta- og listamanna eða annarra sem
eru í sviðsljósinu, láti goðin hafa áhrif á val sitt í stjórn-
málum. En langflestir skilja vel þarna á milli.
Annar Ronnie nefndur til sögu
Bréfritari og heimilisköttur hans hafa dálítið gaman af
því að horfa saman á billiard í íþróttasjónvarpi eða
snooker eins og það heitir þar. Þessir tveir áhorfendur,
sem er vel til vina, eru um flest ólíkir hvað áhugamálið
varðar. Kötturinn er heilmikill íþróttamaður í sér en
bréfritari verður seint sagður íþróttaköttur. Karlinn
gerir nokkurn mun á keppendum og heldur pínulítið
meira með einum en öðrum. Kötturinn gerir ekki þann
mun. Karlinn hefur haft töluvert dálæti á Ronnie
O’Sullivan sem nú síðast vann heimsmeistarabikar í 6.
sinn. Margt var sögulegt við það. Ronnie verður 45 ára
á þessu ári og það eru tveir áratugir síðan hann vann
heimsmeistaratitilinn fyrst. Einn hefur unnið titilinn 7
sinnum, Stephen Hendry. Steve Davis og Ronnie
O’Sullivan 6 sinnum. Eftir þennan síðasta sigur ber
flestum saman um að Sullivan sé sigursælasti kepp-
andi allra tíma í snooker. Sigurganga hans er þó ekki
endilega rósum stráð. Faðir hans sem rak klúbba í
Soho þar sem stúlkur fækkuðu fötum var dæmdur fyr-
ir morð og sat inni í 17 ár. Hann gat því fagnað sigri
sonar síns nú.
Ronnie yngri hefur átt við andlega spennu af ýmsu
tagi að stríða þótt hann hafi náð betra valdi á því. Þótt
hann sé kominn í hóp elstu snookerkeppenda er hann
enn sá keppandi sem leikur hraðast allra og munar
miklu.
Það er ekki síst það sem heimiliskötturinn kann best
að meta við hann. Þetta er hans eftirlætissjónvarpsefni
og hann á það til að hneggja ósjálfrátt eins og hross
þegar kúlan titrar í holugatinu áður en hún hverfur
óvænt og skyndilega ofan í. Það er eitthvað sem kisi
skilur til fulls með sínum genum og ódrepandi áhuga
fyrir músum úti við.
Pólitísk fyrirmynd?
En þótt sá tvífætti sé með Ronnie O’Sullivan efstan á
sínu blaði í snooker myndu skoðanir hans í pólitík seint
ýta við honum, nema síður væri. Ronnie var með þeim
fyrstu úr hópi frægðarfólks sem lýsti yfir stuðningi við
Corbyn þegar sá varð leiðtogi Verkamannaflokksins.
Og þegar Bretar samþykktu í frægu þjóðaratkvæði að
ganga úr ESB tilkynnti Ronnie O’Sullivan að hann
væri alvarlega að hugsa um það að flytja til Þýska-
lands. Af því hefur enn ekki orðið.
Frægðarfólkið vestra verður vinstrisinnað þegar það
hefur „meikað það“ enda fær það þá að vera í friði með
öll sín auðæfi.
Ronnie O’Sullivan er sagður ríkasti snookerspilari
allra tíma og efni hans talin í milljörðum (reiknað í ísl.
krónur). Meðal þéttustu vina Ronnie Sullivan eru Da-
mien Hirst, listmálarinn frægi, sem dvelur með honum
í keppnisbúðum til halds og trausts, og nafni hans
Wood úr Stones sem sat gjarnan með listmálaranum
úti í sal, áður en veiran bannaði það.
Hinum áhorfandanum í Skerjafirðinum hefur verið
bent á þessa staðreynd en hann sýnir því næstum eng-
an áhuga.
Skrítið.
Morgunblaðið/Árni Sæberg
23.8. 2020 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17