Morgunblaðið - 17.09.2020, Síða 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. SEPTEMBER 2020
✝ Guðrún Ingi-björg Jónsdóttir
fæddist í Gunnhild-
argerði í Hróars-
tungu 18. október
1928. Hún lést 7.
september 2020.
Hún var næstelsta
barn hjónanna Jóns
Sigmundssonar, f.
25. október 1898, og
Önnu Ólafsdóttur,
29. ágúst 1902.
Systkini Guðrúnar: Margrét, f. 30.
maí 1927, d. 24. nóvember 1988,
Sigmundur Þráinn, f. 5. október
1930, d. 11. desember 2007, Þór-
unn Kristbjörg, f. 28. maí 1932,
Ólafur Heiðar, f. 25. nóvember
1934, Sesselja Hildigunnur, f. 4.
nóvember 1936, Soffía Hrafnhild-
sinni og hélt suður, fyrst sem
kaupakona í Ölfusi en svo til
Reykjavíkur. Þar hóf hún nám í
hjúkrun en starfaði einnig við
framreiðslu m.a. á Gildaskálanum.
Þótt ekki væri hún lang-
skólagengin var hún fróðleiksfús,
vel lesin og áhugasöm um marg-
breytileg málefni. Hún var andlega
sinnuð og hafði mikinn áhuga á
guðspeki og andlegum málefnum,
stundaði jóga og var virk í Frímúr-
arareglu karla og kvenna. Hún var
félagslynd og ættrækin og var
heimili hennar um langt árabil
nokkurs konar félagsmiðstöð ætt-
ingja og vina, úr bænum og utan af
landi. Síðustu árin, þegar heilsu
hennar fór að hraka, dvaldi hún á
hjúkrunarheimilinu Skógarbæ.
Útför hennar fer fram frá Laug-
arneskirkju í dag, 17. september
2020, kl. 13, að viðstöddum nánum
aðstandendum og vinum en einnig
verður streymt frá afhöfninni:
https://tinyurl.com/y23lrv8c/.
Virkan hlekk á streymi má nálg-
ast á https://www.mbl.is/andlat/.
ur, f. 15. ágúst 1939,
og Jóndóra Elísabet,
f. 25. maí 1947, d. 3.
maí 2007.
Hinn 9. júlí 1960
giftist Guðrún Mar-
teini Nevel Rúriks-
syni vélstjóra, f. 16.
apríl 1933. Börn
þeirra eru: 1) Ína
Þórunn, f. 6. október
1960, maður hennar
er Bengt Nyman,
barn þeirra er Alexandra Rut
Nyman, f. 2. apríl 2002. 2) Mar-
teinn Arnar, f. 19. maí 1965.
Guðrún ólst upp í stórum systk-
inahópi í Gunnhildargerði á milli-
stríðsárunum. Að loknu námi í
Eiðaskóla hleypti Guðrún heim-
draganum ásamt Margréti systur
Hún hefur verið stór hluti af
mínu lífi frá fyrsta degi. Hún var
sú fyrsta sem sá mig nýfædda, feð-
ur voru ekkert sérstaklega vel-
komnir á fæðingardeildina á sjö-
unda áratugnum, en Frænka
mætti hins vegar galvösk til elstu
systur sinnar á Landspítalann á
undan öllum öðrum í fjölskyldunni
til að berja frumburð hennar aug-
um. Barnæska mín litaðist af
þessu nána systrasambandi, þær
töluðu saman daglega, og það sem
þær gátu talað. Klukkutímunum
saman glóðu símalínurnar á með-
an systurnar fóru yfir stórt og
smátt í lífi hvor annarrar; veittu
stuðning, hlustuðu og lögðu á ráð-
in.
Við bjuggum heima hjá Frænku
þegar erfiðleikar steðjuðu að, og
vörðum afmælum, jólum og ára-
mótum saman. Hún ól mig upp,
ekki síður en mamma. Hún var
alltaf til staðar, og þegar tánings-
árin dundu yfir talaði hún máli
unglingsins gagnvart langþreyttri
móður. Hún skildi betur en aðrir
þörf sextánáringsins fyrir frelsi og
sýndi ábyrgðarleysinu og eigin-
girninni umburðarlyndi, svona
upp að ákveðnu marki. Þegar
mamma dó langt fyrir aldur fram
tók Frænka að sér að klára upp-
eldið á mér. Hún var kletturinn
minn. Nótt eftir nótt sátum við í
eldhúsinu á Hofteignum og töluð-
um okkur í gegnum sorgina. Ég
get aldrei nógsamlega þakkað
henni fyrir.
Hún bar sæmdarheitið Frænka,
með stórum staf, því hún var
frænka sem bragð var að. Hún
hafði með ófá systkinabörn sín að
gera og henni alls óskylt fólk átti
það til að kalla hana Frænku. Hjá
henni áttu margir athvarf, þeir
sem áttu undir högg að sækja rétt
eins og þeir sem allt gekk í haginn
hjá. Þeir sóttu á Hofteiginn til
Frænku, sem lét ekki sitt eftir
liggja, hafði skoðanir á ýmsu, átti
nóg af tei og ógrynni af tíma.
Frænka var áhugasöm um lífið í
öllum sínum margbreytileik. Hún
var andlega sinnuð og pældi í
heimspeki, guðspeki og fram-
haldslífi.
Hún byrjaði að stunda jóga upp
úr 1970 þegar það þótti eingöngu
fyrir stórskrýtið fólk og gerðist
grænmetisæta um svipað leyti,
nema rétt um jólin, svo hún gæti
fengið sér hangikjöt. Hún var kona
þversagna, hún hafði áhuga á ætt-
fræði og talaði mikið um liðna tíma
á Austurlandi, en hún vildi ekki
fyrir nokkurn mun búa þar. Hún
þreifst í borginni og í útlöndum,
hún var með munninn fyrir neðan
nefið, stríðin, smart og voguð í lita-
vali en á seinni árum leitaði hug-
urinn meira og meira til uppeldis-
áranna, til gamla tímans, og
litirnir dofnuðu. Drapplitað tók við
af appelsínurauðu.
Frænka var stór karakter, stór-
veldi. Hún hundskammaði þá sem
henni þótti vera að níðast á minni-
máttar, og lét mann heyra það ef
hún var ekki ánægð. Það var henni
ekki auðvelt að eldast, þegar
minnið hvarf og með því öryggið
um hver maður er. Hún bar höf-
uðið hátt, leyfði engum að ráðsk-
ast með sig en var líka þakklát
fyrir heimsóknir og ísbíltúra. En
svo hætti hún smám saman að
„finna á sér“ hver væri að koma í
heimsókn, að muna allar sögurn-
ar, öll stóru og smáu atriðin. Nú-
tíminn rann í gegn án viðkomu og
fortíðin varð smám saman ósýni-
leg.
Hún var alltaf forvitin um loka-
ferðina. Nú er hún hafin. Góða
ferð, elsku Frænka. Góða ferð.
Urður Gunnarsdóttir.
Það voru mikil forréttindi að fá
að alast upp í fjölskylduhúsi. Í
meira en 10 ár bjuggu þær syst-
urnar Frænka og mamma í sama
húsi ásamt sínum fjölskyldum.
Hún Frænka tók mér vel strax
frá fæðingu. Hún passaði mig á
daginn þegar ég var á fyrsta ári
og ég átti alltaf athvarf hjá henni.
Framan af kallaði ég hana
mömmu eins og frændsystkini
mín gerðu, þangað til mér skildist
að það væri ekki við hæfi og frek-
ar en að kalla hana nöfnu mína, þá
fannst mér Frænka viðeigandi.
Einhvern veginn festist þetta við
hana og við erum ófá sem köll-
uðum hana alltaf Frænku.
Það var eðlilega mikill sam-
gangur á milli hæða og það var
alltaf einhver heima. Það var al-
veg ljóst hver stjórnaði hópnum,
það var að sjálfsögðu Frænka. Til
hennar gátum við leitað þegar
eitthvað bjátaði á og það var alltaf
tími til að setjast niður við eldhús-
borðið, ræða málin og stundum
var boðið upp á bræddan mysing
með rúgbrauði. Henni var annt
um þá sem minna máttu sín og að-
stoðaði og huggaði þegar eitthvað
bjátaði á. Að sama skapi hvatti
hún okkur til dáða þegar vel gekk
og hún var sérlega stolt af kon-
unum í ættinni. Hún sagði mér oft
sögur af velgengni frænkna okk-
ar og henni var umhugað um að
menntavegurinn væri fetaður.
Sjálf hafði hún ætlað sér að læra
til hjúkrunar en varð frá að
hverfa vegna veikinda.
Það komu margir við á Hoft-
eignum hjá Frænku og Matta.
Heimilið var miðstöð frændfólks
sem var á ferðinni. Þarna var
mikið skrafað, lífsgátan rædd og
vel tekið á móti öllum. Síminn var
mikið notaður og í minningunni
eyddi Frænka mörgum síðkvöld-
um í spjall við vini og ættingja.
Við krakkarnir máttum ekki allt-
af hlusta en gátum greint á hljóm-
fallinu hversu alvarlegs eðlis mál-
efnið var og jafnvel á röddinni
einni saman hver viðmælandinn
var.
Það voru margir sem treystu
henni fyrir sínum leyndarmálum
og hún var traustsins verð.
Frænka var fylgin sér og þau
verkefni sem hún tók að sér voru í
góðum höndum. Andleg málefni
voru henni mjög hugleikin og við
áttum ótal rökræður um ljósálfa
og náttúrulyf. Þó að við værum
ekki alls kostar sammála um alla
hluti og jafnvel stundum svolítið
stórar upp á okkur hvor við aðra,
þá risti slíkt dægurþras aldrei
djúpt. Fjölskyldurnar áttu saman
venjur og hefðir, þar sem loft-
kökubakstur og laufabrauðsgerð
voru grafalvarlegt mál og ekkert
breytti því.
Það er komið að kveðjustund
og Frænka er farin frá okkur.
Hún skilur eftir sig ótal minning-
ar um sterka konu sem hafði
ákveðnar skoðanir á lífinu og til-
verunni báðum megin lífs og
dauða. Hún mun halda áfram að
vaka yfir okkur og ef hún fær ein-
hverju um það ráðið þá mun hún
halda áfram að segja okkur eitt-
hvað til verka áfram. Takk fyrir
samfylgdina.
Guðrún Dóra Gísladóttir.
Elsku frænka. Í barnæsku
minni varst þú líkt og þriðja
amma mín og tengslin mikil frá
fyrstu stundu. Ég á margar og
góðar minningar af Hofteignum.
Heimsóknir þangað voru alltaf
jafn yndislegar og ýmsar minn-
ingar reika um hugann þegar ég
hugsa þangað. Á haustin tíndum
við rifsber úti í garði á meðan þú
varst inni með harðlokaða hurð til
að forðast býflugur og geitunga.
Fyrir jól var laufabrauð skorið út
og steikt af miklum myndugleika
undir þinni stjórn. Á jóladag kom
öll stórfjölskyldan saman og iðu-
lega spiluðum við eitthvert gott
spil í lok kvölds. En svo eru svo
margar hversdagslegri minning-
ar líka, eins og að fá weetabix með
sykri í pössun og bleika teið sem
mér fannst ómissandi í hverri
heimsókn. Þegar ég fullorðnaðist
breyttust þessar heimsóknir í
lengri samtöl um daginn og veg-
inn og smám saman lærði ég
meira um lífshlaup þitt. Það er
svo skrítið hvað maður lærir í
raun og veru lítið um sína nánustu
ættingja þegar maður er lítill svo
það var ómissandi að fá að þekkja
þig líka aðeins inn í fullorðinsárin
mín. Síðustu ár voru langdregin
og erfið og ég trúi því innilega að
þú hafir verið hvíldinni fegin,
elsku frænka. Hvíldu í friði.
Arna Pálsdóttir.
Það var alltaf mjög skemmti-
legt að hitta hana Nunnu. Hún
fékk mann til að hlæja, jafnvel þó
að umræðuefnið væri ekkert
endilega fyndið. Tilsvörin hennar
voru einhvern veginn á þá leið.
Ýmislegt rifjast upp þegar við
kveðjum hana í hinsta sinn. Við
höfum þekkt Nunnu frá því við
vorum litlar stelpur í sveitinni á
Kastalabrekku. Jón frændi og
Nunna dvöldu þar gjarnan um
nokkurra daga skeið og oft var
Guðrún Jóna frænka okkar með í
för. Við munum eftir fjörugum
samræðum þar sem Nunna lá nú
heldur betur ekki á skoðunum
sínum.
Eitt sinn, þegar verið var að
drekka miðdagskaffið, vildi svo til
að mús uppgötvaðist í eldhúsinu.
Hafði hún smyglað sér á óvenju-
legan hátt inn. Það fór ekki fram
hjá neinum að mýs voru ekki í
uppáhaldi hjá Nunnu – sem jafn-
framt gildir nú um okkur - en við
gleymum atburðarásinni seint
sem þessi litla mús kom af stað og
getum alltaf hlegið þegar við rifj-
um þennan atburð upp. Okkur
blöskruðu viðbrögðin, en það
þurfti nú töluvert til.
Við tókum líka eftir því sveita-
stelpurnar, hvað Nunna var mikil
skvísa. Hún var alltaf vel tilhöfð
með langar og lakkaðar neglur.
Ávallt smart í tauinu.
Þegar við vorum í heimsókn í
borginni minnumst við skemmti-
legra sundferða með Jóni og
Nunnu. Jón og Nunna tengdu
okkur einnig við menningu sem
var ekki svo aðgengileg í sveit-
inni, til dæmis fór Nunna með
okkur systurnar og Guðrúnu
Jónu á óperusýningu, 12-13 ára
gamlar, þetta var meiriháttar
upplifun fyrir okkur.
Nunna var mjög frændrækin
og hafði afar gaman af því að
koma í veislur. Hún kom síðast í
fermingu Arnbjörns Óskars fyrir
ári. Þá naut hún sín að hitta fólkið
og spá og spekúlera í hver væri
hvers og hvað allir væru að gera.
Ætíð voru Nunna og Jón rausn-
arleg í gjöfum, en ekki síður þótti
okkur vænt um hve mikla hlýju
og virðingu þau sýndu okkur og
áhuga á því sem við vorum að
gera hverju sinni
Elsku Tóta og Steini, Guðrún
Jóna, Ester, Ástþór og fjölskyld-
ur! Vottum ykkur innilega samúð.
Minningin um hina stórbrotnu og
skemmtilegu Nunnu lifir.
Hjördís og Jóna
Sigurðardætur.
Guðrún Ingibjörg
Jónsdóttir
missir nú með rúmlega mánaðar
millibili bæði föðurmóður og föður
og er því mikið á hana lagt á þess-
um tímum.
Helgi kynntist fyrir nokkrum
árum hinni ítölsku Paolu. Paola er
mikill Íslandsvinur og Helgi ferð-
aðist með henni vítt og breitt um
landið. Hann fór líka að ferðast til
útlanda og þá helst til Ítalíu. Þessi
vinátta var honum mikils virði og
þau áttu góða tíma saman.
Æskuvinkonur mínar kynntust
Helga vel þegar við vorum að alast
upp. Þeim þótti öllum undurvænt
um hann frænda minn og minnast
hans með hlýju.
Elsku Helgi minn! Ég veit að
mamma tekur vel á móti þér í Sum-
arlandinu sem og foreldrar þínir.
Ég á eftir að sakna þín mikið og líf-
ið verður aldrei eins án þín. Ég
kveð þig með þakklæti og virðingu.
Elsku Óli minn, Katý, Bríet Ósk,
Helgi Sigurjón, Siggi frændi og all-
ir þeir sem vænt þótti um Helga, ég
sendi ykkur mínar dýpstu samúð-
arkveðjur. Minningin um góðan
mann lifir.
Unnur Birna.
Skáklistin stóð með allmiklum
blóma á Ísafirði um og upp úr 1960.
Hópur karla kom saman til að tefla
tvisvar í viku og mörg ungmenni
æfðu skák. Að vísu aðeins dreng-
irnir; stúlkur og konur létu ekki sjá
sig við skáborðið. Þeir áhugasöm-
ustu og þeir sem náð höfðu nokk-
urri leikni fengu að mæta á æfingar
með hinum fullorðnu.
Nokkrir fremstu skákmennirnir
fóru oft suður um páska til að tefla
á Skákþingi Íslands; þeir betri í
meistaraflokki en aðrir í lægri
flokkum. Ísfirðingar áttu aldrei
fulltrúa í besta flokknum sem var
landsliðsflokkur og þar sem teflt
var um Íslandsmeistaratitilinn. Við
sem heima vorum fylgdust spennt-
ir með skákmótunum og þekktum
nöfn flestra sterkustu skákmanna
þjóðarinnar. Um páskana 1964
gerðist þó það að við könnuðumst
ekki við nafn eins keppandans í
landsliðsflokki. Hann hét Helgi
Ólafsson og vann meira að segja
mótið og varð Íslandsmeistari.
Þegar þeir komu heim, sem farið
höfðu suður, fengum við að vita að-
eins meira um þennan nýja meist-
ara. Þetta væri ungur maður, eða
strákur, af Suðurnesjum, sem
hefði komið, séð og sigrað mörgum
að óvörum.
Upp frá þessu mundi ég nafn
Helga Ólafssonar og hugsaði
stundum um að gaman væri að
hitta þennan óvenjulega hæfileika-
ríka mann. Af honum frétti ég
næst löngu síðar að hann væri
fluttur til Hólmavíkur þar sem
annar fyrrverandi Íslandsmeistari
bjó einnig. Helga hitti ég svo fyrst
þegar alþjóðlegt skákmót var
haldið á Ísafirði í kringum 1990.
Þar var Helga boðin þátttaka, sem
hann þáði þrátt fyrir litla æfingu
og stóð sig með prýði.
Helgi flutti svo í kringum alda-
mótin til Ísafjarðar og tókust þá
strax með okkur góð kynni í kring-
um skákina. Ég tók við sem for-
stöðumaður Fræðslumiðstöðvar
Vestfjarða árið 2001 og gegndi því
starfi til ársins 2017. Mestan þann
tíma átti Helgi sæti í fulltrúaráði
miðstöðvarinnar, lengst af sem
formaður. Á vettvangi fræðslu-
málanna áttum við Helgi mikið
samstarf og var ómetanlegt að
eiga hann að. Helgi var ávallt
hvetjandi og lausnamiðaður og átti
auðvelt með að ná sáttum um mál-
efni. Þá spillti ekki hve glettinn
hann var og átti auðvelt með að sjá
hið spaugilega í málunum.
Fræðslumiðstöðin fór um all-
mörg haust í hringferð um Vest-
firði til að hitta fólk og kynna starf-
semi sína. Með í þeim ferðum voru
fulltrúar frá nokkrum aðilum sem
störfuðu á fjórðungsvísu svo sem
frá Verkalýðsfélagi Vestfirðinga.
Helgi var ávallt þeirra fulltrúi. Það
var athyglisvert hvað hann þekkti
marga og margir könnuðust við
hann. Merkilegast fannst mér þó
hvað hann þekkti marga útlend-
inga í fiskvinnslunni og öðrum
störfum. Í þessum ferðum sá mað-
ur hve auðvelt Helgi átti með að ná
til fólks og hvað það tók honum vel.
Ég held að ekki sé ofsagt að Helgi
hafi mokað nýjum félögum inn í
Verkalýðsfélagið í þessum ferðum.
Ég vil þakka Helga Sigurjóni
Ólafssyni fyrir einkar gott sam-
starf og vináttu.
Aðstandendum hans öllum
votta ég innilega samúð.
Smári Haraldsson.
kveðjur í veikindum og fyrst til að
hringja og hrósa þegar eitthvað
gekk vel. Hún geislaði af innilegu
stolti þegar við færðum henni góð-
ar fréttir og það hvatti okkur enn
frekar til að ganga í augun á
henni. Sama hvernig henni leið
sjálfri þá sagði hún alltaf: „Ég
lána þér styrk minn og sendi góða
strauma“ þegar við barnabörnin
upplifðum erfiðar stundir. Þó að
minni hennar hafi hrakað síðustu
árin var hún alveg klár á smáat-
riðunum í okkar lífi, með hnyttn-
ina á hreinu og með bros sem gat
ekki gert annað en látið manni líða
vel.
Þegar við hugsum um ömmu
sjáum við brosið hennar, heyrum
söng hennar og finnum fyrir hlýj-
unni hennar. Hún amma mun allt-
af eiga hluta í okkur og vera hluti
af okkur. Við höldum áfram að
reyna okkar besta til að vera
manneskjur sem hún getur verið
stolt af.
Við kveðjum þig með ljóðinu
sem þú svæfðir okkur alltaf með,
sitjandi við rúmstokkinn og
strjúkandi okkur um augun:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Arnbjörg, Bergdís
og Hákon Elliði.
Elsku amma mín. Hvernig er
hægt að útskýra þá gæfu að hafa
átt þig að? Að hafa átt manneskju
í lífi sínu sem er alltaf tilbúin að
hjálpa, veita athvarf og öryggi.
Manneskju sem umvefur mann
ást og alúð í hvert skipti sem við
hittumst. Að eiga samastað sem er
alltaf hægt að leita til þegar lífið er
erfitt og á móti tekur bros þitt.
Þegar ég hugsa til baka þá átta
ég mig á því hversu sterk þú varst.
Lifðir lífinu samhliða afleiðingum
erfiðs sjúkdóms en lést það engan
veginn stoppa þig! Á árum áður
skildi ég aldrei almennilega af
hverju það var svo alvarlegt að þú
værir með lömunarveiki. Þú djöfl-
aðist í boltaleikjum með mér,
breyttir allri stofunni í herstöðvar
í tindátaleik, við fórum í göngu-
túra, sund og ég veit ekki hvað og
hvað.
Ég veit að í seinni tíð truflaði
það þig þegar hreyfigetan fór
minnkandi en þú hafðir alltaf svo
margt annað fram að færa.
Oftar en ekki labbaði ég til þín
eftir skóla og þar beið mín heitt
brauð með skinku og osti sem var
rennt niður með appelsínusafa úr
þykkni, þetta klikkaði aldrei! Þeg-
ar heppnin var með manni var
boðið upp á heimsins bestu skúffu-
köku í eftirrétt og ég man vel
hversu svekktir við bræður vorum
þegar þú loksins hættir að baka.
Þú áttir það sem mér fannst
vera stærðarinnar vídeósafn og
hjá þér lærði ég riddaramennsku
með Ívari hlújárni, amerískan
kappakstur með Reyk og bófa,
pólitík með „Já ráðherra“ og fleira
og fleira. Allra skemmtilegast var
þó þegar eitthvert kjánalegt grín
var í sjónvarpinu því þá byrjaði
hláturinn sem var svo smitandi að
allir aðrir byrjuðu að hlæja og
ekki leið á löngu þar til við vorum
farin að veltast um af hlátri með
tárin lekandi niður kinnarnar en
enginn mundi hvað hafði verið
svona fyndið til að byrja með.
Ég sakna þín elsku amma og
mun segja Kára sögurnar um þig
um ókomin ár.
Pétur Darri.
Sími · 567 9110 · utfarir@utfarir.is · www.utfarir.is
Stofnað 1990
Traust fjölskyldufyrirtæki í áratugi
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
VALGERÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést á Hrafnistu í Reykjavík 13. september.
Útförin fer fram frá Háteigskirkju
miðvikudaginn 23. september klukkan 11.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hennar
er bent á Blindrafélagið. Sendum starfsfólki á Engey á Hrafnistu
sérstakar þakkir fyrir góða umönnun.
Fyrir hönd aðstandenda,
Harpa Ólafsdóttir
Vörður Ólafsson