Morgunblaðið - 17.09.2020, Page 49

MINNINGAR 49
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. SEPTEMBER 2020
Klúbburinn breyttist síðan í
gönguklúbb þar sem við hitt-
umst á sunnudagsmorgnum
klukkan tíu. Heilsan var þá ekki
alltaf upp á það besta hjá sum-
um klúbbfélögum, en eftir
göngu í tvo tíma í nágrenni
Hafnarfjarðar var landið farið
að rísa. Gufu- og gönguklúbb-
urinn voru öðrum þræði matar-
klúbbar. Áttum við okkur sér-
staka söngbók. Þar voru lög
sem sjaldan sáust í venjulegum
söngbókum. Sveinn tók miklu
ástfóstri við eitt lag sem varð
síðan hans einkennislag. Lagið
var Svantes lykkelige dag.
Svenni var ekki besti söngvar-
inn en söng lagið með þvílíkum
tilþrifum og túlkun að allir sem
á hlýddu skemmtu sér konung-
lega.
Svenni var af Kassahúsætt-
inni í Hafnarfirði. (Af einhverj-
um ástæðum dróst að setja þak-
ið á húsið þar sem Svenni bjó og
var því eins og kassi í laginu.)
Eitt sinn var Svenni á einhverju
heimsþingi. Þar kynnti Svenni
sig sem Guðbjartsson. Það gat
enginn borið þetta nafn fram
svo hann breytti kynningunni;
Sven von Kasenhausen. Það
nafn gátu allir munað og borið
fram.
Fólkið af Kassahúsættinni er
mjög listrænt. Góðir ljósmynd-
arar eru þar fyrirferðarmiklir.
Ólafur Elíasson, sem hannaði
hjúpinn um Hörpuna, er af
Kassahúsættinni. Sjálfur var
Svenni mjög listhneigður.
Tvö orð lýsa Svenna vel; lífs-
kúnstner og húmoristi. Svenni
kunni að meta lífsins lystisemd-
ir, mikill matmaður og aldrei
hafði hann neitt á móti víni. Það
var aldrei leiðinlegt að vera í ná-
vist Svenna.
Svenni átti lengi við mikla
vanheilsu að stríða. Við sem
þekktum hann sögðum að húm-
orinn héldi í honum lífinu. Mikið
til í þeirri speki.
Læt í lokin fylgja með eina
sögu af okkur Svenna. Einu
sinni var ég að vegsama tré-
mynd eftir Svenna sem var
listavel gerð. Þetta var mynd af
konu sem hóf hendurnar upp
eins og hún væri að taka flugið.
Þegar ég hafði dáðst að lista-
verkinu um stund sagði Svenni:
„Já Guðmundur minn, þetta er
mynd af konunni þinni.“ Ég
varð hvumsa við og sagði: „En
Svenni, konan er kviknakin!“
„Hafðu engar áhyggjur, Guð-
mundur minn, konan þín sat
ekki fyrir hjá mér nakin, nei
ekkert svoleiðis. Ég gerði þessa
mynd af henni algjörlega eftir
minni!“ Mér létti auðvitað
stórum við að heyra þetta.
Sveinn var trúmaður og pre-
dikaði oft í messum. Hafði hug á
að verða prestur en sagðist hafa
hætt við af því hann hefði ekk-
ert garantí fyrir því að hann
yrði biskup.
Við ferðalok þakka ég fyrir að
hafa eignast Svenna fyrir vin og
samferðamann. Ljúfur, örlátur,
hjálpsamur og skemmtilegur.
Maður friðarins. Takk fyrir
samfylgdina kæri vin.
Ástvinum Svenna sendum við
hjónin innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum hinn hæsta
höfuðsmið himins og jarðar að
veita þeim styrk og huggun í
sorginni.
Meira: mbl.is/andlat.
Guðmundur Óskarsson.
Á sjálfan 60 ára afmælisdag
JC-hreyfingarinnar á Íslandi er
mér ljúft að setjast niður og
minnast yndislegs JC-félaga,
Sveins Þ Guðbjartssonar, sem
lést 1. september sl.
Þegar ég ásamt fleirum vor-
um að safna saman öllum JC-
gögnum til skráningar og af-
hendingar á Þjóðaskjalasafn Ís-
lands, frétti ég af Sveini og hans
yndislegu konu, Svönu. Ég hafði
samband við Svein og bar upp
erindi mitt hvort ég mætti hitta
hann og safna fróðleik frá hon-
um og gögnum. Ekkert sjálf-
sagðara voru svör hans. Ég
lagði síðan leið mína til þeirra
hjóna í Hafnarfjörðinn, ekki
einu sinni heldur oft.
Sveinn var landsforseti JC-
hreyfingarinnar árin 1967-1968.
Hann gegndi mörgum störfum
áður innan landstjórnarinnar og
var senator nr. 9089.
Þvílíkur hafsjór af sögum og
atburðum innan hreyfingarinn-
ar sem ég fékk. Sveinn átti kist-
ur með gömlum JC-gögnum, í
þessu fékk ég að blaða og
skammtaði hann mér gögn til að
taka ljósrit af. Auðvitað fékk ég
ekki að taka gögnin með til ljós-
ritunar nema með því skilyrði
að skila þeim aftur. Því voru
ferðirnar til Sveins fleiri en ég
bjóst við. Í hvert skipti sem ég
kom var tekinn til nýr skammt-
ur af gögnum og síðan skilað.
Katrínu dóttur hans fannst að
pabbi sinn ætti bara að afhenda
öll gögnin til varðveislu á Þjóð-
skjalasafni.
Nei, Sveinn var ákveðinn,
best að geyma þetta hjá honum.
Sveinn átti líka myndaalbúm
með JC-myndum, ferðir þeirra
hjóna á erlend þing, landsþing,
fundi og skemmtanir. Sveinn
var nú ekki alveg viss um alla á
myndunum eða atburðina en þá
kom Svana sterk inn, mundi alla
og ekki síst atburðina.
Þessar heimsóknir til þeirra
voru dásamlegar stundir,
Sveinn var víðfróður, sagði mér
sögur af mannlífinu í Hafnar-
firði á árum áður.
Einnig í hvað nefndum og
ráðum hann hafði tekið þátt í
gegnum ævina.
Hann var lunkinn útskurðar-
meistari og fékk ég að líta safn
hans af afrakstrinum.
Eftir að Sveinn og Svana
fluttu á Hrafnistu í Hafnarfirði
skrapp ég í heimsókn til þeirra í
spjall. Það var ævinlega yndis-
legt að sitja með þeim og fræð-
ast um allt, en ekki síst árin í
JC-hreyfingunni.
Það er með sorg en þakklæti í
hjarta að ég kveð Svein Þ. Guð-
bjartsson.
Blessuð sé minning hans.
Katrínu dóttur hans og fjöl-
skyldu hennar votta ég mína
dýpstu samúð. Minningin um
yndislegan mann mun lifa í
hjarta mínu.
Rannveig Sigurðardóttir.
Það er með miklum hlýhug að
ég minnist Sveins Guðbjarts-
sonar en kynni mín af honum
voru um árabil í gegnum dóttur
hans Katrínu og Sparisjóðinn
þar sem við Katrín báðar stig-
um okkar fyrstu skref á vinnu-
markaði. Seinna lágu leiðir okk-
ar saman í fjölskylduboðum hjá
Kötu og Rúna og í Sjálfstæð-
isflokknum þar sem Sveinn var
einn af máttarstólpum flokksins
um áraraðir. Sveinn var um ára-
bil forstjóri Sólvangs og lét sig
málefni stofnunarinnar varða
alla tíð. Þegar ákveðið var að
reisa nýtt hjúkrunarheimili á
Sólvangi stóð ekki á honum að
leggja lið með hvatningu og já-
kvæðu hrósi eins og honum ein-
um var lagið. Hann fylgdist vel
með verkefninu frá fyrsta degi
og áttum við góð samtöl reglu-
lega um framvindu á verkinu.
Sveinn tók svo þátt í vígsluat-
höfninni sem fór fram á síðasta
ári og flutti þar erindi ásamt
ráðherra og fleiri góðum gest-
um.
Sveinn Guðbjartsson er nú
látinn aðeins sex mánuðum á
eftir elskulegri eiginkonu sinni,
henni Svönu, og ég votta fjöl-
skyldunni, Katrínu, Kristjáni
Rúnari, Hildi Dís, Svönu
Lovísu, tengdasonum og barna-
börnum innilega samúð mína.
Minningin um góðan dreng
mun lifa.
Helga Ingólfsdóttir.
Elsku Svenni er farinn þang-
að sem við öll stefnum, til Aust-
ursins eilífa. Oft höfum við hald-
ið að hann væri að búa sig undir
ferðalagið, en þegar að því
kom, kom það á óvart.
Það var stutt á milli þess að
vinir okkar, Svana og Svenni,
kvöddu þennan heim. Þau hafa
alltaf verið hluti af okkar til-
veru, enda foreldrar okkar og
þau miklir vinir og fjölskyld-
urnar búið hvor sínum megin á
Klettahrauninu í tugi ára og
gera enn.
Samgangurinn var mikill og
ósjaldan sem farið var yfir göt-
una á góðra vina fund. Garð-
rækt var mikið áhugamál hjá
foreldrum okkar og Svenna og
Svönu og garðarnir báru þess
glöggt merki.
Samverustundir yfir kaffi-
bolla í görðunum voru því
margar. Ljóslifandi í dýrmætri
minningu eru skiptin þegar
Svenni kom yfir og fór beint
inn í eldhús til mömmu, sem
stóð yfir pottunum, lyfti pott-
lokinu og bragðaði á matnum.
Skipti engu hvort Svenni var
nýbúinn að borða eða ekki.
Pabba fannst þetta alltaf jafn
skemmtilegt því hann vissi
sem var að Svenni var mikill
matmaður.
Við ferðuðumst líka mikið
saman fjölskyldurnar, yfirleitt
vorum við systkinin og Katrín
dóttir Svenna og Svönu með og
oft fleiri fjölskyldur úr vina-
hópnum. Oftar en ekki var
ferðinni heitið í veiði í Gljúf-
urá, Hlíðarvatn eða Hauka-
dalsá. Við ferðuðumst líka
saman til útlanda og heimsótt-
um m.a. frændfólk Svenna í
Danmörku. Þetta voru góðar
stundir.
Svenni var mikill fagurkeri
og einstakur listamaður á
mörgum sviðum. Hvort sem
það var myndlist, tónlist,
ræðumennska eða veiði. Við
systkinin heyrðum t.d. jazz í
fyrsta skipti hjá Svenna. Her-
dís mamma hans var ljósmynd-
ari og þó svo Svenni hafi ekki
starfað við ljósmyndun þá var
hann alltaf með myndavélina á
lofti og var góður ljósmyndari.
Hann teiknaði líka og málaði í
frístundum sínum og mynd-
skreytti eina ljóðabókina hans
pabba. Það þykir okkur mjög
vænt um. Í seinni tíð átti út-
skurður úr tré hug hans og eft-
ir hann liggja listaverk á því
sviði. Hann var líka mikill
safnari og hefur Katrín sagt
okkur ófáa brandara af því
hvað leyndist í fórum Svenna,
en inn á milli liggja þvílíku
gullmolarnir sem við sem eldri
erum gleðjumst nú yfir, enda
búin að gleyma að hefðu verið
til.
Þegar maður hugsar um
Svenna getur maður ekki ann-
að en brosað og hlýnað um
hjartarætur. Svenni var ekki
bara einn mesti húmoristi sem
við höfum kynnst heldur var
hann með þannig svip að það
kom manni alltaf í gott skap að
hitta hann. Hann var alltaf já-
kvæður og glaðvær.
Þegar Svenni sagði hlutina,
þó hversdagslegir og ófyndnir
ættu að teljast, brást það ekki
að allir í kring veltust um af
hlátri og setningar, sem
Svenni sagði urðu fljótt að
orðatiltækjum hjá okkur.
Þegar komið er að leiðarlok-
um þökkum við fyrir að hafa
orðið þeirrar gæfu aðnjótandi
að fá að verða samferða
Svenna og fá að njóta alls þess
besta sem hann hafði að
geyma. Við þökkum líka fyrir
hversu vel Svenni og Svana
reyndust pabba í veikindum
mömmu.
Við sendum Katrínu og fjöl-
skyldu okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Blessuð sé minning Sveins
Þorkels Guðbjartssonar.
Lovísa, Finnur og
Ingibjörg.
 Fleiri minningargreinar
um Sveinn Þ. Guðbjarts-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Heiðbjört Jó-hannesdóttir
fæddist 26. júní
1932 á Brúnastöð-
um í Skagafirði.
Hún lést 3. sept-
ember 2020 á Heil-
brigðisstofnuninni
Sauðárkróki.
Foreldrar henn-
ar voru Ingigerður
Magnúsdóttir hús-
móðir, f. 20. júní
1888, d. 7. júlí 1971, og Jóhannes
Blöndal Kristjánsson, bóndi og
hreppstjóri, f. 7. okt. 1892, d. 13.
ágúst 1970.
Bræður Heiðbjartar voru: 1.
Jóhann Magnús Jóhannesson
járnsmiður, f. 30. jan. 1920, d. 4.
maí 1982.
2. Indriði Jóhannesson, bóndi
Reykjum, f. 4. ágúst 1924, d. 20.
maí 2002.
3. Kristján Jóhannesson,
mars 1990, og Sigurd, f. 18.
ágúst 1993. Barn Heiðu Karine
er Sturle Johannes, f. 8. okt.
2019.
2) Þóra Ingigerður Sigurjóns-
dóttir, f. 17. nóv. 1957, búsett í
Kanada. Gift Rune Vibegaard.
Börn hennar eru: Auður Jó-
hanna Blöndal, f. 22. mars 1982,
Anna Heiða, f. 17. mars 1987, og
Elín Þóra, f. 14. des. 1989.
3) Elín Helga Blöndal Sigur-
jónsdóttir, bóndi Reykjum, f. 13.
ágúst 1961, d. 18. ágúst 2018.
Börn hennar eru: Dagur, f. 16.
júní 1990, Jóhannes Ingi, f. 10.
maí 1993, giftur Valgerði
Bjarnadóttir, f. 1992, Kristín
Rós, f. 15. nóv. 1999, og Ingi-
gerður Blöndal f. 22 nóv. 2002.
Heiðbjört ólst upp á Brúna-
stöðum til 12 ára aldurs en flutti
þá með foreldrum sínum að
Reykjum í Tungusveit. Heiðbjört
og Sigurjón maður hennar
byggðu upp nýbýlið Hamrahlíð
frá 1956 og bjuggu þar allan sinn
búskap með sauðfé og hross.
Útför Heiðbjartar fer fram frá
Reykjakirkju í dag, 17. sept-
ember 2020, og hefst athöfnin kl.
14.
bóndi Reykjum, f. 4.
ágúst 1924, d.19.
jan. 2004.
Eiginmaður
Heiðbjartar var
Sigurjón Sig-
urbergsson, bóndi í
Hamrahlíð, f. 28.
mars 1931, d. 24.
feb. 2004. Hann var
sonur hjónanna
Þóru Guðmunds-
dóttur, húsfreyju í
Svínafelli, f. 24. sept. 1908, d. 21.
nóv. 2002 og Sigurbergs Árna-
sonar, bónda Svínafelli, f. 9. des.
1899, d. 10. júní 1983.
Heiðbjört og Sigurjón eign-
uðust þrjú börn: 1) Jóhannes
Blöndal Sigurjónsson verkfræð-
ingur, f. 16. jan. 1956, búsettur í
Noregi, giftur Kari Elise Mobeck
myndlistarkonu, f. 4. maí 1960.
Þau eiga þrjú börn: Heiðu Kar-
ine, f. 7. maí 1987, Magnús, f. 4.
Að taka lagið
Þá ertu farin frá okkur,
mamma, eða Heiða amma eins og
við sögðum oftast á seinni árum.
Það er margt sem við hefðum
þurft að rifja upp saman, en
kannski ertu einhvers staðar
nærri okkur og minnir okkur á.
Þú sagðir okkur oft frá atburðum
og skemmtilegu fólki á þinni lífs-
leið, og hafðir þín eigin máltæki á
takteinum.
Ég man eftir því að þú sagðir
stundum, ef það passaði: „Mph,
mph. Svona eru nú augun í fólk-
inu, bara keypti ég skófluna af
því að skaftið var grænt.“ Við
vissum náttúrlega að hér varstu
að vitna í Þorlák nokkurn, kall-
aðan Láka, sem kom oft í Brúna-
staði þegar þú varst lítil. Hér var
skringilegt orðalag orðið að lífs-
visku.
Þegar þú varst tólf ára flutti
fjölskyldan í Reyki og þú varst
fljótlega liðtæk og gekkst til allra
verka bæði úti og inni. Á Reykj-
um er kirkjustaður og þú byrj-
aðir fljótlega í kirkjukór Lýtings-
staðahrepps ásamt bræðrunum
Indriða og Kidda og fleira góðu
söngfólki. Ég sá nýlega mynd af
kórnum þar sem þú stendur í
fremstu röð, flott unglingsstelpa
sem ekki þorir að líta á ljósmynd-
arann.
Þú sagðir mér einhverntíma að
þér hefði fundist þú vera svo stór
og ólánleg þegar þú varst ung-
lingur og þú hefðir reynt að
heykja þig niður og láta lítið á þér
bera. Söngurinn og kórstarfið
fylgdi þér síðan allt lífið og feimn-
in og hlédrægnin eiginlega líka.
Í Húsmæðraskólanum á
Löngumýri eignaðist þú nýjar
vinkonur, varðst þér úti um gítar.
Þegar ég seinna fór að fikta við
gítar tókstu fram söngbókina frá
Löngumýri og rifjaðir upp gömlu
lögin:
„Lækur tifar létt um máða
steina.“ Þið vinkonurnar sunguð
nokkur lög á sameiginlegri
skemmtun Húsmæðraskólans og
Bændaskólans á Hólum. Þar var
Sigurjón, ungur bóndasonur úr
Hornafirði sem seinna varð mað-
ur þinn.
Það var gott að alast upp hjá
ykkur í Hamrahlíð og ég minnist
sérstaklega þess að við sungum
lögin úr gömlu söngbókinni þeg-
ar við systkinin fórum að geta
raulað með: „Komdu og skoðaðu í
kistuna mína.“
Ég man eftir fjallgöngum þeg-
ar þið pabbi voruð með á bíl og þú
eldaðir kvöldmat handa gangna-
mönnum.
Þá hljómaði söngurinn í Buga-
kofa: „Ætti ég hörpu hljóma-
þýða.“
Rökkurkórinn var mikill gleði-
gjafi fyrir ykkur pabba þegar
hann var stofnaður. Þetta var
metnaðarfullur kór sem tók fyrir
mikið af skagfirsku efni. Ég veit
að þú hélst mikið upp á ljóð eftir
Sigurð Hansen: „Lífið rennur
sem lækur …“.
Svo liðu árin og pabbi féll frá
fyrir aldur fram. Þú lagðir ekki
árar í bát og varst alltaf tilbúin að
taka lagið.
Síðustu árin þín á dvalarheim-
ilinu voru líka björt því þú hafðir
gítarinn hjá þér og gast alltaf
sungið.
Ég minnist þess að við komum
í heimsókn til þín í nóvember í
fyrra með fyrsta langömmubarn-
ið.
Þú sast í stól frammi á gangi
og þegar þú sást okkur byrjaðir
þú að syngja: „Það liggur svo
makalaust ljómandi á mér.“
Við komum til með að hugsa
oft til þín og sérstaklega þegar
við tökum lagið. Ég hef trú á því
að þú sért búin að hitta Sigurjón
þinn í öðrum heimi og raulir fyrir
hann: „Þegar rökkvar við finn-
umst sem forðum, og fylgjumst
um kunnuga slóð.“
Jóhannes Blöndal
Sigurjónsson.
Þegar við kveðjum Heiðu í
Hamrahlíð er mér efst í huga
þakklæti fyrir að hafa kynnst og
átt einlæga vináttu þessarar
sannkristnu heiðurskonu. Á
langri ævi stóð hún af sér storma
sem lagt hefðu margan að velli.
Hún var ein af þeim sem bættu
heiminn.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég votta fjölskyldu hennar
mína innilegustu samúð. Blessuð
sé minning góðrar konu.
Bognar aldrei - brotnar í
bylnum stóra seinast.
(Stephan G. Stephansson)
Þóroddur Árnason.
Heiðbjört
Jóhannesdóttir
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár
Okkar ástkæra
KRISTÍN H. PÁLSDÓTTIR
hjúkrunarfræðingur,
Skipalóni 24, Hafnarfirði,
lést á líknardeild Landspítalans
fimmtudaginn 10. september.
Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði miðvikudaginn
23. september klukkan 14. Í ljósi aðstæðna munu einungis
nánusta fjölskylda og vinir verða viðstaddir en athöfninni verður
streymt á https://www.sonik.is/kristin. Blóm og kransar
afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hennar er bent á Rjóðrið,
hvíldar- og endurhæfingarheimili fyrir langveik börn:
0513-26-22241, kt. 640394-4479.
Guðmundur Friðrik Sigurðsson
Sigrún Sveinbjörnsdóttir Michael Ted Lawson
Páll Arnar Sveinbjörnsson Henny María Frímannsdóttir
Þröstur Sveinbjörnsson Valgerður Jóna Jónbjörnsd.
Jónas Hagan Guðmundsson Jóhanna Sævarsdóttir
Magnús Friðrik Guðmundss. Becky Guðmundsson
og barnabörnin tólf